The Alpha And His Mate. NL

Chapter 33.

Rosalie pov.

''Eén beweging en de Luna gaat dood.'', zegt de man en iedereen staat stil, ''Nou Luna, ga open naar de uitgang en blijf daar staan. Doe iets verkeerd en ik vermoord ze.''

Ik knik en hij laat me los. Het liefst zou ik wegrennen maar dat kan niet. Hij gaat ze vermoorden als ik dat doe.

Ik loop naar de uitgang en wacht op hem.

De man komt weer terug en duwt me tegen de muur.

Hij pakt zijn klauw en streelt over mijn arm. Zijn klauw is te scherp. Ik voel de bloed over mijn arm gaan.

''Meekomen eerst pak een zilveren mes uit die kast. Blijf hier of ik vermoord je.'', Zegt de man en loopt naar de kast.

Ik zie iedereen naar mij kijken met schuld. Ze kunnen niks doen. De man heeft de deur gesloten. Ik kan alleen hun gezichten zien door het kleine raampje. Ik glimlach zwakjes naar hun.

De man komt met een zilveren mes. ''Weet je mijn Alpha heeft mij verteld dat ik je nu moet vermoorden.'', Zegt de man en komt steeds dichterbij. Ik wil naar achter lopen maar ik zit al tegen de muur.

De kinderen beginnen te huilen en de vrouwen te schreeuwen.

Ik sluit mijn ogen en wacht op het einde, maar ik voel niks. Ik hoor een harde grom.

Ik open mijn ogen en zie een zwarte wolf met rode ogen. Hij staat beschermend voor mij en gromt naar de man.

De man wordt bang en doet een stap naar achter. Hij houdt het mes voor zich.

''Raak me n-niet aan. K-kom niet d-dichterbij.'', Stottert de man van angst.

De wolf verandert terug en zegt: ''maak je geen zorgen, ik ga je niet vermoorden. Dat plezier gun ik je niet. Wat ik je wel gun is het leven als een Rogue.'', Zegt Bryan en hij grijnst.

De man kijkt hem verbaasd aan maar dan met een open mond. ''N-n-nee d-dit k-kan n-niet. J-jij h-h-hebt m-m-mijn A-A-A-Alpha n-niet v-vermoord.'', Zegt de man schokkend. Bryan grijnst meer en zegt: ''Jawel ga maar kijken. O en jullie territorium hoort nu bij de mijne.'', Zegt Bryan en de man verandert in zijn wolf en rent weg.

Bryan draait zich naar mij toe en geeft me een kus op het voorhoofd. ''Gaat het?'', Vraagt hij en ik knik.

''Heb je hem echt vermoord?'', Vraag ik en hij knikt.

''Het moest. Het kan niet anders. Het was of ik of Ethan.'', Zegt Bryan en ik knik. Ik knuffel hem. Hij laat me los en opent de deuren.

''Maak jullie geen zorgen, we zullen nooit meer last krijgen van Alpha Ethans roedel.'', Zegt Bryan en dan klinkt er gejuich.

Ik loop naar buiten en zie dat de mannen staan te juichen. Als de vrouwen naar buiten komen zoeken ze hun mates/mannen en knuffelen hun.

Ik glimlach als ik mijn vader en moeder zie knuffelen. Ze houden van elkaar. Te veel zelfs. Als mijn vader naar een vergadering moest leek het of mijn moeders ziel weg was. Ze was vaak stil en was levenloos.

Ik glimlach meer al sik denk hoe Oliver mijn moeder standbeeld noemde. Toen waren we allemaal aan het lachen, zelfs mijn moeder.

Ik voel en hand op mijn heup en ik leun tegen hem aan. ''Bryan, waarom moet het altijd misgaan als je mij wilt voorstellen aan de roedel?'', Vraag ik en hij lacht.

''Geen idee, maar weet je nu kan het toch niet erger misgaan.'', Zegt Bryan en ik kijk hem aan.

''Wat bedoel je?'', Vraag ik.