They don't know about us (L.T.)

Chapter 32 - I kind of need you

Christine's Pov

"You make me happy" ψιθυρίζει σφίγγοντας με στην αγκαλιά του.
Υπό κανονικές συνθήκες αν μου το έλεγε κάποια άλλη στιγμή θα πανικοβαλόμουν. Θα αγχωνόμουν, θα τρόμαζα και θα σκεφτόμουν τρόπους να φύγω από κοντά του. Τώρα όμως δεν έχω τη δύναμη να ασχοληθώ με τον πανικό που θέλει να τρυπώσει ανάμεσά μας. Τώρα θέλω να παραμείνω σε αυτό το κρεβάτι στην αγκαλιά του. Γιατί για έναν περίεργο λόγο η αγκαλιά του με ηρεμεί. Ο ίδιος με ηρεμεί. Δεν έλεγα ψέματα πριν. Όντως όταν είμαι κοντά του είμαι λιγότερο θλιμμένη. Δε ξέρω πώς και γιατί,αλλά ο Louis καταφέρνει να διώξει τον πόνο και να δημιουργήσει χώρο για λίγη χαρά.
Τα επόμενα δέκα λεπτά ,τα περνάω προσπαθώντας να κοιμηθώ. Όμως τα μάτια μου ανοίγουν από μόνα τους. Στο μυαλό μου έρχεται συνέχεια το ατύχημα, η εικόνα των γονιών μου, η μαμά μου να προσπαθεί να με φτάσει,αλλά να μην το καταφέρνει. Τα λόγια της και η αδύναμη φωνή της ακούγονται τόσο δυνατά μέσα στο κεφάλι μου,που νομίζω πως μπορεί να τα ακούσει και ο Louis. Τα δάκρυα πάλι κυλάνε στο πρόσωπό μου, αυτή τη φορά όμως κλαίω αθόρυβα. Δε θέλω να τον ξυπνήσω. Δε θέλω να με δει πάλι να κλαίω. Τον έχω αφήσει ήδη πάρα πολλές φορές να με δει να κλαίω. Κάπως βρήκε τον τρόπο, τρύπωσε μέσα στη ζωή μου και έγινε κομμάτι της. Η δική μου συνήθεια.
Προσπαθώ να μετακινηθώ χωρίς να τον ξυπνήσω,αλλά δε τα καταφέρνω. Όταν τα πόδια μου πατάνε στο πάτωμα, νιώθω το στρώμα να κουνιέται.
"Where are you going?" ρωτάει ψιθυριστά μέσα στο σκοτάδι.
"I need some water" του απαντάω θέλοντας να φύγω όσο πιο γρήγορα μπορώ από το δωμάτιο. Νιώθω να πνίγομαι, να με τραβάει κάτι προς τα κάτω και το μόνο που θέλω είναι να τσιρίξω.
"Okay"
Ο Louis ευτυχώς πέφτει πίσω στο στρώμα για να συνεχίσει τον ύπνο του. Έτσι εγώ με βήματα στις μύτες κατεβαίνω τον όροφο και χώνομαι στην κουζίνα. Γεμίζω ένα ποτήρι νερό,επειδή όντως διψάω και το αφήνω στο πάγκο. Κάθομαι πάνω σε αυτόν και φέρνω τα πόδια στο στήθος μου. Κοιτάζω έξω από το παράθυρο και παρακολουθώ τα φώτα των ελάχιστων αυτοκινήτων που περνάνε από το δρόμο. Πώς γίνεται η σιωπή να είναι τόσο δυνατή;
Πριν ένα χρόνο τέτοια ώρα είχα μόλις ξαπλώσει στο κρεβάτι μετά από το ψήσιμο μίας τούρτας. Ο μπαμπάς μου έβαζε τον αδερφό μου στο κρεβάτι και μετά πήγε στο δικό του δωμάτιο. Ένα χρόνο πριν όλα ήταν διαφορετικά. Ένα χρόνο πριν η μαμά μου έγινε 49 και γκρίνιαζε που μεγάλωνε. Ο αδερφός μου την πείραζε πως έχει γεράσει και εγώ με τον μπαμπά μου γελούσαμε. Ένα χρόνο πριν είχα οικογένεια..
