They don't know about us (L.T.)

Chapter 27

"sometimes getting close to the fire does actually burn you." - Simone Elkeles

  Louis' Pov

"What's the worst that can happen?"
Αυτή την ερώτηση μου είχε κάνει πριν δέκα λεπτά στο σαλόνι. Είχα αναρωτηθεί και εγώ ο ίδιος εκείνη τη στιγμή τί θα μπορούσε να συμβεί. Νόμιζα πως το μόνο που θα μπορούσε να γίνει είναι να φιληθούμε ξανά κι αυτό μόνο αν έβλεπα ότι το ήθελε και εκείνη. Έτσι πως στέκεται μπροστά από το κρεβάτι μου φορώντας ένα μποξεράκι και μία μπλούζα μου , που σταματάει στο μισό των μηρών της, βλέπω ξεκάθαρα τι μπορεί να συμβεί. Διαφορετικά σενάρια περνούνε αστραπιαία από το μυαλό μου, όλα καταλήγουν με τη Christine να φωνάζει το όνομά μου.
"Louis?"
Η Christine λέει το όνομά μου,αλλά ο τόνος της δεν είναι αυτός που θα ήθελα. Είναι διστακτικός και ίσως λίγο ντροπαλός. Ενώ στο όνειρό μου είναι δυνατός και γεμάτος πάθος.
"Huh?"
"Which side of the bed is yours?"
"It's all yours,I'll sleep on the floor" της απαντάω ανοίγοντας την ντουλάπα για να βγάλω το sleeping bag.
Όταν γυρνάω προς το μέρος της η Christine έχει ήδη ξαπλώσει στην αριστερή πλευρά του κρεβατιού αφήνοντας τη δεξιά άδεια.
"I made you some space. C'mon. Don't act like a prude" γελάει και με το χέρι της χτυπάει το στρώμα δίπλα της.
Το γέλιο της ξυπνάει μία φλόγα μέσα μου. Όπως κάθε φορά που με ειρωνεύεται , έτσι και τώρα καταφέρνει να ανάψει αυτή τη φωτιά. Την κοιτάω αυστηρά και εκείνη γελάει ξανά. Τότε απότομα, χωρίς να την προδοποιήσω, τρέχω προς το μέρος της και πηδάω πάνω στο κρεβάτι. Εκείνη βγάζει μία κραυγή γέλιου. Τοποθετώ τον εαυτό μου πάνω της και αρχίζω να τη γαργαλάω. Εκείνη γελάει δυνατά παρακαλώντας με να σταματήσω. Όμως εγώ δεν υπακούω στην επιθυμία της. Τα δάχτυλά μου γραπώνουν τη μέση της σέρνοντάς το σώμα της πιο κάτω, ώστε να φέρω τα πρόσωπά μας αντιμέτωπα. Η Christine ξαφνικά σιωπεί. Με κοιτάζει στα μάτια και οι παλμοί μου αυξάνονται. Γιατί αντιδρά έτσι ο οργανισμός μου;
Σαν υπνωτισμένος κάτω από το βλέμμα της κινούμαι προς τα χείλη της. Νιώθω το σώμα της έτοιμο να αντισταθεί. Το ένα της χέρι ακουμπά το δικό μου, έτοιμο να το σφίξει για να σταματήσω. Όμως όσο πλησιάζω τόσο χαλαρώνει. Και μόλις την φιλάω, τα χέρια της βρίσκονται στα μαλλιά μου. Η Christine με φιλάει επίμονα ζητώντας πολλά περισσότερα από όσα νόμιζα πως θα ήθελε να γίνουν. Δε θα κρύψω πως όταν την είδα να φοράει τα ρούχα μου, η πρώτη σκέψη που πέρασε από το μυαλό μου ήταν πώς θα έδειχνε χωρίς αυτά. Αλλά όταν έσκυψα για να τη φιλήσω, δεν είχα αυτόν τον σκοπό. Ήθελα απλά ένα φιλί της. Η Christine όμως όπως