CrushMate [COMPLETED]

Chapter 47

FORTY-SEVEN

Pansin ko na every discussion tumitingin sa'kin si Zayn. Hindi ko alam kung bakit. Minsan nga naiilang na ko lalo na at madalas ko siyang nahuhuli na tumitingin sa'kin. Inayos na rin ang seating arrangement namin. Hindi na si Zayn ang seatmate ko. Si Cara Salazar at si Kim Zapanta. Alphabetical kasi ang arrangement namin eh.

Every PE time and dismissal time kami nagtuturo sa mga first year. So imbes na 4:20 ang uwian namin nagiging 5:20 and sometimes 6 na. 3 days na kaming nagtuturo pero sa 3 days na yun, hindi ko kinakausap si Zayn. As in hindi ko talaga siya kinakausap. Galit pa din ako sa ginawa niya kay Ken.

***

Ako pa lang ang tao sa court. Wala pa si Zayn. Wala pa din ang mga tuturuan naming first year. Hindi ko alam kung nasan si Zayn pero 5 minutes na siyang late. Hindi na din kasi kami sabay pumupunta sa court. Hindi niya rin naman ako kinakausap. Hindi pa din siya nag-aapologize kay Ken.

Habang naghihintay ako, kinuha ko muna yung gitara ko. Dinala ko 'to ngayon kasi nagperform kami kanina sa Music. Naggitara muna ko. After kong tumugtog tumingin ako sa wristwatch ko. Bakit kaya wala pa yung mga first year? Baka late sila ididismiss ngayon. Si Zayn wala pa din.

Kinuha ko naman yung math notebook ko sa bag ko. Maggagawa na lang ako ng assignment para wala na kong gagawin pag-uwi ko.

Identify the range using the red ballpen and identify the domain using a black ballpen.

Yan yung instruction na nakasulat sa libro. Kinuha ko sa bag ko yung black and red ballpen ko. Habang nagsasagot ako hindi ko namalayan na dumating na pala si Zayn. Bigla niyang kinuha yung gitara sa tabi ko at tumugtog siya. Still, hindi ko pa rin siya pinapansin.

"Well you only need the light when it's burning low. Only miss the sun when it starts to snow. Only know you love her when you let her go."

Hindi ko siya pinapansin. Tuloy pa din ako sa paggawa ng assignment.

"Only know you've been high when you're feeling low. Only hate the road when you're missing home. Only know you love her when you let her go... And you let her go..."

Nagkunwari lang ako na walang naririnig.

"Staring at the bottom of your glass . Hoping one day you'll make a dream last. But dreams come slow and they go so fast. You see her when you close your eyes, maybe one day you'll understand why. Everything you touch surely dies."

Wala kang naririnig Sophia. Wala kang naririnig.

Binaba niya na yung gitara ko.

"Pia."

"..."

"Pia."

"..."

"Pia."

"What?!" tumingin ako sa kanya.

"May itatanong ako."

"Ano?" binalik ko yung tingin ko sa notebook ko.

"Paano mo ba malalaman na mahalaga pala sa'yo ang isang bagay?"

"Malay ko."

"Sagutin mo naman kasi."

"Hindi ko nga alam. Wag ka ngang magulo diyan. Naggagawa ako ng assignment dito oh." Kinuha niya yung red ballpen ko.

"Ginagamit mo 'to?"

"Obvious ba? Nakita mo naman diba? Akin na nga yan." sinubukan kong agawin sa kanya yung red ballpen ko pero hindi niya binalik. Sa halip, kinuha niya pa yung black ballpen ko.