When I looked your eyes... H.S.

Κεφάλαιο 36ο

Καθόμασταν στο κρεβάτι αγκαλιά... πως καταφέρνει και με παγιδευει πάντα θεε μου?

"Γιατί θες να φύγεις?". Με ρώτησε ξαφνικά.

"Είναι μια μεγάλη ευκαιρία...".

"Πφφ... Ξέρεις ότι σε στηρίζω πάντα αλλά δεν θέλω να φύγεις γαμωτο γιατί δεν θα ξαναγυρίσεις!".

"Τι εννοείς δεν θα ξαναγυρίσω? Και βέβαια θα γυρίσω!".

"Νομίζεις Audrey... Θα σε κρατήσουν για πάντα εκεί... Δεν θα σε αφήσουν να γυρίσεις γιατί θα σου λένε πως δεν μπορούν χωρίς εσένα και ότι εμείς είμαστε μια χαρά!".

"Και γιατί να το κάνουν αυτό?".

"Για να προωθήσουν τη σχολή φυσικά... Δεν τους νοιάζει τίποτε άλλο εκτός από τη δόξα...".

"Harry, αυτό που λες δεν είναι αλήθεια... Αποκλείεται δηλαδή να-".

"Δεν ξέρεις... Άστο...".

"Νομίζεις...". Είπα και γύρισε να με κοιτάξει.

"Τι εννοείς?".

"Τίποτα. Άστο. Ξέχνα το.".

"Audrey...!".

"Ξέρεις πως δεν είμαστε ξανά μαζί, σωστά?".

"Και τι ήταν όλο αυτό?? Και οι δύο ξέρουμε πως κι εσύ κι εγώ νιώθουμε το ίδιο!".

"Ήταν μια στιγμή αδυναμίας...".

"Έχουμε πολλές στιγμές αδυναμίας εμείς, ξέρεις...".

"Και αυτή ήταν η τελευταία...!". Του είπα και απομακρυνθηκα από την αγκαλιά του.

"Γιατί μας το κάνεις αυτό?".

"Δεν υπάρχει πια 'μας' Harry...".

"Υπάρχει αλλά φοβάσαι να το παραδεχτείς μωρό μου...". Είπε και σηκώθηκε από δίπλα μου. Ντύθηκε και ήρθε από τη μεριά μου καθώς εγώ ήμουν ακόμα ξαπλωμένη. Έσκυψε και με φίλησε στο μέτωπο.

"Σ'αγαπω...". Μου είπε αλλά δεν απάντησα. Έφυγε από το δωμάτιο και όταν άκουσα την εξωπορτα να κλείνει, άρχισα να κλαίω...! Γιατί πάντα βρίσκει ένα τρόπο να με κάνει να αισθάνομαι απαίσια για τις επιλογές μου?? Τώρα πια, δεν θέλω να γυρίσω στο Λονδίνο από τη στιγμή που θα φύγω!

Έχω καιρό να γράψω αγάπες και αυτό είναι μικρό :'( Αλλά αν δείτε το προφίλ μου, έχω πολλές ιστορίες που δεν έχουν ολοκληρωθεί και μερικές φορές απλά δεν έχω κέφι να γράψω σε καμία απ'αυτες. Το βιβλίο θα το τελειώσω αν και πιστεύω πως δεν τα πάει απίστευτα καλά, θα το συνεχίσω!

XOXO EVA♡