They don't know about us (L.T.)

Chapter 73 - Goodbye

  Christine's Pov

Οι μέρες περνάνε ανυποψίαστα γρήγορα κι ο χρόνος μου με τον Louis τελειώνει. Αυτός, όμως, ακόμη δεν γνωρίζει τίποτα. Με τις τελικές εξετάσεις να πλησιάζουν και το άγχος να αυξάνεται μέρα με τη μέρα, η στεναχώρια είναι το τελευταίο συναίσθημα που θέλω να νιώσω. Γι αυτό και εγώ κάνω σχεδόν τα πάντα για να μην νιώσω ούτε μία στάλα θλίψης. Προσπαθώ καθημερινά να αγνοήσω κάθε σκέψη που μπορεί να την φέρει στην επιφάνεια. Γνωρίζω πως το να αγνοώ την κατάσταση δεν θα την κάνει να φύγει, όμως κάθε φορά που ανοίγω το στόμα μου για να αποκαλύψω στον Louis το μυστικό μου, οι λέξεις κολλάνε στο λαιμό, η γλώσσα μπερδεύεται και τα χείλη μου καταλήγουν να βρίσκονται πάνω στα δικά του.Ευτυχώς ο Louis δεν έχει υποψιαστεί τίποτα ως τώρα. Τα δύο νέα μέλη στην οικογένεια απασχολούν τόσο χρόνο από τις ώρες που είναι ξύπνιος, οπότε η συνεχής κούραση δεν τον αφήνει να προσέξει την περίεργη συμπεριφορά μου.

Η Ζoe, o Charles και η Iris είναι οι μόνοι που χαίρονται γι αυτην την μετακόμιση. Ο Charles έχει φτιάξει έναν πίνακα σε ένα χαρτί και τον έχει κρεμάσει στο ψυγείο. Κάθε μέρα, όταν γυρνάει από το σχολείο, τρέχει στην κουζίνα και σβήνει με ένα μεγάλο μαύρο μαρκαδόρο από μία ημέρα. Ακόμη η Zoe δεν έχει ανακοινώσει την ημερομηνία αποχώρησής μας, αλλά ο αδερφός μου φαίνεται να ελπίζει πως το καλοκαίρι δεν θα βρισκόμαστε πια στο Doncaster. H Zoe, επίσης, πλέει σε πελάγη ευτυχίας. Ανυπομονεί να βρεθεί μαζί με τον Mark και να αρχίσει μία νέα ζωή. Όλη αυτή η ευτυχία που ζωγραφίζεται στο πρόσωπό της κάθε φορά που μιλάει στο τηλέφωνο μαζί του, με παρεμποδίζει και καταπιέζει την επιθυμία μου να την παρακαλέσω να μείνουμε στο Doncaster. Έχω σκεφτεί χιλιάδες φορές να κλάψω μπροστά της, να πέσω στα πόδια της και να την ικετεύσω να μην μετακομίσουμε. Όμως ποτέ δεν το κάνω.
Η Iris είναι η μοναδική που λαμβάνει υπόψην της ότι αυτή η μετακόμιση θα μου "στοιχίσει" την ευτυχία μου.
"Don't get me wrong now, I can't wait for you to be here, but...have you told Louis yet?"
"Nope"
"Are you planning to?"
"I can't seem to find the right time.." απαντάω αποφεύγοντας να κοιτάξω την οθόνη και να αντικρίσω το γεμάτο απογοήτευση βλέμμα της.
"Bullshit. You are chickening out"
"It's not easy,okay?!"
"He has to know, Christine. You have to tell him"
"I know! I know.. I will tell him"
Οι προσπάθειες να μιλήσω για την μετακόμιση στον Louis πολλαπλασιάζονται με τον καιρό, όμως καμία από αυτές δεν είναι επιτυχημένη. Όταν τον βλέπω με αυτό το νυσταγμένο, παρόλα αυτά, πανέμορφο, γλυκό χαμόγελο να με πλησιάζει, η σκέψη να είμαι η υπεύθυνη για το σβήσιμό του, μου ραγίζει την καρδιά.
