The Omega [#Herschrijven]

41. Axelle

Edited = 05/04/2016

41. Axelle

Ik staarde naar de deur van Logans kamer. Al minstens 2 uur waren ze met hem bezig. Waarschijnlijk elk bot in zijn lichaam terug op zijn plek zetten. Ik mocht er niet aan denken hoeveel pijn hij nu niet moest hebben. Hopelijk hadden ze hem genoeg pijnstillers gegeven. Jack, Oliver en Logans ouders zaten op de andere stoelen.

Logans vader had al een paar keer naar me gekeken. Hij schraapte zijn keel en opeens verdween iedereen uit onze buurt. " Ik wil graag eens weten hoe het komt dat ik mijn twee zoons hier net vechtend heb aangetroffen " Ik bleef voor me uit staren, maar ik voelde zijn blik wel op me gericht. Hij brandde bijna een gat in mijn huid.

Ik zuchtte en legde hem langzaam het hele verhaal uit. Hoe Luca me ontvoerd had, hoe Logan me kwam redden en daarmee zijn Alfa positie opgaf voor mij. Ik stopte bij het moment waarop hij Luca doodgeschoten had. Hij luisterde de hele tijd, zonder me te onderbreken. Op het einde knikte hij en ging terug met zijn rug tegen de leuning van de stoel zitten.

" Het spijt me, maar je moet begrijpen dat ik niet echt blij ben dat jij de toekomstige Luna van de roedel bent. Ik heb deze roedel sterk gemaakt en door jou kan mijn levenswerk ten onder gaan " Ik slikte even. Ondertussen was ik het wel al gewend om overal de schuld van te krijgen ... " Maar ik zie dat je Logan gelukkig maakt ,dus ik geef je één kans " Daarna bleef het stil tussen ons. Jack, Oliver en Logans moeder kwamen terug bij ons zitten.

Oliver knielde voor me neer. " Axelle " zei hij zachtjes. " Misschien is het tijd dat je bij een paar personen langsgaat " Ik begreep niet meteen wat hij bedoelde. Blijkbaar merkte hij dat want hij zuchtte zachtjes voor hij zei: " Het is tijd dat je eens bij je ouders langsgaat "

Hij pakte me bij mijn arm en trok me recht, voor hij met me wegliep. " Hoe gaat het met hen? " Door het gevecht en Logan was irk mijn ouders helemaal vergeten. Ik had ook zoveel aan mijn hoofd nu. Gelukkig had ik de kans om bij hen langs te gaan. Oliver antwoordde niet op mijn vraag. " Oliver? " Ik kneep in zijn arm, in de hoop een antwoord te krijgen. We stopten voor een kamerdeur.

Doordat Oliver niet geantwoord had, voelde ik me niet goed. Wat zou ik aantreffen in die kamer? Langzaam opende ik de deur en ging naar binnen. Het was er donker. Oliver liep meteen naar de ramen toe en opende de gordijnen een beetje, zodat het zonlicht binnen kon. Mijn vader lag in een bed. Verschillende slangetjes om hem heen. Een hartslagmonitor piepte zachtjes.

" Ik heb hem verstopt voor Luca. Hij was van plan om hem te vermoorden. " Ik liep langzaam naar mijn vader toe en pakte zijn hand vast. " Is hij wakker? " Ik bekeek alle apparatuur die rond hem stond. " Ze houden hem in coma, tot zijn verwondingen volledig genezen zijn. Daar moet je Logan voor bedanken trouwens. Zonder zijn bevel had hij het niet overleefd "

Een zoveelste traan gleed over mijn wang. " En mijn moeder? " Het kwam er bijna onhoorbaar uit. Oliver sloeg een arm om me heen. " Zij heeft minder geluk gehad " Mijn hart leek zowat in twee gesplitst. Ik voelde niets anders meer dan pijn. " Axelle. Rustig, alsjeblieft " Hij duwde me tegen zijn borst en liep de kamer terug uit. " Ze leeft nog, alleen is ze er veel erger aan toe "

Hij ging een paar deuren door en een aantal trappen naar omhoog. Ik was hier nog nooit geweest. " Luca heeft haar gevonden. Ze was er beter aan toe dan je vader, daarom was ik eerst hem gaan verstoppen maar dat was een fout van me. Hij heeft haar laten martelen in de kelder, waar niemand haar kon vinden of redden. Ik heb het geprobeerd, maar ik kreeg haar niet weg. Zodra Luca en Logan begonnen te vechten heb ik iemand de opdracht gegeven om haar te halen en te helpen. "

We stopten opnieuw voor een deur. Oliver deed de deur open en liet me naar binnen gaan. Mijn moeder lag in een bed. Een verpleegster zat naast haar en was druk aan het schrijven. Mijn moeder zag er nog slechter uit dan mijn vader. Ze was bijna onherkenbaar. Haar hele gezicht zat vol rode plekken. Hadden ze haar ... " Ze hebben haar eerst geslagen, maar omdat hij wist dat je haar ooit terug zou zien heeft hij haar verband. Het spijt me dat ik haar niet kon helpen, Axelle "

Hij drukte me opnieuw tegen zich aan, terwijl de tranen over mijn wangen stromen. Waarom. Wat hadden mijn ouders hem misdaan? Ik pakte mijn moeders hand vast en gaf ook haar een kneepje. " Kan ze niet bij mijn vader op de kamer liggen? " vroeg ik zachtjes. Oliver knikte, terwijl hij naar de verpleegster keek. " Ik ga meteen iemand halen " zei ze. Ze rende zowat de kamer uit en ik hoorde haar op de gang tegen iemand praten.

