They don't know about us (L.T.)

Chapter 23 - Change

  Christine's Pov

Το Σάββατο ξεκινά με εμένα και την Iris να τρώμε πρωινό σε ένα μαγαζί στο κέντρο της πόλης. Η μέρα είναι συννεφιασμένη,αλλά σίγουρα δε θα χαλάσει την καλή μας διάθεση. Σήμερα είναι η τελευταία της μέρα εδώ και σκοπεύουμε να περάσουμε όσο πιο καλά μπορούμε.
Παρατηρώ τον κόσμο που περπατάει στο πεζοδρόμιο και αναρωτιέμαι ποια να είναι η ιστορία του καθενός ανθρώπου. Ο μέσος άνθρωπος περνάει καθημερινώς δίπλα από 200 άτομα. Αυτό σημαίνει ότι κάθε μέρα διακόσιες ιστορίες ανθρώπων, βάσανα και χαρές , περνάνε από δίπλα μας. Όμως κανένας δε νοιάζεται για αυτά. Ο καθένας είναι τόσο αφοσιωμένος στη δική του ζωή , στα δικά του προβλήματα, που ξεχνάει να νοιαστεί για οτιδήποτε άλλο. Αν εγώ έχω χάσει τους γονείς μου και κουβαλάω αυτήν την απουσία καθημερινά, αναρωτιέμαι τι μπορεί να συμβαίνει στη ζωή κάθε ανθρώπου που με προσπερνάει. Παραδείγματως χάρη, ο κύριος με τα γκρι μαλλιά και το κουστούμι που περνάει αυτή τη στιγμή το δρόμο απέναντι, μπορεί να είναι ένας οικογενειάρχης , ο οποίος έχει χάσει τη γυναίκα του και κάνει δύο δουλειές για να φροντίσει τα παιδιά του. Ή μπορεί να έχει μία όμορφη ζωή. Αν και από την έκφραση του προσώπου του, θα έλεγα πως σήμερα σίγουρα δεν είναι μία καλή μέρα για εκείνον.
"What are you thinking about?"
Η φωνή της κολλητής μου διακόπτει το συλλογισμό μου και με επαναφέρει στην πραγματικότητα. Ανασηκώνω τους ώμους μου αδιάφορα και στρέφω την προσοχή μου σε εκείνη. Η Iris ξεκινά να μου λέει όλα αυτά που θέλει να κάνουμε σήμερα, αφήνοντας για το τέλος το κλαμπ.
"You wanna go clubing?"
"I wanna dance! And it's been so long since we went to a club and we danced. Pleasee!"
"Yeah, the last time was a week before my parents died"
Αφήνω το ποτήρι μου στο τραπέζι και ακουμπάω την πλάτη μου πίσω. Το μυαλό μου γυρίζει πίσω σε εκείνη τη μέρα.
Η Iris είχε έρθει να με πάρει από το σπίτι και είχε υποσχεθεί στους γονείς μου πως θα με γυρίσει ασφαλής. Χαιρέτησα τους γονείς μου και έφυγα ενθουσιασμένη για την έξοδο. Συναντήσαμε την παρέα μας έξω από το κλαμπ και μετά από λίγο βρισκόμασταν μέσα. Δεν είχαμε πιει πολύ,αλλά θυμάμαι πως ήμουνα πάρα πολύ χαρούμενη. Τόσο που όταν γύρισα σπίτι ο πατέρας μου νόμισε πως ήμουν μεθυσμένη. Θυμάμαι ακόμα τη σκηνή του καυγά μας και τη μητέρα μου να έρχεται στο σαλόνι αγουροξυπνημένη. Προσπαθούσε να καταλάβει το λόγο που μαλώναμε,αλλά ούτε εγώ ούτε ο μπαμπάς μου της δίναμε σημασία. Όταν μαλώναμε, δεν θέλαμε να εμπλακεί κανείς άλλος. Θυμάμαι τότε είχα θυμώσει πάρα πολύ μαζί του. Αν ήξερα τότε τι θα γινόταν μία εβδομάδα μετά, δε θα είχα αρχίσει ποτέ εκείνον τον καυγά.