Ο μόνος άνθρωπος στον κοινωνικό μου κύκλο στο Doncaster που έχει υποψιαστεί πως κάτι πρόκειται να αλλάξει, είναι η Rachel. Προσπαθεί συνεχώς να μου αποσπάσει κάποια πληροφορία, αλλά εγώ πάντοτε της απαντάω με τις ίδιες προτάσεις "Όλα είναι καλά" , "Μην ανησυχείς για τίποτα", "Κουρασμένη είμαι μόνο, χθες διάβαζα ως αργά το βράδυ", "Το άγχος φταίει, δεν είναι κάτι". Είναι θέμα χρόνου μέχρι να λυγίσω και να της αποκαλύψω το μυστικό μου, όμως ο πρώτος άνθρωπος που οφείλει να μάθει την αλήθεια είναι ο Louis. Πώς όμως; Πότε;

Louis' Pov

Κοιτάω το ρολόι στον τοίχο μπροστά μου και βλέπω το λεπτοδείκτη να κινείται προς τον αριθμό δώδεκα. Σε πέντε λεπτά, μία ακόμη σχολική χρονιά τελειώνει και το καλοκαίρι αρχίζει επισήμως. Στην αίθουσα το μόνο που ακούγεται είναι ο ήχος από τα στυλό, τα οποία έχουν πάρει φωτιά. Κοιτάω τριγύρω στην αίθουσα παρατηρώντας κάποιους και κάποιες να κοιτάνε έξω από το παράθυρο με μία ελπίδα να βρουν την απάντηση κάπου εκεί έξω. Ένα χαμόγελο σχηματίζεται στα χείλη μου που για πρώτη φορά δεν βρίσκομαι στη θέση τους. Για πρώτη φορά μπορώ να παραδώσω ένα ολοκληρωμένο γραπτό Μαθηματικών χωρίς να φοβάμαι ότι θα κοπώ. Μέσα σε ένα χρόνο όλη μου η ζωή άλλαξε. Ποιος θα πίστευε ότι εγώ, ο αρχηγός της ποδοσφαιρικής ομάδας, ο γιος του διευθυντή που δεν έδινε καμία αξία στα μαθήματα και πάντα ήταν ο τελευταίος που παρέδιδε το γραπτό του, να είναι αυτός που περιμένει τους υπόλοιπους να τελειώσουν;
"Pencils down"
Μόλις ακούω τη φωνή του επιτηρητή πετάγομαι από τη θέση μου και με το γραπτό στο χέρι κατευθύνομαι προς την έδρα. Το αφήνω πάνω από άλλες κόλλες χωρίς να προσπαθήσω να κοιτάξω τη σωστή απάντηση, μήπως καταφέρω να κλέψω τελευταία στιγμή. Βγαίνω από την αίθουσα περήφανος για τον εαυτό μου, περπατώντας στο διάδρομο πιο ανάλαφρος από ποτέ. Όλη αυτή η φούσκα ευτυχίας, όμως, διαλύεται μόλις βλέπω το κύπελλο ποδοσφαίρου που κερδίσαμε φέτος. Το μυστικό που κρατάω τόσο καιρό από την Christine εμφανίζεται με κεφαλαία γράμματα μπροστά στα μάτια μου. Πλέον δεν υπάρχει καμία δικαιολογία. Οι εξετάσεις έλαβαν τέλος και τα δίδυμα μόλις άρχισαν να κοιμούνται σχεδόν όλο το βράδυ. Το άγχος για την αντίδρασή της και η στεναχώρια, συναισθήματα που καταπίεζα τόσο καιρό μέσα μου, σκάνε σαν κύματα φουρτουνιασμένης θάλασσας και καλύπτουν την λιγόλεπτη ευτυχία μου.
Κατεβαίνοντας τις σκάλες την βλέπω να με περιμένει στο τέλος τους μαζί με τους φίλους μας. Ο ήλιος πέφτει στα καστανά μαλλιά της και στο πανέμορφο πρόσωπό της. Γελάει με τους φίλους μας κρατώντας τις σημειώσεις της με το ένα χέρι και στο άλλο το κινητό της. Κοιτάζει προς το μέρος μου και νιώθω την καρδιά μου να σφίγγεται. Σήμερα. Πρέπει να της το πω σήμερα.