φαίνεται έχει άλλες σκέψεις στο μυαλό της. Με το χέρι της σφίγγει τον ώμο μου πιέζοντας με να έρθω πιο κοντά της. Δε φέρνω καμία αντίσταση. Αφήνω το σώμα μου πάνω στο δικό της στηριζόμενος πάντα στο ένα χέρι για να μην τη βαρύνω πολύ. Το φιλί γίνεται βαθύ και η ανάγκη,για περισσότερη επαφή,που έπνιγα τόση ώρα,βγαίνει στην επιφάνεια. Πώς γίνεται να αντιπαθείς κάποιον και συγχρόνως να θέλεις να τον νιώσεις τόσο έντονα; Πώς γίνεται η συγκεκριμένη κοπέλα να δημιουργεί τέτοια ταραχή όχι μόνο στο σώμα μου ,αλλά και στη καρδιά μου;
Η Christine φέρνει το χέρι της μέσα από τη μπλούζα μου και με αυτό χαϊδεύει την πλάτη μου. Όχι πολύ αργότερα, την ανεβάζει στο ύψος των πτερυγιών μου , γι αυτό και εγώ την αφαιρώ. Το βλέμμα της ακολουθεί τη μπλούζα και εγώ αμέσως την φιλάω στο λαιμό για να την κρατήσω μαζί μου. Ξέρω πως αν αποσπαστεί η προσοχή της θα τη χάσω. Eυτυχώς με το φιλί στο λαιμό η Christine επιστρέφει σε εμένα. Το άρωμά της εισχωρεί στους πνεύμονές μου και ένα μικρό χαμόγελο σχηματίζεται στα χείλη μου. Σχηματίζω ένα δρομάκι φιλιών από το λαιμό μέχρι το λοβό του αυτιού της. Όταν τα χείλη μου ακουμπάν το σημείο κάτω από το αυτί της, η Christine βγάζει ένα μικρό αναστεναγμό, ο οποίος χτυπά κατευθείαν στο ανδρικό μου μόριο. Eίμαι έτοιμος να ψιθυρίσω στο αυτί της, όταν εκείνη με σταματάει.
"L-L-Louis" ψιθυρίζει αναψοκοκκινσιμένη
"Yeah?" την ρωτάω προσπαθώντας να με συγκρατήσω.
"We" Η Christine κάνει μία παύση για να με κοιτάξει στα μάτια. Στα δικά της διακρίνω καθαρά την αναστάτωση και ενώ ήμουν έτοιμος να την φιλήσω για να διώξω τις δεύτερες σκέψεις της, το συναίσθημα στα μάτια της με σταματάει.
"We should stop"
Ρίχνω το σώμα μου στην άδεια μεριά του κρεβατιού και ξαπλώνω ανάσκελα για να ηρεμήσω το σώμα μου,αλλά και για να με αποτρέψω από το να πω λόγια που δεν πρέπει. Ξέρω πως γίνομαι μαλάκας αυτή τη στιγμή, όμως δε μπορώ να καταπνίξω τον εκνευρισμό μου. ( a/n : μα τι λογοτεχνικός λόγος! ) Δε ξέρω με ποιον από τους δύο εκνευρίζομαι περισσότερο : με την Christine ή με εμένα; Με εκείνη,επειδή άρχισε κάτι και το διέκοψε; Ή με εμένα,επειδή τη θέλησα τόσο πολύ;
H Christine γυρνάει το κεφάλι της προς το μέρος μου για να μιλήσει, όμως αλλάζει πλευρό,όταν βλέπει τη στάση μου απέναντί της. Κουλουριάζεται στην αριστερή πλευρά του κρεβατιού όσο πιο μακριά μπορεί από εμένα. Φέρομαι τόσο εγωιστικά που αντί να την κάνω να αισθανθεί άνετα και να της πω πως όλα είναι καλά, την αφήνω να πνίγεται στις σκέψεις της , που σίγουρα καμία δεν είναι θετική.
"Christine"
Το σώμα της μένει στην ίδια στάση, καμία απάντηση ούτε μετά από λίγο.
