They don't know about us (L.T.)

Chapter 17 - Feelings

since feeling is first
who pays any attention
to the syntax of things
will never wholly kiss you; - E.E. Cummings

Louis' Pov

"Do you remember when was the first time you said sorry to me?"
"Yeap"
"Nobody has ever felt sorry 'bout that. They just say things and they don't care if they are right or wrong. They just speak without thinking"
Η Christine ήταν ο πρώτος άνθρωπος που ζήτησε συγγνώμη για το συγκεκριμένο θέμα. Πολλοί απλά μιλάνε χωρίς να γνωρίζουν πως είναι να είσαι ο γιος του διευθυντή και οι περισσότεροι δεν ενδιαφέρονται να μάθουν. Απλά νομίζουν πως έχω περισσότερα προνόμια απο εκείνους. Κάνουν λάθος. Δε ξέρουν πώς είναι ο πατέρας σου να είναι επικεφαλής του σχολείου σου. Δεν έχουν ιδέα πως είναι η ζωή μου και τί συμβαίνει. Όμως οι περισσότεροι υποθέτουν πως όλα κυλάνε εύκολα για εμένα. Και γι αυτό πολλές φορές υπονοούν πράγματα που δεν ισχύουν. Ποτέ όμως δεν υπερασπίζομαι τον εαυτό μου. Τί νόημα έχει; Αφού κανένας δεν πρόκειται να ακούσει.
"It must suck"
"Eh, it's okay. I'm used to it. I just don't like it"
"How is it? Being the son of the headmaster?" με ρωτάει και ξαπλώνει πάνω στο χέρι της.
Τα πρόσωπά μας βρίσκονται σχεδόν στο ίδιο ύψος. Η Christine χαμογελάει ελαφρά ενθαρρύνοντάς με να την εμπιστευθώ. Όμως δε χρειάζεται να χρησιμοποιήσει το χαμόγελό της. Για έναν άγνωστο λόγο την εμπιστεύομαι εδώ και καιρό. Δεν είναι περίεργο; Να εμπιστεύομαι περισσότερο έναν άνθρωπο που δε συμπαθώ από τους ανθρώπους που βρίσκονται περισσότερο καιρό στη ζωή μου; Και όμως παρόλο που είναι περίεργο, δε θέλω να το αλλάξω.
"It was hard at first.."
Ξεκινώ να της λέω για την πρώτη φορά που πήγα στο σχολείο. Κατέβηκα από το ίδιο αμάξι που βγήκε και ο διευθυντής,επομένως όλοι έμαθαν αμέσως ότι είμαι ο γιος του. Στην αρχή οι περισσότεροι με χλεύαζαν,αλλά υποθέτω μετά το συνηθίσανε. Όπως και εγώ. Μετά από λίγο καιρό που άρχισα να γνωρίζω τα παιδιά γύρω μου, κρατούσα φίλους μόνο όσους έβλεπα ότι αξίζουν,αυτούς που καταλάβαιναν ακόμα και αν δεν βρισκόντουσαν στην ίδια κατάσταση. Καθώς μεγάλωνα, έμαθα να αντιμετωπίζω πιο εύκολα την κατάσταση με τους ανθρώπους γύρω μου. Το πιο δύσκολο όμως κομμάτι δεν ήταν η αντιμετώπιση των συμμαθητών μου,αλλά των καθηγητών και του πατέρα μου. Έπρεπε να είμαι σε όλα άψογος. Και όταν ο πατέρας μου κατάλαβε ότι αυτό δε γινόταν, άρχισαν οι καυγάδες στο σπίτι. Επηρέαζα την εικόνα του και ούτω καθ'εξής. Αρχικά προσπαθούσα να του εξηγήσω,όμως εκείνος δεν άκουγε. Ο γιους του διευθυντή πρέπει να είναι από τους καλύτερους μαθητές. Δυο χρόνια πριν σταμάτησα να προσπαθώ να με ακούσει. Από τότε εκείνος φωνάζει και εγώ κάνω ό,τι έκανα πάντα. Είμαι καλός εκεί που μπορώ και τίποτα παραπάνω. Οι καθηγητές με αντιμετωπίζουν διαφορετικά πλέον, σαν ένα απλό παιδί,αλλά υπάρχουν κάποιοι μαθητές που έχουν διαφορετική άποψη. Μόνο λίγοι γνωρίζουν την κατάσταση ως έχειν και πλέον σε αυτούς τους λίγους ανήκει και η Christine.
