They don't know about us (L.T.)

Chapter 22

It's weird, you know? One minute you're happy and the next one things are crashing down

Louis' Pov

"So?" την ρωτάω χαμογελαστός, προσπαθώντας να κρύψω με κάθε τρόπο την ανυπομονεσία μου.
Όταν άκουσα τη φωνή της από την είσοδο, αυτόματα γύρισα και περίμενα να δω το πρόσωπό της. Όμως εκείνη δεν ερχόταν. Ο μαλάκας ο Jack την καθυστερούσε. Προσπαθούσε να το παίξει καλό και ευγενικό παιδί,αλλά δυστυχώς γι αυτόν ξέρω πολύ καλά πως δεν είναι τίποτα από αυτά. Η Christine αντίθετα δε φάνηκε να τον παρατηρεί. Του πρόσφερε το χαμόγελό της χωρίς κανένα δισταγμό και αυτός είχε ένα βλέμμα χαράς και ικανοποίησης. Όπως και να 'χει,δε πρόκειται να αφήσω τίποτα να συμβεί μεταξύ τους. Μπορεί η Christine να μην είναι από τα αγαπημένα μου άτομα,αλλά σίγουρα δε θα διακινδύνευα την καρδιά της. Και όλοι ξέρουμε,κυρίως εγώ, ότι ο Jack ποτέ δεν έχει ευγενικές προθέσεις με τις κοπέλες. Πρώτο παράδειγμα η αδερφή μου Lottie. Μπορεί εκείνη να έχει ξεχάσει,αλλά εγώ όχι. Και σίγουρα δε θα αφήσω να συμβεί ξανά το ίδιο γεγονός στην Christine, η οποία με κοιτάζει και τα χείλη της σχηματίζουν ένα μικρό στραβό χαμόγελο.
"I've decided" απαντάει με άχρωμο τόνο στη φωνή της.
Την πλησιάζω χαμογελώντας,ελπίζοντας πως η απάντηση είναι θετική,αλλά μόλις την βλέπω να απομακρύνεται, η ελπίδα χάνεται μαζί με το χαμόγελό μου.
"You've decided it's a bad idea" της λέω δίχως να περιμένω να απαντήσει.
Υπήρχε ένα μικρό κομμάτι μου που πίστευε ότι θα δεχτεί..μικρό,αλλά δυνατό. Ίσως αρκετά ελπιδοφόρο.
"Υes"
Η απάντησή της με κάνει να σκύψω το κεφάλι μου και να εστιάσω σε κάποιο πλακάκι. Δεν είχα σκεφτεί αρκετά καλά την εκδοχή του να αρνηθεί. Τώρα; Τώρα πώς φέρομαι; Σίγουρα δε μπορώ να παριστάνω πως όλα είναι εντάξει.
"Βut they say bad decisions are the best ones you will ever make"
Σηκώνω το κεφάλι μου παραξενεμένος με την φράση που βγήκε μόλις από το στόμα της.
"What are you saying then?" ρωτάω καθώς ένα μικρό χαμόγελο σχηματίζεται στα χείλη μου.
Η Christine τοποθετεί τα χέρια της στους ώμους μου και φέρνει τα πρόσωπά μας κοντά. Με κοιτάει και χαμογελάει γλυκά.
"I say kiss me you fool"
Δεν την αφήνω να τελειώσει την πρότασή της, ούτε να προλάβει να γελάσει. Ενώνω τα χείλη μας και ξαφνικά νιώθω ήρεμος. Η ταραχή που με κατείχε αυτές τις δύο μέρες, έφυγε μονομιας τη στιγμή που την φίλησα. Και όσο συνεχίζω να την φιλάω ένα περίεργο αίσθημα με κυριεύει. Μία ιδιαίτερη χαρά,που με ανησυχεί,αλλά είναι σίγουρα καλοδεχούμενη αυτή τη στιγμή.
"Louis Tomlinson, where the heck are you!?' ακούω τη φωνή του προπονητή μου να ηχεί από την έξοδο προς το γήπεδο.
"I'm right here,couch! I'll be out in two minutes!" φωνάζω στρέφοντας το κεφάλι μου προςτην τοποθεσία του,
"Make it one!"