" Logan is blijkbaar wakker. Je kan naar hem toe als je wilt " zei Oliver tegen me. Waarschijnlijk had iemand het hem verteld via de mindlink. Ik knikte. Ik wou een dikke knuffel van hem. Oliver begeleidde me terug naar Logans kamer. De beelden van daarnet stonden nog steeds op mijn netvlies gebrand. Ze moesten er allebei doorkomen. Dat moest gewoon! Ik zou niet kunnen verder leven zonder hen!

Oliver gaf me nog een knuffel en ik veegde mijn tranen weg, voor ik de kamer langzaam binnenstapte. Logan lag in een ziekenhuisbed. Zijn hele lichaam was bedekt met verband. " Logan? " zei ik zacht, om zijn aandacht te trekken. Ik wist niet zeker of hij wakker was of sliep. Zijn hoofd draaide naar me toe en een glimlach vormde zich op zijn gezicht. " Kom maar " zei hij, terwijl hij zijn hand naar me uitstak. Voorzichtig pakte ik zijn hand vast. " Hoe voel je je ? " Ik bekeek vluchtig zijn verbanden. Het deed me pijn om hem hier zo te zien liggen. " Het gaat wel " zei hij. Loog hij? Of hadden ze hem gewoon veel pijnstillers gegeven?

" Is mijn vader er nog? " vroeg hij me. Waarschijnlijk wou hij eerst met zijn vader praten, over Luca. Ik begreep dat hij dat even belangrijker vond dan mij. " Hij is aan het wachten in de gang " Zijn ene hand kneep in de mijne en zijn andere hand lag op mijn wang. " Kan je hem even halen voor me? " vroeg hij. Zijn duim wreef even over mijn huid. Ik knikte op zijn vraag. Langzaam maakte ik me van hem los en ging terug naar de gang toe. " Alfa. Logan vraagt naar u " zei ik zo beleefd mogelijk.

Hij stond meteen recht en ging naar binnen, zonder een woord tegen me te zeggen. Ik zette me tussen Jack en Oliver. Die laatste legde zijn arm om me heen en gaf me zo een knuffel. " Het komt allemaal wel goed Axelle. Geef het gewoon wat tijd en binnen een aantal weken gaat alles weer zijn gewone gangetje " Ik hoopte het maar. Mijn gedachten gingen weer naar mijn ouders. Mijn vader zou het zeker overleven, maar mijn moeder? Ik vreesde ervoor. Ik kon alleen maar hopen dat alles in orde zou komen.

Een paar minuten later kwam Logans vader terug buiten. Hij wandelde gewoon weg, zonder iets tegen ons te zeggen. Zijn vrouw liep snel achter hem aan. " Ga maar terug. Jullie verdienen wat tijd samen " Oliver drukte me nog even tegen zich aan, voor hij me naar binnen liet gaan. Opnieuw had Logan een glimlach op zijn gezicht. Minder echt dan de vorige. Was er iets gebeurd daarnet? Hij zou er wel over beginnen als hij het me zou willen vertellen. Ik ging er niet naar vragen. Ik liep naar hem toe en hij sloeg meteen zijn arm om me heen. Een kus belandde op mijn wang en we keken mekaar een tijdje aan. Hij was de enige persoon in mijn leven die niet op het randje van de dood lag. Op dit moment dan toch niet ... Een traan vormde zich in mijn ogen en ik probeerde hem weg te pinken, maar Logan had hem al opgemerkt. " Niet wenen, alsjeblieft. Wat is er? " hij sloeg zijn andere arm om me heen en drukte me dichter tegen zich aan.

Ik ging op het bed zitten, naast hem, en legde mijn hoofd op zijn borst. We lagen zo een tijdje voor hij opnieuw vroeg: " Wat is er? Je kan me alles vertellen, dat weet je toch " Zijn hand wreef over mijn hoofd en ik slikte voor ik begon te vertellen. " Het gaat over mijn ouders " Nog meer tranen vormden zich in mijn ogen. Logan drukte me nog wat dichter tegen hem aan. Hij pushte me niet, terwijl ik verder begon te vertellen. Hij liet het me op mijn eigen tempo vertellen " Mijn vader ligt in coma. Normaal gezien wordt hij snel weer beter. Maar ... Mijn moeder. Hij heeft haar gemarteld en nu ... " Ik kreeg geen woord meer gezegd. Logan drukte een aantal kussen op mijn gezicht. " Rustig maar. Ik ben er zeker van dat alles goedkomt. We moeten alleen geduld hebben. "

Ik kon niet meer verder vertellen. Logan vroeg me ook niet om verder te gaan. We bleven zo liggen, in mekaars armen. Alleen onze ademhaling was te horen en op dat moment was het de enige troost die ik nodig had. Logan. Ik had alleen zijn aanwezigheid nodig en ik was dankbaar dat hij die persoon was voor mij. En die persoon wou zijn voor mij. Ik sloot mijn ogen en bleef luisteren naar het geluid van zijn hartslag. Op dat ritmisch geluid viel ik in slaap.   

A/N: Een mega, super lang extra hoofdstuk :D Omdat ik inspiratie had én een beetje tijd over had haha :p 

Vote/Comment/Follow