They don't know about us (L.T.)

Chapter 65 - Confessions

Christine's PovΆνοιξη. Ήλιος. Αύξηση της θερμοκρασίας. Πράσινο. Τα πουλιά κελαηδάνε. Τα φυτά ανθίζουν. Άνοιξη. Η εποχή που σε φέρνει πιο κοντά στο καλοκαίρι. Άνοιξη. Η αγαπημένη εποχή της μαμάς μου. Ο κήπος μας άνθιζε, ο ήλιος φώτιζε το σπίτι μας, η μαμά μου έπινε το τσάι της στη βεράντα,ενώ ο μπαμπάς μου διάβαζε την εφημερίδα του. Θέλω να νιώσω την άνοιξη,αλλά πώς; Πώς όταν με φέρνει πιο κοντά στη στιγμή που έφυγαν μακριά οι πολυτιμότεροι άνθρωποι στη ζωή μου;Είναι μία όμορφη μέρα. Έτσι δείχνει τουλάχιστον. Ο ήλιος λάμπει και η θερμοκρασία είναι σχετικά καλή. Ο αδερφός μου παίζει στην αυλή μαζί με την Feli, η θεία μου έχει βγει για ψώνια και εγώ κάθομαι στο δωμάτιό μου κοιτώντας φωτογραφίες των γονιών μου. Έχει περάσει σχεδόν ένας χρόνος. Πότε πέρασε; Πώς πέρασε; Θυμάμαι εκείνη την ημέρα καθαρά. Θυμάμαι το ατύχημα, το βλέμμα τους, τη φωνή τους. Θυμάμαι την ημέρα που ήρθαμε εδώ. Θυμάμαι το κενό να με αγκαλιάζει μέρα με την μέρα. Θυμάμαι να φωνάζω από μέσα μου και να μην με ακούει κανείς. Θυμάμαι να κρατάω τον αδερφό μου προσπαθώντας να πάρω τον πόνο του. Θυμάμαι να μαλώνω ατελείωτες ώρες με την Zoe. Θυμάμαι να γνωρίζω τον Louis και μέσα στο χάος να βρίσκω ισορροπία. Δεν το ήξερα πως θα γινόταν ο λόγος να χαμογελάω. Θυμάμαι που τον απέφευγα, που του φώναζα, που τον εκνεύριζα επίτηδες,επειδή απλώς μπορούσα. Θυμάμαι που δεν τον ήθελα στη ζωή μου και μετά αυτός κάπως τρύπωσε και έμεινε. Και τώρα είμαστε μαζί. Μαζί.."Babe?" H ξαφνική κίνηση μπροστά μου με τρομάζει και εγώ βγάζω μία τσιρίδα."It's just me"O Louis μπαίνει μέσα στο δωμάτιό μου γελώντας και στέκεται δίπλα μου στο παράθυρο. Τυλίγει τα χέρια του γύρω από τη μέση μου και μαζί κοιτάμε τα αδέρφια μας να παίζουν στην αυλή."Are you okay?" με ρωτάει ακουμπώντας το κεφάλι του στον ώμο μου. Κουνάω καταφατικά το κεφάλι μου θέλοντας να τον πείσω πως είμαι καλά,αλλά χωρίς να θέλω να ξεστομίσω τις λέξεις,γιατί πραγματικά δεν ξέρω πώς είμαι αυτή τη στιγμή. Μου λείπουν..μου λείπουν τόσο πολύ. Θέλω να κλάψω,αλλά πώς να κλάψω,όταν έχω κάθε λόγο να χαμογελάω; Νιώθω τύψεις. Νιώθω μπερδεμένη. Θα έπρεπε να είμαι χαρούμενη; Μήπως έπρεπε να μην είχα ενδώσει στον Louis και να αφοσιωθώ στη θλίψη μου και στον θρήνο; Τι ήταν τελικά σωστό και τι έκανα;"Babe?""Mmm?""What's on your mind?""When I'm lost and tired?"O Louis γελάει και με σφίγγει στην αγκαλιά του. Με ρωτάει για μία ακόμη φορά αν είμαι καλά και του δίνω την ίδια απάντηση με πριν που έχει ως αποτέλεσμα τα χέρια του να μην βρίσκονται πια δίπλα μου και όποια σιγουριά είχα πριν λίγο, την χάνω."You were looking at photos of your family""Yes,yes.. I was" απαντάω μαζεύοντας τες από το κρεβάτι μου και βάζοντας τες πίσω στο