Πριν ακούσουμε την πόρτα να κλείνει, η Christine αρχίζει να γελάει και εγώ τη σωπαίνω με ένα ακόμα φιλί. Σα να ξεχνιέται, το χαμόγελο πέφτει από τα χείλη της και η φλόγα παίρνει τη θέση του.
"You really have to go"
"I know, I will"
H Christine σπάει το φιλί μας και απομακρύνεται σα να φοβάται πως δε θα την αφήσω να φύγει.
"Βut I really want to talk about .." κάνει μία κίνηση με τα χέρια της δείχνοντας το κενό ανάμεσά μας "this"
"We surely will" την καθησυχάζω και κάνω ένα βήμα προς το διάδρομο,που οδηγεί στο γήπεδο.
"After the game?"
"I'm not sure. If we win, we'll want to celebrate. Can I walk you home after?" ρωτάωελπίζοντας να συμφωνήσει
"I have to take care of Charles and Felicite"
"Tell my mom to drive them back home"
"Not a chance. Nevertheless, I want to hang out with Iris"
"So, I'll come by later?" ρωτάω μη σίγουρος πού έχουμε καταλήξει.
"I'll text you"
Μου λέει και χάνεται στο βάθος των αποδυτηρίων, ενώ εγώ περπατάω προς την αντίθετη κατεύθυνση.Σύντομα ακούγεται το τρίξιμο της πόρτας και η Christine βγαίνει απο το χώρο ή τουλάχιστον έτσι νόμιζα.
"Hey!" φωνάζει και η φωνή της ηχεί στο χώρο.
"Yah?"
"You will win this game!"
Η πόρτα κλείνει και τώρα γνωρίζω πως σίγουρα έχει φύγει. Περπατάω προς το γήπεδο, στο μέρος όπου τίποτα δεν έχει σημασία, παρά εγώ και η μπάλα. Περνάω από την «πύλη» και βλέπω τους συμπαίκτες μου να κάθονται στο πάγκο. Ο προπονητής μας είναι στο κέντρο και πιθανότατα, αν κρίνω σωστά από τους μορφασμούς του προσώπου του, τους αναλύει για μια τελευταία φορά τη στρατηγική που θα ακολουθήσουμε στον αποψινό αγώνα. Κοιτάζω έπειτα τους αντιπάλους μας και διαπιστώνω πως και οι ίδιοι βρίσκονται στο ίδιο σκηνικό. Η μόνη μας διαφορά είναι οι εκφράσεις των προσώπων μας. Εκείνοι νομίζουν πως έχουν μία σίγουρη νίκη,ενώ στα δικά μας πρόσωπα είναι γραμμένο το πείσμα και η θέληση να τα καταφέρουμε. Τέλος, το βλέμμα μου πέφτει στις κερκίδες. Κάτω-κάτω βρίσκονται γνωστά πρόσωπα, φίλοι δικοί μου και των παιδιών, συγγενείς των συμπαικτών. Λίγο πιο πάνω βρίσκεται η δική μου οικογένεια και περίπου στη μέση διακρίνω τα κεφάλια των φίλων μου. Ο Stan μιλάει στον Mike, η Chloe παρακολουθεί τη συζήτησή τους, η Rachel μιλάει με την Iris, δίπλα στην οποία κάθεται η αδερφή μου και ο Charles. Σηκώνω περισσότερο το βλέμμα μου και βλέπω την Christine να κατεβαίνει τα σκαλιά χαμογελώντας. Θα ήθελα να μάθω τι σκέφτεται αυτή τη στιγμή. Ίσως το φιλί μας; Ίσως. Όπως και εμένα με διακατέχει μία περίεργη χαρά. Είναι μία όμορφη μέρα σήμερα.
"Tomlinson , get your ass here!" φωνάζει ο προπονητής μου και η όμορφη φούσκα ξαφνικά σκάει στα μούτρα μου.
Τρέχω προς το πάγκο μου και μπαίνω ανάμεσα στο κύκλο των συμπαικτών μου. Από εκεί και πέρα οποιαδήποτε άλλη σκέψη, κλειδώνεται σε ένα κουτί. Αυτή η στιγμή είναι μόνο δική μου.


