The Omega [#Herschrijven]

70. Axelle [1]

70. Axelle [1]

" Denk je echt dat het een goed idee is om haar hier nu alleen te laten? " Ik had mijn oor tegen de deur van Logan's bureau gedrukt. Eigenlijk wou ik met hem praten, over alles. Diep vanbinnen wist ik dat hij hier zijn gedachten wou verzetten. En mijn gevoel was juist geweest. Ze zaten met z'n drie binnen. Duidelijk aan het discussiëren. En die ' haar ' waar ze het over hadden was ik. Daar was ik zeker van.

Maar waar hadden ze het over? Ging Logan weg? Liet hij me hier achter? Niet dat ik het hem kwalijk nam. Misschien ging hij wel op zoek naar een andere Luna. Naar een vrouw die hem wel meteen kinderen zou kunnen geven. Ik sloot kort mijn ogen en probeerde die gedachten te vergeten. Logan had gezegd dat hij me niet ging verlaten, dus dan zou hij dat ook echt niet doen. Hij had het beloofd.

" We hebben alle twee even tijd nodig voor alles een plaats te geven. Ik ga hier echt niet met mijn vingers zitten draaien. Ik moet iets om handen hebben. En daarbij, hij heeft me om hulp gevraagd. De Alfa zelf is gewond, toen hij zijn Luna wou beschermen. Als Alfa ben ik het hem verschuldigd om hem te helpen. Hij zou net hetzelfde doen voor mij " Het was even stil na hetgene Logan gezegd had. En dan vloog de deur open.

Ik viel bijna naar binnen, maar door Logan's arm die hij rond mijn middel sloeg bleef ik staan. " Je kon ook gewoon binnen komen " zei hij. Jack en Oliver verlieten de kamer en wij bleven met z'n twee staan. " Waar ging dit over? Ga je weg? " Bij de tweede zin klonk er paniek in mijn stem. Ik was het niet gewoon dat hij lang bij me weg was, dus de gedachte dat hij weg kon gaan zorgde voor paniek.

Hij sloeg zijn armen om me heen en drukte een kus op mijn voorhoofd voor hij zei: " Een bèta van een naburige roedel heeft om mijn hulp gevraagd. De Alfa is gewond en ze zijn in de minderheid. Hun roedel is in gevaar, dus vind ik het mijn plicht om te gaan helpen " Hij zag de teleurstelling op mijn gezicht. Ik kon ook niets meer doen om hem op andere gedachten te brengen. " Het spijt me, maar ik moet echt gaan. " zei hij.

" Ik ga je missen " zei ik met een pruillip. Het was de waarheid. Ik zou echt elke minuut tellen tot hij terug was. Ik zou niet weten wat doen. Logan grinnikte, drukte een kus op mijn lippen en zei: " Ik ga jou ook missen, Axelle. "

******

" Ik heb echt het gevoel alsof je dat enkel gedaan hebt om me hier te houden " Logan stond middenin de kamer, in enkel een boxershort en was op zoek naar zijn broek, die eigenlijk op de gang lag. " Doe nu niet alsof je het niet leuk vond " zei ik. Ik had het deken bijna helemaal over me heen getrokken en volgde Logan met mijn ogen. " Jawel, jawel. Dat is het niet. Het is alleen dat ik echt geen zin heb om nog weg te gaan " Hij draaide zijn hoofd naar me toe en trok een zielig gezichtje. Het zorgde er alleen maar voor dat ik moest lachen.

Hij besloot een andere broek uit te zoeken en trok die aan. Nadat hij zijn hemd had aangedaan pakte hij zijn tas. " Ik moet nu echt vertrekken, Axelle. Als ik hier nog lang blijf staan vertrek ik nooit meer " Hij kwam naar me toe en drukte een lange kus op mijn lippen. " Doe alsjeblieft voorzichtig " fluisterde ik bijna. Ik mocht er niet aan denken dat hij gewond zou raken. Of erger.

" Altijd. Ik heb dan ook iets om voor terug te komen " Hij knipoogde naar me, voor hij zei: " Ik hou van je " Hij wachtte duidelijk tot ik het ook zei, voor hij vertrok. En mij achterliet. Vanavond zou hij me bellen, zodat ik niet ongerust moest zijn. Diep vanbinnen kon ik niet wachten tot vanavond. Ondertussen was er zoveel onzekerheid. Ik zou me de hele tijd afvragen hoe het met hem ging.

Ik sloeg het deken om me heen en keek door het raam. Ik zag een paar wolven wegrennen. De eerste was duidelijk Logan. Hij was weg. Voor hoelang wist niemand. Hopelijk was het snel. Ik miste hem nu al, en hij was nog maar pas vertrokken.

De deur ging open en ik draaide me geschrokken om. Gelukkig was het Emily. Ze bleef in de deuropening staan. " Sorry, ik dacht ... Ik ga maar weer " zei ze, duidelijk ongemakkelijk. " Nee nee. Ik ga me wel vlug aankleden " zei ik. Ze verliet de kamer opnieuw en ik haastte me met het omkleden. Daarna kwam ze weer binnen en ging op het bed zitten.

" Ik heb het gehoord van ... " Ze had duidelijk ook moeite om het uit te spreken." Olivier heeft je verteld zeker " mompelde ik. Straks wist iedereen het. Ik sloot mijn ogen kort, om ervoor te zorgen dat ik niet begon te huilen. Ze had het duidelijk door want ze sloeg haar arm om me heen. " Er moet een manier zijn waarop het wel lukt. "

We zaten een tijdje zwijgend naast elkaar, voor ze zei: " Ik ga gewoon in de bibliotheek een paar boeken zoeken " Ze stond recht en ik had de kans niet om haar nog te antwoorden. Het was lief van haar dat ze me wou helpen, maar het was loze moeite. We moesten gewoon hopen dat het ooit zou lukken. Dat was het enige dat we konden doen.

A/N: Een soort opvulhoofdstuk hoor ik jullie denken. Helemaal niets van waar haha :p Er zitten een paar hints in voor spannende momenten in de toekomst ;) 

En ik vind het ook gewoon lief van Emily dat ze zo begaan is met Axelle, ookal kent ze haar nog maar net :)

Opnieuw op #1 in weerwolf haha :p We vechten met 3 boeken voor de eerste plaats :p 

Niet te geloven dat het hoofdstuk met de cliffhanger, 69. Logan [1] 92 votes kreeg haha :p Eigenlijk zou ik dus een doel van 92 kunnen halen hé ;) Maar weet je wat, ik hou het bij 50 omdat er toch niet zoveel gebeurd is :) Vraag me wel niet wanneer ik het plaats. Ik moet leren voor een belangrijke toets en ik hoop nog een hoofdstuk te plaatsen op een ander verhaal van mij :) Want ik zit bij 2 verhalen aan het einde, dus hoe sneller die klaar zijn hoe sneller en meer ik hier kan schrijven :) 

Vote/Comment/Follow