They don't know about us (L.T.)

Chapter 11 - Awkward

  Louis' Pov

Ξυπνάω με τη μυρωδιά της βάφλας να γεμίζει τα ρουθούνια μου. Παίρνω μία ακόμα εισπνοή από τη μύτη και χαμογελάω με κλειστά μάτια. Κυριακή. Μέρα οικογενειακού πρωινού. Σηκώνομαι από το κρεβάτι και αφού σιάξω το μποξεράκι μου , πηγαίνω στην κουζίνα. Εκεί βρίσκεται η μαμά μου που μαγειρεύει και δίπλα της υπάρχει ένα πιάτο γεμάτο στοιβαγμένες βάφλες. Αγαπώ τις Κυριακές.
"Good morning ,mom" της λέω δίνοντάς της ένα φιλί στο μάγουλο.
"Good morning" απαντάει χαμογελώντας.
Κάθομαι στο πάγκο δίπλα της και περιμένω να τελειώσει το μαγείρεμα για να μπορέσω να μεταφέρω το πιάτο με τις βάφλες στην τραπεζαρία. Λίγο αργότερα ξυπνάνε οι μικρές μου αδερφές. Περνάνε από την κουζίνα , μας χαιρετάνε και μετά φεύγουν για την τραπεζαρία. Έπειτα εγώ με τη μαμά μου μεταφέρουμε το φαΐ στο τραπέζι και περνάμε ένα οικογενειακό πρωινό με τις μικρές μου αδερφές να μας αναλύουν τα όνειρά τους. Όταν έρχεται η σειρά μου, κουνώ αρνητικά το κεφάλι μου δείχνοντας πως δε θέλω να τους εξιστορήσω το όνειρό μου. Δε θέλω να μάθει κανείς για τα όνειρα που βλέπω με την Christine, ακόμα και αν δε σημαίνουν τίποτα.
Την υπόλοιπη ημέρα την περνάω στο σπίτι είτε διαβάζοντας κάποιο μάθημα είτε παίζοντας στην πίσω αυλή μπάλα με τον Μark. Οι αδερφές μου το απόγευμα φεύγουν από το σπίτι , αφήνοντας με μόνο μου με τους γονείς μας. Ο Mark αποσύρεται στο γραφείο για να δουλέψει, έτσι εγώ βρίσκομαι ολομόναχος με τη μαμά μου στο σαλόνι. Εκείνη κλείνει την τηλεόραση και αφήνει το τηλεκοντρολ στο τραπεζάκι.
"Hey! I was watching that!" γκρινιάζω και εκείνη χαμογελάει γλυκά.
"Eh, you will watch it later. I want to talk to you."
"Okay?"
Η μαμά μου έρχεται πιο κοντά και με κοιτάει στα μάτια. Μετά χαμηλώνει το βλέμμα της και χαμογελάει. Έπειτα με κοιτάει ξανά έχοντας πια βουρκώσει.
"Mom,what's-what's wrong?" την ρωτάω γεμάτος ανησυχία.
"Nothing,nothing. Silly me. Getting all emotional" σκουπίζει το ένα δάκρυ που κύλησε στο μάγουλό της.
"What is it?"
"I'm-I'm pregnant"
"You are what?" ανοιγοκλείνω τα βλέφαρά μου προσπαθώντας να καταλάβω αν βρίσκομαι σε όνειρο ή όχι. Με τσιμπάω και από την κραυγή που βγάζω καταλαβαίνω ότι είμαι ξύπνιος. Η μαμά μου με κοιτάει με ένα τεράστιο χαμόγελο στα χείλη της περιμένοντας το δικό μου χαμόγελο.
"How long?"
"Nearly four months"
"But it's not possible! Where's the big tummy and the craving for food?"
"There is a tummy but not that big. And I eat all the time. You're just so caught up in your love story that you haven't noticed it" γελάει χαρούμενα.
Ανοιγοκλείνω για μία ακόμη φορά τα βλέφαρά μου προσπαθώντας να συνειδητοποιήσω ότι η μαμά μου είναι έγκυος. Ξανά. Αλλά είπε και κάτι ακόμα..
