They don't know about us (L.T.)

Chapter 9 - Beautiful girl

"What?" I asked.
"Nothing" he said.
"Why are you looking at me like that?"
Augustus half smiled. "Because you're beautiful"

- The Fault In Our Stars

Christine's Pov

Η Iris μόλις διάβασα τι έλεγε το χαρτί,χαμογελούσε σα μικρό παιδί που βλέπει το πρώτο παγωτό του καλοκαιριού μπροστά του. Αφού ονειροπόλησε λίγο,λέγοντάς μου τι θα γίνει απόψε το βράδυ, την χαιρέτησα και τερμάτισα την κλήση. Έπειτα , πήρα το κινητό στα χέρια μου , έστειλα ένα μήνυμα στον Louis και πήγα προς το δωμάτιο του αδερφού μου.
Σκύβω προς την πόρτα για να ακούσω κάποιον θόρυβο,αλλά φαίνεται σαν ο Charles να μην βρίσκεται μέσα. Ωστόσο, χτυπάω ελαφρά την πόρτα και ύστερα την ανοίγω. Ο Charles είναι ξαπλωμένος στο κρεβάτι και παίζει με μία μικρή μπαλίτσα. Την πετάει στον αέρα και την πιάνει, λίγο πριν χτυπήσει στο πρόσωπό του. (Όσες σκεφτήκατε κάτι άλλο σε αυτό το σημείο,αίσχος και ντροπή :ρ ) Ανένδοτος στο να αναγνωρίσει την ύπαρξη της παρουσίας μου, περπατάω προς το κρεβάτι του και κάθομαι δίπλα του. Ο Charles συνεχίζει να παίζει με τη μπαλίτσα,ώσπου εκείνη πέφτει λίγο πιο πίσω , χτυπάει στο στρώμα και κυλάει στο πάτωμα μακριά του.
"Wanna talk about it?" τον ρωτάω γλυκά και εκείνος κουνάει αρνητικά το κεφάλι του.
"Okay, but..you know you can talk to me,right? "
O Charles κουνάει για μία ακόμη φορά καταφατικά το κεφάλι του. Του χαϊδεύω τα μαλλιά και του δίνω ένα φιλί στο μάγουλο πριν σηκωθώ για να φύγω. Τη στιγμή που είμαι στην πόρτα o Charles αποφασίζει να μιλήσει.
"I miss mum and dad"
Η καρδιά μου σπάει με τα λόγια του και τον τόνο της φωνής του. Γυρνάω το σώμα μου και βλέπω τον Charles να με κοιτάει με βουρκωμένα μάτια. Ένα δάκρυ πέφτει από το μάτι του καθώς πάω κοντά του και σε δευτερόλεπτα το ένα γίνονται δέκα. Τον αγκαλιάζω και εκείνος με αγκαλιάζει πιο σφιχτά, αφήνοντας τα αναφιλητά να φύγουν από το στόμα του. Τα δάκρυα του με βρέχουν και το σώμα του τρέμει στα χέρια μου. Του χαϊδεύω τα μαλλιά ,όπως έκανε η μαμά για να μας ηρεμήσει. Τον κρατάω και εκείνος αφήνει όλο του τον πόνο να βγει από μέσα του.
"I miss them, Christine. I miss them so much!" φωνάζει και ξεσπάει σε περισσότερα αναφιλητά.
"It's okay,buddy." του λέω κρατώντας τον ακόμα στην αγκαλιά μου.
Δάκρυα αρχίζουν να πέφτουν και από τα δικά μου μάτια,αλλά κλαίω σιωπηλά. Καθόμαστε για λίγο αγκαλιά,μέχρι που ο Charles σταματάει και αποφασίζει να ξαπλώσει με το κεφάλι του πάνω στα πόδια μου. Συνεχίζω να του χαϊδεύω τα μαλλιά καθώς τα δάκρυα κυλάνε στα μάγουλά μου. Ο Charles πιάνει το χέρι μου και το σφίγγει στο δικό του.