κουτί."And? How are you feeling? Are you nostalgic?""I just felt..""Homesick" συμπληρώνει ξαπλώνοντας δίπλα μου."Yeah" λέω με ηττημένη φωνή."It's okay. You know you can talk to me about it,right?""Yep"Ο Louis φέρνει το βλέμμα του στο πρόσωπό μου και το αφήνει να κοιτάξει στα μάτια μου. Ξέρω ότι ψάχνει την θλίψη για να μπορέσει να την σκοτώσει και να με γεμίσει με χαρά,αλλά δεν θέλω να την βρει. Δεν ξέρω αν θέλω εγώ η ίδια να την βρω. Έχω προσπαθήσει τόσο πολύ να είμαι καλά, φοβάμαι να νιώσω οτιδήποτε άλλο πέρα από χαρά. Φοβάμαι πως αν νιώσω θλίψη, θα νιώσω πόνο,θα νιώσω την απώλεια,το κενό. Τι θα γίνει αν δεν βγω ξανά από αυτόν τον κύκλο; Τι θα γίνει αν δεν μπορέσω να τον σπάσω ξανά;"Do you want me to drive you back home? Just for tonight? We can stay at Iris' ? Or I can drive back and you can stay there and –"Δεν αφήνω τον Louis να ολοκληρώσει την πρότασή του. Τον φιλάω και τον σπρώχνω πίσω στο στρώμα. Ανεβαίνω πάνω του και τον φέρνω στην αγκαλιά μου. Τα χέρια μου τυλιγόνται γύρω από το λαιμό του, τα δάχτυλά μου χάνονται στα μαλλιά του και το μόνο που ακούγεται στο δωμάτιο είναι το γρύλισμά του,όταν τραβάω ελαφρώς το μαλλί του."I love you"Κοιτάω μέσα στα μπλε μάτια του και το μόνο που βλέπω είναι ευτυχία. Ευτυχισμένος.. Άραγε,γνωρίζει πόσο ευτυχισμένη κάνει εμένα; Τα λόγια του προηγουμένως έφεραν μία μικρή έκρηξη στο στομάχι και στην καρδιά μου,σαν πυροτεχνήματα. Οποιαδήποτε κακή σκέψη εξαφανίστηκε. Το μόνο που νιώθω είναι αγάπη' αγάπη για το αγόρι με τα μπλε μάτια, το υπέροχο χαμόγελο και τα ανατακετεμένα μαλλιά."I love you too"O Louis με κλειδώνει στην αγκαλιά του και ρίχνει τα σώματά μας προς τα πίσω. Για λίγα λεπτά δεν μιλάει κανείς από τους δυο μας,αλλά δεν με ενοχλεί. Θέλω να σκεφτώ πραγματικά την πρότασή του. Ισως το επόμενο σαββατοκύριακο να μπορέσω να πάω. Θα τηλεφωνήσω στην Iris για να σιγουρευτώ ότι μπορώ να μείνω σε αυτήν και μετά θα κλείσω εισητήρια. Ελπίζω ο αδερφός μου να μην θυμώσει.."What are you thinking?""What you said.. I think I'm gonna go next weekend. I'll check with Iris first, but I think there won't be a problem""Next weekend?""Yeah""It's the end of the football season next weekend.." "Oh.. I forgot about it""It's okay. You don't have to stay""No, I'll stay. I know how important this game is to you""Really-""No,shut up. I'll stay and I'll go the weekend after it""Okay""Okay"Του δίνω ένα μεγάλο χαμόγελο θέλοντας να του δείξω πως όλα είναι καλά και ευτυχώς μου χαμογελάει πίσω. Δεν θέλω να χαλάσει τίποτα τη διάθεσή μας. Δεν θέλω να γλιστρήσω πίσω σε όλες τις σκέψεις. Θέλω να μείνω εδώ, σε αυτη τη στιγμή, στην οποία είμαι χαρούμενη και με κρατάει στην αγκαλιά του.