The Omega [#Herschrijven]

38. Logan

Edited = 30/03/2016

38. Logan

Hoe dichter we bij de roedel kwamen, hoe meer wolvengehuil te horen was. Blijkbaar had Luca het aantal grenswachters verdubbeld. Hij verwachtte al dat ik zou komen. Ik duwde Axelle voorzichtig achter me en stapte zo verder.

We passeerden de wachters zonder problemen. Wat Luca ook tegen hen gezegd heeft ,ze waren nog steeds trouw aan mij. De aanwezigheid van Oliver zou waarschijnlijk ook geholpen hebben. We zetten onze weg verder, naar het hart van de roedel. Het plein werd het soms wel genoemd. Het zou de plaats worden waar ik mijn Alfa titel terug zou opeisen.

Iemand had hem al verwittigd. Hij stond met zijn armen gekruist op ons te wachten. Ik had ook niet anders verwacht. " Dag broertje " Een grijns sierde zijn gezicht. " Ik verwachtte al dat je zou komen. " De vijandigheid was zo te horen. Mijn hand liet die van Axelle los. " Blijf bij Oliver. Je hoeft je geen zorgen om mij te maken. Alles komt goed " fluisterde ik tegen haar. Ik had mijn hoofd naar haar toe gedraaid en stond zo net niet met mijn rug naar Luca toe. Een gevaarlijke situatie, maar ik wou dit toch tegen haar zeggen. Ik drukte een kus op haar voorhoofd en keek toe hoe Oliver haar bij zich nam. Op momenten als dit wist je op wie je kon rekenen.

Ze zetten een aantal stappen opzij, waardoor ik en Luca in het middelpunt bleven staan. Meer en meer roedelleden kwamen zich rond ons scharen. Ik zag Jack in de menigte staan. Iedereen was gekomen om dit moment mee te maken. Ik wachtte dan ook niet langer en sprak de woorden: " Ik, Logan, daag jou, Luca, uit voor de Alfa titel "

Na die zin was er een korte stilte. Een paar seconden waarin je niets anders hoorde dan de ademhaling van de vele roedelleden die hier waren. Al snel werd die verstoord door Luca. Hij veranderde ter plaats in zijn wolf.

Een vloek ontsnapte uit mijn mond. De laatste keer dat ik Luca in zijn wolvenvorm gezien had was veel jaren geleden. Voor ik zelf Alfa geworden was. Misschien zelfs nog een paar jaar daarvoor. Het beeld dat ik had van zijn wolf was een kleine, zwarte wolf. Eigenlijk kon je het zelfs geen wolf noemen. Nu leek hij in niets meer op het beeld dat ik had. Toch probeerde ik niet te laten merken dat dit me verrast had. Hij zou er teveel plezier in hebben. Daarom veranderde ik in mijn wolf.

Ik schudde mijn vacht door elkaar en wachtte dan af. Luca kennende zou hij de eerste stap zetten. En ik wou hem nog even observeren.

Zoals verwachtte sprintte hij naar me toe. Ontblote tanden en zijn nekharen een beetje rechtop. Ik zette ook een aantal stappen naar voor, zodat we tegen mekaar botsten in de lucht. Onze voorpoten tegen mekaar. Zijn tanden probeerde zich in mijn nekvel te boren, maar ik gaf hem een duw.

We belandden beiden weer op de alle vier onze poten. Meteen rende ik naar hem toe en wou hem een slag geven met mijn poot, maar hij stond sneller recht dan gedacht. Hoe kwam het toch dat hij zo sterk was geworden? Het zou me niet verbazen als hij veel getraind had. Jarenlang. Ondertussen wachtte hij op het juiste moment. Op zoek naar mijn zwakke plek en die had hij gevonden. Axelle. Mijn gedachten gingen kort naar haar toe. Vanuit één ooghoek keek ik naar haar en zag dat ze nog steeds bij Oliver en Jack stond. Gelukkig.

Luca en ik rolden over de grond. De ene eens boven de andere, proberend om in mekaars lichaam te bijten maar dat mislukte steeds. Met mijn achterpoten duwde ik hem van me af, op de grond. Mijn tong begon uit mijn mond te hangen en ik hijgde al lichtjes.