"Hey" ψιθυρίζει στο αυτί μου δίνοντας μου ένα γρήγορο φιλί στο στόμα
"Hi" απαντώ όσο πιο χαμογελαστά μπορώ
"How was it? Did you pass?" ρωτάει ο Jake χτυπώντας την πλάτη μου
"Definitely"
Οι φίλοι μου δίνουν συγχαρητήρια, ενώ η Christine σφίγγει το χέρι μου που αγκαλιάζει το δικό της.
"What are we doing tonight? Hope it's big and messy" λέει η Chloe ενθουσιασμένη
"Sounds like you wanna ride Ryan's dick"
Η Christine χτυπάει αμέσως τον Stan στο κεφάλι για τη βλακεία που είπε κι εκείνος προσπαθεί να την χτυπήσει πίσω, αλλά μόλις μπαίνω μπροστά του, το χέρι του κατεβαίνει και γελάει.
"You know I wouldn't hurt her"
"I know, but if anyone's hitting her, that's me" απαντάω στον κολλητό μου δίνοντας ταυτόχρονα ένα απαλό χαστούκι στους γλουτούς της.
H Christine στρέφει το κεφάλι της για ένα λεπτό προς το μέρος μου όσο είναι αρκετό για να καταλάβω ότι η κίνηση μου δεν εκτιμήθηκε. Της ζητάω ένα γρήγορο συγγνώμη με ένα φιλί στο μάγουλο κι αυτή ευτυχώς χαμογελάει. Αν βρισκόμασταν πέντε μήνες πριν, τώρα εγώ και η Christine θα φωνάζαμε στη μέση του προαυλίου. Αυτή θα έλεγε ότι αυτό που έκανα ήταν προσβλητικό και σεξιστικό, ενώ εγώ θα απαντούσα πως γίνεται υπερβολική όπως πάντα χωρίς λόγο.
Στη διαδρομή για το σπίτι ο βηματισμός μου είναι αργός με την ελπίδα ότι η Christine θα υποψιαστεί πως κάτι δεν πάει καλά και θα χαμηλώσει το ρυθμό του βηματισμού της. Ευτυχώς δεν αργεί να καταλάβει κάτι και σε λίγα λεπτά βρισκόμαστε οι δυο μας πίσω από όλη την παρέα μας.
"Is something wrong?" με ρωτάει μόλις απομακρύνεται και ο τελευταίος φίλος μας.
"I want tonight to be just us"
"Okay... Is there any reason you don't want to hang out with your friends?"
"I just wanna spend some time with you" απαντάω με τον πιο αληθινό τρόπο που θα μπορούσα.
"I'd love to"
"Meet me at the park? Around 9?"
"Yep"
Έχοντας ξεκαθαρίσει τα σχέδια μου για το βράδυ, δίνω ένα γρήγορο φιλί στην Christine και αποχαιρετώ τους φίλους μου πριν προλάβουν να με ρωτήσουν το λόγο που εξαφανίζομαι. Απομακρύνομαι γρήγορα για να μπορέσω να βάλω τις σκέψεις μου σε μία τάξη. Νιώθω το αίμα μου στις φλέβες να παγώνει και να ζεσταίνεται ανά δευτερόλεπτα. Όσο και να προσπαθούσα να καταπολεμήσω τον φόβο και να αγνοήσω τον χρόνο, δεν τα κατάφερα. Η αντίστροφη μέτρηση έφτασε στο τέλος της. Απόψε ο φόβος του να την χάσω γίνεται πραγματικότητα.