"Christine"
Συνεχίζει να με αγνοεί, γεγονός όπου υπό κανονικές συνθήκες (a/n : μόνο εγώ είμαι η καμένη που σκέφτηκε STP ;) θα με εκνεύριζε, αλλά στη συγκεκριμένη περίπτωση ξέρω πως μου αξίζει αυτή η συμπεριφορά.
"C'mon. I'll let you eat my ice-cream"
Η Christine παραμένει στην ίδια θέση. Σταματώ τις προσπάθειες να την προσεγγίσω και ξαπλώνω πίσω στο κρεβάτι. Λίγα λεπτά αργότερα γυρνάει διστακτικά προς το μέρος μου.
"You have ice-cream?"
"Of course" απαντάω χαμογελώντας ελπίζοντας να δω και σε εκείνη ένα χαμόγελο, όμως δεν ήρθε.
"Okay"
H Christine σηκώνεται από το κρεβάτι και κάνει το γύρο του για να βγει από το δωμάτιο. Σηκώνομαι μαζί της,φοράω τη μπλούζα και αθόρυβα κατευθυνόμαστε στην κουζίνα. Μπαίνοντας τελευταίος σέρνω την πόρτα πίσω μου για να κλείσει.
"Louis?"
"Yah?"
"The lights please" ζητάει με έναν υποτονικό μελαγχολικό τόνο.
"Right away"
Απλώνω το χέρι μου στα δεξιά και πατάω το κουμπί για να ανάψει το φως. Η Christine στέκεται δίπλα από το τραπέζι και έπειτα κάθεται όσο με περιμένει. Βγάζω πρώτα το παγωτό από την κατάψυξη,μετά τα κουτάλια και ένα μπολ.
"What flavors do you have?" με ρωτάει την ώρα που κάθομαι στη διπλανή καρέκλα από τη δική της.
"Let's see. Vanillia, Chocolate, Biscuit, Caramela and Moka"
"Biscuit,Chocolate and a little bit of Vanillia"
Μόλις της προσφέρω το μπολ,η Christine το παίρνει στα χέρια της και σηκώνεται από δίπλα μου. Περπατάει ως το πάγκο και πηδάει για να καθήσει πάνω του.
"Is it okay if I sit here?"
"Yeah,sure" απαντάω σμίγοντας τα φρύδια μου ξαφνιασμένος από την κίνηση της.
Η Christine ξεκινά να τρώει το παγώτο της με το βλέμμα της καρφωμένο πάνω του σαν να είναι το πιο ενδιαφέρον πράγμα όλου του κόσμου. Τρώω μία κουταλιά μέσα από το κουτί και το έπειτα αφήνω το κουτάλι στο στόμα μου με τη γεύση του παγωτό σκεπτόμενος πώς μπορώ να επαναφέρω την διάθεσή της και να διώξω την αμηχανία. Η ειλικρίνεια για μία ακόμη φορά χτυπάει την πόρτα.
"Look, I was an asshole up there. I shouldn't have treated you that way"
Το γεγονός ότι η Christine δεν απαντάει πίσω με κάνει να αισθανθώ περισσότερο άσχημα από ότι ήδη νιώθω και απ'ότι θα ένιωθα με ένα άλλο κορίτσι.
"This is the part where you say 'It's okay.It's my fault too' " της λέω λίγο επιθετικά εκνευρισμένος από τη σιωπηλή στάση της.
"And this is the same old thing. One moment you're a nice guy and the next one you act like the asshole I fiersly dislike"
"I don't care what you think of me"
"Like you care for anything" απαντάει με τόνο γεμάτο ειρωνία
"Stop fucking acting like you know me!" φωνάζω ψιθυριστά για να μη ξυπνήσω τα αδέλφια μας.
"I say what I see. If you want me to change my mind,stop acting like a douchebag and show me the real you. The one who isn't such a dick"
"I could care less 'bout changing your mind over me"
"I don't know why I even bother with you!" φωνάζει και αφήνει το μπολ πάνω στο πάγκο νευριασμένη.
