They don't know about us (L.T.)

Chapter 6 - Start of something new

  Christine's Pov

Το επόμενο πρωί ξυπνάω από τα γέλια του Charles και ενός κοριτσιού. Για τα πρώτα δευτερόλεπτα δε μπορώ να θυμηθώ ποια μπορεί να είναι,όμως μετά όλα ξεκαθαρίζουν. Η Felicite με τον Charles βρίσκονται στον πάνω όροφο, ο Louis λογικά ακόμα κοιμάται.
Σηκώνομαι από το κρεβάτι ,τεντώνομαι μπροστα στον καθρέφτη αγνοώντας τα κόκαλά μου και έπειτα πάω στο μπάνιο. Αφού πλυθώ, πηγαίνω στο δωμάτιο του αδερφού μου για να δω τι γίνεται. Ανοίγοντας την πόρτα βλέπω τη Felicite με τον Charles να χοροπηδάνε πάνω στο κρεβάτι του. H Felicite προσγειώνεται στο κρεβάτι και γελάει, ενώ ο Charles με κοιτάει έκπληκτος.
"You're up early" λέω κοιτώντας τη Felicite να κατεβάζει τη μπλούζα που της έδωσα να φορέσει στον ύπνο.
"Not really. It's 8 o'clock" απαντά ο αδερφός μου κατεβαίνοντας από το κρεβάτι.
"What?! Why didn't you wake me?! Charles get dressed! Felicite you too!" φωνάζω πριν αρχισω να τρέχω προς το δωμάτιό μου.
Αρπάζω τη στολή , την φοράω και έπειτα χτενίζω τα μαλλιά μου. Έπειτα βάζω τα βιβλία στην τσάντα χωρίς να δίνω ιδιαίτερη προσοχή στο τί παίρνω μαζί μου και πάω στο σαλόνι. Κατεβαίνοντας τις σκάλες βλέπω πως ο Louis έχει ξυπνήσει. Το βλέμμα του συναντάει το δικό μου, είναι ένα αγουροξυπνημένο βλέμμα και ίσως και λίγο..θλιμμένο.
"Get up! We're going to be late!" του φωνάζω και εκείνος βγάζει ένα γκρινιάρικο μουγκρητό. Κάνει έναν μορφασμό και όταν βλέπει πως εκνευρίζομαι,εμφανίζεται στο πρόσωπό του ένα χαμόγελο.
"Good morning to you too ,Christine"
"Yeah,whatever! Get up!"
Ο Louis ξαπλώνει στον καναπέ και έτσι αναγκάζομαι να πάω κοντά του και τον τραβήξω. Πλησιάζοντας τον καναπέ,βλέπω τρίχες στα πόδια του Louis και αυτόματα τα πόδια μου σταματάνε να περπατούν. Με τις μύτες σηκώνω το σώμα μου και βλέπω τα γυμνά του πόδια.
"Louis!"
"What?!" φωνάζει ενοχλημένος
"You slept in your underwear?"
"Yeah"
"Why?"
"Because it was hot. Why? do I make you uncomfortable?" με ρωτάει σηκώνοντας και τα δύο του πόδια στον αέρα.
"Just put on your jeans and then we will leave"
"What about breakfast?" με ρωτάει,όταν επιτέλους σηκώνεται.
Με το βλέμμα μου ρίχνω μία γρήγορη ματιά στο σώμα του. Όταν φτάνω στην επίμαχη περιοχή, νιώθω τον Louis να με κοιτάει και για να αποφύγω να δει το κοκκίνισμα ,γυρνάω την πλάτη μου. Φοράει ένα κολλητό μποξεράκι από το οποίο διέκρινα πολλά. Είχε δίκιο η Chloe όταν μου είχε πει πως είχε ακούσει ότι ο Louis έχει ένα κανονικό,αλλά ικανοποιητικό μέγεθος. Τουλάχιστον από τα λίγα που ξέρω,φάνηκε όπως το είχε περιγράψει η φίλη μου. Ποτέ μου δεν την ρώτησα πού έμαθε αυτές τις λεπτομέριες..
"Done"
"Charles,Felicite,let's go!" φωνάζω και σε δευτερόλεπτα τα δύο μικρά παιδιά κατεβαίνουν τις σκάλες.
Αρπάζω τα κλειδιά από το τραπεζάκι, ανοίγω την πόρτα και αφήνω έναν-έναν να περάσει μέχρι και τον τελευταίο. Μόλις όλοι είμαστε εκτός σπιτιού,κλειδώνω και φεύγουμε.