Μία ταινία αργότερα και κάποια make out sessions, κατεβαίνουμε στην κουζίνα για να πιούμε νερό. Εκεί βρίσκω την Zoe με έναν άγνωστο τύπο να μαγειρεύουν. Κανείς από τους δύο δεν έχει αντιληφθεί την παρουσία μας, αφού συνεχίζουν να γελάνε ανέμελοι χωρίς να κοιτάνε γύρω τους. Το ξέρω πολύ καλά αυτό το βλέμμα..Ο Louis ξεροβήχει επίτηδες ή τουλάχιστον έτσι θέλω να πιστεύω και το γέλιο τους αμέσως σταματάει. Ο άγνωστος άνθρωπος γυρίζει προς το μέρος μας και μας χαμογελάει. Είναι ψηλός,ξανθός με ένα καλοσχηματισμένο σώμα. Φοράει ένα πουκάμισο και ένα κοτλε παντελόνι, τα παπούτσια του ευτυχώς δεν είναι αυτά τα φριχτά συνηθισμένα δερμάτινα παπούτσια,αλλά ολόμαυρα vans."Oh,hey guys!" η Zoe αφήνει κατευθείαν την κουτάλα και αγχωμένη γυρνάει προς το μέρος μας."This is Mark. Mark, this is my niece, Christine, and this is Louis, her boyfriend""Hello, nice to meet you" O Mark μας χαιρετάει από μακριά συνοδεύοντας το χαιρετισμό του με ένα χαμόγελο. Χαμογελάω πίσω ευγενικά και ο Louis το ίδιο. Η Zoe επιστρέφει ήσυχα στην μαγειρική της, ενώ ο Mark μας πιάνει την κουβέντα προσπαθώντας να μας μάθει; Δεν υπάρχει άλλος λόγος,αφού κάνει διάφορες ερωτήσεις για το σχολείο, τα μαθήματα, τις δραστηριότητες και φυσικά ο Louis σε λίγα λεπτά βρίσκεται μπλεγμένος σε μία συζήτηση αφήνοντας με μόνη μου.Η Ζοe αποφεύγει να με κοιτάξει την περισσότερη ώρα,αλλά θέλω να μαθώ ποιος είναι αυτός και γιατί βρίσκεται στο σπίτι μας. Όχι πως δεν έχω καταλάβει,αλλά θέλω να μου το επιβεβαίωσει. Έτσι σηκώνομαι από την καρέκλα και την πλησιάζω τη στιγμή που φτιάχνει τον πουρέ και δεν μπορεί να φύγει πάνω από την κατσαρόλα,αλλιώς θα σβολιάσει."Who is this?" ψιθυρίζω στο αυτί της για να μην μας ακούσουν"Mark""Mark? Mark who?" "Mark Dawn""And? How do you know him? Why is he here?""He's a colleague and I invited him to dinner. You don't like him?""Is he your boyfriend or something?""What? No!""Is he your soon to be boyfriend?""No. He is just a friend from work""Bullshit""Watch it" ψιθυρίζει εκνευρισμένη. Είμαι τόσο καιρό εδώ, δεν θα έπρεπε να είχε συνηθίσει ως τώρα το γεγονός ότι καμία φορά μου φεύγουν κάποιες 'απρεπείς' λέξεις;"You never mentioned his name.""That's because I met him few weeks ago. Now,shus. Whispering in front of a guest is rude""Well, once he is your boyfriend he will get used to it""Christine!"Η φωνή της Zoe προκαλεί και τα δύο αγόρια να γυρίσουν τα κεφάλια τους προς τα εμάς. Η Zoe ευτυχώς σώζει την κατάσταση ζητώντας βοήθεια από τον Mark,έτσι εγώ είμαι ελεύθερη να φύγω από το δωμάτιο όσο πιο γρήγορα μπορώ. Ο Louis με ακολουθεί στην αυλή και δεν μου κάνει καμία ερώτηση."Louis!"O μικρός μου αδερφός έρχεται τρέχοντας προς το μέρος μας κρατώντας ,όπως πάντα, μία μπάλα ποδοσφαίρου."Wanna play? Two against two?""No! I don't wanna play football. Charles! You promised!" γκρινιάζει από πίσω η