The Alpha And His Mate. NL

Chapter 8.

(Evan (Nick Bateman) staat in de media!)

Rosalie pov.

Ik adem diep in en kijk hem recht in de ogen aan.

Zelfverzekerd, maar toch wel bang.

Ik adem nog een keer diep in en antwoord: ''Ik w-wil je w-wel een kans g-geven. Maar ik ben wel b-bang.'' Ik sla mijn ogen neer en besluit toch weer naar hem te kijken.

Ik zie eerst dat hij geschrokt en verbaasd is maar dat veranderd snel.

Hij kijkt neutraal en zegt: ''Ik weet het en begrijp het ook. Zelf wil ik het ook rustig doen. Ik ga jou niet markeren of jou gelijk meenemen naar mijn roedel of jou een liefdeleven bezorgen zoals andere Alpha's. En liever laat ik onze mate toestand geheim. Allen mijn Beta en Delta en jouw vriendinnen weten ervan. Okay?''

Nu is het mijn beurt om te schrikken: ''Maar waarom? Ik bedoel schaam je je dat je zo'n zwakke mate hebt gekregen als mij.'' Ik schrok van mijn eigen woorden. En dat ik het ook durf te zeggen! Nu gaat hij me zeker weten afwijzen.

Ik zie hem lachen. Ik kijk verbaasd naar hem en daarna boos: ''Wat! Is er iets grappig?''

Ik schaam me wel een beetje.

''Nee, ja. Ik bedoel inderdaad je bent zwak, vol genade, lief, ongevaarlijk, verlegen, bang, onzeker. Maar daar brengen we wel verandering in. En nee jouw rede klopt niet. Ik heb veel vijanden en ik hem geen zin dat ze denken dat jij mijn zwakke punt bent of moet zijn. Want geloof me hun laten denken is genoeg om te weten dat ze jou gaan ontvoeren en wie weet wat nog meer.'', Zei hij.

Ik weet niet of ik blij of verdrietig moet zijn van het feit dat ik niet zijn zwakke punt ben. Ik bedoel, houdt hij niet van me. Hij heeft me helemaal naar hier gehaald om me af te wijzen. Misschien ben ik niet genoeg voor hem. Misschien? Ik bedoel zeker weten.

Zonder te weten glijdt een traan over mijn wang.

OMG! Ik ben echt dom waarom zit ik te huilen! Ik bedoel hij wilt me beschermen. Hij heeft gelijk ik ben echt ZVGLOVBO. (Alle woorden die Bryan heeft gezegd de eerste letter.)

Ik zie dat Bryan er ongemakkelijk bij staat. Hij weet zeker niks af van meisjes. Dat moeten we maar eens veranderen.

Opeens voel ik een arm om mij heen. Volgens mij moet het een knuffel voorstellen. En een nadruk op VOORSTELLEN. Ik glimlach.

''Ik bedoel het niet opeen manier om jou te kwetsen.'', Zei hij uiteindelijk, ''En ja ik kan niet met meisjes omgaan.''

Ik keek hem verbaasd aan kan hij mijn gedachten lezen?

''Kan jij mijn gedachten lezen?'', Vroeg ik verbaasd.

Hij lacht en zegt: ''Nee alleen ik zie de verwarde blik in je ogen.''

Ik knik en glimlach: ''Meidenwereld. Maak je geen zorgen ik ga jou alles daarover vertellen. Maar wees niet teleurgesteld als je het niet begrijpt. Ik bedoel mijn vader snapt nu de helft van de meidenwereld.''

We lachen kort. Daarna besef ik dat ik in mijn pyjama sta en wordt rood.

''Waarom ben je nu weer rood?'', Vraagt hij verward.

''Wat. Ik bedoel ik sta hier in mijn pyjama en jij in jouw kleding. Hoe laat is het zo meteen moeten we nog gaan ontbijten en dan en dan...''

''Waarom maak je je zoveel zorgen. Alsjeblieft zeg me niet dat jij een van die make-up gekken bent.'', Zegt hij hopend op een nee.

''Nee maar ik. *Zucht* laat maar.'', Zeg ik uiteindelijk. Jongens toch die begrijpen niks ook.

''Okay je mag weer gaan.'', Zegt hij.