Την ίδια στιγμή κατεβαίνει από το πάγκο, με προσπερνάει και ανοίγει την πόρτα. Παίρνω μία ανάσα για να ηρεμήσω,όμως το μόνο που καταφέρνει είναι να με εκνευρίσει περισσότερο. Πετάω το κουτάλι μέσα στο κουτί του παγωτού ,καθώς σηκώνομαι σπρώχνω την καρέκλα προς τα πίσω. Τα πόδια μου διασχίζουν την ίδια διαδρομή με τα δικά της. Τα φώτα τα σαλονιού είναι κλειστά, οπότε στρέφομαι προς τη σκάλα που οδηγεί πάνω, όμως τελευταία στιγμή βλέπω την πόρτα να μην είναι καλά κλειστή. Την ανοίγω ακόμα πιο εκνευρισμένος μαζί της που βγήκε τέτοια ώρα έξω από το σπίτι μόνη της μέσα στο κρύο. Τη βλέπω να βγαίνει από την καγκελόπορτα και να στρίβει δεξία. Την ακολουθώ βράζοντας από θυμό. Απο θυμό που φέρεται τόσο απερίσκεπτα,που είναι τόσο πεισματάρα,που με εκνευρίζει τόσο πολύ και της φέρομαι με αυτόν τον τρόπο,που έχει αυτήν την επιρροή πάνω μου!
"Damn this girl!" μουρμουρίζω μέσα από τα δόντια μου περπατώντας πιο γρήγορα για να την φτάσω.
Η Christine μόλις συνειδητοποιεί ότι βρίσκομαι τρία βήματα πίσω της, στρέφεται προς το δρόμο και ένα αμάξι κορνάρει δυνατά. Εκείνη έντρομη κάνει ένα βήμα πίσω. Την φτάνω πριν προλάβει να μετακινηθεί .
"Are you crazy?!" της φωνάζω θυμωμένος "You could have been injured!"
"Why the hell do you care,Louis?!"
"That's a question I'm still looking the answer"
"Oh,now you act like the sentimental guy but next minute I know you'll be the same jerk!" φωνάζει κάνοντας κινήσεις με τα χέρια της
"Why do I even care?" μουρμουρίζω στον εαυτό μου,αλλά το ακούει και η Christine.
"Why is it so damn hard for you to be the nice guy I get glimpses of now and then? Why do you keep him locked inside?"
"Why do you,huh? Why do you keep yourself locked inside ? Why are you so damn impulsive? One minute you kiss me like I'm your fucking oxygen and the next one you annoy the fuck out of me with your words!"
"I do not kiss you like you're my oxygen!"
"Seriously now? That's what-"
"You're not my oxygen,Louis. And you will never be!" λέει αυστηρά.
"This is fucking ridiculous!" λέω απογοητευμένος από την τροπή που έχει πάρει η βραδιά.
"You wanna know what is fucking ridiculous? You being mad with me because I didn't want to have sex with you!"
"Ι wasn't mad with you. I was more mad with me! Because I was acting like a fucking asshole when I know I shouldn't have pushed you so much!"
"Bullshit!"
"Do you really wanna know what is fucking ridiculous? That even now, that I'm furious with you, I wanna kiss your fucking lips!"
Εμποδίζω κάθε σκέψη αυτή τη στιγμή που είναι έτοιμη να χαλάσει τη στιγμή ,καθώς στέκομαι μπροστά της. Αρπάζω το πρόσωπό της με τα χέρια μου και την κρατάω κοντά σε εμένα.
"You're so fucking frustrating" της ψιθυρίζω σκύβοντας να τη φιλήσω
"No,Louis-"
Δεν την αφήνω να τελειώσει την πρότασή της, συγκρούω τα χείλη μου στα δικά της και την κρατάω για να μη φύγει. Περνάω το χέρι μου γύρω από τη μέση της,όμως εκείνη αντιστέκεται να έρθει κοντά μου. Προσπαθεί να ξεφύγει,όμως δεν την αφήνω.
"I'm sorry God damn it" της λέω χαϊδεύοντας τα χείλη της με τα δικά μου.