Κατευθυνόμαστε προς τα αποδυτήρια με σκυμμένα τα κεφάλια. Ο ένας πίσω από τον άλλον, δείχνουμε σαν να πηγαίνουμε να μας κρεμάσουν. Κάπως έτσι νιώθουμε όμως. Χάσαμε τον πρώτο μας αγώνα και κανένας από εμάς δε πιστεύει ότι αυτό είναι καλό σημάδι. Φυσικά εγώ δεν είμαι προκατειλλημένος με τέτοια πράγματα,αλλά οι περισσότεροι συμπαίκτες μου είναι. Και βαθιά μέσα μου ίσως να «φοβάμαι» για τη φετινή χρονιά. Όμως θέλω να πιστεύω πως είναι μία ήττα που θα αναπληρώσουμε στον επόμενο αγώνα.
Καθόμαστε στους πάγκους των αποδυτηρίων, όλοι σιωπηλοί και αμίλητοι. Ο καθένας είναι χαμένος στις δικές του σκέψεις,συμμερίζεται το δικό του λάθος. Δε χρειάζεται να ρωτήσεις κάποιον πώς νιώθει. Μπορείς να το καταλάβεις από τις εκφράσεις των προσώπων μας. Όλοι δείχνουμε ηττημένοι και απογοητευμένοι. Και εγώ είμαι απογοητευμένος με τον εαυτό μου. Το μυαλό μου είναι κολλημένο σε μία συγκεκριμένη φάση του αγώνα, όπου είχα τη μπάλα, κατευθυνόμουν προς το τέρμα, τη κλότσησα, αλλά δε πρόλαβα να σκεφτώ τον τρόπο. Η μπάλα πήγε αρκετά ψηλά, δε χτύπησε καν στο δοκάρι. Αν είχα χτυπήσει τη μπάλα αλλιώς..
"And you, Tomlinson , great job man."
Ο συμπαίκτης έρχεται μπροστά μου και προσφέρει το χέρι του για χειραψία με ένα από τα πιο ειρωνικά βλέμματα και χαμόγελα που έχω αντικρίσει ποτέ μου.
"Shut up, Jack" του λέω σπρώχνοντας το χέρι του στο πλάι.
Ο Jack είναι από τους ανθρώπους που δεν τους ταιριάζει να παίζουν ένα ομαδικό άθλημα. Κύριος λόγος ' είναι ατομιστής. Κρατάει τη μπάλα και μόνο αν βρεθεί σε δύσκολη θέση, θα δώσει πάσα. Δεύτερος λόγος είναι αυτό που γίνεται τώρα. Πάντα πρέπει να κατηγορήσει κάποιον. Και ποιον άλλον να κατηγορήσει εκτός από εμένα; Είμαι ένα από τα άτομα που του πάει κόντρα, δεν ανέχεται τις μαλακίες του και το κυριότερο ' είμαι αρχηγός της ομάδας.
"Now, remind me again..why are you the captain? You can't even score!" χασκογελάειειρωνικά.
"I'm the captain because these guys" δείχνω τα παιδιά γύρω μου "trust me more than you"
"I think things changed today"
"Nothing's changed, Jack. Stop being such an ass and maybe one day you'll get to be the captain" ακούω τον Jake να λέει από δίπλα μου.
Ο Jack είναι έτοιμος να απαντήσει,όμως ο προπονητής μας διακόπτει το διάλογο. Μπαίνει μέσα με βαριά βήματα και στέκεται στο κέντρο. Στο χέρι του κρατάει ένα μπλοκ , όπου είναι σημειωμένα όλα τα αποψινά λάθη. Η σιωπή που υπάρχει στο δωμάτιο σύντομα σπάει από τη δυνατή φωνή του και όλοι για λίγα λεπτά μοιραζόμαστε το ίδιο συναίσθημα.

