They don't know about us (L.T.)

Chapter 41 - For you

  Christine's Pov

Οι μέρες περνάνε γρήγορα και πριν το καταλάβω έχει έρθει η μέρα των Χριστουγέννων. Το πρωί ο Charles ήρθε να με ξυπνήσει μαζί με τη Zoe. Με έναν μαγικό τρόπο καταφέραμε να χωρέσουμε και οι τρεις στο κρεβάτι. Ο Charles έκλαιγε σιωπηλός ανάμεσά μας. Η Zoe βούρκωσε και αυτή αρκετές φορές, ενώ και εγώ έριξα μερικά δάκρυα. Προσπάθησα να τα συγκρατήσω, όμως ήταν το συναίσθημα ήταν αρκετά βαρύ. Επίσης, η ατμόσφαιρα του σπιτιού δε βοηθάει στο να αλλάξει η διάθεσή μας. Παρ'όλο που είναι Χριστούγεννα δεν υπάρχει ίχνος διακοσμητικού στο σπίτι που να προδίδει τη γιορτή. Ούτε Χριστουγεννιάτικο δέντρο. Μόνο το λιγοστό χιόνι θυμίζει Χριστούγεννα. Φέτος δεν υπάρχει χαρά..
Το μεσημερί το παιρνάμε στο σπίτι της Iris. Η μητέρα της έχει ετοιμάσει οικογενειακό τραπέζι και μας έχουν προσκαλέσει. Προσπάθησα να αρνηθώ,αλλά ακόμη και ο πατέρας της επέμενε. Έτσι η Zoe έφτιαξε μία πίτα και τώρα βρισκόμαστε στο τραπέζι.
Η Iris κάθεται δίπλα στον αδερφό μου , κάτι λένε και γελάνε. Η Zoe συζητάει με τους γονείς της και εγώ παρακολουθώ τους ανθρώπους γύρω μου. Όλοι είναι αγαπημένοι άνθρωποι,ακόμη και η θεία μου,αλλά λείπουν δύο σημαντικά άτομα. Αν ήταν εδώ, θα ήταν όλα διαφορετικά. Ο Charles θα γελούσε δυνατά, εγώ με την Iris θα πειράζαμε η μία την άλλη και θα κάναμε σχέδια για το μέλλον. Οι μεγάλοι θα συζητούσαν τα δικά τους και όλοι θα περνούσαμε ευχάριστα.
"Who wants more turkey?"
"I'm full thanks" απαντάω αφήνοντας το πηρούνι .
Το πιάτο μου είναι ακόμη γεμάτο,αλλά το στομάχι μου έχει κλείσει.
"You barely touched your food that's on your plate"
Η παρατήρηση της Zoe κινεί το ενδιαφέρον όλων των ατόμων που παρεβρίσκονται στο τραπέζι. Ένας-ένας ξεκινά να μου λέει πόσο έχω αδυνατήσει και πως πρέπει να τρώω. Κρατώ το στόμα μου κλειστό περιμένοντας να σταματήσουν,όμως αποφασίζω να το ανοίξω για να φάω μία μπουκιά μήπως σταματήσουν να γκρινιάζουν. Και αμέσως ο καθένας γυρνάει στην προηγούμενη ασχολία του. Οι ώρες περνάνε στο τραπέζι σχετικά ευχάριστα μετά από τη γκρίνια τους. Μιλάμε όλοι μαζί, γελάμε και λέμε ιστορίες. Φυσικά δεν παραλείπεται να αναφερθεί από την οικογένεια της Iris πως οι γονείς μου θα ήταν πολύ περήφανοι για εμάς τους δύο. Ωστόσο το προσπέρασα και κατάφερα να περάσω μία όμορφη μέρα με ανθρώπους που αγαπώ και με νοιάζονται.
Το βράδυ όμως,όταν γύρισα σπίτι ένιωθα ξανά ένα πλάκωμα. Κάθε φορά που γυρνάω σε αυτό το σπίτι αυτές τις μέρες έχω ένα πλάκωμα. Νιώθω μόνη. Και ενώ ξέρω πως μπορώ να πάρω ένα τηλέφωνο την Iris και να έρθει εδώ,δεν το κάνω. Αγκαλιάζω το μαξιλάρι μου σφιχτά και αφήνω τα δάκρυά μου να πέφτουν. Κλαίω όσο πιο αθόρυβα μπορώ. Μου λείπουν. Μου λείπουν τόσο πολύ. Δεν το καταλαβαίνεις πόσο σημαντικοί είναι για εσένα όταν τους έχεις. Νομίζεις πως θα είναι εκεί για πάντα,όμως δεν θα είναι. Φεύγουν και αυτοί όπως όλοι οι άνθρωποι. Μαλώνεις,καυγαδίζεις,κρατάς μούτρα και καμια φορά ανταλλάζεις βαριές κουβέντες,αλλά στο τέλος γιατί γίνονται όλα αυτά; Εσύ είσαι εκείνος που θα τα θυμάται και θα εύχεται να μην είχε πει ποτέ τίποτα, να μην είχε μαλώσει ποτέ μαζί τους και να είχε εκμεταλλευτεί κάθε στιγμή μαζί τους.