Christine's Pov

Είναι απίστευτο πόσο πολύ μπορούν να ιδρώσουν οι παλάμες κάποιο ανθρώπου μέσα σε μία διαδρομή είκοσι λεπτών. Από το σπίτι μέχρι το πάρκο έχω σκουπίσει τουλάχιστον πέντε φορές τις παλάμες μου, τις έχω βρέξει άλλες τόσες, όμως εκείνες επιμένουν να είναι ιδρωμένες. Το άγχος έχει καταφέρει να φτάσει σε κάθε απόκρυφο σημείο του σώματός μου, ενώ οι βαθιές ανάσες είναι το μόνο που εμποδίζουν το τρέμουλο από το να αρχίσει. Πήρα στο σπίτι την απόφαση πως σήμερα είναι η μέρα που θα μοιραστώ το μυστικό μου μαζί του. Όσο πλησιάζω το πάρκο τόσο πιο πολύ θέλω να αρχίσω να τρέχω από την αντίθετη πλευρά. Μακάρι να μπορούσα να κάνω κάτι για να μην φύγω, να μην χρειαζόταν να του πω ποτέ για αυτή τη μετακόμιση, να μην χρειαζόταν ποτέ να ακούσω τις καρδιές και των δυο να σπάνε.
Φτάνοντας στο πάρκο βλέπω τον Louis να με κάθεται σε ένα παγκάκι λίγο πιο πέρα από το σημείο που κατάλαβε για πρώτη φορά ότι δεν μπορεί να φύγει από κοντά μου. Μέχρι να φτάσω στο παγκάκι τον είδα να σηκώνεται και να κάθεται τρεις φορές, όλες αυτές τρίβοντας τα χέρια του και ξεφυσώντας.
"Hey"
"Hi"
Κανείς από τους δυο μας δεν κάνει την κίνηση για κάποιο φιλί. Καθόμαστε στο παγκάκι δίπλα δίπλα, απόμακρα όμως, σαν να γνωριζόμαστε τώρα για πρώτη φορά.
"Louis? Is everything okay?"
"Remember when we were on vacation and told me you wanted to tell me something but you didn't want to ruin it and you promised you'd tell me soon as we got home?"
"Yeah" απαντάω ξεροκαταπίνοντας φοβούμενη πως έχει μάθει την αλήθεια πριν μπορέσω να του την πω εγώ.
"Well, I had something to tell you too, but kept it for myself for the same reason you did"
"Okay.."
"So... ladies first?"
"I.."
Το μυαλό μου σταματάει. Η σκέψη μου επικεντρώνεται μόνο σε αυτό που θα μπορούσε να μου κρύβει ο Louis. Παρόλο που δεν είναι σωστό, θέλω να του δώσω το λόγο και να μάθω τι μου έκρυβε τόσο καιρό, αλλά ξέρω πως δεν πρόκειται να μου πει τίποτα αν δεν ακούσει πρώτα εμένα. Έτσι παίρνω μία ανάσα αποφασίζοντας να του πω την αλήθεια χωρίς να προσπαθήσω να το πω με εύκολο τρόπο.
"I'm moving back home"
"I got a scholarship and I'm moving to London"
Σιωπή. Κανένας από τους δυο μας δεν μιλάει. Κοιτάζω το έδαφος προσπαθώντας να συνειδητοποιήσω αυτό που μόλις ειπώθηκε από τη μεριά του Louis. Υποτροφία. Λονδίνο. Φεύγει. Όλον αυτόν τον καιρό πάλευα να βρω έναν τρόπο να του πω ότι φεύγω, ενώ εκείνος είχε φύγει ήδη. Ένας ξαφνικός θυμός αντικαθιστά το αίσθημα της έκπληξης. Η επιθυμία να τον χτυπήσω και να του φωνάξω, να του πω ότι έπρεπε να μου το είχε πει μόλις πήρε την απόφαση, καλύπτεται από τη φωνή της λογικής. Αντιμετωπίσαμε και οι δύο την κατάσταση με τον ίδιο τρόπο. Για να μην πληγώσουμε ο ένας τον άλλον, προσπαθήσαμε να κρυφτούμε πίσω από τον χρόνο. Φεύγω. Φεύγει. Κανείς από τους δύο δεν θα μείνει πίσω για να προσπαθήσει.