"Wait what? I'm not caught up in any love story. I don't have a love story. Hell,there is no love in my story. I'm a free bird"
"Aha"
"No aha. There's-"
"There's no one interesting enough?"
"Yes!" της κλείνω το μάτι και εκείνη χαμογελάει γλυκά.
"Oh, Louis. Who are you trying to fool here? I think you've found someone more interesting than you ever expected to find"
"No, I haven't. She's not that interesting. She's fucking annoying!"
"Louis William Tomlison watch your language!" φωνάζει ρίχνοντας μου ένα εκνευρισμένο βλέμμα.
"Sorry"
"So, who is she?" με ρωτάει χαμογελώντας πλατιά και πονηρά.
"Who is who?"
"Who is the girl that is so annoying?"
"No one" απαντώ απευθείας.
"She must be someone to upset you that much"
"She does not upset me"
"So there is a she!" φωνάζει γελώντας.
Εκείνη τη στιγμή σηκώνομαι εκνευρισμένος από τον καναπέ και εκείνη συνεχίζει να γελάει.
"What's the baby's sex?"
"Boy and a girl"
"Twins?! Again?!"
"Yeap"
"That's great ,mom" την αγκαλιάζω και εκείνη με αγκαλιάζει πιο σφιχτά.
Αφού καθόμαστε για λίγο στο σαλόνι ,μου λέει πως πρέπει να πάρω τη μικρή μου αδερφή από το σπίτι του Charles. Γκρινιάζω και η μαμά μου δεν δέχεται να μην πάω εγώ. Καθώς ανεβαίνω τις σκάλες για να ντυθώ φωνάζει το όνομά μου.
"Louis!"
"What?"
"Does she know you like her?" με ρωτάει με ένα στραβό πονηρό χαμόγελο.
"For the last time, I do not like anyone!"
"Make sure you tell her,yeah?"
"For fuc-"
"William!"
Είμαι έτοιμος να απαντήσω,αλλά προτιμώ να συνεχίσω να ανεβαίνω τις σκάλες,επειδή ξέρω πως ό,τι και να της πω εκείνη δε θα με πιστέψει. Αναρωτιέμαι πώς της πέρασε από το μυαλό ότι εγώ ενδιαφέρομαι για την Christine. Αυτό είναι γελοίο!
Μετά από μισή ώρα βρίσκομαι έξω από την πόρτα του σπιτιού της. Στην αρχή δεν ήθελα να έρθω,γιατί ακόμα είμαι εκνευρισμένος μαζί της για την άγνοιά της. Από την άλλη αποφάσισα πως δεν υπάρχει λόγος να είμαι έτσι, εφόσον δεν είναι σημαντική για εμένα. Με αυτήν τη σκέψη χτυπάω το κουδούνι και την ίδια στιγμή θυμάμαι ένα όνειρό μου, όπου είχε ξεκινήσει με την ίδια σκηνή. Και η Christine είχε ανοίξει την πόρτα χωρίς να φοράει μπλούζα. Το όνειρό όμως δε βγαίνει αληθινό. Η πόρτα ανοίγει και αντί να αντικρίσω ένα μπλε σουτιεν να καλύπτει το στήθος της, αντικρίζω κοιλιακούς και ανδρικό στέρνο.
"Ryan don't forget to take your shirt with ya"
H Christine κατεβαίνει τις σκάλες φορώντας ένα κοντό σορτσάκι και μία μακριά μπλούζα που φτάνει λίγο πιο πάνω από το σορτσάκι. Στο χέρι της κρατάει το πουκάμισο του Ryan. Τα μαλλιά της είναι πιασμένα βιαστικά αλογοουρά.
"It's not like I'm going to walk around naked" της απαντάει γελώντας και ανοίγει περισσότερο την πόρτα για εμένα.
"It wouldn't be a bad sight"
Η Christine του κλείνει το μάτι χαμογελαστή, όμως μόλις με βλέπει η χαρά της εξαφανίζεται.
"Louis? What are you doing here?" με ρωτάει όταν πλέον έχει κατέβει τις σκάλες.
"I came to pick up Felicite"
"Oh , right. Wait a minute!"
