The Omega [#Herschrijven]

77. Logan [1]

77. Logan [1]

Ik drukte een kus op Axelle's voorhoofd en legde mijn handen nog even op haar buik. " Zorg ervoor dat je het nog rustig aandoet. " zei ik tegen haar. Ik had een paar oefeningen meegedaan en om eerlijk te zijn, vond ik het toch best leuk. En dat kwam niet alleen omdat ik wat extra tijd kon doorbrengen met Axelle en de baby's, maar ook omdat ik blij was dat ik eens kon zien wat de dames hier aan het doen waren. Natuurlijk had ik nog veel te leren voor de baby's er kwamen en moest ik nog een goede balans tussen werk en privé vinden. Met de hulp van mijn vader zou dat wel lukken. Axelle en ik stonden er zeker niet alleen voor. Onze vrienden waren er ook nog. We hadden een heleboel mensen die er voor ons waren en ons zouden helpen als we hulp nodig hadden.

" Ik zou tegen jou hetzelfde kunnen zeggen " zei ze tegen me. Ze doelde duidelijk op mijn werk. De laatste tijd had ik weinig tijd voor haar gehad. Ik was alles aan het voorbereiden voor de baby's. Meer wachters, meer trainingen,... Alles om ervoor te zorgen dat deze roedel de komst van twee Alfa baby's zou aankunnen. Er waren nog veel zaken die gedaan moesten worden. De kinderkamers bijvoorbeeld. Namen verzinnen. Meter en peter zoeken. Er was een hele waslijst en om eerlijk te zijn zag ik me er niet echt aan beginnen. Ik wist niet waar ik als eerste mee moest starten. Ik wou Axelle ook niet lastig vallen met mijn problemen. Ze had haar rust nodig en extra stress kon ze zeker niet hebben.

Ik grinnikte even en drukte een kus op haar lippen. " Veel plezier " zei ik, voor ik me van haar losmaakte en wegliep. Door al deze drukte had ik nog geen tijd gehad om mijn ronde door de roedel te doen. Meestal was iemand anders me wel voor, zoals Oliver of Jack, waardoor ik mijn tijd aan iets anders spendeerde. Toch voelde ik me er niet goed bij om zoveel taken aan anderen te geven. Ik was nog steeds de Alfa van de roedel. Het was nog altijd mijn taak om te zien of alles wel goed ging. En een hele dag aan mijn bureau zitten was niet mijn ding, dus ik was blij om eens buiten te zijn.

Na mijn ronde besloot ik toch terug te gaan naar mijn bureau. Er lag nog een grote stapel papieren op me te wachten. Tot mijn eigen verbazing zat mijn vader aan mijn bureau. Zijn voeten omhoog op de tafel en een dossier in zijn handen. Hij keek zelfs niet op toen ik binnen kwam. " Je maakt het je hier wel heel gezellig, moet ik zeggen " zei ik een beetje geïrriteerd. Natuurlijk was ik heel blij dat mijn vader me wou helpen, maar nu begon hij zich toch een beetje op te dringen. " Iemand moet hier nog het vuile werk opknappen " Zijn ogen bewogen even naar me toe. Alsof hij zo zijn woorden kracht wou bijzetten, want met die ' iemand ' bedoelde hij duidelijk zichzelf. " Doe nu niet alsof ik hier niets doe " bromde ik. Ik pakte een dossier, dat voor me op het bureau lag, en sloeg zijn voeten ermee van tafel. Het dossier viel uit zijn handen en meteen was zijn aandacht terug op mij gevestigd. " Een klein beetje dankbaarheid zou op zijn plaats zijn "

Ik zette mijn handen voor hem op het bureau en keek hem aan. " Dankbaarheid? " herhaalde ik hem. " Van mij hoef je hier niet te zijn. " bromde ik. Mijn vader stond recht en stapte langzaam naar me toe. " Zonder mij zou hier niets gebeuren. Je verwaarloosd je werk, Logan. Er zijn zoveel zaken die moeten gebeuren op dit moment en het enige dat jij doet is gaan knuffelen met je vrouw " Dat hij mij de grond in boorde was ik ondertussen gewend, maar niemand, ook hij niet, mocht iets slechts vertellen over Axelle. " Mijn vrouw " begon ik, met veel nadruk op die twee woorden. " is zwanger en heeft mij nodig. Als haar iets overkomt, dan is dat slecht voor de roedel. Dat weten we alle twee. " gromde ik in zijn gezicht. Axelle zou altijd op de eerste plaats komen. Samen met onze kindjes. Ik moest mijn tijd inderdaad verdelen tussen hen en de roedel. Ik had zoveel hulp om me heen, dat ik ervan overtuigd was dat dat ging lukken en nu deed mijn vader opeens alsof dat niet zo was.

