They don't know about us (L.T.)

Chapter 12

"It was just a kiss, it didn't mean anything!" 

"A kiss always means something"

Christine's Pov

Περιμένω λίγα λεπτά να απαντήσει,αλλά δεν έρχεται κανένα μήνυμα. Απενεργοποιώ το κινητό και το αφήνω στο κομοδίνο. Αφήνω μία μεγάλη ανάσα και κοιτάω το ταβάνι. Πώς το ξέχασα; Έπρεπε να του είχα στείλει ένα μήνυμα. Την Παρασκευή ήμουν τόσο απορροφημένη στον Ryan, που δε σκέφτηκα ότι ο Louis έγραφε το τεστ του. Θυμάμαι να αναρωτιέμαι ποιο ήταν το πράγμα που ξεχνούσα,αλλά μετά από λίγο τα παράτησα. Είχα πει πως θα το θυμηθώ αργότερα και το αργότερα ήρθε πριν μία ώρα.
Όταν είδα τον Louis να στέκεται στην πόρτα κοιτώντας τον Ryan εχθρικά, το σώμα μου νομίζω κοκάλωσε απευθείας. Δεν είχα ξαναδει τον Louis να κοιτάει κάποιον με αυτόν τον τρόπο. Ούτε καν εμένα που δε με συμπαθεί. Κοιτούσε τον Ryan από πάνω μέχρι κάτω με το βλέμμα του σχεδόν να πετάει σπίθες ,αλλά μόλις κοίταξε εμένα το βλέμμα του μαλάκωσε. Παρόλα αυτά φαινόταν πως κάτι τον απασχολούσε και είμαι σίγουρη πως είχε όρεξη για καυγά,αλλά συγκρατήθηκε.
Το επόμενο πρωί σηκώνομαι από το κρεβάτι με τις ίδιες τύψεις να βαραίνουν το σώμα μου. Πρέπει να τον βρω σήμερα και να του μιλήσω. Αλλά πώς θα καταφέρω να μείνουμε οι δυο μας; Ίσως αν του στείλω ένα ακόμα μήνυμα.. Αφήνω το κινητό στη θέση του και κατεβαίνω στην κουζίνα για να φάω πρωινό. Δε θα στείλω κανένα μήνυμα. Του έχω στείλει ήδη ένα. Αν τον πετύχω μόνο, τον πέτυχα.
Στην κουζίνα βρίσκεται ήδη ο Charles με τη Zoe. Ο μικρός μου αδερφός τρώει δημητριακά σε ένα πράσινο μπολ και η Zoe πίνει το καφέ της ενώ δίπλα της έχει μία φέτα αλυμμένη με μαρμελάδα.
"Good morning" μου λέει γλυκά η θεία μου και εγώ απλά της το ανταποδίδω με ένα νεύμα.
"What do you want for breakfast?"
"I'll do it on my own"
Σηκώνομαι από την καρέκλα, παίρνω ένα μπολ και το γεμίζω δημητριακά. Έπειτα βάζω όσο γάλα έχει απομείνει από το χαρτόκουτο και με ένα κουτάλι στο χέρι κάθομαι δίπλα στον αδερφό μου. Ο καθένας χαμένος στις σκέψεις του , κανείς μας δε μιλάει. Ο Charles πιθανότητα να σκέφτεται τι γλυκό θέλει να φάει σήμερα, ενώ η Zoe είτε θα σκέφτεται τη δουλειά είτε τρόπους να με προσεγγίσει. Ελπίζω το πρώτο ,γιατί στο δεύτερο δε θα έχει καμία επιτυχία.
