When I looked your eyes... H.S.

Κεφαλαιο 8ο

Ο ηχος του τηλεφωνου μου, διεκοψε τον υπνο μου... Πφφ ποιος ειναι παλι;; Χωρις να δω τι γραφει η οθονη, το σηκωσα. "Ναι;;". Ειπα. "Audrey!!!! Βαλε τωρα στις ειδησεις!!". Ηταν η Lily, η οποια λογικα θα ελειπε για να με παιρνει τηλεφωνο. Κατεβηκα γρηγορα κατω, στο σαλονι και εβαλα στις ειδησεις.. 'Αεροπορικο δυστυχημα με πολλους νεκρους και τραυματιες. Η πτηση 457 με προορισμο το Λονδινο απο την Ιταλια, βρεθηκε αντιμετωπη με ισχυρα καιρικα φαινομενα και με αποτελεσμα ο πιλοτος να χασει τον ελεγχο του αεροπλανου.' Ενιωσα δακρυα να απειλουν τα ματια μου και αμεσως ξεσπασα σε κλαματα. Οι γονεις μου! Οι γονεις μου ηταν σ'αυτην την πτηση!!! "Αχ ερχομαι αμεσως!! Θα φερω και τ'αγορια!". Μου ειπε και γω καθισα στον καναπε να κλαιω. Μεσα σε 5 λεπτα ειχαν ερθει ολοι τους και πρωτος-πρωτος ο Harry ετρεξε διπλα μου. "Audrey..." Μου ειπε. "Αχ Harry... Παιδια, πραγματικα δεν χρειαζοταν να ερθετε μεχρι εδω.." Τους ειπα. "Τι λες;;; Θα ειμαστε παντα διπλα σου!!" Ειπε ο Niall και οσο πονο και να ενιωθα, αφησα ενα μικρο χαμογελο να εμφανιστει. Η Lily κρατουσε μια τσαντα, ζαχαροπλαστειου φαινοταν, την οποια αφησε στον παγκο. "Ποιος θελει μπανοφι;;;" Ρωτησε. "Αχ, πρεπει να το πω;;" Της ειπα εγω, με βουρκωμενα ματια αλλα ενα μικρο χαμογελακι στο προσωπο μου. Αμεσως, πηρε κουταλακια απο το συρταρι της κουζινας και μοιρασε σε ολους απο ενα μπανοφι. Εγω εφαγα μια-δυο κουταλιες αλλα γρηγορα εχασα την ορεξη μου. "Excuse me, εσυ δεν θα φας;" Μου λεει η Lily. "Πφφ..." Ξεφυσιξα και αφησα το μικρο μπολακι πανω στο τραπεζακι του σαλονιου. Ο Harry, το πηρε αμεσως και προσπαθουσε να με ταισει. "Φαε γιατι θα αρχισω να κλαιω!". Ειπε και ολοι γελασαν. Ετσι οπως κρατουσε το κουταλι μπροστα απο το στομα μου, κανω μια και τρωω τη κουταλια. "Αντε επιτελους! Για να φας μια κουταλιτσα θες 40 παρακαλια!". Ειπε ο Liam και γω του χαμογελασα. Σχεδον ξεχασα οτι ειχε γινει... Σηκωνομαι αποτομα, παω προς τη κουζινα και πιανω το τηλεφωνο. Πληκτρολογω τον αριθμο του τηλεφωνου της γιαγιας μου και χωρις δευτερη σκεψη την καλω. "Ναι; Audrey εσυ εισαι;". Ακουστηκε η φωνη της απο την αλλη γραμμη. "Ναι γιαγια... Ακουσες τι εγινε σωστα;". Της ειπα και δακρυα αρχισαν να απειλουν ξανα τα ματια μου. "Ναι αγαπη μου...". Μου απαντησε και αρχισε να κλαιει και μαζι της κι εγω. "Η.. Η Jenny;". Της ειπα κοφτα ρουφοντας τη μυτη μου. "Εδω ειναι, μαζι μου. Θα ερθεις και συ, σωστα;". "Αχ δεν ξερω.... Δεν θελω να φυγω...". Ειπα και ο Harry γυρισε και με κοιταξε με γουρλωμενα τα ματια. "Τι εννοεις δεν θες να φυγεις;; Ξερεις πολυ καλα πως δεν μπορω να προσεχω την αδερφη σου μονη μου 70 χρονων γυναικα! Σε χρειαζομαι...". Μου ειπε εκεινη και καταλαβα πως ηταν πολυ δυσκολο για κεινη. "Ξερεις... Σκεφτομαι να την παρω στο Λονδινο...". "Αχ... Καταλαβαινω πως δεν θες να φυγεις απο κει και ξερω πως δεν μπορω να σου πω τι θα κανεις, αλλα σε παρακαλω... Να ερχεστε που και που να σας βλεπω αγαπη μου...". Μου ειπε και χαμογελασα πλατια. "Ωραια! Θα ερθω μεσα στη βδομαδα... Οκευ;". "Οκευ αγαπη μου!". Αφου εκλεισα το τηλεφωνο πηγα ξανα στα παιδια και παρατηρησα πως ο Harry ηταν κατακοκκινος! "Λοιπον... Μεσα στη βδομαδα θα παω Ιταλια να φερω τη Jenny!". Τους ειπα και αμεσως επανηλθε στο κανονικο του χρωμα. Αλλα ξαφνικα, πεταχτηκε πανω σαν ελατηριο και ειπε.. "Θα ερθω μαζι σου!". "Οπα... Μισο... Γιατι;;;". Του ειπα. "Γιατι...ετσι! Θελω να ερθω Ιταλια!". Παραπονεθηκε λες και ηταν μωρο. Αχ και παλι ειναι τρομερα γλυκουλης. Πφφ σοβαρεψου Audrey... "Harry...". "Σους! Θα κανεις αυτο που σου λεω εγω!". Μου ειπε και ολοι εσκασαν στα γελια. Καθως μιλουσαμε, το τηλεφωνο χτυπησε και η Lily σηκωθηκε να το παρει. "Ναι;...Αα... Ποτε;... Μεσα στη βδομαδα, μιας και σχεδιαζει να ερθει ειναι οκευ;... Ωραια. Σας ευχαριστουμε για την ενημερωση...". Ειπε και το εκλεισε. "Ποιος ηταν;". Την ρωτησα και με κοιτουσε λυπημενη...