" Ga je dat ook tegen de roedel zeggen als we ooit aangevallen worden? Sorry, maar ik kan niet helpen want ik moet mijn kinderen in bad steken?! " gromde hij in mijn gezicht. " Nu zie je echt spoken. Natuurlijk ga ik dan de roedel helpen! Het is niet dat ik ze op dit moment verwaarloos! Ik heb al meer tijd doorgebracht aan mijn bureau, dan bij Axelle. Ze heeft me nodig op dit moment. Dit is iets waar we samen door moeten. We moeten alle twee leren hoe we kinderen moeten opvoeden en dan wordt het nog een tweeling ook, dus sorry als ik iemand het gevoel geef dat ik mijn werk niet goed doe. Ik kan me nu eenmaal niet in verschillende stukken verdelen. "

Ik had het echt helemaal gehad met mijn vader. Hoe durfde hij zo over Axelle te praten. Het zou de moeder van zijn kleinkinderen worden. Een beetje respect was wel op zijn plaats. Het was niet omdat hij mijn vader, en Alfa, was dat hij daarom zo over mijn mate kon praten. " Ik heb liever dat je even uit mijn buurt blijft, vader " zei ik, zo kalm mogelijk. Mijn vader zag er allesbehalve kalm uit. " Sla zo geen toon tegen me aan " gromde hij. " En jij mag wel zo over Axelle praten? Ik dacht het niet " kaatste ik terug. We stonden ondertussen bijna neus aan neus. We zouden ons allebei niet gewonnen geven. " Kan je er niet tegen dat ik de waarheid vertel? " lachte hij opeens. " Dat meisje houdt je in haar greep. Het zou haar niet eens kunnen schelen moest er iets met de roedel zijn " En dat was de druppel. Ik kon er gewoon niet meer tegen. Ik liet hem zo niet over mijn Axelle praten!

Voor ik ook maar kon nadenken had mijn wolf het overgenomen. Ik veranderde in mijn wolf. Mijn vader wou zich natuurlijk verdedigen en deed hetzelfde. Er ontstond een gevecht. Als iemand me ooit verteld had dat ik zou vechten met mijn eigen vader, dan had ik ze uitgelachen. Toch was het nu werkelijkheid. " Logan! " Mijn naam werd door een heel bekend iemand uitgesproken. Mijn aandacht was op mijn vader gevestigd. We bleven vechten, zelfs toen een andere stem mijn oren bereikte. " Nee, Axelle! Niet doen! " Iemand pakte me vast. De aanraking zorgde voor tintelingen en ik wist meteen dat zij het was. Axelle. Mijn mate. Op dat moment kon ik weer helder nadenken. Ze stond te dichtbij!

Net toen ik me naar haar wou omdraaien, en haar zachtjes uit de weg wou duwen beukte mijn vader op me in. Ik vloog meteen naar achter. Ik probeerde haar nog te ontwijken, maar ik botste tegen haar op. Ze belandde op de grond, een paar meter van me vandaan. Het was het einde van het gevecht. Zonder dat ik iets deed, veranderde ik terug in mijn mensenvorm. Tranen stroomden al over mijn wangen omdat ik voelde dat het ernstig was. Ik kroop naar haar toe en legde haar hoofd op mijn schoot. " Axelle? Axelle! " Haar naam verliet mijn mond. Een reactie bleef uit. " Haal een dokter! Snel! " schreeuwde ik, terwijl ik haar dicht tegen me aan drukte. Dit was allemaal mijn fout! Als ik gewoon was weggelopen uit mijn bureau, dan was dit niet gebeurd. Nee, ik moest zo nodig het gevecht opzoeken. Ik hoopte alleen maar dat alles zou goed komen en dat dit geen erge gevolgen zou hebben.  

A/N: Ziek zijn en een writersblock hebben. Dit hoofdstuk heeft weer even op zich laten wachten. Ik hoop dat ik me snel beter voel en dat het volgende snel zal volgen :)

Vote/Comment/Follow