Felicite."But I wanna play. Louis wants too.""Hey, this is your war, mate. You promised and men keep their promises"O Charles θυμώνει με την απάντηση του Louis και πετάει την μπάλα στην άκρη της αυλής. Μουτρωμένος επιστρέφει στην Felicite και το πρόσωπό της φωτίζεται."Men keep their promises?""Yeah" απαντάει αυστηρά "When a man gives his word, he has to stand by it""Okay, Don Juan"O Louis με σκουντάει με τον αγκώνα του και εγώ γελάω. Καθόμαστε στην αυλή μέχρι η Zoeνα μας φωνάξει για το φαγητό. Καθώς πηγαίνουμε στην κουζίνα ρωτάω για χιλιοστή φορά τον Louis αν η μαμά του σίγουρα δεν έχει κάποιο πρόβλημα που είναι εδώ τόσο συχνά και αυτός για χιλιοστή φορά με επιβεβαιώνει πως όλα είναι εντάξει. Η αλήθεια είναι πως νιώθω άσχημα που ο Louis δεν περνάει τόσο χρόνο με την οικογένειά του όσο με εμένα και τους φίλους του,αλλά ξέρω πως αποφεύγει το σπίτι του για να αποφύγει τον πατέρα του. Ειδικά αυτή την εβδομάδα θα θέλει να βρίσκεται συνέχεια μαζί μου. Ο μεγαλύτερος αγώνας της χρονιάς πλησιάζει και ο πατέρας του έχει ένα ιδιαίτερο χάρισμα να τον αγχώνει τις στιγμές που θα έπρεπε να τον υποστηρίζει και να τον κάνει να χαλαρώνει. Από την άλλη όμως η μητέρα του είναι έγκυος και σίγουρα χρειάζεται βοήθεια μέσα στο σπίτι. Noμίζω ότι αυτός ο μήνας είναι ο 9ος ..Στο τραπέζι η συζήτηση κυλάει εύκολα και μπορώ να πω πως συμπαθώ τον Mark. Είναι περίπου στην ηλικία της θείας μου, 2 χρόνια μεγαλύτερος και δουλεύει για την εταιρεία λίγο περισσότερο καιρό από την Zoe. Δεν είχε τύχει να συναντηθούν,γιατί ποτέ δεν τους στέλνανε στα ίδια συνέδρια. Πριν από λίγες εβδομάδες όμως συναντήθηκαν στο συνέδριο που έγινε στο και από τότε έχουν κρατήσει επαφή. Τουλάχιστον αυτό μπορέσα να καταλάβω από τα συμφραζόμενα. Ο Charles τον συμπάθησε επίσης, γι αυτό και μόλις τελείωσε το φαγητό, τον έσυρε έξω στην αυλή για να παίξουν μπάλα. Εγώ, η Zoe και η Feli μαζέψαμε το τραπέζι και καθήσαμε στην κουζίνα για να φάμε γλυκό. Η Zoe σύντομα μας άφησε μόνες για να κάνει ένα τηλεφώνημα και την υπόλοιπη ώρα την πέρασα με την Feli. Λίγο πριν τις 8, ο Louis γύρισε στο σπίτι μαζί με την αδελφή του δίνοντας μου την υπόσχεση πριν φύγει πως θα φροντίσει να με δει πριν γυρίσει σπίτι του μετά την έξοδο με τα παιδιά. Ο Mark έκατσε ως αργά το βράδυ μιλώντας και συζητώντας με την θεία μου και με εμένα. Κατά τη διάρκεια της ταινίας , η Zoeαποκοιμήθηκε στον ώμο του και ο Charles στην πολυθρόνα. Εγώ και ο Mark συνεχίσαμε να βλέπουμε την ταινία μέχρι το τέλος. "I'll wake her up" του λέω μόλις πέφτουν οι τίτλοι της ταινίας"It's okay. I'll do it""Okay, I'll put Charles to sleep then. Good night Mark""Good night Christine"O Charles γκρινιάζει όταν τον ξυπνάω,αλλά χαίρεται ιδιαίτερα όταν καταλαβαίνει πως πρόκειται να τον μεταφέρω εγώ στο