H Iris καταπίνει την τελευταία γουλιά του χυμού της και σηκώνει το χέρι της για λογαριασμό. Ο σερβιτόρος αφήνει την απόδειξη στο τραπέζι και εκείνη την αρπάζει πριν προλάβω να δω το συνολικό ποσό.
"Not a chance" της λέω και απλώνω το χέρι περιμένοντας να μου δώσει την απόδειξη.
"Oh,yes my dear. It's on me"
"But I wanted to pay -"
"Another time"
"Like there's going to be another time" λέω ειρωνικά και ακουμπώ πάλι πίσω παραιτούμενη από το να πάω κόντρα σε αυτό που θέλει να κάνει.
"Hey, don't say this. We'll see each other again. You are my best friend"
"And you are mine, Iris. But let's be honest here. I live miles away from you"
"So what? You're not my boyfriend. I'm not gonna find another hottie to spend some time with."
"Never say never" λέω τραγουδιστά όπως το τραγουδάει η Taylor Swift (παρακαλώ όχι σχολιασμό)
"Οh really? Well, Taylor Swift says 'the stakes are high, the water's rough , but this love is ours'. So suck it up, you're stuck with me"
H Iris πλέον κάθεται δίπλα μου και έχει το χέρι της περασμένο γύρω από τους ώμους μου. Η παλάμη της αγκαλιάζει το μπράτσο μου και εγώ γέρνω προς τη μεριά της.
"Promise?"
"Promise"
Με αυτή της τη φράση σφίγγει ελαφρά το μπράτσο μου και φιλάει το μέτωπό μου.
H Iris είναι το δεύτερο σημαντικό άτομο στη ζωή μου. Αν δεν ήταν εκείνη και ο Charles, ο οποίος είναι κάτοχος της πρώτης θέσης, τώρα εγώ μπορεί να βρισκόμουν ακόμα κλεισμένη στο δωμάτιό μου και να έκλαιγα. Τον πρώτο μήνα που πέθαναν οι γονείς μου, η Iris ερχόταν καθημερινά σπίτι και περνούσαμε όλη τη μέρα μαζί. Διάβαζε μαζί μου, έτρωγε , έβλεπε τηλεόραση και ταινίες. Έκανε ό,τι έκανα..περίπου. Το κυριότερο απ΄όλα είναι πως ήταν συνεχώς δίπλα μου. Και όταν πέρασε ο πρώτος μήνας, συνέχισε να είναι και στον δεύτερο δίπλα μου. Βλέπαμε οικογενειακές φωτογραφίες μαζί και κλαίγαμε. Ξάπλωνα στο κρεβάτι των γονιών μου μαζί με τον αδερφό μου και εκείνη ξάπλωνε μαζί μας. Ήταν σαν να είχαμε αποκτήσει δεύτερη αδερφή. Όσο δύσκολο και αν μου φαινόταν το να χαμογελάσω, η Iris κατάφερε να κάνει τα χείλη μου να σχηματίσουν ένα χαμόγελο. Μπορεί να χρειάστηκε λίγος χρόνος, αλλά τα κατάφερε. Αυτή και ο Charles. Γι αυτό και αυτά τα δύο άτομα είναι τα πιο σημαντικά για εμένα, γιατί με έσωσαν πριν γίνω ένα με το σκοτάδι. Και με τη σειρά μου απέτρεψα τον Charles να αλλάξει χαρακτήρα. Ήταν πάντοτε ένα χαρούμενο παιδί, που σπάνια στεναχωριόταν και γκρίνιαζε. Όταν πέθαναν οι γονείς μας παραλίγο να φύγει το χαμόγελο για πάντα από τα χείλη του, όμως δε το επέτρεψα. Με τον έναν ή τον άλλον τρόπο τον κράτησα όπως είναι. Έτσι φτάσαμε εδώ που είμαστε σήμερα. Και θα συνεχίσω να κάνω ό,τι καλύτερο μπορώ γι αυτόν,γιατί πλέον είναι η μόνη μου οικογένεια.
"So,Christie-istie-tie , what are we going to do next?"