Στο δικό μου μυαλό επικρατεί μία σύγχυση. Οι τύψεις και το όνειρο που είδα το βράδυ δε βοηθάνε ιδιαίτερα. Στον ύπνο μου εγώ και ο Louis ήμασταν σε μία τάξη , μάλλον σε αυτή που διδάσκεται μαθηματικά, και μαλώναμε. Δε θυμάμαι γιατί ακριβώς,αλλά θυμάμαι πως ήμασταν και οι δύο εξοργισμένοι. Και όταν πήγα να φύγω,εκείνος με τράβηξε από το χέρι και τα χείλη του βρέθηκ στα δικά μου. Στο όνειρό μου είχα ξαφνιαστεί,αλλά είχα ανταποδώσει το φιλί με την ίδια επιθυμία που μου το έδινε εκείνος.
Στη διαδρομή για το σχολείο προσπαθώ να διώξω το όνειρο από το μυαλό μου,αλλά μου είναι αδύνατο. Μοιάζει σαν η γεύση του φιλιού του να είναι ακόμα στα χείλη μου. Πώς είναι δυνατόν; Ο Charles από δίπλα μου φαίνεται να μη καταλαβαίνει ότι με απασχολεί κάτι ,ευτυχώς,επειδή δε θα μπορούσα να του εξηγήσω.
Από τότε που ήρθε σπίτι κλαίγοντας ο Charles είναι καλύτερα,αλλά σίγουρα έχει βοηθήσει αρκετά η παρουσία του Louis. Σίγουρα δε θέλει να μου το πει,επειδή νομίζω πως απεχθάνομαι τον Louis, αλλά γνωρίζω ότι τον συμπαθεί πάρα πολύ και ότι τον χρειάζεται στη ζωή του. Από τη στιγμή που πέθαναν οι γονείς μας ο Charles δεν αφήνει πολλούς άνδρες να μπούνε στη ζωή του. Ακόμα και στο σχολείο έχει ελάχιστους φίλους αγόρια συγκριτικά με αυτούς που είχε πίσω στο σπίτι. Ίσως να φοβάται να τους εμπιστευθεί. Ίσως φοβάται πως κάποιος θα προσπαθήσει να αντικαταστήσει τον μπαμπά του.
Φτάνοντας στο σχολείο, ο Charles τρέχει προς τους φίλους του και εγώ περπατώ αργά προς τους δικούς μου. Η Rachel μόλις με βλέπει, αφήνει τα παιδιά και έρχεται προς το μέρος μου. Με σταματάει και μου χαμογελάει.
"Guess what!"
"What?"
"Jake asked me out!" μου λέει ψιθυριστά γεμάτη χαρά.
"That's awesome!"
Xαμογελάω πλατιά και εκείνη κουνάει καταφατικά το κεφάλι της. Θέλω να την αγκαλιάσω, να της δείξω πόσο χαρούμενη είμαι,αλλά δε μπορώ μέσα στο πλήθος. Μόνο όταν καθόμαστε στην αίθουσα μπορώ να της δείξω πόσο χαίρομαι. Την αγκαλιάζω και εκείνη γελάει. Όταν μπαίνει ο καθηγητής στην αίθουσα , μου στέλνει ένα χαρτάκι.