δωμάτιό του και δεν χρειαστεί να περπατήσει. Είμαι στα μισά της σκάλας,όταν ακούω την Zoe να βρίζει επανειλλημένα και να ζητάει συγγνώμη στον Mark που αποκοιμήθηκε πάνω του. Ξαπλώνοντας στο κρεβάτι μου παρατηρώ το κουτί με τις φωτογραφίες και το ανοίγω για μία ακόμη φορά σήμερα. Ίσως δεν θα έπρεπε, αλλά θέλω να δω ξανά τα πρόσωπά τους. Εύχομαι να ήταν εδώ μαζί μου. Να γυρνούσα σπίτι και να τους έβρισκα στο σαλόνι αγκαλιά να βλέπουν τηλεόραση. Να μπορούσα να μιλήσω στην μαμά μου για τον Louis. Να είχα τα σχόλια του μπαμπά μου. Φωτογραφία μετά την φωτογραφία τα δάκρυα κυλάνε ασταμάτητα στο πρόσωπό μου. Μακάρι να ήταν εδώ.. Θέλω τόσο πολύ να πάω στο σπίτι μου, να ξαπλώσω στο κρεβάτι των γονιών μου, να εισπνεύσω το άρωμα της μαμάς μου και την κολόνια του μπαμπά μου. Αν έχει μείνει κάποια μυρωδιά από αυτούς... τα ρούχα τους είναι ακόμη κλεισμένα στην ντουλάπα,λογικά θα μυρίζουν ακόμη όπως εκείνοι. Θέλω να γυρίσω πίσω. Ξέρω ότι πλέον εδώ είναι η ζωή μου,αλλά εύχομαι να μπορούσα να γυρίσω πίσω, να βρίσκομαι στην πόλη που όλα είναι γνώριμα,να είμαι μαζί με την Iris και να γελάω με την παλιά μου παρέα. Ξαφνικά εύχομαι να μπορούσα να μετακόμισω πίσω. Τις σκέψεις μου τις σταματάει ο ήχος του κινητού μου. Μήνυμα...From : LouisAre you sleeping?Η ευχή μου αμέσως εξαφανίζεται και γίνεται σκόνη. Αν φύγω θα χάσω τον Louis κι αν χάσω τον Louis ..τι θα γίνει; Ο Louis δεν θα είναι για πάντα στη ζωή μου. Κάποια στιγμή θα χωρίσουμε είτε επειδή ο ένας από τους δυο μας θα το ζητήσει είτε επειδή η ζωή θα μας χωρίσει. Κι όσο είναι επιλογή μου δεν θέλω να βρίσκομαι μακριά του.To Louis :Nope. Are you still out?From Louis :Yes,wanna come?To Louis:It's past my curfewFrom Louis:Oh,c'mon. I promise I'll have you back before 3:)H πρότασή του φαίνεται αρκετά δελεαστική,αλλά αν η Zoe με πιάσει θα γίνει μεγάλος καυγάς. Η Zoe όμως λογικά κοιμάται, άρα θα πρέπει να είμαι ασφαλής. Στέλνω μήνυμα στο Louis να μου πει την διεύθυνση και αρχίζω να ετοιμάζομαι. Ένα κολλητό τζιν, μία αμάνικη διαφανή μαύρη μπλούζα, ένα δερμάτινο μπουφαν, μποτάκια με λίγο τακούνι και είμαι έτοιμη. Ανοίγω προσεχτικά την πόρτα του δωματίου μου και αρχίζω να περπατώ στις μύτες. Στις σκάλες αποφασίζω να βγάλω τα παπούτσια για να γλιτώσω το ατύχημα. Αρπάζω τα κλειδιά από το τραπεζάκι, κοιτιέμαι για μία ακόμη φορά στον καθρέφτη και φεύγω όσο πιο γρήγορα μπορώ. Τώρα και να ξυπνήσει η Zoe, δεν μπορεί να με σταματήσει.
Λίγη ώρα μετά φτάνω στο μπαρ που είναι ο Louis. Η μουσική είναι δυνατή και από το παράθυρο μπορώ να δω τον καπνό στην ατμόσφαιρα. Τη στιγμή που ανοίγω την πόρτα για να μπω μέσα, ο Louis παραπατάει προς τα έξω.
"Hey" μου λέει μόλις με βλέπει
"Hi"
"You are here!" φωνάζει χαρούμενος και ανοίγει τα χέρια του για να με αγκαλιάσει.