H Iris με αποκαλεί με ένα όνομα που εκείνη δημιούργησε, πράγμα που με κάνει να γελάσω. Ήμασταν πολύ μικρές, νομίζω παίζαμε στο σπίτι της μαζί με τις κούκλες της, και εκείνη το είχε θεωρήσει τόσο αστείο που το -tie ακούγεται σαν το tea, τσάι.
"Whatever my bestfriend wants. What do you have on mind?"
"Oh! We should go for window shopping or actual shopping! And then we will drink a coffee next to the lake, and then we will walk back to the house. We will get ready and then we are going to own the night!" χτυπάει ενθουσιασμένη παλαμάκια και έπειτα σηκώνεταιγρήγορα από δίπλα μου. "Come on! Hurry!"
Περνάμε όλο το υπόλοιπο πρωί και το μεσημέρι στα μαγαζιά. Μπαίνουμε σχεδόν σε κάθε μαγαζί , στο οποίο η Iris δοκιμάζει τα περισσότερα ρούχα. Συγχρόνως βρίσκει ρούχα να δοκιμάσω και εγώ, τα οποία φοράω μετά από μεγάλη πίεση. Μετά από δεκάδες φορέματα,φούστες,μπλούζες και τακούνια, αλλά και την αγορά κάποιων από αυτών, καταλήγουμε σε ένα μικρό εστιατόριο δίπλα από τη λίμνη. Είναι μικρό, ξύλινο, γεμάτο ζεστασιά και φροντίδα από τους ιδιοκτήτες. Το τραπέζι μας βρίσκεται δίπλα στο παράθυρο, που κοιτάει στη λίμνη.
"I don't want to leave" λέει η Iris καθώς πειράζει με το πιρούνι της τη σαλάτα.
"I don't want you to leave either, but you have to. You'll see Jackson too." της λέω κλείνοντας της το μάτι.
Tα μάτια της Iris αστράφτουν στο άκουσμα του ονόματός του. Ένα μικρό χαμόγελο σχηματίζεται στα χείλη της και όταν με κοιτάζει κοκκινίζει κάτω από το πονηρό μου βλέμμα.
"So, how is it going?" την ρωτάω χαμογελώντας.
"Good, I guess. We're talking ...almost every day"
"Oh? Who sends the first message?"
"Mostly him"
"Do you like him?"
"I think,yeah"
"You think?"
"I do! I like him! I really do! It's just.."
"What?"
"I think he's friendzoning me"
"Why do you think that?"
"He starts flerting and when I respond, he becomes distant"
Το χαμόγελο πλέον δεν είναι τόσο λαμπερό, όπως και τα μάτια της έχουν πάρει ένα μελαγχολικό βλέμμα.
"Μaybe he's shy?"
"But if he really was, he wouldn't hit on me"
"Start to hit on him and you can judge by his reaction"
"But what if he becomes distant again? I don't want to drive him away, Christine. If nothing can happen between us, I want him to be in my life as a friend"
Κουνώ το κεφάλι μου δείχνοντας πως καταλαβαίνω και χαμογελάω συγχρόνως. Τη διαβεβαιώνω πως όλα θα πάνε καλά και η Iris κουνάει αδιάφορα τους ώμους της.
"We'll see" απαντάει και τρώει μία μπουκιά από το πιάτο μπροστά της.
Αφού φάμε και πιούμε το καφέ μας δίπλα στη λίμνη , εγώ με την Iris πηγαίνουμε στο σπίτι. Εκεί βρίσκουμε τον Charles να περιμένει στην πόρτα τη θεία μου για να τον πάει σε ένα πάρτι ενός φίλου του. Του ευχόμαστε καλή διασκέδαση και ανεβαίνουμε στο δωμάτιό μου, αφού ο αδερφός μου σιγουρεύεται πως έχει ντυθεί ωραία.