:D :D :D :D :D :D

Γελάω και της κλείνω το μάτι. H υπόλοιπη μέρα κύλησε ήρεμα. O Louis όμως δεν ήταν πουθενά. Ρώτησα τη Chloe αν γνωρίζει πού βρίσκεται και εκείνη απλά ανασήκωσε τους ώμους της. Περίεργο. Σίγουρα είναι εδώ,γιατί τον είδα το πρωί πριν χτυπήσει το κουδούνι. Μετά όμως που εξαφανίστηκε;
Τελευταία ώρα και μετά τέλος. Το κουδούνι έχει ήδη χτυπήσει και εγώ περπατάω όσο πιο γρήγορα μπορώ για να φτάσω στην τάξη που είναι στην άλλη μεριά του κτιρίου. Έπρεπε να είχα πάρει μαζί μου τα βιβλία. Τη στιγμή που είμαι έτοιμη να αρχίσω να τρέχω, νιώθω το κινητό μου να δονείται στην τσέπη μου. Το βγάζω και βλέπω ένα μήνυμα από τον Louis να μου λέει να πάω στην τάξη C5. Κοιτάζω γύρω μου και συνειδητοποιώ πως βρίσκομαι μπροστά της. Ανοίγω την πόρτα , αλλά δε βλέπω πουθενά τον Louis. Είμαι έτοιμη να φύγω,ελαφρά εκνευρισμένη ,επειδή αργώ στο μάθημα για τις χαζομάρες του, όταν ένα χέρι με τραβάει και κλείνει την πόρτα.
Μπροστά μου εμφανίζεται ο Louis. Ένα αληθινό μεγάλο χαμόγελο στολίζει το πρόσωπό του. Αφήνει το χέρι μου μόλις συνειδητοποιεί ότι ακόμα το κρατάει και προχωράει πιο μέσα στην τάξη. Τοποθετώ τα πράγματά μου σε ένα μπροστινό θρανίο ,ενώ εκείνος στέκεται δίπλα στην έδρα.
"So? Why did you want me to come here?"
"Guess what" μου λέει καθώς σηκώνει τα φρύδια του και τα κατεβάζει.
"What?"
"Guess!"
"I don't have time for games, Louis. I'm late for class. Tell me!" του λέω εκνευρισμένη.
Δε ξέρω αν φταίει το οτι με καθυστερεί στο μάθημα ή ότι δεν απάντησε στο μήνυμα ή το γεγονός ότι όλη μέρα ήταν εξαφανισμένος.
"Guess" επαναλαμβάνει ακόμα πιο παιχνιδιάρικα αυτή τη φορά.
"You're moving away and we are all going to live happily ever after"
"No, that would be you" απαντάει χαμογελώντας,αλλά το χαμόγελο του δεν είναι ειρωνικό. Συνεχίζει να είναι χαμόγελο ευτυχίας.
"Will you tell me?"
"Okay,okay"
Αφήνει να περάσουν κάποια δευτερόλεπτα γεμάτα περιέργεια και ελάχιστης αγωνίας. Τον κοιτάω επίμονα και αυτός μου χαμογελάει. Μου προσφέρει ένα λαμπερό χαμόγελό του και παραλίγο να του προσφέρω και εγώ ένα παρόμοιο χαμόγελο.
"I got a B minus on the Math test!" φωνάζει χαρούμενος.
"That's great!" φωνάζω και χωρίς να το σκεφτώ ,τον πλησιάζω και τον αγκαλιάζω.
Τον αγκαλιάζω σφιχτά,πραγματικά χαρούμενη για την επιτυχία του. Ο Louis με φέρνει πιο κοντά του με αποτέλεσμα το στήθος μου να ακουμπάει στο δικό του.
"That's really awesome,Louis" του λέω και χαλαρώνω τα χέρια μου στο λαιμό του.
Παίρνω το πρόσωπό μου από τον ώμο του ,εκείνος έχει ακόμα τα χέρια του στη μέση μου. Mε δισταγμό σηκώνω τα μάτια μου και το βλέμμα μου πέφτει απευθείας πάνω στο δικό του. Ο τρόπος που με κοιτάζει με κάνει να θέλω να τρέξω μακριά του,αλλά κάτι με κρατάει ακίνητη. Για μία ακόμη φορά νιώθω το μαγνητισμό ανάμεσά μας και η πίεση που ασκεί στη μέση μου για να με φέρει πιο κοντά δε βοηθάει για να αναιρέσω αυτό το συναίσθημα. Με κοιτάει με το μπλε τις ίριδάς του να έχει γίνει βαθύ. Σκύβει ελάχιστα προς το μέρος μου και εγώ αντί να απομακρυνθώ μένω ακίνητη. Το βλέμμα του για μία στιγμή πέφτει στα χείλη μου και επανέρχεται στα μάτια μου. Από κάπου πηγάζει η επιθυμία να τον φιλήσω. Η αίσθηση των χειλιών του από το όνειρο επανέρχεται στα χείλη μου και αυτό με κάνει ακόμη περισσότερο να θέλω να τον φιλήσω. Ο Louis χαμογελάει πονηρά και φέρνει το στόμα του απέναντι από το δικό μου. Το ένα του χέρι χαϊδεύει τη μέση μου, ενώ τα δάχτυλα του άλλου σφίγγουν το δέρμα μου. Τη στιγμή που βρέχω τα χείλη μου με τη γλώσσα μου , ο Louis πλησιάζει τόσο ώστε τα χείλη μας να τρίβονται μεταξύ τους.
