The Omega [#Herschrijven]

63. Logan

63. Logan

Axelle liep een paar meter voor me. Ze rende achter een vlinder aan, terwijl ze luid aan het lachen was van plezier. Axelle en de natuur waren twee handen op één buik. We hadden veel tijd buiten doorgebracht, de laatste paar dagen. Vandaag hadden we een wandeling gemaakt in onze wolven vorm en nu gingen we terug. Mijn ogen bleven op Axelle gericht, die steeds verder van me vandaan liep. Ik had nooit gedacht dat ik ooit zo gefascineerd zou zijn door een vrouw. Ik wou alles weten en zien dat ze deed. Geen enkel moment verveeld ik me.

" Ik heb hem " riep ze opeens naar me. Ze haalde me zo uit mijn gedachten en ik stapte wat sneller naar haar toe. Ze stond stil, haar hand een beetje in de lucht. De vlinder zat rustig op haar hand, alsof het geen schrik had van haar. Haar gezicht bleef glimlachen toen hij weer wegvloog. " Soms vraag ik me af hoe het zou zijn om te kunnen vliegen " zei ze zacht. Ik sloeg mijn arm om haar heen en kuste haar haar. " Misschien vraagt de vlinder zich wel af hoe het is om benen te hebben " Ze draaide haar hoofd naar me toe, zodat ze me kon aankijken. " Sinds wanneer is het verboden om te dromen " lachte ze. Ik pakte haar hand vast en begon verder te stappen.

" Ik heb eens zitten denken " begon ik. " Misschien is het een leuk idee als we een klein parkje aanleggen. Wat meer natuur in onze roedel brengen. " Onze roedel lag midden in het bos, maar de meeste dieren bleven ver uit onze buurt. Ze waren bang van ons. Veel meer natuur dan de bomen rond onze roedel hadden we niet. Misschien was het wel leuk als we wat meer kleur rondom zouden hebben. Axelle's gezicht klaarde op. Ze was duidelijk blij met mijn voorstel. Dankzij haar was ik op het idee gekomen. " Kan ik helpen met het ontwerpen van het parkje? " Ze keek me hoopvol aan en ik kon niet anders dan glimlachen. " Natuurlijk. "

Toen we terug aankwamen voelde ik meteen dat er iets niet goed zat. Ik zette mijn mindlink op en hoorde bijna meteen geschreeuw. Oliver? Ik probeerde hem te bereiken. Na enkele keren antwoordde hij eindelijk. Alles is onder controle, Logan. Maak je geen zorgen. Ik ging met mijn hand door mijn haar. Kon hij niet gewoon antwoorden op mijn vraag?!

Ik voelde Axelle's ogen op me gericht. Haar hand raakte mijn rug aan. Ik kalmeerde meteen, ook al was ik nog steeds ongerust. Eén van de waterleidingen is gebarsten. Een groot deel van de roedel staat onder water. Het lek is ondertussen wel al gedicht, maar we zijn wat mensen aan het evacueren. Er is dus helemaal niets meer aan de hand. Naar mijn weten lagen de waterleidingen diep onder de grond. Hoe was het mogelijk dat die opeens barstte? En hoe is dat dan precies gebeurd? vroeg ik hem. Het werd opeens volledig stil in mijn hoofd. Het leek alsof iedereen wachtte tot Oliver had gesproken.

We hebben gewoon een paar dingetjes veranderd hier. Je had ze een tijdje geleden goedgekeurd en ik dacht ... Laat ik dat nu maar doen. Dan hebben jullie geen last meer van veel lawaai als jullie terug zijn van jullie vakantie. Ik voelde Oliver's nervositeit. Hij kon niets voor me verbergen. Hij vertelde duidelijk niet de waarheid. En daarbij, ik kon me niet meer herinneren dat ik iets goedgekeurd had dat te maken had met graven. Oliver gromde ik naar hem.

De rest gaat me echt vermoorden als ze weten dat ik je dit verteld hebt mompelde hij, vooral tegen zichzelf. We waren bezig met een verrassing voor jullie. En in ons enthousiasme hebben we een beetje te diep gegraven. Typisch ... Ik liet ze heel even alleen en alles viel al in duigen. Ze leken wel kleine kinderen. Zorg alsjeblieft dat het daar opgelost raakt voor we thuis komen. Ik wil niet met mijn voeten in het water zitten. stuurde ik naar hem, voor ik de mindlink sloot.