Η Christine φεύγει και μας αφήνει μόνους. Κοιτάζω τον Ryan περιμένοντας να μου πει το λόγο που είναι εδώ,αλλά αυτός μοιάζει να μην καταλαβαίνει τι γίνεται. Ή με αγνοεί. Ξεροβήχω δύο φορές,αλλά αυτός τίποτα. Φοράει το πουκάμισο σα να μη συμβαίνει τίποτα και όταν πλέον με κοιτάει, χαμογελάει.
"So..?"
Ο Ryan ανασηκώνει τους ώμους συνεχίζοντας να χαμογελάει. Παίρνω μία βαθιά ανάσα για να ηρεμήσω,αλλά το χαμόγελό του δε βοηθάει.
"Did anything happen between you two?"
"Nope"
"Then? Why aren't you wearing your shirt?"
"Because I got dirt on it and Christine ,actually Zoe, wanted to clean it"
"Ookay" απαντάω κάπως ανακουφισμένος,αλλά ακόμα δεν είμαι σίγουρος ότι τον πιστεύω.
Δευτερόλεπτα αργότερα από την κουζίνα βγαίνουν οι Christine και η Felicite. H αδερφή μου φαίνεται να είναι χαρούμενη. Βάζει το μπουφαν της και έπειτα φεύγει πάλι για να χαιρετήσει τη Zoe και τον Charles. Εγώ, ο Ryan και η Christine στεκόμαστε στο σαλόνι με μία άβολη ησυχία να επικρατεί. Αμηχανία. Θέλω να ρωτήσω τον Ryan γιατί βρίσκεται στο σπίτι της,αλλά αν κάνω ακόμη μία ερώτηση θα του δημιουργηθούν υποψίες , οι οποίες δε θα έχουν λόγο ύπαρξης. Όμως αλήθεια,γιατί είναι εδώ; Και γιατί η Christine δε φοράει κάποια φόρμα ; Με εμένα ποτέ δε ντύνεται έτσι. Πάντα προσέχει τί φοράει και αν φορέσει κάτι κοντό φροντίζει να κατεβάσει αμέσως τη μπλούζα ή να σηκώσει το παντελόνι. Γιατί λοιπόν με τον Ryan είναι τόσο άνετη; Θα έπρεπε να είναι περισσότερο άνετη μαζί μου,αφού περνάμε περισσότερο χρόνο μαζί. Εκτός...εκτός αν περνάνε χρόνο μαζί χωρίς να το γνωρίζω.
"So I heard Mr. Davis got engaged" λέει ο Ryan μετά από λίγο προφανώς για να σπάσει τον πάγο.
"Who is Mr. Davis?" ρωτάει η Christine
"My Math teacher" της απαντάω χαμογελώντας ειρωνικά.
Η Christine γουρλώνει τα μάτια της ,αφού μάλλον τώρα συνειδητοποίησε πως έχει ξεχάσει να με ρωτήσει για το τεστ. Ανοίγει το στόμα της για να πει κάτι,αλλά το κλείνει απευθείας. Όσο είναι ο Ryan μπροστά δε μπορεί να δείξει ενδιαφέρον.
"It must be a miracle. You two haven't fought for like ten minutes"
Η Christine του χαμογελάει γλυκά,ενώ εγώ σφίγγω τη γροθιά μου μέσα στην τσέπη του μπουφάν μου για να μη προσγειωθεί στο πρόσωπο του φίλου μου. Ο Ryan γίνεται ανυπόφορος όταν του αρέσει κάποια κοπέλα. Ή μάλλον γίνεται τρομερά ανυπόφορος αυτή τη φορά που του αρέσει η συγκεκριμένη κοπέλα. Άραγε βλέπει και εκείνος τα ίδια όνειρα με εμένα; Η Christine με ποιον βλέπει αυτά τα όνειρα, αν τα βλέπει; Πρωταγωνιστώ εγώ ή εκείνος;
"I'm ready!" φωνάζει η μικρή μου αδερφή καθώς βγαίνει από την κουζίνα.
