The Omega [#Herschrijven]

69. Logan [2]

69. Logan [2]

De dokter kwam de behandelkamer terug in. Ze kwam voor ons zitten en keek ons om beurt aan, voor ze zei: " Ik weet wat er aan de hand is " Het voelde alsof een zware last van mijn schouders viel. Nog heel even en we zouden eindelijk weten waarom Axelle niet zwanger was.

" Om te beginnen wil ik zeggen dat ik niets abnormaals gezien heb in jullie bloed. Dat is dus goed nieuws " Een kleine zucht verliet mijn mond. Het is geen ziekte of iets anders. Wat zou het dan wel zijn?

De dokter leunde een beetje naar voor. " Volgens mij heeft dit alles te maken met jouw lichaam, Axelle. Het is nog niet volledig genezen van je tijd in de kerkers. " zei ze. " Hoezo? U zei daarnet dat ze gezond was " bromde ik. Axelle legde haar hand op de mijne en probeerde me zo te kalmeren.

" Laten we zeggen dat de informatie die Axelle me daarnet gegeven heeft, ervoor gezorgd heeft dat ik weet wat eraan de hand is. Tijdens haar verblijf in de kerkers kreeg ze weinig te eten, waardoor ze ondervoed was. Bij een vrouw heeft dat verschillende gevolgen, waaronder het feit dat er complicaties kunnen volgen bij de baarmoeder en de eierstokken. " zei ze. " Axelle's eierstokken en baarmoeder zijn nog niet helemaal hersteld. Ik weet ook niet of die schade ooit hersteld zal kunnen worden. Daarom is het niet zeker of jullie ooit een kindje kunnen krijgen. De kans op een kindje is er, maar die is niet zo groot als bij andere koppels "

Het enige dat ik kon denken was: dit is allemaal mijn fout. Ik had Axelle's lichaam om zeep geholpen. Het was mijn eigen schuld dat dit gebeurd was. Het liefste van al zou ik de tijd willen terugdraaien. Om opnieuw te beginnen.

" Is er geen manier om ... om die kans te vergroten? " Ik kreeg het bijna niet uitgesproken. Opnieuw een negatief antwoord kon ik echt niet aan. " Als je die kans zou vergroten zouden er geen koppels meer zijn zonder kinderen. Ik heb wel nog een aantal mogelijkheden. Ik kan Axelle wat hormonen bijgeven, waardoor haar baarmoeder wat beter gaat werken, maar nog steeds zorgt dat niet tot succes. "

We moesten gewoon geluk hebben. Daar kwam het op neer. We moesten hopen, bidden, geluk hebben. Het lag niet in onze eigen handen. " Het spijt me dat ik niet meer voor jullie kan doen " zei ze. Je kon duidelijk zien dat zij het ook moeilijk had om ons dit te vertellen.

" Als jullie willen kan ik al beginnen met de eerste hormonen inspuiting? " Ze keek ons opnieuw om beurt aan. Axelle staarde wat voor zich uit. Ze knikte alleen maar. Daardoor verliet de dokter opnieuw de behandelkamer.

Ik draaide me naar Axelle toe. " Het spijt me " zei ik. Het klonk bijna als een fluistering. Het deed me zoveel pijn vanbinnen om te weten dat ik hiervoor verantwoordelijk was. Ik drukte een korte kus op Axelle's lippen. " Het spijt me. Als ik dit had geweten ... " Axelle schudde haar hoofd. " Het is ook mijn schuld. Het is mijn lichaam. "

Ik sloeg mijn armen om haar heen en drukte haar dicht tegen me aan. " We gaan hier samen uit geraken. We gaan laten zien dat ze ons niet zomaar klein krijgen. Dat kindje komt er, al moeten we de rest van ons leven proberen " Ik voelde hoe ze zachtjes begon te snikken. Het enige dat ik kon doen was haar troosten.

******

" Als je wil kunnen Jack en ik de roedel wel even van je overnemen " Natuurlijk wisten ze dat er iets aan de hand was. Axelle was meteen naar boven gegaan, terwijl ik mijn toevlucht zocht in alcohol. Het ergste was dan nog dat ik na 3 glazen, nog steeds hetzelfde gevoel had. Leegte. Verdriet. Teleurstelling in mezelf.

" Je moet eerst aan Axelle denken nu. Zij is het belangrijkste " Dat was ze inderdaad, maar wat als we echt jaren moesten proberen? Ik kon de roedel toch geen jaren in de steek laten? " Een week zal wel voldoende zijn. Ik zal wel iets nodig hebben om mijn gedachten te verzetten " Ik nam opnieuw een slok van mijn glas en staarde er dan even naar.

Mijn hand ging door mijn haar. " Ik ga even boven kijken " mompelde ik, voor ik het glas op tafel zette. Ik stond recht en liep naar boven toe. Ze lag nog steeds te slapen. Of ze deed alsof, dat kon ook. Misschien wou ze er niet over praten, en vond ze het beter om ons gesprek uit te stellen door te doen alsof ze sliep. Ik nam het haar niet echt kwalijk. Ik begreep wel dat het nieuws haar zwaar gevallen was.

Ik leunde over haar heen en drukte een kus op haar wang, voor ik de kamer terug verliet. Ik moest iets om handen hebben. Ik kon niet gewoon ergens zitten en niets doen. Daarom besloot ik mijn belofte van een paar minuten geleden te verbreken, en toch maar weer aan het werk te gaan.  

A/N: Het is geen super groot hoofdstuk. Sorry daarvoor maar ik heb wat inspiratie voor tijdens Axelle's standpunt dus ik zal proberen om het dan goed te maken :) 

Bij 50 votes plaats ik het volgende hoofdstuk :) 

Vote/Comment/Follow