They don't know about us (L.T.)

Chapter 38 - Please don't stop caring now

Louis' Pov

"Calm the fuck down,Louis" ακούω μία φωνή από πολύ μακριά, τη φωνή του Stan.
Έχω τα μάτια μου κλειστά , τα σφίγγω νιώθοντας τον πόνο να διασπείρεται σε όλο μου το σώμα. Νιώθω το δεξί μου αστράγαλο υπέρθερμο, σαν να εκπέμπεται τόση ποσότητα ζέστης που μπορεί να ζεστάνει ένα ολόκληρο δωμάτιο.
"The fucker!" χτυπάω το χέρι μου στο μεταλλικό ντουλαπάκι και ο ήχος γεμίζει το άδειο δωμάτιο.
"Louis-"
"The bastard! He fucking did it on purpose! The morthefucker! I swear I'm going to smash his face against the wall next time I see him!"
"You should just sit done and put some ice on-"
"He will be the one who is going to need ice on his face! Fuck that! He's going to need a plastic surgery after I'm down with him!"
Όπου και να κοιτάξω αυτή τη στιγμή το μόνο που βλέπω είναι το πρόσωπο του Jack γεμάτο αίματα. Αίμα δικό του , στα χείλη του, στη μύτη του, στο πηγούνι του. Παντού. Το πρόσωπό του λιωμένο από τη δύναμη που θα έχω χτυπήσει το κεφάλι του στον τοίχο. Ο μαλάκας! Κλώτσησε τον αστράγαλό μου. Την ώρα που είχα τη μπάλα και έψαχνα κάποιον να την πασάρω από την ομάδα μου, εμφανίστηκε ο Jack, ο αντίπαλος με πίεζε, βρεθήκαμε και οι τρεις γύρω από την μπάλα και ο Jack αντί να χτυπήσει τη μπάλα,χτύπησε τον αστράγαλό μου. Ο άχρηστος! Και είμαι σίγουρος,είμαι τόσο σίγουρος ότι αυτό έγινε επίτηδες..
O αγώνας έχει τελειώσει εδώ και μισή ώρα. Τα αποδυτήρια είναι άδεια. Όλοι φρόντισαν να φύγουν γρήγορα μετά το τέλος του αγώνα. Ένιωθαν άβολα. Όμως ο Jack ένιωθε υπερήρωας,επειδή έβαλε το τελευταίο γκολ και νικήσαμε. Αν δε με είχε βγάλει έξω,αν δεν με είχε τραυματίσει,δε θα του έδινε κανείς σημασία. Θα γυρνούσε με το κεφάλι σκυμμένο στα αποδυτήρια,όπως κάθε φορά. Είτε χάνουμε είτε κερδίσουμε,εκείνος ποτέ δεν είναι ευχαριστημένος,γιατί ποτέ δεν είναι εκείνος που παίρνει τα εύσημα. Και είναι ο μόνος που δε θα τα πάρει ποτέ από εμένα. Όποτε δίνουν συγχαρητήρια μόνο σε εμένα,φροντίζω να υπενθυμίζω πως είναι μία συλλογική προσπάθεια και πάντα αναδεικνύω τις ικανότητες των συμπαικτων μου. Εκτός από του Jack. Όχι γιατί δεν είναι καλός ποδοσφαιριστής,είναι από τους καλύτερους στην ομάδα,όμως είναι ο χειρότερος χαρακτήρας.
Το αίμα μου βράζει,ο αστράγαλός μου πονάει ,όμως όσες ανάσες και αν έχω πάρει δε μπορώ να ηρεμήσω. Σκέφτομαι τον Jack. Τον αγώνα, το χτύπημα. Τη ψεύτικη συγγνώμη του,τη μάσκα που φορούσε υποδυόμενος τον πανικοβλημμένο, όταν κατάλαβε ότι με τραυμάτισε. Το βλέμμα στα μάτια του όταν με κοίταξε μετά το γκολ και πριν φιλήσει την Christine. Το φιλί του μαζί της. Μπροστά μου. Μπροστά στον πάγκο της ομάδας μας. Επειδή είχε βάλει γκολ. Επειδή είχαμε κερδίσει.
"Bloody bastard!"
Κάθομαι και κλείνω ξανά τα μάτια μου. Παίρνω μία βαθιά ανάσα. Στο μυαλό μου παγωμένη η εικόνα του φιλιού του με τη Christine. Ανοίγοντας τα μάτια μου βλέπω τη μορφή της. Ανοιγοκλείνω τα βλέφαρά μου για να σιγουρευτώ πως είναι εκείνη.
"What the hell are you doing here?"
"I just wanted to see if you were okay!" απαντάει με το ίδιον τόνο
Στον εαυτό μου υπενθυμίζω πως δεν είναι εκείνη που με τραυμάτισε,δεν είναι εκείνη που κλώτσησε τον αστράγαλό μου, δεν είναι εκείνη που φταίει. Όμως ένα κομμάτι μου, ένα εγωιστικό κομμάτι μου θέλει να ρίξει το φταίξιμο σε αυτήν. Θέλω να της φωνάξω , να τη διώξω από το δωμάτιο. Να της πω πως αυτή φταίει για τον τραυματισμό μου. Πως αν δεν ήταν εκείνη τίποτα δε θα είχε συμβεί. Εκείνη. Εκείνη φταίει! Αλλά γνωρίζω..γνωρίζω πως ο μόνος λόγος που θέλω να της φωνάξω είναι επειδή τον φίλησε μπροστά μου, πως έτρεξε κοντά του και δεν ήρθε σε εμένα. Επειδή φιλάει εκείνον και όχι εμένα. Επειδή το στόμα μου έχει ακόμα τη γεύση του φιλιού της. Επειδή με διώχνει και δε βλέπει πως δε θα την πλήγωνα, πως αν ήμασταν μαζί μόνο θα γελούσε.