Η Zoe γυρίζει πίσω, όταν εγώ βγαίνω από το μπάνιο. Προσπαθεί να μου μιλήσει,αλλά την αγνοώ και μπαίνω στο δωμάτιό μου. Τη στιγμή που ακούγεται ένα χτύπημα στην πόρτα, η Iris την ανοίγει για να πάει και εκείνη να κάνει ένα ντουζ. Η θεία μου μπαίνει μέσα, όμως εγώ συνεχίζω να αδιαφορώ για την ύπαρξη της στο δωμάτιο. Από τον καθρέφτη διακρίνω τη θυμωμένη έκφρασή της. Τα χέρια της είναι τοποθετημένα στις λαβές της και τα χείλη της σχηματίζουν μια ευθεία γραμμή.
"You need anything?" τη ρωτάω γυρίζοντας προς το μέρος της
"I need to talk to you"
"Talk"
"I'm leaving tomorrow and I come back after two weeks. My boss-"
"Great news! Two weeks from today? "
"From tomorrow" απαντάει εκνευρισμένη με τη συμπεριφορά μου.
"Okay. I'm so happy, I almost want to hug you"
Η Zoe χαμογελά ειρωνικά και γρήγορα αφήνει το χαμόγελο να φύγει από τα χείλη της. Κουνά απογοητευμένα το κεφάλι της, και, αφού καταλαβαίνει πως το έντονο βλέμμα της δε πρόκειται να με κάνει να της δώσω περισσότερη προσοχή, φεύγει από το δωμάτιο.
Η Iris επιστρέφει μετά από λίγο και αρχίζουμε να ετοιμαζόμαστε. Εκείνη επιλέγει μία μαύρη φούστα και ένα μαύρο στραπλες κοντό μπλουζάκι που φτάνει πριν τον αφαλό της. Για εμένα η Iris επιλέγει ένα φόρεμα κόκκινου χρώματος , το οποίο εγώ αρχικά αρνούμαι να φορέσω.Μετά από κάποια λεπτά πίεσης και γκρίνιας, αρπάζω το φόρεμα από την Iris και το φοράω. Η κάθε μία βάζει τα κατάλληλα κοσμήματα και αφού εγκρίνει η μία την άλλη, βγαίνουμε από το δωμάτιο.
"Where are you going?" ρωτάει η θεία μου , όταν φτάνουμε στην πόρτα.
"Out"
"Out, where?" ρωτάει ξανά
"Out, like outside of this house" απαντάω και βγαίνω από το σπίτι.
Η Iris μένει πίσω και με φτάνει όταν μόλις έχω βγει από την καγκελόπορτα.
"Don't" της λέω και η Iris κλείνει το στόμα της.
Μισή ώρα αργότερα βρισκόμαστε μέσα στο κλαμπ. Η Iris παραγγέλνει τα ποτά και εγώ την περιμένω λίγο πιο πέρα από το μπαρ. Τα φέρνει αρκετά γρήγορα και πριν πιούμε, δε παραλείπει να μου πει για τον ωραίο barman. Κοιτάζω προς εκείνον και δε μπορώ παρά να συμφωνήσω με την κολλητή μου. Είναι ένα ωραίο παιδί, μελαχρινό με γένια και γεροδεμένες πλάτες. Σίγουρα αν η ζωή μου δεν είχε αλλάξει τους τελευταίους έξι μήνες, θα μου κινούσε το ενδιαφέρον.
Τελειώνοντας το ποτό μας περπατάμε προς το κέντρο , χωνόμαστε μέσα στο πλήθος και σταματάμε , όταν βρίσκουμε ένα καλό σημείο. Αρχίζουμε να χορεύουμε με το ρυθμό της μουσικής, η οποία δυναμώνει όλο και πιο πολύ. Τα είδη της εναλλάσσονται μεταξύ pop , r&b και trap. Η Iris διασκεδάζει όσο και εγώ. Κουνάμε τους γοφούς μας συγχρόνως, χορεύουμε και γελάμε. Δεν υπάρχει γύρω μας κόσμος παρά μόνο εμείς οι δύο. Κουρασμένες από το χορό, πίνουμε ακόμα ένα ποτό, το οποίο αργότερα γίνεται δυο-τρια σφηνάκια. Τραγουδάμε τα λόγια , χορεύουμε και περνάμε καλά. Στιγμιαία, γυρνώντας το κεφάλι μου , βλέπω μία πολύ γνωστή φυσιογνωμία. Ξαναγυρνώ και βλέπω τον Jake μαζί με τη Rachel. Πιάνω από το χέρι την κολλητή μου και την τραβάω προς το μέρος τους.