Μέσα στα αναφυλητά μου και στις αναμνήσεις των γονιών μου, το κινητό μου χτυπάει. Στην αρχή αποφασίζω να το αγνοήσω,αλλά το άτομο που με καλεί επιμένει. Έτσι και εγώ το σηκώνω εκνευρισμένη.
"Hey" ακούω μία βαθιά φωνή από την άλλη άκρη της γραμμής
"H-hi" απαντάω προσπαθώντας να καταπιω το αναφυλητό μου. Ένα μικρό χαμόγελο συνοδεύει την πρότασή μου.
"Merry Christmas"
"Merry Christmas,Louis"
"Are you having fun there?" με ρωτάει μετά από κάποια λεπτά
"Yeah,it's great"
"Are you sure?"
Από πίσω ακούγεται ένας περίεργος θόρυβος που με κάνει να απομακρύνω το ακουστικό από το αυτί μου.
"Louis! What are you doing? Stop that!"
"Ugh,sorry. I just-whatever. So how was today? "
"It was good"
"What did you do?"
"Dinner at Iris. You?"
"Our grandparents came home. It was bloody awesome. I've missed them"
"Had fun then?"
"Sure,sure!" απαντάει συνεχίζοντας να κάνει την ίδιο θόρυβο με πριν.
Για λίγα λεπτά κανείς από τους δυο μας δε μιλάει,όμως δεν είναι άβολα. Απολαμβάνουμε ο ένας την ύπαρξη του άλλου.
"Louis?" ρωτάω μετά από κάποια λεπτά,αφού σιγουρευτώ ότι η φωνή μου δεν πρόκειται να σπάσει ξανά.
"Yeah,love?"
"I'm not ..I'm not doing good. Today..today wasn't a good day"
"Can I do something?" με ρωτάει με τόσο τρυφερό τόνο στη φωνή του που με τρομάζει
"No..just..just say something. Tell me about you. I wanna hear what you did these passed few days without me"
"Oh,love. I had the best time of my life!" Η προσπάθειά του να με εκνευρίσει αποτυγχάνει. Αντίθετα χαμογελάω και είμαι σίγουρη πως κάνει το ίδιο
"Oh,did you?" ρωτάω με τον ίδιο τόνο
"Yes,I did. I think you should move back there"
"Should I?"
"Only if you promise not to kill yourself" λέει γελώντας
"I promise"
"Good.Now let me talk. I have loads to say"
Το επόμενο πρωί ξύπνησα περίπου το μεσημέρι. Με τον Louis σταματήσαμε να μιλάμε γύρω στις έξι το πρωί. Και οι δύο νυστάζαμε πάρα πολύ,αλλά κανένας δε το έκλεινε. Μιλούσαμε ώρες επί ώρες για βλακείες και σοβαρά θέματα. Όταν ανέφερα πάλι την επιθυμία μου να μετακομίσω εδώ,εκείνος γέλασε και μου είπε πως είναι απαγορευμένο. Δε το συζητήσαμε όμως περαιτέρω,γιατί δεν ήθελα να χαλάσει η καλή διάθεση και των δυο μας. Δε ξέρω πώς,αλλά χθες ο Louis κατάφερε για μία ακόμη φορά να με ηρεμήσει και να με κάνει να ξεχαστώ. Να ξεχαστώ τόσο πολύ , που αδιαφόρησα για τα μηνύματα του Jack στο κινητο μου. Όπως και να έχει, χθες δεν έληξε τόσο άσχημα η μέρα μου.
Η Iris το απόγευμα με παρακαλαεί να πάω στο σπίτι της και εγώ δεν έχω άλλη επιλογή από το να παω. Ντύνομαι όσο πιο ζεστά μπορώ και πηγαίνω σε εκείνη. Το απόγευμά μας το περνάμε συζητώντας για τη συμπεριφορά του Alex, για τη Zoe και για τη μητέρα τους, η οποία τελευταία ξεσπάει συνέχεια πάνω της. Όταν το ρολόι δείχνει μεσάνυχτα, ο πατέρας της προσφέρετε να με γυρίσει σπίτι με το αμάξι. Φυσικά έρχεται και η Iris μαζί μας. Από το ραδιόφωνο ακούγονται Χριστουγεννιάτικα τραγούδια και παραλίγο να μπω στο κλίμα,αλλά η εικόνα του σπιτιού μου με επαναφέρει στην πραγματικότητα. Κανένας στολισμός,κανένα δένδρο. Το ίδιο παρατηρεί και ο μπαμπάς της φίλης μου.
"Next year" απαντάω προσπαθώντας να φορέσω το καλύτερο ψεύτικο χαμόγελό μου.