"When did you know?" με ρωτάει και εγώ αρχίζω να του εξηγώ από την αρχή, για τη Zoe, τον Mark, τον Charles. Όταν τελειώνω, μου μιλά για το γράμμα, ότι το έλαβε πριν την εκδρομή μας, ότι δεν ήξερε τι να κάνει και ότι προσπάθησε να συμβουλευτεί τον πατέρα του, το οποίο κατέληξε σε καυγά. Μου είπε για τη συζήτηση με τη μητέρα του, για τη δυσκολία του να αποφασίσει ανάμεσα σε εμένα και το όνειρό του.
"I swear choosing this path doesn't mean that I don't love you"
"I know, Louis"
"I'm sorry"
"So what.. this is it?" ρωτάω προσπαθώντας να συνειδητοποιήσω τι γίνεται πραγματικά ( )
"Do you think we can try having a long distance relationship?"
"Do you?"
"I..." o Louis σταματά την πρότασή του για να με κοιτάξει. Το βλέμμα του διαπερνά το δικό μου, το νιώθω να κοιτά βαθιά μέσα μου, σαν να προσπαθεί να δει αν η καρδιά μου βρίσκεται ακόμα ενωμένη ή έχει γίνει χίλια κομμάτια "I don't wanna destory what we have. We'll both be miserable. We'll hold each other back."
"So..you want to break up" απαντάω ξεστομίζοντας τις λέξεις που φοβάται ο ίδιος να πει.
"No! I want you... I wanna be with you, but..."
"But it's too hard. You're right" σηκώνομαι από το παγκάκι και κοιτάω την καφετέρια που πήγαμε εκείνη τη μέρα που κάναμε κοπάνα "Neither do I wanna be without you. There's nothing we can do, is it?" ρωτάω παίρνοντας μία βαθιά ανάσα "I have to do the right thing for Zoe and you have to chase your reams. I just... I never thought there was an expiration day for us"

Louis' Pov

Σηκώνομαι από το παγκάκι σέρνοντας το βήμα μου για να με φέρει κοντά της. Την αγκαλιάζω και τα δάκρυά της δεν αργούν να κυλήσουν στο πρόσωπό της.
"Neither did I" της ψιθυρίζω στο αυτί, καθώς χαϊδεύω τα μαλλιά της προσπαθώντας ταυτόχρονα να αποτρέψω τον εαυτό μου από το να κλάψει μαζί της. "We have three months" της λέω θέλοντας να ελαφρύνω όσο μπορώ το κλίμα.
"I don't wanna know. I just wanna make the most of it. From now on I want you all for myself" μου λέει αγκαλιάζοντας με πιο σφιχτά σαν να φοβάται ότι θα γίνω καπνός από στιγμή σε στιγμή.
Οι υπόλοιπες μέρες αφορούν μόνο εμένα και την Christine. Ξεκαθάρισα στους γονείς μου ότι θέλω να αφιερώσω το χρόνο μου στην Christine και στους φίλους μου. Φυσικά δεν σταμάτησα να βοηθάω τη μητέρα μου με τα δίδυμα, αλλά ο περισσότερος χρόνος μου ήταν αφιερωμένος στην κοπέλα μου, στον κολλητό μου και στην παρέα μου. Τα απογεύματα τα περνάω μαζί με την παρέα μου και τα βράδια στο σπίτι της Christine. Τα σαββατοκύριακα πηγαίνουμε εκδρομές στα εξοχικά των παιδιών και γυρνάμε τα πρωινά της Δευτέρας. Όλοι μας προσπαθούμε να αποκτήσουμε όσες πιο πολλές αναμνήσεις μπορούμε που να περιλαμβάνουν την παρέα ως έχειν. Σε λίγο καιρό, εγώ και η Christine δεν θα υπάρχουμε στην καθημερινότητά τους. Η Christine θα έχει επιστρέψει σπίτι της, στην παλιά της παρέα και εγώ θα αποκτήσω καινούριους φίλους. Αυτό δεν σημαίνει πως θα τους ξεχάσουμε, αλλά τίποτα πια δεν θα είναι το ίδιο.
