They don't know about us (L.T.)

Chapter 74 - Half a heart without you

ΤΡΕΙΣ ΜΗΝΕΣ ΜΕΤΑ

Louis' Pov

Λονδίνο...από τις πιο μαγευτικές πόλεις που έχω δει ποτέ μου. Όχι ότι έχω κάνει και πολλά ταξίδια. Το πιο ωραίο ταξίδι ήταν εκείνο που την κρατούσα στην αγκαλιά μου, αλλά τώρα δεν έχει σημασία πια αυτό το ταξίδι ή το πώς ένιωθα όταν την κρατούσα στην αγκαλιά μου, καθώς ξαπλώναμε στην άμμο και αφήναμε την ζέστη και τον καυτό ήλιο να μας αποκοιμίζει.

Το καινούριο σχολείο είναι καλύτερο από το προηγούμενο από άποψη καθηγητών. Υπάρχει κατανόηση ότι για μερικούς από τους μαθητές το ποδόσφαιρο είναι πιο σημαντικό από έναν υψηλό βαθμό στα Μαθηματικά ή στην Φυσική, χωρίς βέβαια να αδιαφορούν για την μαθητική μας πορεία. Η ομάδα του ποδοσφαίρου είναι σχεδόν καλύτερη από αυτήν που ήμουν στο Doncaster. Για να είμαι ειλικρινής έχουμε πιο εξειδικευμένο εξοπλισμένο, συνεχώς ανανεωμένος και προσβάσιμος όλες τις ώρες χωρίς να χρειαζόμαστε συνεχώς την άδεια του προπονητή μας, ο οποίος είναι αυστηρός και σκληρός, αλλά συμπεριφέρεται σε όλους σαν να ανήκουμε στην μεγάλη του οικογένεια. Τα παιδιά στην ομάδα είναι συμπαθητικά, ίσως λίγο πιο αυθόρμητα και ανεξέλεγκτα από ότι έχω συνηθίσει, αλλά όσο περνάει ο καιρός καταλαβαίνω ότι η απόσταση που υπάρχει δεν είναι λόγω χαρακτήρα, αλλά λόγω περιβάλλοντος. Εκείνοι μεγάλωσαν σε μία πρωτεύουσα, μία μεγάλη φωτεινή πόλη, ενώ εγώ σε ένα μέρος που σχεδόν όλοι γνωριζόμασταν με όλους.  Έχω αποκτήσει τους φίλους που φοβόμουν μήπως δεν κάνω, ενώ έχω καταφέρει να αποκτήσω και κοντινούς που ξέρουν τα όριά μου. Όσο για την υπόλοιπη κοινωνική μου ζωή..έχω επιστρέψει σε εκείνον τον εαυτό που είχα θάψει λόγω..εκείνης. Ή μάλλον, για να είμαι πάλι ειλικρινής, έχω δημιουργήσει έναν νέο εαυτό, μία καινούρια εκδοχή του εαυτού μου που αφοσιώνεται μόνο στο σχολείο, στο ποδόσφαιρο και τους φίλους μου. Οι κοπέλες που υπάρχουν στον κύκλο μου είναι όσες χρειάζομαι για συντροφιά της μίας νύχτας χωρίς να υπάρχει κάποια δέσμευση και να μπορούμε την επόμενη μέρα να κοιταχτούμε στα μάτια και να γελάσουμε σαν να μην έχει συμβεί τίποτα ποτέ μεταξύ μας. Με καμία τους δεν έχω προχωρήσει, αν και έχω προσπαθήσει, αν και έχω θελήσει να βρεθώ έτσι με κάποια άλλη, ώστε να ξεχάσω έστω και λίγο το πώς ήταν να βρίσκομαι μέσα της. Αρκούμαι όμως στα φιλιά, στα χάδια και στην απόλαυση που μόνες τους θέλουν να μου προσφέρουν και ως αντάλλαγμα αφήνω το στόμα μου και τα δάχτυλά μου να τις ικανοποιήσουν χωρίς όμως να νιώθω την πραγματική ανάγκη να τις κάνω να αισθανθούν αυτό που ήθελα να αισθάνεται εκείνη όταν την άγγιζα.