The Omega [#Herschrijven]

70. Axelle [6]

70. Axelle [6]

We bleven een tijdje rondlopen op die plek. De anderen waren op zoek naar sporen. Het enige dat ik kon doen was gewoon op zoek gaan naar Logan's geur. Hopen dat ik hem hier misschien ergens kon vinden. Na even zoeken bleek dat niet het geval te zijn. Tot mijn eigen wanhoop vond ik niets. Alleen had iemand anders wel iets gevonden, blijkbaar. De man, die ons hier naartoe gebracht had, kwam naar me toe. " Ik heb iets gevonden " zei hij tegen me. " Het is wel een klein eindje hier vandaan " Ik moest meteen met hem mee. Ik had zelfs geen tijd om de anderen te vertellen waar ik heen ging. In plaats van nog even naar hen toe te gaan volgde ik hem gewoon.

" Wat heb je gevonden? " vroeg ik hem, terwijl we wegrenden. " Volgens mij heb ik enkele stukken kleren gevonden. Ik denk dat hij in zijn wolf veranderd is op die plaats en dat ze hem daar hebben ontvoerd " Misschien had ik vanaf die plaats meer geluk. Misschien kon ik vanaf daar wel vinden. We bleven maar rennen. Een goeie 10 minuten. En dan waren we er eindelijk. Of dat dacht ik toch.

" Waar zijn ze? " vroeg ik en keek rond. Nergens vond ik hetgene dat hij me verteld had. En net op dat moment stuurde één van de andere mij: We zijn in de val gelokt. Iemand heeft ons verraden. Ze hebben ons omsingeld. Probeer terug te gaan naar de roedel. Langzaam draaide ik me naar de man toe. Alles viel op zijn plaats nu. Hij had me weggelokt zodat de anderen naar mij op zoek zouden gaan. Ze wisten niet waar ik naartoe was en ik was nu een vogel voor de kat.

" Ik hoop dat je hier echt een grote beloning voor krijgt " mompelde ik vol afschuw, voor ik iets tegen mijn achterhoofd voelde en op de grond belandde.

******

" Luna? " Iemand was tegen me aan het praten. Alleen wouden mijn ogen niet meewerken. Ze bleven nog een tijdje gesloten en het enige dat ik kon antwoorden was een mompelend geluidje. " Gelukkig. U bent wakker " zei iemand tegen me. Ik kon me niet meteen herinneren wat er gebeurd was. Langzaam lukte het dan toch om mijn ogen te openen. Ik knipperde meteen door het kleine lichtjes dat in het midden van de kamer hing. Niet dat het zo een grote kamer was.

Iedereen die mee geweest was op deze reddingsmissie zat op de grond. Mijn polsen werden bij elkaar gehouden door handboeien. Die hingen op hun beurt vast aan de muur. We werden duidelijk vastgehouden. Waarom wist ik niet. Ik wist wel zeker dat het dezelfde was die Logan ontvoerd had.

" Weet iemand wat er gebeurd is? " vroeg ik aan de anderen. Ze schudden allemaal hun hoofd. " We werden omsingeld toen we naar u op zoek gingen. En dan werden we overmeesterd en naar hier gebracht. Tien minuten later, ongeveer brachten ze u bewusteloos naar hier " Dat was er dus gebeurd tussen de slag op mijn achterhoofd en het ontwaken hier.

" En weten jullie wie hiervoor verantwoordelijk is? " was mijn volgende vraag. Ook daar hadden ze niet echt een antwoord op. Ik zuchtte en legde mijn hoofd tegen de muur achter me. Zo bleef ik een tijdje zitten, tot de deur van de kamer opeens open ging. Iemand kwam binnen en kwam naar me toe. Zonder iets te zeggen maakte hij me los van de muur en pakte me op. " Zet me neer! " schreeuwde ik en probeerde los te raken, wat mislukte. Hij was veel sterker dan mij.

Hij bracht me naar een andere kamer toe. Hij was iets groter dan de vorige. Waarschijnlijk was het gezichtsbedrog, omdat ik de enige was die hier nu op de grond zat. De man maakte me vast aan de muur en hij verliet de kamer weer. En dan zag ik een bekend gezicht. Het was de man die me in de val gelokt had. Ik probeerde naar voor te leunen om hem uit te schelden, maar mijn polsen deden zeer door het plotse contact. Slecht idee, Axelle.

Hij kwam de kamer in en leunde tegen de muur. Nog geen halve minuut later kwam iemand anders de kamer in. Hij zag er veel ouder uit dan mij. Hij leek rond middelbare leeftijd. Hij had een grijns op zijn gezicht. " Jij vraagt je natuurlijk af wat hier de bedoeling is " Dat vroeg ik me inderdaad af.