"Don't you wanna go change or something?" ρωτάω τον Louis καθώς προχωράμε προς το σχολείο "What about your books?" του κάνω μία ακόμη ερώτηση πριν προλάβει να απαντήσει στην πρώτη
"I live in the next block, we will make a stop"
"I didn't know you were living that close"
"Well, now you know"
Μέχρι το σπίτι του παραμένουμε σιωπηλοί,ενώ ο αδερφός μου με την αδερφή του περπατάνε μπροστά μιλώντας. Ο Charles φαίνεται αρκετά χαρούμενος,όσο και η Felicite. Είναι γλυκό να βλέπεις δύο μικρά παιδιά να προσπαθούν να φλερτάρουν και να κοκκινίζουν.
Ο Louis με τη Felicite άλλαξαν αρκετά γρήγορα και έτσι καταφέραμε να φτάσουμε στο σχολείο ένα τέταρτο πριν χτυπήσει το κουδούνι. Μόλις μπήκαμε στην αυλή, ο Charles με τη Felicite έφυγαν προς το κτίριό τους και εμείς προχωρήσαμε προς την παρέα μας που στεκόταν στα σκαλιά του δικού μας κτιρίου.
"Hey! I'm sorry for last night. My mum apologized and I didn't want to make her feel bad" μου λέει η Rachel τη στιγμή που φτάνουμε κοντά τους
"Oh,yeah. No problem" της απαντάω χαμογελώντας νιώθοντας ένα βάρος που δεν ήξερα ότι κουβαλούσα να φεύγει από τους ώμος μου. Είχα ξεχάσει τελείως πως η Rachel θα ερχόταν σπίτι μου.
"Where the fuck were you last night? I called your phone but it sent me to voice mail" ρωτάει ο Jake τον Louis.
"I was sleeping ,you idiot. I guess my phone battery was dead"
"Were you sleeping alone?" τον ρωτάει ο Ryan κλείνοντάς του το μάτι και ο Jake γελάει
"You know I don't let anyone sleep on my bed. Just me." του απαντάει και έπειτα με κοιτάει.
Για κάποιο λόγο το βλέμμα του με εκνευρίζει. Με εκνευρίζει το βλέμμα του και τα ψέματά του. Γιατί δε μπορούσε να πει τι έγινε;
Γυρίζω το βλέμμα στη Rachel και αφοσιώνομαι στη συζήτησή μας. Λίγο πριν χτυπήσει το κουδούνι έρχεται και η Chloe. Καθώς πηγαίνω προς την ταξη, ο Ryan έρχεται δίπλα μου και περπατάμε μαζί. Αυθόρμητα βάζει το χέρι του γύρω από τους ώμους μου και με τραβάει κοντά του. Κάποιοι μας κοιτάνε,αλλά αποφασίζω να μη δώσω σημασία. Είμαστε απλά φίλοι. Φτάνοντας στην τάξη , ο Ryan με αφήνει και μου λέει πως θα με δει στο μεσημεριανό. Πριν φύγει , μου δίνει μία τσιμπιά στην κοιλιά και γελάει όταν με βλέπει να πετάγομαι. Τον χτυπάω στο μπράτσο και μετά μπαίνω μέσα στην τάξη.
Οι ώρες περνάνε αρκετά γρήγορα,αλλά το μυαλό μου είναι κολλημένο σε μία ερώτηση. Γιατί ο Louis δεν είπε την αλήθεια; Ίσως να ντρέπεται. Ίσως να μη θέλει να βάλει υποψίες στους φίλους μας. Ίσως ..
Στο μεσημεριανό αποφασίζω να καθήσω όσο πιο μακριά γινεται από τον Louis. Ευτυχώς εκείνος έχει έρθει πιο νωρίς,οπότε μόλις φτάνω στην παρέα μας με το δίσκο, είμαι εγώ αυτή που πρέπει να διαλέξει θέση. Έχει μία δίπλα στον Louis και η άλλη δίπλα στον Ryan. Περνάω μπροστά από τον Louis και νιώθω το βλέμμα του να με ακολουθεί,αλλά δε δίνω σημασία. Κάθομαι δίπλα στον φίλο μου με γυρισμένη πλάτη προς τη μεριά του Louis. Όταν χτυπάει το κουδούνι για τη λήξη του διαλείμματος,αφήνω τον δίσκο πάνω σε ένα τραπέζι και περπατάω προς το ντουλαπάκι μου. Για την ακρίβεια τρέχω,επειδή ξέχασα να πάρω μαζί μου τα βιβλία.