Τα μάτια του είναι κόκκινα, η ανάσα του γρήγορη, τα μαλλιά του ανακατεμμένα και ο τόνος της φωνής του ψηλός. Δεν χρειάζεται κάτι άλλο για να καταλάβω πως είναι μεθυσμένος. Ο Louis με απομακρύνει από το μπαρ και όταν τον ρωτάω τον λόγο,αρχίζει να μιλάει γρήγορα και ακατάπαυστα για τον Stan και τον Mike και κάτι καφρίλες που κάνανε μέσα στο μαγαζί χωρίς να απαντάει στην ερώτησή μου.Προχωράει,μιλάει και γελάει, όλα μαζί ανακαταμένα,χωρίς διαλείμματα και εγώ δεν μπορώ παρά να γελάσω με τις γκριμάτσες που μου κάνει. Αυτή τη στιγμή είναι ένα ενθουσιασμένο παιδί που θέλει να μοιραστεί την μέρα του με το αγαπημένο του πρόσωπο.
Ο Louis μπλέκει τα δάχτυλά μας και με τραβάει προς ένα στενό. Δεν θέλω να περπατήσουμε στα σκοτάδια, ειδικά όταν αυτός είναι σε τέτοια κατάσταση,αλλά αυτός με αγνοεί και συνεχίζει να με τραβάει. Στην άλλη άκρη του στενού βρίσκεται μία παιδική χαρά, η οποία είναι περικυκλωμένη από χορτάρι και δέντρα. Η σκηνή είναι γνώριμη και η υπόθεσή μου επιβεβαιώνεται από το βλέμμα του Louis. Βρισκόμαστε στην παιδική χαρά που φιληθήκαμε για δεύτερη φορά. Τότε που μου είχε στείλει μήνυμα τάχα ότι ο αδερφός μου είχε πάθει κάτι, κόλπο για να με βγάλει από την τάξη και να πάμε μία βόλτα. Δεν ήξερα τότε ότι θα τον αγαπήσω. Δεν ήξερα καν γιατί ήθελα να βρίσκομαι κοντά του,αφού με εκνεύριζε συνεχώς.
"Louis.."
O Louis βάζει το δάχτυλό του πάνω στα χείλη μου για να με σωπάσει κι εγώ υπακούω. Βγάζει το μπουφαν του,το απλώνει στο γρασίδι και κάθεται πάνω σε αυτό. Όταν πάω να καθήσω δίπλα του,αυτός με σταματάει και με φέρνει να καθήσω πάνω του. Τα πόδια μου,όπως και τότε,αυτόματα κλειδώνουν πίσω στη μέση του. Τα χέρια μου τυλίγονται γύρω από το λαιμό του, ενώ τα δικά του ξεκουράζονται στους γοφούς μου.
"Do you remember the day I brought you here? You still hadn't figured out the town , so you just followed me. You were in a bad mood that day and I just had to cheer you up. I had no idea why, I just wanted to make you smile. You started talking 'bout your family and I talked about my shitty relationship with my dad and then you told me you wanted to fly, that you would fly away from me if you could, and I have to say I did not fucking like the idea. It was that moment when we kissed that I realized I had feelings for you but I wasn't going to admit it. I just said to myself that I liked kissing you and nothing more. Bullshit. I liked kissing you, holding you.. I wanted to make you smile and laugh. I wanted to bring the light back in your eyes. I wanted all of you and somewhere along the way I fell so fast and hard for you. I know you miss your parents and I know you would go back home if you could, but I'd like to believe that right now I'm your home, Charles and Zoe is where home is. I guess what I'm trying to say is that I love you and I loved you even when I thought I hated you. And because I love you so much, the idea of you leaving -even it is just for a weekend- crushes me and tears me apart"
Τα δάκρυα κυλάνε στο πρόσωπό μου συνοδευόμενα από ενα μεγάλο χαμόγελο και τους χτύπους της καρδιάς μου που είναι ανεξέλεγκτοι. Πώς να φύγω μακριά του; Έχει δίκιο, αυτός, η Zoe και ο Charles είναι το σπίτι μου. Η αγκαλιά του, το άρωμά του, τα μάτια του είναι το σπίτι μου. Νόμιζα πως δεν μπορώ να τον ερωτευτώ περισσότερο,αλλά πάλι με νίκησε, όπως εκείνη την ημέρα εδώ που μου είχε πει πως κάποια μέρα θα ζητώ τα φιλιά του. Όμως τώρα μπορώ να τον φιλήσω. Τα χείλη μας ενώνονται, οι γλώσσες μας χορεύουν και εγώ προσπαθώ να του δείξω πόσο τον αγαπώ.