"I think it's time to get my A" ψιθυρίζει πονηρά χαμογελώντας.
Την ίδια στιγμή τα χείλη του ακουμπούν τα δικά μου και όλο μου το σώμα ηλεκτρίζεται. Η καρδιά μου αντί να πανικοβληθεί, αγκαλιάζει αυτό το συναίσθημα και ζεσταίνει κάθε κύτταρό μου. Η λογική κλειδώνεται σε ένα κουτί και το φιλί του είναι το μόνο που νιώθω αυτή τη στιγμή. Το κάτω χείλος του καλύπτει σε επιφάνεια το πάνω δικό μου, την ίδια στιγμή στρέφει το κεφάλι του από την αντίθετη πλευρά που το στρέφω εγώ και τα χέρια του πλέον κρατάνε το πρόσωπό μου. Με φιλάει τρυφερά, χωρίς να βιάζεται και χωρίς να προσπαθεί να αυξήσει το ρυθμό. Το φιλί του είναι τρυφερό,σχεδόν προσεκτικό, προσπαθώντας και οι δύο να μην ενδώσουμε σε τίποτα παραπάνω. Ανοίγω τα μάτια μου για ένα δευτερόλεπτο και μόλις βλέπω τα δικά του κλειστά,κλείνω ξανά τα δικά μου. Ο κόμπος στο στομάχι μου λύνεται και δένεται συνέχεια. Ο Louis κάνει ένα βήμα πίσω και ακουμπάει στην έδρα. Χωρίς να απομακρύνει τα χείλη του, με φέρνει κοντά του , έτσι ώστε να είμαι αναμεσα στα πόδια του. Αντί να νιώθω πανικό, είμαι ήρεμη. Όπως και εκείνος. Συνεχίζει να με φιλάει με έναν ρυθμό ελάχιστα πιο γρήγορο,αλλά ακόμη δεν προσπαθεί να αλλάξει το φιλί. Έχει την ίδια τρυφερότητα. Τον φιλάω με τον ίδιο ρυθμό σαν να φοβόμαστε και οι δύο πως αν τον αυξήσουμε, δε θα μπορέσουμε να ελέγξουμε τους εαυτούς μας. Δε γνωρίζω πόση ώρα γεύομαι το φιλί του,αλλά είμαι σίγουρη πως όσες ώρες και μέρες αν περάσουν σίγουρα η γεύση του θα παραμείνει στα χείλη μου.
Όταν πλέον και οι δύο νιώθουμε την ανάγκη για οξυγόνο ,σταματάμε. Ενώ περιμένω να απομακρυνθεί,εκείνος συνεχίζει να είναι τόσο κοντά όσο και πρωτύτερα. Το ένα του χέρι πέφτει στη μέση μου,ενώ το άλλο συνεχίζει να κρατάει το πρόσωπό μου. Παίρνει μία ανάσα και έρχεται ξανά κοντά για να με φιλήσει ( ) . Για ένα λεπτό διστάζω ,γιατί δε θέλω να μετανιώσω αυτό που γίνεται,αλλά αυτή τη στιγμή τίποτα δε μοιάζει πιο σωστό από το να τον φιλάω. Έτσι , χαμογελάω και εκείνος βγάζει ένα μικρό γέλιο πριν ενώσει ξανά τα χείλη του με τα δικά μου. Αυτή τη φορά περνάω τα χέρια μου στο λαιμό του και με τα δάχτυλα του ενός χεριού μου τραβάω ελαφρά τις ρίζες του μαλλιού του. Η ανάσα του γίνεται πιο γρήγορη,αλλά το φιλί παραμένει τρυφερό. Η ώρα περνάει χωρίς να το καταλάβουμε και έτσι βρισκόμαστε να φιλιόμαστε μέχρι που χτυπάει το κουδούνι για σχόλασμα.
Απομακρύνομαι απότομα και εκείνος παίρνει τα χέρια του από πάνω μου. Γυρνάω την πλάτη μου ,ώστε να μην τον αντικρίζω και για να μπορώ να ηρεμήσω. Τώρα πώς αντιδρούμε; Από εδώ και πέρα τι γίνεται;
"Hey" ακούω τη φωνή του από πολύ κοντά μου. Σύντομα το χέρι του ακουμπάει τον ώμο μου και έρχεται μπροστά μου.
"Relax, it was just a kiss"
"Of course it was" απαντάω χαμογελώντας γλυκά και νιώθοντας συγχρόνως μία ανακούφιση.
"Ι still don't like you, don't worry about that"
"I still don't like you too" απαντάω και εκείνος γελάει.
"Secret?" με ρωτάει καθώς βγαίνουμε από την τάξη.
"Ours" απαντάω.
Ο Louis μου κλείνει το μάτι χαμογελαστός. Έπειτα χανόμαστε μαζί ανάμεσα στο πλήθος για να βρούμε τους φίλους μας.
Ήταν μόνο ένα φιλί. Ένα φιλί που αν κλείσω τα μάτια μου,σίγουρα θα ονειρευτώ.