Christine's Pov

Ο αγώνας έληξε με τη νίκη στα χέρια του άλλου σχολείου. Από εκεί που καθόμουν μπορούσα να διακρίνω την απογοήτευση στα πρόσωπα των παικτών της ομάδας του σχολείου και στο πρόσωπο του Louis. Από τη στιγμή που η μπάλα δε μπήκε στα δίχτυα, ο Louis είχε χάσει την αυτοπεποίθησή του και δεν έπαιζε με το ίδιο πάθος, όπως στην αρχή. Το πρώτο μου ένστικτο ήταν να αδιαφορήσω για την κατάστασή του,όμως μία δεύτερη σκέψη με έκανε να ενδιαφερθώ. Τελικά κατέληξα στην αδιαφορία. Το ότι είμαστε «κάτι», ας πούμε friends with benefits , δεν σημαίνει πως είμαι αναγκασμένη να ενδιαφέρομαι για το πώς είναι. Αντίθετα ο θεσμός αυτός έχει δημιουργηθεί για αυτόν τον λόγο. Και για να είμαι ειλικρινής με τον εαυτό μου, εγώ με τον Louis δεν είμαστε φίλοι. Μπορεί να έχουμε μοιραστεί κάποιες σκέψεις μας ,αλλά αυτό δε μας καθιστά φίλους. Εξάλλου τις περισσότερες ώρες της ημέρας εκνευρίζουμε ο ένας τον άλλον. Σίγουρα..σίγουρα δεν είμαστε φίλοι.
Ο Charles με τη Felicite περπατάνε, σχεδόν αδιάφοροι για την ήττα του σχολείου τους,ενώ εγώ με την Iris τους ακολουθούμε από πίσω. Τα χέρια είναι στις τσέπες του μπουφαν και οι ώμοι πού και πού μαζεύονται ψηλά. Έχει κρύο απόψε.
"So? What have you decided?" με ρωτάει σκύβοντας προς το μέρος μου για να μην ακούσουν τα μικρά.
"I'll do it"
"Really?" ρωτάει άναυδη
"Yeah? You think it's a bad idea?"
"No! Not at all!" μου λέει χαμογελαστή
"You know..since I don't want to be in a relationship right now and clearly neither does he , it's kinda perfect for us. Plus we know each other, so it'll be safer and we know for sure that no feelings are going to develop." της λέω αρκετά σίγουρη για την απάντησή μου.
"Have you talked about it? About the rules? Where do the limits start and finish?"
"No. We will talk about it tonight. He'll come by later"
Τρία βήματα παραπέρα βρισκόμαστε στο parking του σχολείου. Η Felicite στέκεται δίπλ α σε μία κολόνα , ο Charles μαζί της.
"My mom's gonna pick me up from here. You can leave, if you want to. You don't have to stay" μας λέει καθώς το βλέμμα της γυρίζει στο χώρο για να βρει το αυτοκίνητο της μαμάς της.
"No,no. We will wait. It's not a problem"
"Oh,okay"
Κάποια λεπτά αργότερα μπροστά μας σταματάει ένα κόκκινο αυτοκίνητο. Το παράθυρο του συνοδηγού κατεβαίνει και η μητέρα του Louis σκύβει το κεφάλι της προς το μέρος μας.
"Hey, thank you for taking care of her"
"Oh, don't mention it. She's a great girl, she keeps us great company" της λέω και η μητέρατης χαμογελάει ευγενικά. Η Felicite στο μεταξύ έχει μπει μέσα στο αυτοκίνητο και μας κοιτάει από τα πίσω παράθυρα.
"Do you need a ride?"
"Yes!" πετάγεται η Iris
"Νο! Νο, we are okay. Thank you" συμπληρώνω γρήγορα.
Κοιτάω την Iris εκνευρισμένη και εκείνη με κοιτάει με απορία, λες και είναι το πιο φυσιολογικό πράγμα στον κόσμο να ζητάει από την μητέρα του αγοριού που θεωρητικά κάνω κάτι, να μας πάει σπίτι.
"It's not a problem,dear. Louis is going to a friend's house, so he doesn't need a ride and I'm happy to give you one. Come on, it's cold outside and it's warm in here"
Αν και δε θέλω να υποχρεούμαι σε κανέναν και πόσο μάλλον στη μητέρα του Louis, ενδίδω στην πρότασή της και κάνω το κύκλο για να μπω στη θέση του συνοδηγού.
"Thank you so much. You really don't have to do this"
Η μητέρα του Louis έχει ήδη βάλει μπρος τη μηχανή και κατευθύνεται προς την περιοχή μας. Με ρωτάει πώς μου φαίνεται το καινούριο σχολείο, αν έχω προσαρμοστεί και διάφορα άλλα που μόνο ένας άνθρωπος που με ήξερε θα μπορούσε να κάνει τόσες βάσιμες ερωτήσεις. Η απορία μου λύνεται, όταν μου λέει πως ο Louis , όπως και η Felicite της έχουν πει κάποια πράγματα για εμάς. Μένω αμίλητη σε αυτό το σημείο , καθώς νιώθω αρκετά άβολα. Εκείνη μάλλον το καταλαβαίνει και αποφασίζει να στρέψει τη συζήτηση προς την Iris. Και για να σώσω την κολλητή μου , αρχίζω να της δίνω οδηγίες για το πού είναι το σπίτι μας.
"This is your house?" με ρωτάει , αφού έχει σταματήσει το αυτοκίνητο απέναντι από το σπίτι μας. Κουνάω καταφατικά το κεφάλι μου και εκείνη χαμογελάει.
"Thank you so much. It was very kind of you" λέω ανοίγοντας την πόρτα για να βγω.
Η μητέρα του μου λέει πως δεν υπήρχε κανένα πρόβλημα, μας καληνυχτίζει και φεύγει.
Την ώρα που περνάμε τη καγκελόπορτα, βγάζω το κινητό από τη τσέπη για να στείλω μήνυμα στον Louis. Πρέπει να μάθω αν θα μιλήσουμε σήμερα ή αύριο για να προετοιμάσω την Zoe για επισκέψεις.