"Shh. Just make it go away"
Αυτή τη φορά η Christine είναι εκείνη που με φιλάει και μόνη της φέρνει στο σώμα της κοντά στο δικό μου. Τη γέρνω προς τα πίσω και ακουμπάει την πλάτη της σε μία κολώνα. Το χέρι μου στη μέση της πιέζει τα σώματά μας να ενωθούνε, τα δάχτυλά της τραβάνε ελαφρά τα πίσω μαλλιά,σπρώχνει το κεφάλι μου και συγχρονώς εμβαθύνουμε μαζί το φιλί μας. Η καρδιά μου,όπως το δωμάτιο,πάλεται σε ακόμα πιο γρήγορους ρυθμούς και το σώμα μου παλεύει να συγκρατηθεί. Η Christine σα να καταλαβαίνει τη μάχη που γίνεται μέσα μου,μειωνεί τη ταχύτητα του φιλιού μας και μετά από λίγο απομακρύνει το πρόσωπό της. Το βλέμμα της όμως γεματό επιθυμία δε με βοηθάει να ηρεμήσω. Αντίθετα δυσκολεύμαι να συγκρατηθώ,όμως πρέπει. Πρέπει για εκείνη. Πρέπει αν θέλω να την κρατήσω κοντά μου.
"We should go-"
"Right"
Βλέποντάς την να περπατάει με τα ρούχα μου,εκνευρίζομαι στην ιδέα κάποιος να την είδε και να σκέφτηκε να κάνει το οτιδήποτε. Εκνευρίζομαι με εκείνη που βγήκε έξω με αυτά τα ρούχα. Μπορεί να βρισκόμαστε δυο βήματα από το σπίτι,αλλά είναι βράδυ. Δεν είχα προσέξει ποτέ ξανά τα πόδια της όμως τώρα που περπατάει μπροστά μου μπορώ να διακρίνω τον καλό σχηματισμό τους. Η διαδρομή για το σπίτι μου φαίνεται αιώνια ,ενώ είναι ένα λεπτό. Θέλω τόσο πολύ να τη φιλήσω,αλλά γνωρίζω πως πρέπει να συγκρατηθώ. Δε γνωρίζω καν αν είμαστε εντάξει,δε ξέρω αν δεν είμαι πλέον θυμωμένος μαζί της. Το μόνο που γνωρίζω είναι πως θέλω να τη φιλήσω ξανά. Τώρα. Αυτό το λεπτό.
"Oh,fuck it!" μουρμουρίζω .
Κλείνω την εξώπορτα και την τραβάω προς την κουζίνα. Μόλις κλείνω και την άλλη πόρτα, τη φιλάω. Η Christine ξαφνιάζεται,αλλά ανταποκρίνεται γρήγορα και με τον ίδιο τρόπο. Την ακουμπώ πάνω στο πάγκο και το χέρι μου κατεβάζει ελαφρώς το σορτσάκι. Η Christine έρχεται στην άρκη του πάγκου και φέρνει το βάρος της λεκάνης της προς τους γοφούς μου. Προσπαθώ να απομακρύνω τον ανδρισμό μου από τη γυναικεία της περιοχή, όμως η Christine σπρώχνει περισσότερο. Όταν σταματώ να προσπαθώ να αποφύγω την επαφή, το μόριό μου την ακουμπά και εκείνη βγάζει έναν αναστεναγμό που πνίγει μέσα στο φιλί μας. Δεν είμαι σίγουρος τι ακριβώς θα γίνει, όμως όσο εκείνη νιώθει άνετα,νιώθω και εγώ. Την επόμενη κίνηση την κάνει αυτή,όταν τρίβεται πάνω μου και για να μην ακουστεί κανείς από τους δύο,δε σταματάμε να φιλιόμαστε.
Και τώρα..τώρα δε με νοιάζει τίποτα. Ούτε ότι είμαι νευριασμένος μαζί της,ούτε ότι είναι από τις πιο εκνευριστικές κοπέλες που έχω γνωρίσει,ούτε γιατί φέρομαι έτσι , ούτε για το πώς νιώθω. Το μόνο που με ενδιαφέρει αυτή τη στιγμή είναι η Christine.