Ο χρόνος κυλά ανυποψίαστα γρήγορα το καλοκαίρι. Μοιάζει σαν να βιάζεται να μας χωρίσει. Η μία εβδομάδα διαδέχεται την άλλη, ο χρόνος τελειώνει και εγώ με την Christine προσπαθούμε με νύχια και με δόντια κάθε φορά που βρισκόμαστε να μην αφήσουμε τίποτα να μας χαλάσει τις τελευταίες μας στιγμές. Τα πρωινά τα περνάμε πακετάροντας τα υπάρχοντά μας και τα βράδια αγκαλιά κάτω από τα σεντόνια. Η Zoe δεν εξοργίζεται όταν με βλέπει να βγαίνω από το δωμάτιο της Christine. Ίσως είναι ο τρόπος της να της ζητήσει συγγνώμη για τον πόνο που της προκαλεί. Όσο και αν έχω προσπαθήσει να πείσω την Christine πως ίσως αυτή η μετακόμιση θα είναι μία καλή ευκαιρία για να επουλωθεί πλήρως η πληγή της, εκείνη αρνείται να το αντιμετωπίσει με αυτόν τον τρόπο.
"Do you remember the breakdown I had on the one year anniversary of their death?"
"Yeah.."
"How can you tell me then that going back to the house filled with memories of them, is a good idea?"
"Christine.."
"No, Louis! I built a life here. I escaped and now I have to go back and find a way to survive. Again."
"Love, it's going to be okay"
"It's going to be okay for you! You are moving away to chase your dreams. I feel like I'm moving back to my nightmare"
Από εκείνη τη συζήτηση και μετά δεν ανέφερε κανείς από τους δυο μας τη μετακόμιση. Γνωρίζαμε και οι δύο την μέρα του αποχωρισμού μας, αλλά την αγνοούσαμε προσπαθώντας να κερδίσουμε χρόνο, ο οποίος αποδείχθηκε ο χειρότερος εχθρός μας. Γλιστρούσε μέσα από τα δάχτυλά μας και δεν μπορούσα να κάνω τίποτα για να τον σταματήσω, για να αλλάξω τα πράγματα, να την κρατήσω κοντά μου. Λίγο ακόμα. Κάθε μέρα ευχόμουν για λίγο ακόμα χρόνο.
Η τελευταία μέρα έφτασε ένα βράδυ τέλη Αυγούστου. Η Zoe και ο Charles είχαν ήδη φύγει για το Chesire με το πρώτο φορτηγό της μεταφορικής και θα επέστρεφαν το πρωί για τα υπόλοιπα πράγματα. Έτσι, μείναμε εγώ και εκείνη στο σπίτι της, για τελευταία φορά στο δωμάτιό της, όχι όμως στο κρεβάτι της, αλλά σε κάτι σεντόνια που είχε απλώσει η Christine στο πάτωμα στην προσπάθειά της να φτιάξει ένα αυτοσχέδιο κρεβάτι.
"Cool bed" της λέω γελώντας
"Shut up. This is all I could do"
"It's great, love"
"Tomlinson, shoes!" φωνάζει τη στιγμή που ξαπλώνω αναγκάζοντας με να ανασηκωθώ και να τα βγάλω.
Η ζέστη του καλοκαιριού επιτρέπει ευτυχώς τη στρωματσάδα και την κάνει σχεδόν ευχάριστη. Η Christine πριν προλάβει να ξαπλώσει, την φέρνω στην αγκαλιά μου και εκείνη ακουμπά το κεφάλι στον ώμο μου. Για λίγη ώρα κανείς από τους δυο μας δεν μιλάει. Στη σιωπή προσπαθώ να αποτυπώσω τον τρόπο που χτυπάει η καρδιά μου δίπλα της, τη μυρωδιά της στη μνήμη μου. Προσπαθώ να τα απομνημονεύσω τα πάντα από αυτή την τελευταία μου στιγμή μαζί της. Δεν μπορώ να πιστέψω πως ο χρόνος μου μαζί της τελείωσε. Δεν μπορώ να πιστέψω πως την αφήνω να φύγει, πως με αφήνει να φύγω. Θα μπορούσα να προσπαθήσω να είμαι μαζί της. Αρκεί μόνο μία μου λέξη για να την πείσω να είμαστε μαζί εξ αποστάσεως, αλλά ξέρω πως κάτι τέτοιο θα καταστρέψει και τους δύο μας.