Kάθομαι στο ίδιο σημείο για κάμποση ώρα μέχρι να νιώσω τα βλέφαρα μου να κλείνουν μόνα τους. Μέχρι το μυαλό να κουραστεί να ζωντανεύει αναμνήσεις,μέχρι που η φωνή της δεν ακούγεται στο χώρο, μέχρι που έχω ανάγκη να ξαπλώσω δίπλα στον Louis και να νιώσω ξανά καλά. Πριν πάω στο δωμάτιό μου,φροντίζω να περάσω από το δωμάτιο του αδερφού μου. O Charles κοιμάται βαθιά, το στήθος του ανεβοκατεβαίνει αργά, σίγουρα βρίσκεται σε έναν όμορφο κόσμο. Κλείνω την πόρτα όσο πιο αθόρυβα μπορώ και επιστρέφω στο κρεβάτι μου. Ο Louis έχει γυρίσει από την άλλη μεριά,ευτυχώς δεν έχει πιάσει όλο το κρεβάτι. Μόλις σηκώνω το πάπλωμα για να σκεπαστώ, εκείνος γυρίζει και με αγκαλιάζει ξανά.
"You okay?"
"Now I am" ψιθυρίζω μη γνωρίζοντας αν θέλω να το έχει ακούσει ή όχι.
Μόνο λίγα λεπτά περνάνε που έχω κλείσει τα μάτια μου, όταν το φως στο διάδρομο ανοίγει και φωτίζει από τη μισανοιχτη πόρτα το δωμάτιο. Η πόρτα ανοίγει και ξέρω πολύ καλά ποιος είναι,όμως δεν έχω την αντοχή να την αντιμετωπίσω αυτή τη στιγμή. Μπορεί να περιμένει μέχρι το πρωί για να μου φωνάξει που έχω ένα αγόρι στο δωμάτιό μου και πολυ χειρότερα ,που κοιμάται στο ίδιο κρεβάτι με εμένα. Ευτυχώς η Zoe αποφασίζει να μη με ξυπνήσει αυτή τη στιγμή. Κλείνει την πόρτα με λίγη δύναμη και έτσι ο Louis ξυπνάει.
"What was that?" ρωτάει με βραχνή φωνή
"My aunt just got back"
"She saw us?"
"Yeap"
"Shit?" αν και δεν υπάρχει φως,μπορώ να φανταστώ το χαμόγελο που υπάρχει στο πρόσωπό του αυτή τη στιγμή.
"Shit" απαντάω ευδιάθετα.
"Should I sneak out?"
"No,you should just hold me while I sleep" ευτυχώς ,παρόλο το σκοτάδι, το στόμα μου καταφέρνει να βρει το σωστό μέρος και του δίνω ένα μικρό φιλί στα χείλη.
Έπειτα ξαπλώνουμε ξανά ,αυτή τη φορά δε γυρνάω πλάτη,αντίθετα χώνω το κεφάλι μου στον ώμο του,αυτός τοποθετεί το πηγούνι του πάνω στο κεφάλι μου και η μυρωδιά του έρχεται κατευθείαν από το γυμνό του στήθος, γεμίζοντας τα ρουθούνια μου με το άρωμά του.
Το πρωί ξυπνάω κοιτάζοντας την αντίθετη κατεύθυνση που κοιτούσα χθες όταν κοιμήθηκα. Γυρνάω από την άλλη μεριά και βλέπω τον Louis να κάθεται στον υπολογιστή μου. Βλέπω τη στήλη του chat του Facebook στην οθόνη και ανασηκώνομαι για να δω αν είναι στο δικό μου λογαριασμό. Ευτυχώς είναι στο δικό του. Ποιος ξέρει τι θα ανακάλυπτε..Αν έβλεπε τη συνομιλία μου με τον Jack? Αν την είδε; O Louis φορά ακουστικά και δε με ακούει που σηκώνομαι από το κρεβάτι. Μουρμουρίζει τα λόγια από το τραγούδι που ακούει και κουνάει ρυθμικά το κεφάλι του. Σκύβω από πάνω του προσεκτικά για να μη με καταλάβει και βλέπω πως έχει δύο συνομιλίες ανοικτές. Μία με τον Stan και η άλλη με την Iris ; Κοιτώ τη συνομιλία τους, και βλέπω φωτογραφίες δικές μου να κοιμάμαι,που μάλλον τις τράβηξε ο Louis όσο ώρα εγώ ονειρευόμουν μία ζωή μακριά από εδώ, αλλά φυσικά η παρουσία του υπήρχε μέχρι και εκεί. Αυθόρμητα χτυπάω το κεφάλι του με το χέρι μου.