"Thank you for not dying that day" ψιθυρίζει και έπειτα πέφτει σε έναν βαθύ ύπνο.
Παρόλο που γνωρίζω πως σίγουρα κοιμάται,αποφασίζω να συνεχίσω να είμαι κοντά του για λίγο. Καταπίνω τα υπόλοιπα δάκρυά μου και με το ελεύθερο χέρι μου σκουπίζω το πρόσωπό μου. Παίρνω μία βαθιά ανάσα και αφήνω το βλέμμα μου να κολλήσει στον τοίχο απέναντί μου χωρίς να παρατηρώ ιδιαίτερα τι βρίσκεται κρεμασμένο σε αυτόν.
Έχουν περάσει σχεδόν έξι μήνες από τη μέρα που τους χάσαμε. Έξι μήνες. Μισός χρόνος. Και ακόμα νιώθω τον ίδιο δυνατό πόνο όπως και την ώρα που συνειδητοποίησα ότι βρισκόμαστε στο κόσμο χωρίς γονείς. Ο πόνος,η θλίψη,το κενό..όλα παραμένουν ίδια. Τίποτα δεν έχει αλλάξει. Όσο και να προσπαθώ να τα καλύψω, μένουν εκεί. Τρώνε σιγά-σιγά κάθε στάλα ελπίδας για ανακούφιση,για ευτυχία, για γαλήνη. Κάθε πρωί χαμογελάω και κάθε βράδυ μαζί με το πάπλωμά μου με τυλίγουν τα δάκρυα,οι αναμνήσεις,το κενό, ο πόνος. Με σκεπάζουν και με βυθίζουν όλο και περισσότερο. Τα χειρότερα βράδια είναι εκείνα που βλέπω το ατύχημα στον ύπνο μου. Ποτέ δε μπορώ να μιλήσω,παρά να βλέπω τα σώματα των γονιών μου να κύτονται μπροστά μου. Και όταν η μαμά μου ανοίγει τα μάτια της και το βλέμμα της συναντάει το δικό μου,κάθε φορά ξυπνάω. Ανοίγω τα μάτια μου και νιώθω την καρδιά μου έτοιμη να πεταχτεί από το στήθος μου. Το σώμα μου πάντα ακινητοποιημένο μέχρι να μπορέσω να με ηρεμήσω. Ευτυχώς, οι εφιάλτες αυτοί δεν είναι καθημερινοί. Ευτυχώς που ποτέ δε φωνάζω. Υποφέρω πάντα σιωπηλά.
Μετά από λίγη ώρα ,αποφασίζω να αφήσω τον Charles για να ετοιμαστώ. Αφού σιγουρεύομαι πως κοιμάται, μετακινώ το κεφάλι του και το ακουμπάω στο μαξιλάρι του. Ξαπλώνει ανάποδα,αλλά είναι το τελευταίο πράγμα που με ενδιαφέρει τώρα. Τον σκεπάζω, του δίνω ένα φιλί στο μάγουλο και φεύγω φροντίζοντας να αφήσω την πόρτα του δωματίου του ανοιχτή για να μπαίνει λίγο φως.
Μόλις βλέπω τον εαυτό μου στον καθρέφτη ,γελάω πικρά. Κόκκινα μάτια,κόκκινα μάγουλα. Τα μαλλιά μου ηλεκτρισμένα από τον τοίχο που ακουμπούσα τόση ώρα. Ρίχνω νερό στο πρόσωπό μου για να φύγει η κοκκινίλα και έπειτα χτενίζω τα μαλλιά μου. Στο δωμάτιό μου βρίσκονται τα βιβλία και το κινητό,τα οποία μετά από λίγο τα μετακινώ κάτω στην κουζίνα. Κάθομαι στην καρέκλα του island και κοιτάω ευθεία μπροστά μου, πάλι στο κενό. Το μάτι μου αυτή τη φορά πιάνει κάτι να αναβοσβήνει και συνειδητοποιώ πως είναι το φωτάκι της ειδοποίησης του κινητού μου.