"Christine I think you should leave" της λέει ο Stan προσπαθώντας να αποτρέψει έναν καυγά που φανερά ζητάμε και οι δύο.
"I think your lad needs some fucking manners!"
Ανοίγω το στόμα μου για να της φωνάξω,αλλά το κλείνω κατευθείαν πριν προλάβουν να βγουν λέξεις που ξέρω ότι θα μετανιώσω.
"What are you still doing here Christine?" την ρωτάω όσο πιο ήρεμα μπορώ "Shouldn't you be with the douche-face?" η ειρωνεία πλέον καθαρή στη φωνή μου δημιουργεί περισσότερο εκνευρισμό στην κοπέλα μπροστά μου. Με τα χέρια της μετακινεί τα μαλλιά της πίσω από τους ώμους της ,όμως τα ξαναφέρνει κοντά.
"I'm here because you got hurt and I wanted to see if my friend was okay! I know you wouldn't pick up your bloody phone because lately you never do!"
"Haven't you figured out the reason yet?! You're supposed to be a fucking smart girl for Christ's sake!"
"Louis remember what we talked about"
O Stan με αυτή του τη φράση φεύγει από τα αποδυτήρια αφήνοντας μας μόνους. Ο Stan προσπαθεί να με ηρεμήσει, να μου θυμίσει πως ακόμα και αν τώρα είμαι εξαγριωμένος μαζί της, δε φταίει εκείνη,πως ακόμα και αν είναι μαζί του,εγώ θέλω να είμαι στη ζωή της και πρέπει να προσπαθήσω γι αυτό. Πρέπει να ηρεμήσω..πρέπει.
"What did you talk about?"
"It's not your bussiness"
"God damn it Louis! Are you ever going to talk to me again?! "
"I am talking to you!"
"No you don't! You speak but you don't talk. You don't say anything. I feel like you're pushing me away and it drives me crazy! You're-you know what you are-"
"Yeah,sure! I know what I am to you. I'm your friend"
"You're the only one who knows me here! Who knows the real me, who knows what I've been through. The only one who understands me. You know I need this, I need our connection to keep going. I need..-Ugh. I need you to be in this with me! It's been a month since we really talked!I just. Ugh! I can't believe I'm acting like this!"
H Christine μετά το παραλήρημα της ακουμπάει στο μεταλλικό ντουλαπάκι και σύρεται προς τα κάτω. Φέρνει τα πόδια της στο στήθος της και κλείνει τα μάτια. Παίρνει βαθιές ανάσες και προσπαθεί να ηρεμήσει, μάλλον να ξεχάσει αυτά που είπε.
"You're so fucking frustrating,Christine Helen Ives" της λέω καθώς περπατάω ,κουτσαίνοντας μεν , προς το μέρος της. Προσεχτικά κάθομαι δίπλα της τοποθετώντας το χέρι μου γύρω της. Σηκώνοντας το κεφάλι της βλέπω τα μάτια της να γυαλίζουν. Αμέσως θέλω να χτυπήσω τον εαυτό μου που είμαι η αιτία των ετοιμόρροπων δακρύων.
"But I miss you too"
Τα λόγια είναι πικρά στο στόμα μου,γνωρίζοντας πως από εκείνη δε θα έχω την ανταπόκριση που θέλω,όμως αυτά τα λόγια δε θα μπορούσαν να κρύβουν περισσότερη αλήθεια μέσα τους.
"Only if you know how much.." μουρμουρίζω μη ξέροντας αν θέλω πραγματικά να το ακούσει.
Δεν είναι δική μου. Ήταν..νόμιζα πως ήταν. Όμως τώρα δεν είναι δική μου. Και το μόνο που εύχομαι είναι κάποια στιγμή στο μέλλον να ακούσω από τα απαλά της χείλη να προφέρει το όνομά μου γεμάτο. Αλλά τώρα στο μόνο που μπορώ να ελπίζω είναι στο να μη φύγει από κοντά μου, στο να καταφέρω να την κρατήσω ακόμα και αν αυτή θέλει να απομακρυνθεί. Στο μόνο που μπορώ να ελπίζω είναι σε μία καλημέρα της και γνωρίζω πως η μέρα αυτή θα είναι σίγουρα ωραία μέρα,γιατί θα είναι σημάδι πως είμαι στη ζωή της. Σημάδι πως μπορεί ακόμα να υπάρχει ελπίδα να γίνει δική μου, να φωνάζει το δικό μου όνομα στους διαδρόμους,να είμαι εγώ ο λόγος που χαμογελά. Εγώ και εκείνη. Δική μου..