"Ηey guys!" φωνάζω πάνω από τη μουσική.
Η Rachel με βλέπει και αμέσως με αγκαλιάζει. Ο Jake χαιρετάει με ένα νευμά εμένα και την Iris. Σκύβω προς το μέρος τους για να μπορέσω να τους μιλήσω, όμως η μουσική είναι αρκετά δυνατά.
"Where are the others?"
"What?" η Rachel σκύβει ξανά προς το μέρος μου
"Where are the others?"
"Only Louis and Stan are here! Stan's at the bar getting drinks and Louis' making out with some girl over there!"
Το κεφάλι της δείχνει προς τον τοίχο πίσω μας και εγώ ακολουθώ την κατεύθυνση. Όντως ο Louis έχει στριμώξει μία κοπέλα και τη φιλάει. Δηλαδή φιλιούνται, δε τη φιλάει με το ζόρι. Και εκείνη τον τραβάει πάνω της.
Γυρίζω απότομα προς την παρέα μου νιώθοντας έναν εκνευρισμό να διαρρέει το σώμα μου,αλλά δε σκοπεύω να το αναλύσω. Σίγουρα φταίει το ποτό. Ρωτάω την Iris αν έχει πρόβλημα να μείνουμε μαζί τους και εκείνη κουνά αδιάφορα τους ώμους της, σημάδι πως δε θα την πείραζε αν φεύγαμε. Οπότε αποχαιρετώ την παρέα μου και έτσι όπως γυρνάω, βλέπω τον Louis να με κοιτά. Όμως δεν δίνω σημασία. Απομακρυνόμαστε αρκετά από τα παιδιά και ο κόσμος περιέχει ξανά μόνο εμένα και εκείνη.
Κλείνω τα μάτια και αφήνω τη μουσική να με συνεπάρει. Όταν τα ανοίγω ξανά, βλέπω την Iris να με κοιτά με ένα μεγάλο χαμόγελο και έπειτα να κοιτά κάτι πίσω μου. Τη στιγμή που γυρίζω συγκρούομαι με ένα σώμα. Κάνω ένα βήμα πίσω και βλέπω τον Louis να στέκεται μπροστά μου. Μου μιλάει,αλλά δε μπορώ να τον ακούσω πάνω από τη μουσική. Του κάνω νόημα πως δεν καταλαβαίνω και εκείνος προσπαθεί να με τραβήξει στην άκρη. Παίρνω το χέρι μου από το κράτημά του και του δείχνω την Iris. Όχι,σίγουρα δεν πρόκειται να την αφήσω μόνη της. Ο Louis κοιτά γύρω του και κάνει νόημα σε κάποιον. Δευτερόλεπτα αργότερα ο Ryan βρίσκεται δίπλα μας. Έπειτα με σπρώχνει και τον σπρώχνω πίσω εκνευρισμένη με την πράξη του. Συνεχίζει να με τσιγκλάει και εγώ τον χτυπάω δυνατά στο μπράτσο. Εκείνος όμως δε δείχνει να πτοείται. Συνεχίζει και τη στιγμή που πάω να τον σπρώξω ξανά,ο Louis πιάνει το χέρι μου και με τραβάει. Με αφήνει μόνο όταν φτάνουμε στο διάδρομο των τουαλετών.
"What the fuck do you want,Louis?" φωνάζω εξαγριωμένη
"I wanted to talk to you but we couldn't just leave like buddies. No one knows, remember?"
"You shouldn't push me!"
"It was hardly a push"
"It pissed me off! You pissed me off. In fact you're pissing me off right now!"
O Louis γελάει με τα λόγια μου , φαίνεται να διασκεδάζει. Το χέρι του ακουμπά τη μέση μου και προσπαθεί να με φέρει κοντά του,αλλά δε τα καταφέρνει.
