They don't know about us (L.T.)

Chapter 18 - No rules to attraction

  Christine's Pov

Το πρόσωπό του βρίσκεται απέναντι από το δικό μου. Η ερώτησή του φτάνει γλυκά σα ψίθυρος στο αυτί μου και ενώ η καρδιά μου είναι έτοιμη να υποδεχτεί τη ζεστασιά, πανικοβάλλομαι. Όμως δεν έχω χρόνο να αντιδράσω. Ο Louis ακουμπάει τα χείλη του στα δικά μου και σύντομα βρισκόμαστε να φιλιόμαστε στα χορτάρια ενός πάρκου. Το φιλί του είναι ζεστό και γλυκό. Διαγράφει όλες τις σκέψεις και τις ανησυχίες.
Φέρνει το σώμα του σχεδόν πάνω από το δικό μου και συνεχίζει να με φιλάει. Τοποθετώ τα χέρια μου στο πρόσωπό του και το φέρνω πιο κοντά, τόσο ώστε να νιώθω ότι δεν υπάρχει απόσταση μεταξύ μας. Δε ξέρω αν είναι σωστό ή λάθος αυτό που γίνεται,αλλά αυτή τη στιγμή δεν έχω κανένα σκοπό να το σταματήσω. Ο τρόπος που με φιλάει είναι προσεκτικός σαν να φοβάται πως από στιγμή σε στιγμή θα τον σταματήσω. Προσπαθεί να κρύψει την ανάγκη για κάτι περισσότερο. Όμως εγώ δε μπορώ να κρατήσω πίσω αυτό που θέλω. Και αυτό που θέλω είναι να νιώσω το φιλί του.
Χωρίς να μας διακόψω , τον σπρώχνω προς τα πίσω και εκείνος ξαπλωνει δίπλα. Τώρα εγώ είμαι αυτή που ξαπλώνω πάνω του. Ο Louis πνίγει ένα μικρό γελάκι και έπειτα χαμογελάει. Σταματάω να τον φιλάω , καθώς νιώθω ότι γελάει με κάτι που έκανα. Ανοίγω τα μάτια μου και τον βλέπω να με κοιτάει με ένα μεγάλο χαμόγελο. Κατεβάζω αμεσως τα μάτια μου, γνωρίζοντας πως αν κοιτάξω για λίγο ακόμα το χαμόγελό του θα ντραπώ. Είμαι έτοιμη να μετακινήσω το πόδι μου και να ξαπλώσω δίπλα του,όταν το χέρι του Louis πιάνει το πηγούνι μου και ακινητοποιεί το πρόσωπό μου. Με το χαμόγελο ακόμα στα χείλη του ανασηκώνεται , ανοίγει ελαφρώς τα πόδια του και προσεκτικά με τοποθετεί στο κενό. Ασυναίσθητα μπλέκω τα πόδια μου πίσω από την πλάτη του και αυτός κάνει το ίδιο. Το οξυγόνο γεμίζει τα πνευμόνια μου και η λογική αρχίζει να επανέρχεται στο προσκήνιο.
"Hey" λέει με σιγανή φωνή.
Σηκώνω το κεφάλι μου διστακτικά για να τον κοιτάξω , πεπεισμένη ότι πρόκειται να ακούσω κάποιο σχόλιο που θα με εκνευρίσει. Αντίθετα όμως στο βλέμμα του δεν υπάρχει τίποτα από αυτό που περίμενα. Υπάρχει ένα συναίσθημα που δε μπορώ αποδικωποιήσω, ένα συναίσθημα που κάνει το σώμα μου να αναριγήσει. Ακουμπάω το χέρι μου πάνω στο στήθος του και νιώθω στην παλάμη μου τους χτύπους της καρδιάς του. Γρήγοροι. Γιατί τόσο γρήγοροι; Τα βλέμματά μας συναντιούνται και συνειδητοποιώ ότι και η καρδιά μου χτυπάει τόσο γρήγορα όσο και η δική του. Ο Louis με το χέρι του φέρνει τα πρόσωπά μας κοντά και με φιλάει ξανά. Ακόμα με την ίδια τρυφερότητα,αλλά εγώ χρειάζομαι κάτι περισσότερο. Προσεκτικά ανοίγω περισσότερο το στόμα μου για να μπορέσει να καταλάβει τι ζητάω, αλλά τον νιώθω να διστάζει. Τυλίγω τα χέρια μου γύρω από το λαιμό του για να τον σιγουρέψω και ο Louis παίρνει το θάρρος που χρειάζεται. Γλιστράει τη γλώσσα του για να βρει τη δική μου και εγώ τον συναντώ σχεδόν στα μισά. Το σφίξιμο στο στομάχι φεύγει και το αντικαθιστά ένα συναίσθημα που ρέει από την καρδιά. To ένα χέρι του τραβάει τη μέση μου για να φέρει το σώμα μου πιο κοντά στο δικό του. Το σώμα μου υπακούει,αλλά ακόμα υπάρχει απόσταση μεταξύ μας. Τραβάω ελαφρώς τις ρίζες των μαλλιών του και εκείνος σύρει ελαφρώς τα δόντια του στο κάτω χείλος μου.