One New Message From : Louis Idiot Tomlinson

I'm coming over whether you want or not:D

Τη στιγμή που πληκτρολογώ για να απαντήσω, χτυπάει το κουδούνι. Σβήνω το μήνυμα και αφήνω το κινητό στον πάγκο, πριν ανοίξω την πόρτα. Ο Louis μπαίνει μέσα χαιρετώντας με ένα νεύμα και κατευθείνεται προς την κουζίνα. Έχει τον αέρα της αυτοπεποίθησης και της πονηριάς, κάτι που αυτή τη στιγμή δε μπορώ να ανεχτώ. Το μόνο που θέλω είναι να μείνω μόνη μου. Εγώ και ο αδερφός μου. Αλλά δυστυχώς πρέπει να βοηθήσω το αγόρι που στέκεται μπροστά μου και χαμογελάει.
"Are you ever going to sit down?"
Το χαμόγελο του Louis εξαφανίζεται από τα χείλη του , τα μάτια του κάνουν μία στροφή προς το πλάι καθώς κάθεται στην καρέκλα και αφήνει τα βιβλία του πάνω στον πάγκο.
"So, what do you want me to help you with?" τον ρωτάω ,όταν έχω καθήσει απέναντί του.
"Well, I was studying..."
Τον κοιτάω σταυρώνοντας τα χέρια μου και εκείνος ξύνει το κεφάλι του νιώθοντας άβολα.
"Ι just remembered Mr. Davis telling us about a test..."
"Test? Test? And you're saying this now?!"
"I-"
"When is it?"
"Friday"
"Oh. Good. Well at least we have time"
Φέρνω τα βιβλία του μπροστά μου και ξεφυλλίζω τις σελίδες για να δω αν έχει γράψει κάπου αυτά που θα έχει για το test. Μόλις βρίσκω κάποιες σημειώσεις, παίρνω το περσινό τετράδιο κοντά μου και κυκλώνω κάποιες ασκήσεις. Έπειτα πάω κοντά στον Louis, φέρνω το βιβλίο του και ένα βοήθημα μπροστά του και αρχίζω να εξηγώ. Ο Louis παρακολουθεί , ρωτάει όταν μπερδεύεται και κουνάει καταφατικά το κεφάλι του για να δείξει πως καταλαβαίνει. Κάποια στιγμή ,επειδή νιώθω κουρασμένη που στέκομαι τόση ώρα όρθια, κάθομαι στην διπλανή καρέκλα. Βάζω το χέρι μου πάνω στο island και κατα λάθος ακουμπάω το χέρι του Louis. Για λίγα δευτερόλεπτα νιώθω τα σώματα και των δύο να τεντώνονται, ο Louis όμως παίρνει το χέρι του πολύ γρήγορα. Ξεροκαταπίνει και μετά κάνει μία ερώτηση πάνω σε μία άσκηση. Του εξηγώ και ύστερα του βάζω να λύσει κάποιες ασκήσεις μόνος του. Αφού τοποθετώ και ένα ποτήρι χυμό μπροστά του, τον αφήνω να λύνει τις ασκήσεις και εγώ κάθομαι στον πάγκο κοιτώντας το παράθυρο.
Αφήνω την ώρα να περάσει σκεπτόμενη τον Charles και αναμνήσεις που έχουμε μαζί με τους γονείς μου. Ο Charles είχε μεγάλη αδυναμία στον μπαμπά, μεγαλύτερη από ότι άφηνε να δείξει. Παίζανε μαζί ώρες ατελείωτες. Τον βοηθούσε στα μαθήματα μετατρέποντάς τα σε παίχνιδι. Πηγαίνανε βόλτες μαζί, στο λουνα παρκ, στο πάρκο. Μετά από κάθε αγώνα του Charles, ο μπαμπάς μας του αγόραζε παγώτο ανεξαρτήτως αν είχε νικήσει η ομάδα του ή όχι,ανεξαρτήτως αν είχε συμμετέχει σε αυτό το παιχνίδι ή όχι.