Axelle zat nog steeds naast me. Ik pakte haar hand vast en gaf er een kneepje in. " De roedel is onder water gelopen. Ze hebben het gelukkig onder controle " zei ik tegen haar. Ze zuchtte opgelucht, waarschijnlijk blij dat niemand gewond was of iets dergelijks. " Dan kunnen we nu eindelijk terug aan onze vakantie denken " Ik trok haar naar me toe en sloeg mijn armen om haar heen. " Heb je iets in gedachten misschien? " Ze hield haar hoofd een beetje schuin en glimlachte naar me. " Er is nog steeds een bubbelbad dat we moeten uitproberen " Ik wiebelde met mijn wenkbrauwen en zorgde er zo voor dat ze begon te lachen. " Oke oke. Je krijgt je zin " Ik drukte vlug een kus op haar lippen, voor ik al naar boven liep.

Een kwartier later had ze de handdoek stevig om haar lichaam geslagen. " Ik ga echt niet bijten " lachte ik. Ik klopte zachtjes op het water en wachtte tot ze eindelijk naar me toe kwam. " Het is niet dat " mompelde ze. Was ze nu nog steeds onzeker over haar lichaam? Alsof ze mijn gedachten had gehoord, hield ze de handdoek nog wat steviger vast. " Dit was echt zo een slecht idee " mompelde ze opnieuw. Ik ging naar de kant van het bubbelbad en legde mijn hoofd op mijn armen. " Axelle ... Hoeveel keer moet ik je nu nog zeggen dat ik je het knapste meisje van deze wereld vind? " Ze durfde niets eens naar mijn gezicht te kijken. Een klein rood kleurtje kwam terug op haar wangen.

" Dan plan b " zei ik. Ze zette een stap naar achter zodra ik recht stond en ik op het trapje ging staan. Ik pakte de handdoek vast en trok hem naar me toe. Ze liet hem bijna meteen los, om dan haar armen voor haar lichaam te slaan. " Doe nu niet alsof je naakt bent, Axelle. Naar mijn weten heb je nog je zwemkledij aan " Iets te veel kleren naar mijn zin, maar ik hield die gedachte voor mezelf. Ze zou meteen wegrennen als ik het luidop zei.

Langzaam zette ze een stap dichterbij en ik hof haar in het bubbelbad. " Het is gewoon ... Je staart altijd als ik mijn zwemkledij aanhebt " Ik trok een wenkbrauw op en kon een grijns toch ook niet onderdrukken. Het kwam dus door mij. Of liever gezegd, door mijn blik. " Ik kan nu eenmaal niet verstoppen hoe mooi ik je wel niet vind " zei ik en sloeg mijn armen om haar heen. " Kan je alsjeblieft wat minder staren. Ik word er ongemakkelijk van " Ik lachte, drukte een kus op haar lippen en ging wat verder het water in. " Ik zal proberen. Ik beloof niets. " zei ik, nog steeds met mijn grijns.

Ik ging terug op dezelfde plaats liggen als daarnet en ze legde zich tegen me aan. " Wat zijn onze plannen voor morgen? " vroeg ik haar. Het was al onze laatste dag hier. Deze ochtend had ik nog heel even getwijfeld om onze vakantie te verlengen, maar door alle gebeurtenissen in de roedel was dat niet echt een goed idee. " We kunnen misschien gaan picknicken in het bos? " stelde ze voor. Mijn vingers maakten krulletjes in haar haar en ik sloot mijn ogen. " Waarom heb ik toch een gevoel dat ik die picknickmand mag vullen? " vroeg ik haar. De kamer vulde zich met ons gelach. " Omdat jij mij gaat verrassen " Ze prikte met haar vinger in mijn zij en legde haar hoofd op mijn schouder. Ik voelde hoe ze naar me keek. " Voor deze ene keer " mompelde ik. Waarom kon ik toch geen ' nee ' zeggen tegen haar?   

A/N: Opnieuw een schattig hoofdstuk :) 

The Omega staat opnieuw op #1 in de weerwolven lijst :D Om dat te vieren wordt het volgende hoofdstuk opgedragen aan de persoon met de mooiste reactie :) 

Bij 50 votes probeer ik tegen maandag een nieuw hoofdstuk te plaatsen :)

Vote/Comment/Follow