When I looked your eyes... H.S.

Κεφάλαιο 40ο

Περιμένω, ξανά, υπομονετικά στις αναπαυτικές καρέκλες του αεροδρομίου, για τη πτήση μου να αρχίσει. Στεναχωρηθηκα λίγο που δεν θα ξαναβλεπα τη Lenia, αλλά της εξήγησα τι έχει γίνει και αποχαιρετηστηκαμε.

"Ή πτήση 235, προς Λονδίνο, αρχίζει σε 10 λεπτά. Παρακαλούμε να επιβιβαστειτε!".

Ακούστηκε από τα μεγάφωνα και πήρα τις βαλίτσες μου. Βρήκα τη θέση μου και κάθισα. Μετά από λίγο, ένας άντρας γύρω στα 22-25 ήρθε και κάθισε δίπλα μου. Ήταν αρκετά ψηλός με ξανθά μαλλιά και κάστανα ματιά. Δεν του μίλησα γιατί δεν ήθελα να αναπτύξω κάποιου είδους σχέση με κάποιον από εδώ μέσα...

"Γειά σου...". Είπε ξαφνικά και γύρισα να τον κοιτάξω.

"Γειά..". Απάντησα.

"Χμ πως σε λένε?".

"Audrey...".

"Adam, χάρηκα!". Είπε και άπλωσε το χέρι του για χειραψία. Ανταπέδωσα και του έδωσα ένα χαμόγελο.

"Λοιπόν, Λονδίνο Εε?". Είπε.

"Ναι...".

"Πώς κι ετσι? Η Νέα Υόρκη είναι πολύ ωραία!".

"Λοιπόν, μπορώ να πω και γω το ίδιο για σένα, αλλά είχα έρθει μόνο για λίγο.".

"Αα... και γω το ίδιο. Έχεις σπίτι στο Λονδίνο?". Μα γιατί με ρωτάει τόσα πολλά θεε μου??

"Ναι, μένω μαζί με την κολλητή μου και τη μικρή αδερφή μου.".

"Αα ωραία... Τι δουλειά κάνεις?".

"Χμ, θα μπορούσες να πεις μουσικός σε συγκροτήματα...".

"Ωω σε ποια συγκροτήματα?".

"Στους One Direction". Απάντησα και σχεδόν πνίγηκε με το ίδιο του το σάλιο.

"Ε-εσυ είσαι η Audrey Stones?! Ουαου! Δείχνεις διαφορετική... δηλαδή, χωρίς το μακιγιάζ... στις φωτογραφίες και στην τηλεόραση είσαι αλλιώς...".

"Αα... Ναι...".

"Είναι αλήθεια πως ήσουν μαζί με τον Harry?". Γιατί? Γιατί με ρωτάει τέτοια??

"Ναι...".

"Γιατί χωρισατε?".

"Είναι προσωπικό αυτό!".

"Είμαι ρεπόρτερ... Πρέπει να μου πεις κάτι για να το δώσω!".

"Ρεπόρτερ?! Ακόμα χειρότερα! Δεν θέλω να μάθει κανείς τίποτα". Απάντησα και κοίταξα ξανά προς το παράθυρο.

"Καλά ότι πεις...". Είπε και επιτέλους, ησύχασε!!

Ξαφνικά, με έπιασε μια ναυτία και σηκώθηκα τρέχοντας προς την τουαλέτα του αεροπλάνου. Ουφ, γαμωτο γιατί έπρεπε να συμβεί σε μένα αυτό? Αφού γύρισα πίσω στη θέση μου, ο Adam με κοιτούσε ανήσυχος.

"Τι έπαθες?". Με ρώτησε. Μόνο να ρωτάει ξέρει αυτός??

"Τίποτα, απλά λίγο το στομάχι μου. Τίποτα σημαντικό!". Του είπα και εγνεψε.

Τα μάτια μου άρχισαν να βαραίνουν και τελικά κοιμήθηκα...