Και τώρα βρίσκεται σε ένα άγνωστο μέρος χωρίς τους γονείς του,χωρίς τον πατέρα του να τον κάνει να γελάσει μετά από μία δυσάρεστη μέρα. Χωρίς τη μητέρα του να τον πάρει αγκαλιά τα βράδια,όταν φοβάται. Έχει μόνο εμένα. Μόνο εμένα που ξέρω πως ήταν η ζωή του πριν το ατύχημα. Φυσικά και η Zoe υπήρχε,αλλά μόνο εγώ ξέρω την καθημερινότητά του. Είμαι 17 χρονών, έχω ακόμη ολόκληρη ζωή μπροστά μου και όμως έχω βρεθεί αντιμέτωπη με μία τεράστια ευθύνη. Να μεγαλώσω τον αδερφό μου. Και το βάρος είναι τεράστιο.
"Hey,are you okay?" ακούω τη φωνή του Louis από τα αριστερά μου.
"Yeah, I'm fine" του απαντάω πηδώντας από τον πάγκο. "So, are you finished with these?"
"Yeah"
Φέρνω το τετράδιο κοντά μου και την ώρα που διαβάζω την πρώτη σειρά, ο Louis κλείνει το τετράδιο. Κάνω την κίνηση να το ανοίξω ξανά,αλλά εκείνος το κλείνει πάλι.
"You'll look at them later. What's up with you?" με ρωτάει παίρνοντας το τετράδιο μακριά.
"Louis,I'm fine"
Επιμένω τεντώνοντας το χέρι μου για να πάρω το τετράδιο πίσω. Εκείνος πιο γρήγορος από μένα πετάει το τετράδιο έξω από την κουζίνα.
"Louis!" φωνάζω καθώς σηκώνομαι.
"Christine,sit your ass down"
Το χέρι του πιάνει το μπράτσο μου και με πιέζει να κάτσω πάλι στην καρέκλα. Προσπαθώ να σηκωθώ και εκείνος βάζει περισσότερη δύναμη.
"Let me go" λέω επιθετικά
"Uh-uh" κουνάει αρνητικά το κεφάλι του και γελάει.
Παίρνω μία βαθιά ανάσα ηρεμώντας με. Ο Louis δε βοηθάει,συνεχίζει να με κρατάει στην καρέκλα και όλες τις φορές που σηκώνομαι,αυτός γελώντας με βάζει να καθήσω πάλι στην ίδια θέση.
"God damn it ,Louis! Back the fuck off!" φωνάζω και εκείνος για μία ακόμη φορά γελάει.
"Nope. Until you tell me what the heck is going οn in the pretty little mind of yours"
"Why do you even care,Louis?"
"I could care less, but you seem distracted and you're my tutor and I want to rock at that the test" απαντάει αδιάφορα,αλλά μπορώ να διακρίνω τον όχι τόσο ειλικρινή τόνο στη φωνή του.
"That's right. I'm your tutor, so just do your exercises !"
"Not before you tell me what's going on. Does it have to do with Charles?"
"How did you-Did he say anything to you?" ρωτάω κάπως πανικόβλητη.
"I walked him home..he was quite. I asked him what's going on, he didn't say anything..like you he likes to keep his mouth shut. I didn't push him and when we were outside of your house, he turned around and said that he misses your parents, that if his dad were here he would play ball with him at that moment"
"Yeah...he would"
"Christine.."
"It's hard,you know? He's 11 and he doesn't have his parents by his side"
"He has you" με τον ώμο του σπρώχνει τον δικό μου και γελάει. "You're a great sister to him,Christine"
"I'm okay"
"No,you're great" μου λέει χαμογελώντας.
