When I looked your eyes... H.S.

Κεφάλαιο 46ο

Η ώρα περνούσε και αποφάσισα να ετοιμάσω. Ντύθηκα καλά και κάθισα στον καναπέ δίπλα από τον Harry ο οποίος παρακολουθουσε ένα ματς στη τηλεόραση.

"Θα βγεις με τη Taylor σωστά?".

"Ναι... Πιστεύω πως θα είναι μια καινούρια αρχή...".

"Πρόσεχε η Taylor είναι τρελή!".

"Πφφ ναι μωρό μου!". Του είπα και τον φίλησα στα χείλη.
[...]

"Λοιπόν, πως πάει το μωρό?". Με ρώτησε με ένα χαμόγελο.

"Μια χαρά.". Της απάντησα με το ίδιο χαμόγελο.

"Συγνώμη για όλα... έκανα βλακειες...! Μπλεχτηκα κάπου που δεν έπρεπε.".

"Μη ζητάς συγνώμη. Πραγματικά, δεν πειράζει.". Της απάντησα και με αγκάλιασε. Ίσως τελικά εγώ και η Taylor, γίνουμε Καλές φίλες.

Στον 9ο μήνα // γέννα

"Harry, θέλω να ξέρεις πως σε αγαπώ πολύ και ότι κι αν γίνει, σε παρακαλώ, προσεχε την!".

"Audrey μην το ξαναπείς γαμωτο!! Θα πάνε όλα καλά μωρό μου! Θα γίνουμε μια ευτυχισμένη οικογένεια και θα έχουμε τη μικρούλα μας μαζί μας Εε? Εε Audrey? Δεν θες να είμαστε όλοι μαζί??". Με ρωτούσε με δάκρυα στα μάτια καθώς και στα δικά μου. Το ενδεχόμενο να συμβεί κάτι σε μια από τις δύο μας, με κάνει να εύχομαι να είμαι εγώ αυτή! Ω θεε μου! Αν πάθει κάτι το παιδί μου... θα πεθάνω πραγματικά!

Flashback

Βρίσκομαι στο αυτοκίνητο και πάω προς το σπίτι της Lily και του Zayn. Βρήκαν σπίτι και μένουν μαζί. Είναι πολύ ευτυχισμένοι! Ο Harry με ενημέρωσε πως θα έφτανε εκεί λίγο αργότερα.

Είμαι πραγματικά πολύ χαρούμενη που σε λίγες μέρες η μικρή μας θα είναι μαζί μας. Σκεφτόμαστε το όνομα Sophie... Αλλά δεν αποφασίσαμε ακόμα. Έχουμε πάρει κούνια, ρούχα, παιχνίδια, παπούτσια και γενικά όλα αυτά τα μωρουδιακά.

Ξαφνικά ακούω Κόρνες καθώς περνούσα από μια διασταύρωση...

Τέλος Flashback

Όλα μαύρα...

"Audrey!!!". Ήταν το τελευταίο πράγμα που θυμάμαι να ακούω...

Μεριά Harry

Περίμενα ανήσυχος έξω από το δωμάτιο. Της είχαν κάνει νάρκωση και το μωρό θα το έβγαζαν με χειρουργείο. Γαμωτο αν πάθουν κάτι δεν ξέρω τι θα κάνω!

Μια νοσοκόμα βγήκε έξω κρατώντας ένα μωρό στην αγκαλιά της. Ήρθε μπροστά μου με ένα χαμόγελο και την έδωσε σε μένα. Κατέβασα λίγο το σεντόνι που ήταν τυλιγμένη για να δω το πρόσωπό της. Ήταν τόσο όμορφη... Ήταν ίδια η Audrey...

"Ή Audrey? Είναι καλά?". Ρώτησα μετά από λίγο.

"Είναι μια χαρά μόνο που ακόμα κοιμάται. Θα ξυπνήσει λογικά σε λίγες ώρες.".

"Λογικά?".

"Ήταν μεγάλο το χτύπημα. Δεν ξέρουμε ακριβώς πότε θα ξυπνήσει.". Μου απάντησε και έχασα τη γη κάτω από τα πόδια μου.

"Υπάρχει περίπτωση να μην ξυπνήσει?".

"Σίγουρα θα ξυπνήσει απλά μπορεί να αργήσει λίγο...". Μου απάντησε. Αχ μακάρι να μην αργήσει... το κοριτσάκι μας είναι πανέμορφο και δεν θα ήθελα να χάσει τα πρώτα βήματα στη ζωή της...