Message to Louis Idiot Tomlinson :
You can come over :)

Μπαίνοντας μέσα στο σπίτι ο Charles έτρεξε στο γραφείο για να μιλήσει στη Zoe. Εγώ αντίθετα συνέχισα να ανεβαίνω τις σκάλες,που οδηγούν στο δωμάτιό μου. Από πίσω μου η Iris τσιμπάει με τα δάχτυλά της το γλουτό μου και με κάνει να χοροπηδώ. Τη στιγμή που φτάνουμε στο δωμάτιο, το κινητό μου δονείται.

New Message From Louis Idiot Tomlinson :
Some other time

Διαβάζω το ξερό μήνυμά του, κλειδώνω το κινητό και το αφήνω απαλά στο κομοδίνο. Κάνω ήρεμες κινήσεις για να μπορέσω να χαλαρώσω. Δεν υπάρχει κάποιος λόγος να εκνευρίζομαι. Ήξερα και ξέρω πως με τον Louis η συνεννόηση είναι αδύνατη. Επίσης, δε μου είχε υποσχεθεί πως θα έρθει. Τελευταίο και κυριότερο, δεν έχω κάποιο λόγο να με ενοχλεί η συμπεριφορά του. Έχασε έναν αγώνα και θέλει να είναι με ανθρώπους που γνωρίζει,δηλαδή με τους φίλους του. Εμείς απλά είμαστε γνωστοί , που έχουν ιδιαίτερη σχέση. Εξάλλου η ιδέα αυτή του παραχωρεί το δικαίωμα να μην έχεις υποχρέωση στον άλλον. Έτσι ο Louis δεν έχει υποχρέωση να έρθει. Σωστά;