"What the-hey!" φωνάζει βγάζοντας τα ακουστικά "What was that for?"
"Why are you talking with Iris?"
"She talked to me first and asked me if I've talked to you "
"She couldn't call me?"
"She did call you. Your phone is off"
"Oh. And why did you send those pictures to her?"
Ανασηκώνει τους ώμους του γελάει. Έπειτα περιστρέφει την καρέκλα και με μία ξαφνική και γρήγορη κίνηση με φέρνει πάνω στα πόδια του.
"How are you feeling?"
"I'm a little better,thank you" του λέω τυλίγοντας τα χέρια μου γύρω από το λαιμό του.
"Are you ready to face Zoe?"
"Not really. Can I stay locked inside all day?"
"I'm afraid not. I'm going to leave in a bit-"
"Why?"
"Why what?"
"Why are you going to leave?"
"I think you should spend this day with your family"
"She's not my family"
"Christine.."
"Can we just not talk about it?" τον ρωτάω θέλοντας πραγματικά να αποφύγω αυτό το θέμα.
"Okay. But I still think that you should spend this day with Charles"
"Yeah,you're right" του απαντάω εκνευρισμένη με τον εαυτό μου που σκέφτηκα τόσο εγωιστικά.
"Unless you want me to stay and spend the day with you two?"
"No,I shouldn't drag you into this,Louis. You should go and be with your family. I'm going to be fine"
"You didn't drag me into nothing"
"Whatsoever,you're right. I should be with Charles and..Zoe"
"Give me ten minutes,okay?"
"I'll be downstairs" σηκώνομαι από πάνω του,όμως εκείνος με τραβάει ξανά σε εκείνον.
"Hey" λέει χαμογελαστός και έπειτα με φιλάει.
"Hi" απαντάω αφού τον φιλήσω.
H πόρτα του δωματίου της Zoe είναι ανοιχτή,πράγμα που σημαίνει πως έχει ήδη ξυπνήσει. Κατεβαίνω τις σκάλες παίρνοντας ανάσες προετοιμάζοντάς με για τον καυγά που πρόκειται να γίνει. Η Zoe κάθεται στην πολυθρόνα με τα πόδια της διπλωμένα. Φοράει τις πυτζάμες της και κρατάει μία κούπα καφέ στο χέρι. Το βλέμμα της είναι καρφωμένο στο τραπεζάκι μπροστά της,όμως φαίνεται πως το μυαλό της βρίσκεται αλλού.
"Ηey"
Η Zoe ταράζεται μάλλον από τη φωνή μου γι αυτό και χύνεται μία στάλα σταγόνας στη πυτζάμα της.
"Hello,Christine" απαντάει με σχεδόν άχρωμο τόνο στη φωνή της.
"You had a good flight back home?"
"Yeah. What about you? Did you sleep well?"
"I.. I did actually"
"I thought I told you that you are not allowed to have boys in your room. Especially when I'm not here"
"I thought you knew that I don't follow your rules"
"You live under my roof ,Christine"
"For one more year . Then I turn eighteen and I'm going back home"
"Whatever you say"
"Anyway,Louis is coming down in a bit and he's going to leave"
"Good. How could you bring him into your room while your brother was sleeping in the next room?! How could you bring anyone here when you know what day is today?!"
"I fucking know what day is today, that's why he's here. What? Did you expect me to run into your arms just because it's mom's birthday today? Hell no!"
"You should at least have the decency to not cause a fight today"
"Well,you shouldn't have returned today but-"
"I needed to be with my family "
"Huh,family"
"Like it or not,you are my family and I'm yours"
"No,mom and dad was my family. You're just -"
"God Christine! How can you be like that?! My sister died too! My family , my only family died too!"φωνάζει εκνευρισμένη
"You're not the only one who hurts!" αφήνει την κούπα με τον καφέ στο τραπεζάκι με δύναμη με αποτέλεσμα λίγος καφες να χυθεί. Η Zoe σηκώνεται από την πολυθρόνα και ανεβαίνει γρήγορα τις σκάλες. Λίγο μετά ακούω την πόρτα του δωματίου της.