H Christine σηκώνει το κεφάλι της και με φιλάει χωρίς να μου πει τίποτα. Δεν χρειάζεται να ειπωθούν λόγια αυτή τη φορά. Ξέρω ακριβώς τι ζητάει. Το σώμα της βρίσκεται από πάνω μου, τα χέρια της τραβάνε την μπλούζα μου για να την αφαιρέσουν, ενώ τα δικά μου ξεκουμπώνουν το σουτιεν της. Μόλις αυτό πέφτει στο πάτωμα, το στόμα μου βρίσκεται στο στήθος της και το χέρι μου μέσα από το εσώρουχό της. Ο αντίχειράς μου χαϊδεύει την κλειτορίδα της, καθώς δύο από τα δάκτυλά μου εισέρχονται μέσα της. Η ανάσα της γίνεται βαριά και η μέση της σχηματίζει ένα τόξο. Τα δάχτυλά της τραβάνε τα μαλλιά μου και με φέρνει κοντά της για ένα ακόμη φιλί. Επιταχύνω τις κινήσεις μου θέλοντας να ακούσω τη φωνή της, αλλά εκείνη με σταματά. Με το χέρι της τραβάει προς τα κάτω το παντελόνι μαζί με το μποξεράκι μου αφήνοντας με τελείως γυμνό. Την κοιτάζω έκπληκτος με την αποφασιστικότητά της, σχεδόν χαρούμενος που επιτέλους δεν ντρέπεται να μου ζητάει αυτό που θέλει. Η σκέψη ότι την απελεύθερωσή της θα την χάρει κάποιος άλλος, με σκληραίνει ακόμη πιο πολύ και δίχως σκέψη μπαίνω μέσα της απροειδοποίητα και δυνατά. Η Christine γραπώνεται από τα μπράτσα μου και δαγκώνει τον ώμο μου κατά τις διεισδύσεις μου.
"Don't - Don't stop" αναφωνεί μέσα από τους αναστεναγμούς της.
Με τα χέρια μου την ανασηκώνω και την φέρνω πάνω μου αφηνοντας την να αποκτήσει τον έλεγχο που τόσο ποθεί. Σαν να γνωρίζει ακριβώς τι πρέπει να κάνει, τα χέρια της ακουμπούν το στήθος μου στηρίζοντας τον εαυτό της για να μπορέσει να χειριστεί τους γοφούς της. Στρίβει ελαφρώς αριστερά και βγάζει μία κραυγή που δεν την έχω ακούσει ξανά. Τα νύχια του δεξιού χεριού της εισέρχονται στο δέρμα μου, αλλά αυτή τη στιγμή δεν με νοιάζει. Το μόνο που με ενδιαφέρει είναι το θέαμα μπροστά μου. Οι κινήσεις της αρχίζουν και γίνονται πιο αργές, γι αυτό αλλάζουμε ρόλους. Η Christine πέφτει μπρούμυτα κι αναλαμβάνω τον ρυθμό μας. Ανασηκώνεται στα γόνατα, τα χέρια τους σφίγγουν το σεντόνι κι εγώ σπρώχνω τον εαυτό μου μέσα της. Η προηγούμενη κραυγή κάνει ξανά την εμφάνισή της κι εγώ ερεθίζομαι ακόμη περισσότερο.