" Wel. Het was mijn bedoeling om Logan te ontvoeren, maar aangezien je een slimme meid bent zal je dat wel weten " Hij zette een stap dichterbij en bukte zich, zowat op dezelfde hoogte waren. " Alleen was die mate van jou slimmer dan ik gedacht had. Ik had wel verwacht dat hij zou komen helpen als een naburige roedel in de problemen was. Dat hij op zoek ging gaan naar de leider van de vijand om me te komen vermoorden " Hij pauzeerde even en ik probeerde zijn woorden te begrijpen. Hij was diegene waar Logan naar op zoek gegaan was.

" We hebben hem, net als jij, in de val laten lopen. Jammer genoeg is hij kunnen ontsnappen. Hij is wel gewond. Heel erg zwaar gewond. " Zijn grijns werd groter. Hij was duidelijk blij dat Logan in zo een slechte toestand was. Ik was vooral blij dat hij had kunnen ontsnappen. En dat hij nog leefde. De rest was een klein detail op dit moment.

" En daar kom jij in het plaatje. Als hij weet dat zijn lieftalige mate hier is, dan zal hij je zeker komen helpen. " Ik verwachtte al zoiets. Nu hij alles had uitgelegd wist ik dat hij door mij, Logan wou te pakken krijgen. En het zou hem nog lukken ook. Ik wist dat Logan er alles aan zou doen om me te komen redden. Hij had het nog al eens gedaan en hij zou dat elke keer doen.

" Dat krijg je ervan als je de mate van mijn dochter vermoord " spuwde hij bijna in mijn gezicht. Ik begreep niet waar hij het over had. Wie hadden we vermoord? Ik dacht diep na, maar wist niet meteen over wie hij het had. " Zeg nu niet dat je niet weet over wie ik het had. Zijn eigen vader moest jullie redden " schreeuwde hij in mijn gezicht. En dan wist ik het wel. Luca. Hij zou ons altijd blijven achtervolgen.

Alleen had ik nooit geweten dat hij een mate had. Dat had hij ons nooit verteld. Ik kon niet begrijpen hoe deze man zich nu moest voelen. Hoe Luca's mate zich nu moest voelen. " Het spijt me. We wisten niet dat hij een mate had. " zei ik zacht. De man bromde iets, wat ik niet begreep en draaide zich daarna om. " Spuit het in " zei hij, voor hij de kamer verliet.

" Wat? Wat gaan jullie doen? " vroeg ik niet-begrijpend. De man pakte me vast en duwde een spuit in mijn arm. Ik voelde de vloeistof door mijn aders gaan en een seconde later begon de pijn. Ze hadden iets ingespoten waar weerwolven absoluut niet tegen konden. Dat was wel zeker.

Hij verliet de kamer weer en liet mij achter in pijn. Ze wisten dat Logan dit zou voelen. Deze pijn was zo ondraaglijk dat hij het zou weten. Ik probeerde hem te bereiken. Ik probeerde hem iets te sturen. Kom me alsjeblieft niet redden. Ze gaan je vermoorden als je komt! Alsjeblieft, doe het niet. Ik hoopte dat hij zou luisteren naar wat ik hem gestuurd had, maar ik betwijfelde het. De kans dat hij naar hier zou komen was even groot als de kans dat ik voor de volgende paar uur pijn zou hebben. Het enige dat ik kon doen was afwachten en de pijn verbijten, wat heel moeilijk zou worden, maar ik kon niets anders. Ik was hier alleen en had enkel mezelf om op te leunen.

A/N: En hier is de plottwist die ik voorspeld had haha :p Hij is wel groter geworden dat ik zelf verwacht had :p Alles blijkt veranderd te zijn :p 

Eerst wordt Axelle verraden, dan blijkt Logan helemaal niet ontvoerd te zijn, wordt ze zelf ontvoerd door de vader van Luca's mate - En sinds wanneer had hij een mate :O - en last but not least, krijgt ze iets ingespoten waardoor ze hevige pijnen heeft. Ik hoor jullie allemaal al aankomen met : ' O nee! En wat met een mogelijke baby'. Tja, dat zal afwachten worden :( 

65 votes? Lukt dat? Dan plaats ik morgen een nieuw hoofdstuk en geloof me, dat wordt echt de moeite waard *grijnsje*

En we staan nog steeds op #1 in weerwolven lijst :p Ondertussen vechten we al met 4 boeken voor die plaats haha :p 

Vote/Comment/Follow