Όταν τελείωσα την αφήγησή μου, η Christine έφερε το σώμα της πιο κοντά στο δικό μου,όμως ακόμα υπάρχει απόσταση μεταξύ μας.Εκείνη άρχισε να μου λέει μία δικιά της ιστορία για μία συμμαθήτριά της στο δημοτικό που είχε καθηγήτρια τη μητέρα της. Μου εξήγησε πώς έβλεπε τότε την κατάσταση και πώς νιώθει τώρα για τότε. Μου αναλύει το πώς θα ένιωθε αν εκείνη είχε τον πατέρα της καθηγητή ή τη μητέρα της. Δε θα της άρεσε,αλλά αναγκαστικά θα προσαρμοζόταν. Όμως δε θα ανησυχούσε. Γιατί γνωρίζει πως αν ποτέ γινόταν κάτι τέτοιο, οι γονείς της ποτέ δε θα της επέβαλλαν να γίνει κάτι που δε θέλει.
Αν υπάρχουν λίγα πράγματα που θαυμάζω πάνω στην Christine Helen Ives είναι η ικανότητα να μιλάει για τους γονείς της τόσο ζωντανά ακόμα και όταν ο πόνος των αναμνήσεων φαίνεται καθαρά στα μάτια της. Μιλάει για αυτούς σαν να είναι ακόμα ζωνταντοί. Η νοσταλγία στον τόνο της φωνή της είναι διακριτή κάθε φορά,αλλά αυτό δεν την εμποδίζει από το να μοιράζεται τις αναμνήσεις της. Έχουν υπάρξει πολλές οι φορές που θέλω να τη ρωτήσω για το ατύχημα,αλλά ποτέ δε βρίσκω την κατάλληλη στιγμή. Από την άλλη δε θέλω να την πιέσω. Αν ήθελε να μιλήσει για αυτό, θα μιλούσε. Και για να είμαι πιο ειλικρινής με τον εαυτό μου, ίσως να μην θέλει να μιλήσει για το ατύχημα μαζί μου. Ίσως να μοιράζεται τις σκέψεις της με κάποιον άλλον. Ίσως όχι.
Αυτή τη στιγμή τα μάτια της λάμπουν καθώς μιλάει για ένα όνειρο που είχε από μικρή. Δε γνωρίζω πώς βρεθήκαμε σε αυτή τη συζήτηση,αλλά δε με πειράζει. Το μόνο που θέλω τώρα είναι να ακούσω αυτά που έχει να μου πει.
"When I was a little girl I wanted to fly. And I thought I could find a spell to make me have wings"
Σε αυτό το σημείο γελάω και εκείνη με χτυπάει με το χέρι της στο στήθος.
"Shut up" γελάει και τα μάγουλά της κοκκινίζουν.
"And? Did you find any spell?" την ρωτάω μετακινώντας το σώμα μου κοντά της.
"I did. But it didn't work since I'm here, stuck with you" Η Christine βγάλει τη γλώσσα της έξω και για μία ακόμη φορά με κάνει να γελάσω.
"Stuck with me,huh?"
"I would fly away if I could"
"Would you?"
"Maybe"
Η Christine μου κλείνει το μάτι και ξαπλώνει στο γρασίδι. Γελάει και έπειτα με κοιτάει. Με κοιτάει βαθιά στα μάτια και το γέλιο της μετατρέπεται σε ένα χαμόγελο. Ξαφνικά η επιθυμία να την κρατήσω στα χέρια μου και να την φιλήσω είναι τρομερά έντονη. Τόσο έντονη όσο ήταν τότε στην αίθουσα. Δε ξέρω γιατί τη φίλησα τότε. Απλά το ήθελα. Και τώρα το θέλω πιο πολύ.
Η Christine κρατάει την ανάσα μέσα της, όταν ξαφνικά φέρνω το πρόσωπό μου πάνω από το δικό της. Από το καστανό το ματιών της περνάει μία λάμψη και μένει εκεί για να κοιτάει μέσα στα δικά μου μάτια.
"Tell me. What is it about you that makes me be so drawn to you?"
Ψιθυρίζω τις λέξεις και από τα σώματά μας που ακουμπάνε μπορώ να νιώσω την καρδιά της να χτυπάει πιο γρήγορα. Και αυτό μου δίνει την απάντηση που ψάχνω. Τα χείλη μου ακουμπάνε τα δικά της και όλο το σώμα μου βρίσκει την απάντηση. Το φιλί της.