"What do you want?!"
"To kiss you" μου λέει και φέρνει τα χείλη του κοντά στα δικά μου.
Πριν προλάβει να με ακουμπήσει τον σπρώχνω μακριά και όταν πάει να κάνει βήμα για να με πλησιάσει, τον σταματάω.
"I don't want you to kiss me"
"You've changed your mind?"
"Yes! No! I don't know!" του φωνάζω μη ξέροντας τη σωστή απάντηση. "All I know is that I don't have a problem with you kissing other people, but I do have a problem with wanting to kiss me after you've kissed someone else. Do you understand what I'm saying? Because I'm buzzed and I don't know if it makes any sense"
"You want it to be exclusive?" με ρωτάει κοιτώντας με μπερδεμένος.
"No! No! I'm not jealous, Louis. I just don't want to kiss you after you kissed that slut"
"I don't understand"
"Ugh, am I so drunk?" ρωτάω και έπειτα αποφασίζω να καθήσω στο πάτωμα.
Ο Louis κάνει την ίδια κίνηση και σε δευτερόλεπτα βρίσκεται δίπλα μου.
"Or maybe we both are" με σκουντάει γελώντας
"Maybe" γελάω και αφήνω το κεφάλι μου να ακουμπήσει στον ώμο του.
"I really want to kiss you right now"
Σηκώνω το κεφάλι μου αμέσως βρίσκω το πρόσωπό του απέναντι από το δικό μου. Τα χείλη του είναι τόσο κοντά , το χρώμα τους και το σχήμα τους, ίσως φταίει και το ποτό, μου δημιουργούν την επιθυμία να θέλω να τον φιλήσω τόσο όσο θέλει και αυτός. Όμως φίλησε εκείνη την κοπέλα..
"No,Louis"
Σηκώνομαι απότομα με αποτέλεσμα να ζαλιστώ και να πρέπει να ακουμπήσω στον τοίχο. Ο Louis σηκώνεται για να με πιάσει, όμως εγώ τον σπρώχνω. Αυτή τη στιγμή νιώθω το δωμάτιο να κλείνει και το οξυγόνο να φεύγει από τους πνεύμονές μου. Προσπαθώ να πάρω ήρεμες ανάσες για να χαλαρώσω,αλλά δε τα καταφέρνω. Η μαμά μου.. Δεν .. Και ο μπαμπάς μου..όχι. Πρέπει να ηρεμήσω. Γνωρίζω πως όλος αυτός ο πανικός δημιουργήθηκε από κάτι μικρό,αλλά δε μπορώ να τον καταπραΰνω. Ο Louis προσπαθεί να με βοηθήσει,αλλά εγώ αρνούμαι και φεύγω μακριά του. Βρίσκω την Iris , χαιρετω τον Ryan και την οδηγώ σε μία γωνία. Της εξηγώ πώς δε νιώθω καλά και έπειτα φεύγουμε. Όταν φτάνουμε σπίτι, την παρακαλώ να καθήσουμε για λίγο στη βεράντα και εκείνη κάθεται στα σκαλοπάτια. Με ήσυχα βήματα περπατώ προς τη θέση της και κάθομαι δίπλα της.
"Did I ruin your night?" τη ρωτάω ψιθυρίζοντας
"No,not at all,honey. Don't worry"
"I'm sorry. I'm not feeling well" της λέω και ξαπλώνω βάζοντας το κεφάλι μου στα γόνατάτης.
"Don't worry, really. It's not a big deal. Wanna tell me what happened back there?" η Iris μου χαϊδεύει τα μαλλιά και εγώ κλείνω τα μάτια μου. Αμέσως έρχεται η εικόνα της μαμάς μου να κάνει ακριβώς την ίδια κίνηση. Όταν τα ανοίγω ξανά, η όρασή μου έχει θολώσει.
"I guess it's too much, Iris. Everything's too much."