"I don't feel great"
"You should though,you really should"
"You're being awfully nice" του λέω γελώντας,προσπαθώντας να διώξω την άβολη στιγμή.
Για κάποιο λόγο τα λόγια του βρίσκουν τρόπο να μπούνε μέσα στην καρδιά μου και να την ζεστάνουν. Για έναν περίεργο λόγο νιώθω πιο ήρεμη.
"Don't get used to it. I still don't like you"
"The feelings are mutual, you idiot"
O Louis γελάει και γελάω και εγώ μαζί του. Τα μάτια του έχουν σχηματίσει μία ευθεία γραμμή, το μπλε έχει χαθεί. Όταν τα μάτια του ανοίγουν, κοιτάνε μέσα στα δικά μου και η καρδιά μου χτυπάει λίγο πιο γρήγορα. Τα χείλη του χαμογελάνε για μία ακόμη φορά με αυτό το περίεργο χαμόγελο που βλέπω τελευταία και το βλέπω μόνο εγώ. Ο Louis ανοίγει το στόμα του για να μιλήσει , να σπάσει τη σιωπή και τότε εμφανίζεται ο Charles στην πόρτα της κουζίνας.
"Hey buddy"
O Charles μου κάνει ένα νεύμα , χαιρετάει τον Louis και φεύγει στο σαλόνι. O Louis σηκώνεται από την καρέκλα του και ακολουθεί τα βήματα του αδερφού μου. Αντί να ακολουθήσω και εγώ , κάθομαι στην καρέκλα και κοιτάω το παράθυρο. Είναι δύσκολο. Είναι δύσκολο,αλλά πρέπει να τα καταφέρω. Γιατί είναι ο αδερφός μου. Και ο αδερφός μου έρχεται πάνω από όλους , πάνω από εμένα. Και θα τον βοηθήσω όπως μπορώ.
Πριν σηκωθώ από την καρέκλα,ακούω τον Charles να γελάει και χαμογελάω και εγώ. Περπατάω προς το σαλόνι και βλέπω τον Louis με τον Charles να κάθονται στον καναπέ με τα πόδια τους πάνω στο τραπεζάκι και να παίζουν playstation.Ένα μικρό κομμάτι μου νιώθει ωραία με αυτή τη θέα. Ένα μικρό κομμάτι μου θα ήθελε αυτή τη θέα να τη βλέπει συχνότερα.O Louis λέει κάτι στον Charles και γελάνε μαζί. Τα μάτια του αδερφού μου λάμπουν και μπορώ να διακρίνω τα μάτια του Louis να λάμπουν επίσης τώρα που με κοιτάνε.
"What do you say, Charles? Should we let your geek sister play with us?" ο Louis σηκώνει τα φρύδια του χαμογελώντας προς το μέρος μου.
"I'm going to kick your ass, Tomlinson" απαντάω πίσω
Ο Charles γελάει και ο Louis μου κλείνει το μάτι. Μετά μου κάνει νόημα κουνώντας το κεφάλι του να πάω κοντά τους. Περπατάω προς το μέρος τους και τα αγόρια απομακρύνονται , ο καθένας στην άκρη του καναπέ. Κάθομαι ανάμεσά τους και ο Charles μου δίνει το τηλεχειριστήριο. Την ώρα που επιλέγω τον παίκτη μου, παρατηρώ με την άκρη του ματιού μου τον Louis να με κοιτάει. Γυρνάω το κεφάλι μου και βλέπω το περίεργο χαμόγελο να στολίζει το πρόσωπό του.
"What?" τον ρωτάω φέρνοντας των ώμο μου κοντά στο πηγούνι μου , χαμογελώντας του.
"N-nothing"
Ο Louis στρέφει την προσοχή του στην οθόνη και εγώ γελάω. Γελάω ,γιατί μόλις είπε ψέματα. Γιατί έπιασα τον Louis να με κοιτάζει επίμονα με το βλέμμα που με κοιτούσε στο party.