Κάθομαι στον καναπέ άναυδη με το ξέσπασμά της. Το να πω πως εξεπλάγην, θα είναι λίγο. Δε περίμενα ότι η Zoe ήταν μία κινούμενη βόμβα,την οποία εγώ πίεζα να σκάσει κάθε μέρα όλο και περισσότερο. Φυσικό επόμενο,αφού όσους μήνες ζω μαζί της ποτέ δεν με ένοιαξε το πώς νιώθει εκείνη. Ασχολήθηκα μόνο με τα δικά μου συναισθήματα και του αδερφού μου. Δεν υπολόγισα τα δικά της. Διέγραψα πως η ίδια έχασε την αδερφή της, τη μοναδική οικογένεια που της είχε μείνει. Τώρα οι μονοι συγγενείς της είμαστε εγώ και ο αδερφός μου. Και εγώ της λέω συνέχεια πως για εμένα δεν είναι η οικογένειά μου. Ξαφνικά νιώθω απαίσια με τον εαυτό μου. Σε σημείο που σκέφτομαι να της ζητήσω συγγνώμη. Όχι,δε θα ξεχάσω πως με ανάγκασε να αφήσω τη ζωή μου και να έρθω μαζί της. Όμως έχει δίκιο σε αυτό που είπε. Έχασε και εκείνη δικό της άνθρωπο. Και αν κάτι μας ενώνει προς το παρόν, είναι η αγάπη μας για τη μητέρα μου.
Ο Louis κατεβαίνει λίγα λεπτά μετά το ξέσπασμα της θείας μου. Πριν φύγει μου δίνει ένα φιλί και με βάζει να του υποσχεθώ πως αν χρειαστώ κάτι να τον ειδοποιήσω. "If you need me to come here just give me a call,all right?"
Αφού έφυγε καθάρισα τον καφέ από το τραπεζάκι και τακτοποίησα την κουζίνα. Έπαιρνα όσο περισσότερο χρόνο μπορούσα πριν πάω να της μιλήσω. Μόλις όλα τακτοποιήθηκαν και δεν έβρισκα κάποια δικαιολογία για να με καθυστερήσω, βρήκα τη δύναμη και χτύπησα την πόρτα του δωματίου της.
"Come in" ακούω τη φωνή της μέσα από το δωμάτιο.
Η Zoe είναι κουλουριασμένη στην πολυθρόνα που βρίσκεται στραμμένη προς το παράθυρο. Με κοιτάει για ένα λεπτό και έπειτα γυρίζει το κεφάλι της σαν να αδιαφορεί για την ύπαρξή μου.
"You're right"
"I know"
"Just..Ugh. Okay. I shouldn't be this harsh on you. I've been a total bitch to you"
"And?"
"And I shouldn't have been a bitch to you"
"And?"
Παίρνω μία βαθιά ανάσα για να ηρεμήσω τον εαυτό μου. Με πιέζει και το ξέρει. Δυστυχώς όμως ξέρει πως έχει το δικαίωμα να το κάνει. Έχει δίκιο να θέλει να ακούσει πως λυπάμαι για τον τρόπο που της φέρθηκα.
"And..I'm.I'm.I'm sorry" καταφέρνω να πω με το ζόρι.
"Okay"
"Okay?" την ρωτάω ανακουφισμένη
"Okay. So I was thinking to cook her favorite food today"
"Oh? That..that would be great. Charles will love this idea"
"Can you just wake him up? I know he would like to help me with it"
"I could go to the grocery store if you want?"
"No,we're good"
"All right" απαντάω έχοντας βγει σχεδόν από το δωμάτιο
"Christine? Could you do me a favor please?"
"Yeah?" ρωτάω γυρνώντας πίσω
"Please inform me next time you bring a boy here"
"Charles likes Louis, just so you know. He is looking up to him"
"I'm sure he does. And Louis seems a great guy but still sleeping with you doesn't make it okay"
"It's just sleep"
"Still, I want to know what's happening here"
"Whatever. I'm going to text you from now on"
Κλείνω τη δική της πόρτα και ανοίγω του αδερφού μου. Ο Charles είναι ακόμα στην ίδια στάση που τον άφησα τα ξημερώματα. Κοιμάται σαν να μην τον ενδιαφέρει τί γίνεται γύρω του. Πάω κοντά του,κάθομαι στο στρώμα και τον ξυπνάω γλυκά. Εκείνος μέσα στον ύπνο του γυρνάει στο πλάι και συνεχίζει να κοιμάται. Χαϊδεύω τα μαλλιά του και του ψιθυρίζω πως είναι ώρα να ξυπνήσει.