Ανοίγω το ντουλαπάκι μου,αλλά το βιβλίο της Χημείας δεν είναι πουθενά. Ψάχνω στο πάνω ράφι, στο κάτω,αλλά δεν το βρίσκω. Παίρνω τη τσάντα στα χέρια μου,αλλά δεν είναι ούτε εκεί μέσα. Αρπάζω ένα τετράδιο, ένα στυλό και κλείνω το ντουλαπάκι με δύναμη,εκνευρισμένη που το πρωί δε πρόσεξα τα βιβλία που έπαιρνα μαζί μου. Αφού ξύπνησα αργά.. Ακόμα πιο εκνευρισμένη τρέχω προς την τάξη μου.
Η υπόλοιπη μέρα κύλησε ήρεμα,όπως και η Παρασκευή. O Louis προσπάθησε να μαλώσουμε στο μεσημεριανό,αλλά δε τα κατάφερε. Όταν τελείωσε το σχολείο, με είδε να περιμένω στις σκάλες τον Charles και ήρθε κοντά μου.
"So, we will walk together back to yours or..?"
"Whatever you want"
"I don't mind. But I'd like to get my books so..I'll come by later?"
"Whatever ,Louis" του απαντάω εκνευρισμένα.
Εκνευρίζομαι που φέρεται με αυτόν τον τρόπο. Πόσο χρονών είναι; Γιατί ντρέπεται να εμφανιστεί μαζί μου; Ξέρω ότι δεν είμαστε οι καλύτεροι φίλοι,γνωρίζω ότι δεν μοιάζω καθόλου με τις μαζορέτες και με τις κοπέλες που βγαίνει,αλλά δε χρειάζεται να κάνει σαν μικρό παιδί.
Μία ώρα αργότερα βρίσκομαι με τον Louis στην κουζίνα στο island και του εξηγώ πώς να λύσει μία άσκηση. Ο Louis με παρακολουθεί και έτσι την λύνει με επιτυχία. Έπειτα του βάζω να λύσει μία άσκηση ολομόναχος και με αυτόν τον τρόπο βρίσκω την ευκαιρία να φτιάξω ένα τσάι για εμένα.
"Would you like some tea?" τον ρωτάω καθώς ανοίγω το ντουλάπι με τις κούπες
"Sure"
Όση ώρα φτιάχνω το τσάι ,εκείνος λύνει την άσκηση. Φυσάει και ξεφυσάει. Σβήνει και ξαναγράφει. Βγάζει μουγκρητά, παίζει με το στυλό, χτυπάει το πόδι του στην καρέκλα. Εγώ γελάω. Εκείνος μου προσφέρει ένα ειρωνικό χαμόγελο.
Αφήνω τις γεμάτες κούπες στον πάγκο και πάω κοντά του. Σκύβω πάνω από την πλάτη του και κοιτάω την άσκηση. Μετά κοιτάω τι έχει γράψει. Οι πρώτες δύο σειρές είναι σωστές,αλλά στην τρίτη ξεχνάει να αλλάξει πρόσημο και να κάνει μία παραγοντοποίηση.
"Look at the 3rd line. What's wrong with that?"
"Nothing?"
"Wrong answer"
"Tell me"
"No.Figure it out. It's simple"
"Maybe for you"
"Oh,please Louis! You're not dump! Figure it out"
Ο Louis ξεφυσάει και σβήνει όλη την άσκηση. Μετά από πέντε λεπτά σπρώχνει το χαρτί προς το μερός μου.
"Nice" χαμογελάω και εκείνος χαμογελάει πίσω.
Του δίνω το τσάι του,εκείνος το παίρνει στα χέρια του και αρχίζουμε να πίνουμε και οι δύο χωρίς να μιλάμε. Περνάνε έτσι δέκα λεπτά,όπου παραδόξως δεν ένιωσα άβολα. Ένιωσα αρκετά άνετα για να χαθώ στις δικές μου σκέψεις.
"So..I want to ask for a favor"
Γυρνάω προς το μέρος του και περιμένω να συνεχίσει
"I want you to keep it a secret"
Πίνω μία ακόμη γουλιά από το τσάι μου για να ηρεμήσω τα νεύρα που μου δημιουργήθηκαν.
"Am I not good enough to be your tutor?" τον ρωτάω περπατώντας προς το νεροχύτη,αφήνοντας το φλυτζάνι μέσα σε αυτόν.
"What?" ρωτάει έκπληκτος
"You want it to be a secret because I'm not good enough to be your tutor or because I'm not good looking enough to be seen with you?" σταυρώνω τα χέρια μου και περιμένω να απαντήσει
O Louis με κοιτάει για μία ακόμη φορά με αυτό το περίεργο βλέμμα και αφήνει την κούπα του στον πάγκο.
"What? Of course you're good enough. More than good enough. For both of it" απαντάει με ένα γλυκό χαμόγελο. Και ίσως είναι η πρώτη φορά που αυτό το χαμόγελο είναι αληθινό.