Τότε μία φωτιά αρχίζει να διαρρέει το σώμα μου από την κορυφή ως τις άκρες. Παίρνω μία ανάσα και σηκώνω το σώμα μου για να βρεθώ πάνω του, όλες οι αισθήσεις μου συγκεντρωμένες σε αυτόν. Η επιθυμία να με κρατήσει και να με φιλήσει όπως ακριβώς θέλει χωρίς κανένα περιορισμό είναι έντονη. Τόσο, ώστε να με κάνει να σταματήσω. Όσο και να πάλευα η λογική ξεφεύγει από το κλειδωμένο της κουτί και κυριαρχεί το μυαλό μου πριν προλάβω να την εμποδίσω. Έτσι, απομακρύνω τα χείλη μου από τα δικά του,αλλά ο Louis δεν φαίνεται να καταλαβαίνει πως θέλωνα σταματήσουμε. Με φιλάει ξανά,αλλά εγώ τραβάω τον εαυτό μου για μία ακόμη φορά. Το χέρι μου πλέον δεν βρίσκεται στα μαλλιά του,αλλά στον ώμο του και το σπρώχνει ελαφρά για να σταματήσει. Όταν συνειδητοποιεί τι κάνω, τα χείλη του παγώνουν πάνω στα δικά μου και έπειτα τα αφαιρεί μαζί με τα χέρια του πάνω από το σώμα μου. Τα τοποθετεί πίσω του και στηρίζεται σε αυτά.
"Louis..what are we doing?"
Δε είναι δυνατό να γίνεται κάτι τέτοιο. Δεν είναι δυνατό να φιλιόμαστε και έπειτα να φερόμαστε σα να μην έχει συμβεί τίποτα. Και ποιος είναι ο λόγος; Γιατί νιώθω την ανάγκη να τον φιλήσω; Γιατί τί νιώθει και εκείνος;
"We kissed"
"You kissed me"
"And you kissed me back"
"Why did you kiss me?"
"Because.."
περιμένω, αλλά δε λέει τίποτα. Τον ξαναρωτάω και από το βλέμμα του βγαίνει μία σπίθα εκνευρισμού.
"I just did. I don't know why , I just kissed you. Why did you kiss me back?" με ρωτάει και τώρα εγώ είμαι εκείνη που δε μπορεί να βρει κάποια απάντηση να του δώσει.
"I don't know.." γιατί τον φίλησα;
"What's the problem anyway? It was just a kiss" ανασηκώνει τους ώμους του σχεδόν αδιάφορα.
"It couldn't be anything more than a kiss anywise"
Με αυτή μου τη φράσηξαπλώνω δίπλα του. Είναι παράξενο. Παρόλο που πριν τρία λεπτά φιλιόμασταν , τώρα και οι δύο νιώθουμε αρκετά άνετα. Σαν να μην συνέβη τίποτα.
"We're cool,right?" τον ρωτάω για να σιγουρευτώ
"We are far from cool" απαντάει ψυχρά
Γυρνάω απότομα προς το μέρος του και εκείνος γυρνάει από την άλλη. Προσπαθώ να βρω κάτι να πω,αλλά δε γνωρίζω τί θα κάνει καλύτερα τα πράγματα. Ήταν μόνο ένα φιλί. Αυτός το είπε.
"I don't think we will ever be cool. We don't like each other" μου λέει ξαπλώνοντας ανάσκελα και έχοντας τα μάτια του κλειστά. Ένα χαμόγελο σχηματίζεται στα χείλη του. Το πονηρό χαμόγελο. Το χαμόγελο που έχει όταν ξέρει πως έχει καταφέρει το σκοπό του. Ανακουφίζομαι ακούγοντας τα λόγια του και ξαπλώνω πάλι προς τα πίσω.