"Mum...Just a little bit more" λέει και γυρνάει από την άλλη μεριά.
Το χέρι μου παγώνει πάνω στα μαλλιά του. Η καρδιά μου σφίγγεται. Η μαμά του.. Η μαμά του ζει ακόμα στο δικό του κόσμο. Και όταν ανοίξει τα μάτια του θα συνειδητοποιήσει πως δεν βρίσκεται πια κοντά του. Βγαίνω από το δωμάτιο νιώθοντας ξαφνικά εξουθενωμένη , έτοιμη να ξαπλώσω στο κρεβάτι μου. Βάζω το κινητό μου στην φόρτιση και καλώ την Iris.
Περνάμε δυο ώρες στο τηλέφωνο,εγώ ξαπλωμένη στο κρεβάτι με τα handsfree και εκείνη κάνοντας μία βόλτα στην πόλη. Στην αρχή μιλάμε μόνο για το θέμα του Louis. Προσπαθεί να με πείσει να δω διαφορετικά την κατάσταση,όμως εγώ αρνούμαι. Αυτή τη στιγμή δε χρειάζομαι να μπλέξω με κανέναν. Οι άνθρωποι σμίγουν και φεύγουν (Λειβαδίτης one love. Όχι, τον γνωριζω πριν γίνει σούπα και χρησιμοποιηθεί από κάθε ηλίθιο) . Δε νομίζω πως τη συγκεκριμένη χρονική περίοδο μπορώ να δεθώ με κάποιον και να τον δω να φεύγει.. Όταν εξαντλήσαμε κάθε περιθώριο συζήτησης για τον Louis, με ρώτησε διστακτικά για το πώς νιώθω σήμερα. Της εξήγησα όσο περισσότερο μπορούσα χωρίς να ξεσπάσω σε κλάματα. Της είπα για το κενό,τη θλίψη και την απουσία της που ειναι πιο έντονη από ποτέ σήμερα. Της είπα πως αν δεν ήταν ο Louis χθες το βράδυ μαζί μου μπορεί να περνούσα όλη τη μέρα κλαίγοντας στο δωμάτιό μου. Της είπα για τον αδερφό μου και για το ξέσπασμα της θείας μου. Με συμβούλευσε από εδώ και πέρα να της φέρομαι καλύτερα. Της ξεκαθάρισα πως όντως νιώθω τύψεις για το πώς έχω φερθεί,όμως αυτό δεν αλλάζει τίποτα. Ακόμα θέλω να γυρίσω πίσω στην πόλη μου,στο σπίτι μου,εκεί που μεγάλωσα. Λίγο πριν κλείσουμε έστρεψα τη συζήτηση προς εκείνη,όμως μου ξεκαθάρισε πως δεν θέλει να μιλήσει για την ίδια σήμερα. Έτσι ,είπαμε κάποιες χαζομάρες ακόμα και κλείσαμε.
Όλη τη μέρα μέχρι το βράδυ την περνάω στο σπίτι με τη Zoe και τον Charles. Μαζί μαγείρεψαν το φαγητό της μαμάς και εγώ έστρωσα το τραπέζι. Στην αρχή κανείς από τους τρεις μας δε μιλούσε όσο τρώγαμε,όμως αυτό άλλαξε όταν ο Charles θυμήθηκε μία ιστορία με τη μαμά και άρχισε να τη διηγείται. Έπειτα συνέχισε η Zoe. Eγώ αποφάσισα να κρατήσω τις δικές μου αναμνήσεις για εμένα και να ακούσω τις δικές τους. Αρκετές φορές είδα τη Zoe βουρκωμένη,καμία όμως δεν είδα κάποιο δάκρυ να ξεφεύγει. Πάντα τα κρατούσε στα μάτια της και η φωνή της δεν έσπασε ούτε μία φορά. Το απόγευμα καθήσαμε όλοι στον καναπε του σαλονιού και βλέπαμε φωτογραφίες. Εκεί ο Charles δεν άντεξε και έκλαψε. Εκείνη τη στιγμή ευχόμουν να μπορούσα να κάνω όλον τον πόνο του δικό μου, όμως θαύματα δε γίνονται... Το βράδυ ,αφού κοιμήθηκε ο Charles, κάθησα με τη Zoe στο σαλόνι. Ήταν μία κακή επιλογή..