Μπαίνοντας στο σπίτι βλέπω ένα σακίδιο να βρίσκεται στο χολ. Η πρώτη μου σκέψη είναι πως η Zoe θα φύγει νωρίτερα, μάλλον την πήρε τηλέφωνο το αφεντικό της. Ακολουθώ το γέλιο του αδερφού μου που ακούγεται από το σαλόνι,γεμάτη απορία για το τι συμβαίνει. Μόλις εισέρχομαι στον χώρο το αγόρι που κάθεται στον καναπέ μαζί με την οικογένειά μου διαψεύδει την υπόθεσή μου.
"Louis?"
"Christine?" ειρωνικός ,αλλά παιχνιδιάρικος τόνος γεμίζει τη φωνή του.
Περπατάω αργά προς το μέρος του προσπαθώντας να καταπολεμήσω την ορμή μου να τρέξω και να τον αγκαλιάσω. Αντίθετα εκείνος μόλις φτάνω κοντά του με αγκαλιάζει και με ρίχνει μαζί του στον καναπέ.
"What are you doing here?"
"Grandpa wanted to see some old friends and I came with him. Thought it'd be nice to pay a visit"
"Of course,Louis." απαντάει η Zoe "Come on,buddy.Time for bed"
"But Zoe! Louis' here!"
"Louis is going to be here tomorrow too."
O Charles σηκώνεται μουτρωμένος και στέκεται μπροστά μας. Ο Louis τον γαργαλάει και εκείνος γελάει. Έπειτα υψώνει την παλάμη του και δίνουν ένα high-five.
"Good night,Louis! Good night,Christine!"
"Bye,buddy!" φωνάζουμε ταυτόχρονα
Τον σκουντάω με τον αγκώνα μου και αυτός για εκδίκηση με τσιμπάει
"Ey! That hurt!"
"Sorry not sorry" γελάει και με τσιγκλάει ξανά
"Idiot"
"Are you talking for yourself again? You're sο self centred"
"You truly are an idiot"
"Stop talking about yourself!"
"I'm talkin' about you"
"I don't hear the words fucking amazing in those sentences of yours , so no. I don't think you're talking 'bout me"
"Truly delusional"
"Truly awesome,love"
"Whatever"
Η Zoe,αφού σιγουρευτεί πως ο Charles έχει αποκοιμηθεί,αποσύρεται και εκείνη στο δωμάτιό της. Πριν από αυτό όμως, την ώρα που ετοίμαζα ένα τσάι στον Louis ήρθε στην κουζίνα και μου είπε πως μου επιτρέπει να κοιμηθεί στο δωμάτιό μου και πως με εμπιστεύεται. Έκανα ένα ειρωνικό σχόλιο,αλλά εκείνη ευτυχώς το αγνόησε.
Όταν νυστάξαμε και αποφασίσαμε να κοιμηθούμε, ο Louis σηκώθηκε από το κρεβάτι και με ρώτησε που έχει σεντόνια. Τον ρώτησα για ποιο λόγο τα χρειάζεται και μου απάντησε πως τα χρειαζόταν για να στρώσει στον καναπέ.
"Don't be such a prude,Tomlinson" του λέω γελώντας.
Σηκώνομαι από το κρεβάτι και με το χέρι του στο δικό μου τον τραβώ να ξαπλώσει δίπλα μου.
"I don't think Jack would like that"
"Who cares what Jack thinks?"
"He's your-"
"Shuss. It's not like we haven't slept together before"
O Louis με κοιτάει περίεργα δαγκώνοντας τα χείλη του να μη γελάσει.
"I didn't mean it in that way! Of course we haven't slept in that- I ! You know what I meant, just, ugh!"
"Don't be such a prude, Ives. I know what you meant"
"You're hella annoying"
τον σπρώχνω και εκείνος παραλίγο να πέσει από το κρεβάτι. Τελευταία στιγμή αρπάζει το χέρι μου και εγώ τον κρατάω. Γελάω δυνατά και εκείνος με πειράζει για να σταματήσω,αλλά το μόνο που καταφέρνει είναι να αυξήσει το γέλιο μου. Μετά από λίγο ηρεμούμε. Ο Louis σηκώνεται για να κλείσει το φως και με το φωτισμό της οθόνης του κινητού του βρίσκει το δρόμο προς τα πίσω.
"What about your grandpa?" όταν πλέον έχει μπει κάτω από τα σκεπάσματα.
"What about him?"
"You said you're here with him?"
"You are an idiot. Of course he's not here with me. I came on my own"
"What? Why?"
"Because..because just because"
"Thank you" απαντάω κουρνιάζοντας στην αγκαλιά του ελπίζοντας πως θα με αγκαλιάσει πίσω και δε θα με διώξει παρ'όλο που αυτή τη στιγμή περνάω τα όρια της φιλίας μας.
"For what?" με αγκαλιάζει πίσω και εγώ ανακουφίζομαι.
Ηρεμία.Γαλήνη.. η αγκαλιά του.
"For coming just because" απαντάω κλείνοντας τα μάτια μου.
"Christine?" ακούγεται ο ψίθυρος του μετά από λίγο μέσα στο σκοτάδι
"Yeah?"
"I didn't come here just because. I came here..for you" με αγκαλιάζει πιο σφιχτά και χάνομαι στο άρωμά του..