"You're such a jerk, Tomlinson"
"A jerk whom you like to kiss"
"Who said I like kissing you? I just do it so you don't feel bad"
"Oh,right,yeah"
O Louis γελάει πνιχτά,αλλά εγώ συγκρατούμαι. Ήδη του έχω δώσει θάρρος να νομίζει πως μ'αρέσει να τον φιλάω, δε θέλω επιβαρύνω περισσότερο τη θέση μου.
Παραμένει σιωπηλός για αρκετή ώρα και εγώ δε μπορώ παρά να αναρωτηθώ τι σκέφτεται. Δεν υπάρχει κανένα χαμόγελο στα χείλη του. Θα έλεγα ότι έχει σχετικά σοβαρή έκφραση. Πού και πού σμίγει τα φρύδια του, στοιχείο ότι δε μπορεί να βρει λύση σε αυτό που σκέφτεται. Τι είναι όμως αυτό που τον βασανίζει;
"What are you thinking?" τον ρωτάω πριν προλάβω να με σταματήσω
"Huh?" μισανοίγει τα μάτια του και γυρνάει το κεφάλι του για να με κοιτάξει
"What were you thinking ?"
"Nothing"
"Okay" απαντάω λίγο επιθετικά και αμέσως το μετανιώνω. Δε χρειάζεται να εκνευρίζομαι γι αυτό.
"So, am I still coming over tomorrow ?"
Ο Louis αλλάζει το θέμα πράγμα που με εκνευρίζει περισσότερο.
"For what?" τον ρωτάω απορημένη. Δε θυμάμαι να έχουμε κανονίσει κάτι.
"It's Wednesday? I come over and you teach me useless things?"
"You mean I teach you things you thinkthat are useless"
"No,they are useless"
"Or maybe you aren't smart enough"
"Well,it's okay. I may get a B minus on Maths but I get A plus on kissing"
"Let me be the judge"
"Wanna try again so you can be a fair judge?"
O Louis ξαφνικά βρίσκεται πάλι πάνω μου, έτοιμος να με φιλήσει.
"No, thank you" σπρώχνοντάς τον γελάω και εκείνος πέφτει αυτή τη φορά στα δεξιά μου.
"You wanna know what I think?" κουνώ καταφατικά το κεφάλι μου νομίζοντας ότι μιλάει για προηγουμένως.
"Sure"
"I think you enjoy kissing me"
Κουνώ το κεφάλι μου και έπειτα σηκώνομαι από δίπλα του.
"Whatever helps you sleep at night,Tomlinson"
Περνάω τη τσάντα στον ώμο μου και αρχίζω να περπατώ μακριά του. Ευτυχώς σήμερα έχει λιακάδα και μειώνει το κρύο.
"One day you will realize it , darling" τον ακούω να φωνάζει.
Γυρνάω και τον βλέπω να σηκώνεται. Παίρνει τη τσάντα του και έρχεται προς το μέρος μου.
"In your dreams,Louis"
Ο Louis γελάει με αυτό που του λέω,αλλά εγώ δεν ρωτάω τον λόγο. Αρχίζουμε να περπατάμε χωρίς καμία ιδιαίτερη κατεύθυνση πάντα όμως δε φεύγουμε μακριά από το σχολείο. Αρχίζω να κρυώνω και δυστυχώς σήμερα αποφάσισα να αφήσω το μπουφαν μου σπίτι. Φοράω μόνο μία μάλλινη λεπτή μπλούζα και ένα φανελάκι. Ο Louis γυρνάει να μου πει κάτι και γελάει.
"What is it?"
"Your nose"
"What about it?" τον ρωτάω ταραγμένη. Τί έχω στη μύτη μου;
"It's red"
"Oh. Eh, I'm cold" απαντάω και φέρνω τα χέρια μου στο στόμα μου σχηματίζοντας ένα κάλυμμα για να φυσίξω ζεστό αέρα.
"It's cute" μου χαμογελάει.
Τον κοιτάω περιμένοντας να πει κάτι περισσότερο,όμως εκείνος απλά χαμογελάει.
"Come on, I'll buy you a coffee" μου λέει και μπαίνει στο παραδίπλα μαγαζί.