"Let's go, love"
Με ένα νεύμα χαιρετάω τα παιδιά και ανοίγω την πόρτα. Λίγο πριν προλάβουμε να περάσουμε την καγκελόπορτα, η πόρτα του σπιτιού της ανοίγει πάλι και από αυτήν βγαίνει ο Ryan. Αυτός κάτι της λέει και εκείνη γελάει. Σκύβει προς το μέρος της,αλλά δε μπορώ να δω την αντίδρασή της,επειδή την κρύβει το σώμα του.
"Hey Ryan! Will you come with us or should we leave?"
Ο Ryan γυρνάει το κεφάλι του προς το μέρος μου και μου χαμογελάει ψεύτικα. Ξανασκύβει μία ακόμη φορά και εγώ είμαι έτοιμος να διακόψω πάλι,αλλά τελευταία στιγμή με συγκρατώ. Τα χείλη του ακουμπούν το μάγουλό της , την αποχαιρετά και έρχεται προς εμάς. Η Christine περιμένει να απομακρυνθούμε για να κλείσει την εξώπορτα.
"You're so fucking into her" ψιθυρίζει ο Ryan για να μην ακούσει η Felicite
"I am not!" απαντάω απευθείας εκνευρισμένος.
"Yes you are"
"I'm sure I'd know if I was ever into that freakishly annoying girl"
H Felicite με κοιτάει, πιθανόν άκουσε αυτό που συζητάμε και είναι έτοιμη να μιλήσει,αλλά με το βλέμμα μου την σταματάω.
"For your information we are just friends"
"Okay"
Ένα τετράγωνο αργότερα ο Ryan στρίβει προς το σπίτι του και εμείς συνεχίζουμε προς το δικό μας. Η Felicite χοροπηδάει προσπαθώντας να ξεχαστεί,αλλά ξέρω ότι την βασανίζει κάτι. Και όχι οτιδήποτε,θέλει να μου πει αυτό που δεν την άφησα να πει προηγουμένως.
"Spill it out, kiddo" της λέω καθώς μπαίνουμε στο σπίτι.
"You won't get mad?" με ρωτάει παίρνοντας το αγγελικό της ύφος.
"We'll see" απαντάω και εκείνη σκέφτεται αν πρέπει να μιλήσει ή όχι.
"I think Christine likes you"
"She does not"
"She does. She says nice things 'bout you"
"And how do you know that?"
"Well, she always asks me how you doing and who is going to pick me up"
"That doesn't mean she likes me"
"I think she does"
Πλέον έχουμε φτάσει στο δωμάτιό της και η αδερφή μου φοράει τις πυτζάμες της. Ξαπλώνει στο κρεβάτι και φέρνει το πάπλωμα πάνω στο μικρό της σώμα.
"And I think you do too"
Με αυτή της τη φράση κλείνει τα μάτια της και γυρνάει από την άλλη μεριά. Είμαι έτοιμος να της απαντήσω,αλλά προτιμώ να σιωπήσω. Τι έχουν πάθει όλοι αυτές τις τρεις μέρες; Πρώτα ο Stan, έπειτα η μαμά μου, μετά ο Ryan και τώρα η Felicite. Χρειάζεται να το αφισοκολλήσω; Δε μ'αρέσει η Christine Helen Ives. Με το ζόρι ανέχομαι την ύπαρξη της στο ίδιο δωμάτιο. Εκτός από κάποιες φορές που είμαστε οι δυο μας και μιλάμε. Και μου λέει για τη ζωή της πριν πεθάνουν οι γονείς της. Και όταν παίζουμε με τον Charles. Και όταν ακούει προσεκτικά αυτά που της λέω για το μέλλον μου.
Τη στιγμή που το κεφάλι μου ακουμπάει στο μαξιλάρι ,το κινητό μου δονείται. Απλώνω το χέρι μου στο κομοδίνο και το φέρνω μπροστά μου.

One New Message From : Annoying Christine

I totally forgot. How did it go?

Πληκτρολογώ την απάντησή μου,αλλά τη σβήνω λίγο πριν πατήσω αποστολή. Άργησε να ενδιαφερθεί. Απενεργοποιώ το κινητό και έπειτα κλείνω τα μάτια μου για να βυθιστώ πάλι στα ίδια όνειρα.. Μόνο που αυτή τη φορά στο όνειρό μου δε μένουμε σε ένα απλό φιλί.