Ik had hem serieus onderschat. Als ik dit vroeger had geweten had ik misschien nooit mijn Alfa positie opgegeven. Dan had ik Oliver en Jack meegenomen toen hij Axelle had ontvoerd. Met z'n drieën hadden we haar teruggehaald. Maar nee, ik wou het op mijn eigen manier doen en nu zou het kantje boord worden.

Luca kwam overeind. We bleven voor elkaar staan, zonder te bewegen. Een paar meter tussen ons in. En dan zorgde een gil ervoor dat ik heel even mijn concentratie kwijt was. Mijn oren herkenden de gil meteen. Ik draaide mijn hoofd en zag Jack en Oliver in wolvenvorm rond Axelle staan. Daarrond stonden dan weer zeker 30 andere wolven. Wat gebeurde er? Wat was er aan de hand? Verschillende vragen kwamen bij me op.

Ik werd uit mijn gedachten gehaald door Luca, die van het moment gebruik maakte om zijn tanden in mijn vel te boren. Ik probeerde hem van me weg te duwen. Na enige moeite lukte dat ook. Alleen voelde ik wel de wonde op mijn zij.

Er bleven geluiden komen vanuit de menigte. Ik probeerde mijn aandacht te verdelen tussen Luca en Axelle. En dan wist ik wat er gebeurde. Luca speelde vals. Hij wist dat als hij Axelle iets zou aandoen ik sowieso naar haar toe zou gaan. Luca zou me makkelijk kunnen verslaan als ik naar haar toeging. En jammer genoeg was dat het gene dat ik het liefste wou doen op dit moment.

Jack had zich voor haar gezet, terwijl Oliver de wolven op een afstand probeerde te houden. 2 tegen 30 was geen eerlijke strijd. Ik zou daar moeten zijn! Ik keek terug naar Luca en ontblootte mijn tanden. Hij kwam meteen naar me toe.

De woede raasde door me heen. Mijn aanvallen werden bruter, wilder, agressiever. Na een paar aanvallen had ik hem eindelijk wat kunnen verzwakken. Ik had er zelf ook een paar verwondingen aan over gehouden. Ik nam meteen van het moment gebruik om naar Axelle toe te rennen. Ik wou naar haar toe. Ik moest haar helpen!

Haar blik kruiste kort die van mij. Ze schreeuwde mijn naam. " Nee, Logan! Achter je! " Alleen bereikte die schreeuw te laat mijn oren. Ik voelde een gewicht op me springen en belandde tegen de grond. Een stel tanden boorde zich in mijn nek en ik jankte van de pijn. Ik had moeten weten dat ik niet bij haar had kunnen raken. Alleen werd ik gek om haar zo te zien.

Luca had me tegen de grond geduwd en haalde zijn tanden uit mijn nek. Ik voelde het bloed uit de wonde druppen. Toch probeerde ik recht te staan. Meteen kreeg ik een duw tegen mijn zij. Ik belandde terug tegen de grond. De wonde van daarstraks scheurde verder open. Opnieuw ontsnapte een jank uit mijn mond.

Hij stond voor me. Een soort grijns op zijn gezicht. Een broek werd aangereikt en hij deed die aan, nadat hij veranderd was. " Het was een eer om met je te vechten. Alleen jammer dat het maar éénmalig was. Vaarwel broertje "

Hij stapte naar me toe en drukte met zijn voet op de wonde in mijn nek. Pijn schoot door mijn lichaam heen. Ik zou dit niet lang meer volhouden. Niemand zou me ook kunnen helpen. Een paar gedachten gingen nog door me heen. Vooral Axelle was het belangrijkste. Ik wou aan haar denken als ik zou sterven.

Mijn ogen had ik al gesloten. Ik wachtte af. Het zou niet lang meer duren. Zijn voet bleef in mijn wonde drukken. Dieper en dieper. En toen ... BOEM

  

A/N: Ik hoop dat jullie blij zijn met dit super lange hoofdstuk. Ik wil wel een paar dingen verduidelijken;

Voor diegene die zich afvragen waarom Luca opeens een grotere wolf heeft en dergelijke. Het komt vooral omdat hij nu een Alfa is. Zijn wolf werd door die titel krachtiger. Hij heeft ook veel getraind, zoals Logan al verteld had in het verhaal ;)

Laat zeker weten wat jullie denken dat er gebeurd is :)

Vote/Comment/Follow