"How long are you going to be mad at me for bringing you here?"
"I don't know. Until I go back home I guess"
"Really now? You are being stubborn"
"You took me away from home. I'm not stubborn."
"You act like I'm a heartless aunt"
"I act like I'm supposed to be. I've just lost my parents and I'm living in a foreign town. My best friend lives far away from me and I have to be fine after everything I've been through?"
"You should act like your mother taught you not like some spoiled girl"
"That's enough I think"
"I think you should change your attitude"
"Say whatever you want but you know that I don't act like some spoiled bitch. I act like I'm supposed to be. I'm angry and hurt. Okay, I haven't been fair with you but you should accept the fact that I don't like it here and I won't . This is too much to progress in such a little time. Everything has changed"
"You should try to move on"
"You should shut up!" φωνάζω εξαγριωμένη.
Σηκώνομαι από τον καναπέ και τρέχω πάνω στο δωμάτιό μου. Μόλις βλέπω το κινητό μου,το αρπάζω, παίρνω τα κλειδιά από το κομοδίνο,ένα μπουφαν και κατεβαίνω τις σκάλες.
"Don't wait up for me"
Περπατώ όσο πιο γρήγορα μπορώ. Ο καθαρός αέρας χτυπάει το πρόσωπό μου και αμέσως νιώθω πιο χαλαρή. Διασχίζω τους δρόμους,περνάω τα φανάρια. Κοιτάω τους περαστικούς..ο καθένας με τη ζωή τους. Άραγε πόσους από αυτους που περνάνε δίπλα μας καθημερινά αντιμετωπίζουν τα ίδια προβλήματα με εμάς; Πόσοι άγνωστοι περνάνε από δίπλα μας και είναι τα άτομα που μπορούν πραγματικά να μας καταλάβουν;
Περνάω την καγκελόπορτα και με αργά βήματα φτάνω στη βεράντα. Παίρνω μία ανάσα και χτυπάω το κουδούνι. Την ίδια στιγμή που το χτυπάω,το μετανιώνω,όμως είναι πολύ αργά. Δεν έπρεπε να έχω έρθει. Έπρεπε να μείνω σπίτι μου. Έπρεπε.
"Hello?"
"Hi Mrs.Tomlinson. I'm sorry for coming here this time of the night, but could you please tell Louis I'm here?"
"Sure,sweety. Is everything all right? Come on in"
Η μητέρα του μου ανοίγει την πόρτα και εγώ περνάω μέσα. Όλη η οικογένεια είναι καθισμένοι στο σαλόνι εκτός από εκείνον. Χαιρετάω τα κορίτσια ελεύθερα,ανταλλάσσω έναν περίεργο και άβολο χαιρετισμό με το διευθυντή και μπαμπά του Louis και έπειτα αποφασίζω να σταθώ στη σκάλα.
"He's upstairs. Is it okay if you go find him? We're watching a movie and.."
"If it's okay with you"
"It's fine. Right Mark?"
"Sure"
Καθώς ανεβαίνω τις σκάλες ευχαριστώ τους γονείς του και ακούω τη μητέρα του να λέει στους υπόλοιπους ότι με συμπαθεί πολύ. Χαμογελάω και συνεχίζω να περπατάω μέχρι που φτάνω έξω από την πόρτα του. Με τις αρθρώσεις μου χτυπάω την πόρτα και εκείνη ανοίγει σχεδόν αμέσως. Μπροστά μου εμφανίζεται ο Louis μόνο με το μποξεράκι και το ένα ακουστικό στο αυτί,ενώ το άλλο αιωρείται μπροστά στο στήθος του.
"Christine?"
"You said that if I needed anything, I could come over?"
"What do you need?"
"I don't know..I guess I needed to be around you"  

A/N : What do you think? Παρακαλώ comment and vote ή ένα από τα δύο για να μου δοθεί ένα κίνητρο να ανεβάζω πιο συχνά ^.^ Όσες το παρακολουθούν τις ευχαριστώ πολύ-πολύ κι ελπίζω η ιστορία να ανταποκρίνεται στις απαιτήσεις σας :D