"Dear John" by wendymarlowe (polish translation)

Rozdział 33

W: John?

W: Oczywiście nie ma Cię teraz, ale na wszelki wypadek zostawię to okno otwarte

W: Miałeś rację co do tej strony- powinni zrobić coś, co pokazuje czy osoba z którą "randkujesz" jest online czy nie. To całe "napisz i miej nadzieję" jest dalekie od ideału.

J: William! Przepraszam, byłem poza domem.

J: Daj mi chwilę na rozpakowanie zakupów i jestem cały twój

J: Przepraszam, że musiałeś czekać

W: John

W: Tylko to jestem w stanie teraz robić

J: Zanudziłeś się na śmierć?

W: Jesteś lekarzem. Wiesz jak wyglądają szpitale.

J: Spędziłem w jednym kilka miesięcy po tym jak mnie postrzelono. Tak, wiem dokładnie jak tam jest.

J: Odnoszę wrażenie, że nie możesz mi powiedzieć dokładnie co się stało. ale czy możesz mi powiedzieć jakie masz obrażenia? Oprócz, zatrucia dymem i poparzeń?

W: To zależy- czy dostanę od Ciebie więcej współczucia jeśli powiem, że odczuwam okropny ból? Czy może powinienem tylko wzruszyć ramionami i powiedzieć coś męskiego, jak "to tylko kilka złamanych kości" ?

J: Głupek :) Naprawdę coś złamałeś? Nie oczekiwałbym, że kości zrosną się w ciągu kilku tygodni.

W: Nie, na szczęście nic nie złamałem. Krótka wersja brzmi tak, że był pożar, wydostałem się z budynku, ale byłem zmuszony iść kawał drogi, żeby poinformować pracodawcę o moich kłopotach. W moich ranach znalazło się trochę piasku i ziemi przez co wzrosło ryzyko zakażenia - stąd wydłużony czas na powrót do zdrowia.

J: Aaa, tak, nie brzmi to najlepiej. Miałem rację co do zatrucia dymem?

W: Moje płuca nie są uszkodzone ale tak.

J: Przykro mi.

W: A nie powinno- ogień zazwyczaj nie jest pożądany podczas przeprowadzania transakcji biznesowej, jednak w moim przypadku uprościł wiele rzeczy. I uniemożliwił mi dokończenie czegoś co miało być niesamowicie długim, żmudnym okresem podróżowania. Nawet wliczając czas spędzony w szpitalu będę w domu szybciej.

J: Brzmi tak jakbyś nie do końca lubił swoją pracę.

W: Jest konieczna, ale jej nienawidzę. Podróżuję i podróżuję, wszędzie tylko nie "do Londynu"

J: Tak bardzo kochasz to miasto?

W: To jedyne miejsce, w którym czuję się jak u siebie. Kiedy po raz pierwszy byłem w Londynie, byłem wtedy dzieckiem, uciekłem mojej opiekunce i spędziłem dwie godziny przechadzając się samemu po Regent's Park. Już wtedy czułem się w Londynie jak w domu.

J: Jezu! Ile miałeś lat?

W: Byłem wystarczająco mały, żeby zauważył mnie policjant, który stwierdził że to dziwne, że nie ma ze mną nikogo dorosłego.

J: Często to robiłeś? Wychodziłeś się przejść?

W: Tylko kiedy mi się nudziło. Nie bardzo lubiłem tą opiekunkę.

J: Więc, dorastałeś z opiekunkami?

W: Moi rodzice byli- i ciągle są- bardzo zajęci. Oboje są znani na świecie i żadne z nich nie miało czasu poświęcić się wychowywaniu dzieci.

J: Stąd szkoła z internatem.

W: Dokładnie.

J: Z tego akurat się cieszę- moi rodzice spędzali mnóstwo czasu ze mną i moją siostra, do czasu gdy zmarł mój tata. Mama już nigdy nie była taka sama, ale ciągle się starała. Wydziergała mi dużo swetrów.