The Omega [#Herschrijven]

74. Axelle [2]

74. Axelle [2]

" Je bent zwanger, Axelle. We krijgen een kindje " Een stilte volgde op zijn woorden. Het duurde even voor ik besefte wat hij gezegd had. Voor ik besefte dat het geen droom was en echt werkelijkheid. Deze keer was het wel gelukt! Deze keer was ik wel zwanger! Zonder dat ik het zelf doorhad gleden er een aantal vreugdetranen van mijn wangen. Logan sloeg meteen zijn armen om me heen en duwde mijn hoofd tegen zijn borst.

" Echt? " mompelde ik vragend. Het was het enige dat ik kon zeggen op dit moment. Een deel van me geloofde het nog steeds niet en dacht nog steeds dat we in een droom zaten. Waarom een deel van me dat bleef denken wist ik. Misschien omdat we er de vorige keer ook zo van overtuigd geweest waren. En dat het toen ook niet echt was.

Logan drukte een kus op mijn haar en zijn hand wreef over mijn rug. " Het is echt waar, Axelle. " Ik klampte me aan zijn shirt vast en liet de tranen over mijn wangen rollen. Ik was niet verdrietig, absoluut niet. Ik kon gewoon echt niet geloven dat dit gebeurde. Dat ik eindelijk zwanger was en we binnenkort eindelijk een kindje zouden hebben.

Ik veegde mijn tranen weg en keek naar Logan op. De blik in zijn ogen ging van liefdevol, naar bezorgd. Voor heel even, maar ik had het toch gemerkt. Het blij gevoel verzwakte even. Hield hij nog iets achter voor me? " Logan? " Mijn handen pakten zijn shirt terug vast en ik wachtte gespannen af. Deze keer veranderde hij zijn houding wat. Zijn schouder hingen meer naar beneden en deze keer was er geen glimlach te zien op zijn gezicht. De liefdevolle blik had helemaal plaats gemaakt voor bezorgdheid.

" Je bent flauw gevallen omdat het gif nog steeds in je bloed zit. Ze kunnen je geen medicijnen geven, omdat dat schadelijk is voor ons kindje " Hij slikte even moeizaam. " We moeten dus hopen dat ze iets vinden dat niet schadelijk is voor jullie alle twee " Opnieuw drukte hij me tegen zijn borst. Deze keer vooral om zichzelf gerust te stellen. We bleven een tijdje in die omhelzingen en zonder dat ik het zelf besefte was ik in slaap gevallen.

Toen ik terug wakker werd, was Logan niet meer in de kamer. Een verpleegster was net bezig een nieuwe baxter aan te leggen en ze glimlachte naar me. " De dokters zijn het tegengif aan het maken, dat u de vorige keer ook gekregen hebt. Uw vriendin, Harper helpt mee. " legde ze me uit. Was Logan daarom niet hier? Was hij aan het toekijken hoe ze het tegengif aan het maken waren?

Het tegengif was waarschijnlijk de enige remedie. Het had het meeste gif al uit mijn bloed gehaald de vorige keer en was blijkbaar niet schadelijk voor de baby. Anders was het er nu niet meer geweest. Het stelde me gerust dat ze bezig waren om een remedie te vinden. Een paar uur of paar dagen zou ik dit wel kunnen volhouden. Alles om ervoor te zorgen dat de baby gezond en wel was.

De verpleegster verliet de kamer opnieuw en ik probeerde nog wat te slapen, tot ik de deur hoorde open gaan. Langzaam opende ik mijn ogen opnieuw en zag Logan binnen komen. Hij glimlachte naar me en pakte mijn hand meteen vast. " Hoe gaat het met het tegengif? " vroeg ik hem. Hij leek verbaasd dat ik dat vroeg en ik besefte dan dat hij niet wist dat ik van het tegengif afwist. " Een verpleegster heeft me verteld waar je was "

Hij drukte een kus op mijn hand en hield hem dan stevig vast. " Harper weet wat de bestanddelen van het tegengif zijn, omdat ze erbij was toen haar vader ze bij een zocht. Alleen weet ze niet welke aantal ze van alles moeten gebruiken. Het kan dus nog even duren voor ze het gemaakt hebben. Ik wil ook niet dat ze je als een proefkonijn gaan gebruiken. Straks word je nog ziek van een slecht tegengif "

Logan was weer één brok bezorgdheid. Volgens mij werd die bezorgdheid nog verhoogd omdat ik zwanger was. Dat gingen een paar moeilijke maanden doen, want ik hoorde nu al aan zijn toon dat ik bijna niets zelf zou mogen doen. Hij hielp me om wat rechter te zitten en sloeg zijn armen om me heen. Ik legde mijn hoofd op zijn borst en we zaten zo in onze omhelzing.

" Jammer dat zo een goed nieuws op zo een slecht moment komt " doorbrak hij de stilte. Ik keek naar hem op. " We moeten gewoon blij zijn dat het eindelijk zover is. Het moment maakt voor mij niets uit " Hij drukte een korte kus op mijn lippen en liet zijn hand daarna afzakken naar mijn buik. Hij wreef erover met zijn duim en keek me ondertussen aan. " Ons geduld werd eindelijk beloond " Opnieuw drukte hij zijn lippen op die van mij. Deze keer voor een langere kus. Het was raar om te weten dat binnenkort, we niet meer met ons tweetjes zouden zijn, maar dat we een gezin zouden vormen. Dat we een familie zouden zijn.  

A/N: Een schattig hoofdstukje :) Wat hebben we toch lang moeten wachten op papa Logan haha :p 

65 votes? Dan komt er binnenkort een nog schattiger hoofdstukje aan ;) 

Vote/Comment/Follow