"It's going to be okay, Christine"
"Is it,Iris? Because everybody keeps saying that but I don't feel like everything will be okay. Some times yes, but mostly no. And I can't live like this. I can't keep waking up and having this huge wave of their absence crushing on me. I can't"
Ένα δάκρυ κυλάει από το μάτι μου, περνάει τη μύτη μου και πέφτει κάτω. Πολλά ακόμα ακολουθούν την διαδρομή τους. Η Iris απλά με κρατά και χαϊδεύει τα μαλλιά μου μέχρι να ηρεμήσω.
"I miss them"
"I bet they miss you too, Christine. And I bet my ass that if they are watching you right now, your mom would kick your butt for crying that much . And your father would tell you to stop mopping and start living"
"My dad wouldn't like the idea of Louis and me kissing, if that's the idea of living"
"The idea of living is to do whatever makes you happy. And if kissing Louis makes you happy or horny or whatever-"
"Iris!"
"You should do it,Christine. You should start doing again whatever made you happy. And whatever makes you happy now. Just..breathe and do it. It hurts and it's going to hurt for a while but if you keep letting the pain control you, you will never get away from it. Bad things happen to good people, but that doesn't mean they should stop living. Because good people have also other good people in their lives who aren't dead and they need you. You've cried so much over the last few months, it's time to make room for some smiles. I'm not telling you it's going to be easy, Christine. It's going to be damn hard, but you have people in your life who care about you. And you need to start rebuilding your life with their help. No one is ever going to take away the grief and the pain , unless you are willing to let it go. You control it, no one else."
"And how do I let it go?"
"By letting it heal you. Wake up and do something you used to do when your parents were alive, something that made you happy. It won't make you happy at first, but if you let it in, it will cheer you up again. And maybe you will find new things to make you happy, things you thought they wouldn't. Let the pain not only hurt you, but heal you too. Find the beauty again in life, Christine. Make good memories, remember the old ones with a smile, not tears. That's what your mom and dad would want. To remember them with full of love and smiles, not sad tears"
"It's hard"
"I know it's hard. But nothing's easy in life and you know it. That doesn't meant things won't work out. You just have to fight. You want to feel happy again? Fight for it. Own this life,don't just breathe. Make it work. I know you can do this, Christine. I know you can. You're an incredible creature who learned a little bit early how it is to have a whole in your chest. But that missing puzzle, didn't take away the strength of your mind. And your heart is still here. It's broken but you can mend it. With powers like that, you have nothing to worry about. You just have to want to be happy, Christine. Everything else it's just an excuse for those who can't stop whining about how life is unfair and this world sucks. Yes, it sucks. But nothing is going to be fixed by itself if you keep standing there doing absolutely nothing. Please don't be like the people who watch their life slipping through their hands and they do nothing about it. You're one of the strong ones, Christine, and I know you can make it. Furthermore, you have me. You're not alone. You have Charles and maybe you don't want to hear this, but you have Zoe by your side too. And did I mention you have a best-friend who will never leave you?"
"Did I mention that I love you?" την ρωτάω κλαίγοντας πλέον από συγκίνηση. "Υοu are the most precious person alive, Iris. You're the best best-friend anyone could ask for and I'm damn lucky to have you"
"I love you too"
Έχει δίκιο η Iris. Έχει δίκιο σε ό,τι μου είπε απόψε. Πρέπει να βάλω τη ζωή μου σε μία τάξη και με μικρά βήματα να αρχίσω να ζω ξανά. Όχι μόνο για εμένα, αλλά και για τον αδερφό μου. Και για εκείνη. Για όλους τους ανθρώπους της ζωής μου, οι οποίοι με αγαπάνε. Όμως κυρίως για εμένα. Γιατί θέλω να νιώσω ξανά χαρούμενη. Θέλω να έρθει η μέρα που θα ξυπνήσω και το πρώτο πράγμα που θα σκεφτώ δεν θα είναι πως δε θα ξαναδω ποτέ τους γονείς μου. Θέλω να έρθει η εβδομάδα που δε θα κλαίω καθημερινώς τα βράδια στο δωμάτιό μου. Όχι δε θα τους ξεχάσω,απλά θα μάθω να ζω με την απουσία τους. Θα τα καταφέρω.Αρκεί μόνο να προσπαθήσω.