"Fuck, love"
Σκύβω πίσω, το χέρι μου αγκαλιάζει το κορμό της και την φέρνω να καθήσει πάνω μου. Με το ένα μου χέρι κρατάω τον εαυτό μου, ενώ το άλλο πειράζει την κλειτορίδα της. Οι ανάσες της Christine γίνονται πιο βαριές, πιο γρήγορες και έτσι ξέρω ότι πλησιάζει. Δεν θέλω να τελειώσω πρώτος, Θέλω αυτή η φορά να είναι γι αυτήν. Το χέρι της αντικαθιστά το δικό μου στην περιοχή της δίνοντας μου τρόπο να ισορροπήσω καλύτερα. Τρεις βυθίσεις μετά το σώμα της Christine αρχίζει να τρέμει. Ψιθυρίζει διάφορες λέξεις που δεν καταλαβαίνω, μόνο το όνομά μου μπορώ να διακρίνω να φεύγει από τα χείλη της. Όχι πολύ μετά, τελειώνω κι εγώ με τη βοήθεια του στόματός της,
Οι βαριές ανάσες μας γεμίζουν την απόλυτη ηρεμία του δωματίου. Το παράθυρο του δωματίου της, αν και ανοιχτό δεν προσφέρει καμία δροσιά. Ο καθένας ξαπλώνει στη πλευρά του προσπαθώντας να αποκτήσει την ανάσα του. Γυρνάω το σώμα μου προς το μέρος της και την βλέπω να κοιτάει το ταβάνι ανασαίνοντας βαριά. Τα μάγουλά της είναι κόκκινα, τα μάτια της λάμπουν και τα μαλλιά της αγκαλιάζουν το πρόσωπό της, ακριβώς όπως μου αρέσει.
"I wish things were different"
"I know, love" απαντάω, καθώς μετακινώ το σώμα μου κοντά της.
"I wish I didn't have to leave. I don't want to leave, Louis. I want to be here. I can't feel half again"
"Baby..."
Η Christine κλείνει τα μάτια της, αλλά τα δάκρυά της κατορθώνουν να δραπετεύσουν και να κυλήσουν. Προσπαθεί να αποτρέψει το κλάμα της, αλλά η αγκαλιά μου δεν την αφήνει. Μόλις τα χέρια μου τυλίγονται γύρω της εκείνη ξεσπάει σε κλάματα κι εγώ ανήμπορος να την βοηθήσω, βουρκώνω μαζί της.
"I want to be here too. I want you here, I need you here and I promise you I will love you from everywhere I go. I'll never forget you" εκμυστηρεύομαι στο αυτί της με σπασμένη φωνή. Νιώθω σαν να είναι οι τελευταίες στιγμές ευτυχίας μου. Νιώθω ότι χάνω ένα κομμάτι του εαυτού μου. Νιώθω σαν να πνίγομαι.
"No.No.No. You have to forget me" αναφωνεί σπρώχνοντας με για να φύγει από τα δεσμά της αγκαλιάς μου "Promise to me you won't call or text me. If you do, I'll take the first plane and I'll come to find you and what then? I won't be able to resist you, Louis. I love you too much to let you go just like that"
"I can 't do that, Christine. You know that-"
"Louis. We decided to end things because we both believe that we won't make it. You 'll have a new life and I will try to get back to an old one. It's hard enough on it's own, I can't have you call me and tell me you are having the time of your life, but you still miss me"
"But you are the only person I wanna share this new life with"
"Louis.. promise me. Please promise me that you won't call me nor text me"
Το παρακλητικό της βλέμμα αναγκάζει τη λογική μου να επικρατήσει του συναισθήματος και το κεφάλι μου σκύβει καταφατικά αποδεχούμενος πια το αίτημά της.
"I promise to do my best. But if I reach out to you, you better answer my call" απαντάω περιπαιχτικά
"I promise to call you only if I can't do otherwise"
"Okay..." το χέρι μου χαϊδεύει το μάγουλό της κι εκείνη φιλάει την παλάμη μου "Will you forget about me?" ρωτάω νιώθοντας πιο εκτεθειμένος από ποτέ.
"How can I do that... You are my light, remember?"
"No, Christine. You are your own hero. You are the light in your life. I mean it. The minute I walk out of the door, you'll be your own light. You'll be happy. I'll be happy. And when we meet again, we'll tell everything to each other"
"You think we'll meet again?"
"I know we will, love. It's not over yet"