They don't know about us (L.T.)

Chapter 69

  Louis' Pov


Είναι Πέμπτη και όπως κάθε Πέμπτη, εγώ, η αδελφή μου, ο Charles και η Christine γυρνάμε με τα πόδια από το σχολείο στο σπίτι. Ο Charles περπατάει μπροστά με την Feli γελώντας, πειράζοντας ο ένας τον άλλον, ενώ εγώ με την Christine περπατάμε πίσω τους σιωπηλοί απολαμβάνοντας ο ένας την παρέα του άλλου. Οι ηλιαχτίδες πέφτουν ζεστές στο πρόσωπό μας κάνοντας τη ζέστη πιο αφόρητη. Παρόλο που βρισκόμαστε στην Αγγλία, ο καιρός αυτές τις μέρες είναι ιδιαίτερα ευχάριστος. Ζεστός με ήλιο και ένα μικρό αεράκι τα βράδια για να σε δροσίζει.
"What's on your mind, babe?" με ρωτάει η Christine μπλέκοντας τα δάχτυλά μας
"You" απαντάω γυρνώντας να την κοιτάξω με ένα χαμόγελο στα χείλη
"That was so smooth, Tomlinson" απαντάει πίσω με το ίδιο χαμόγελο να στολίζει το πρόσωπό της
Το χέρι μου αφήνει το δικό της για να ακουμπήσει τη μέση της στο σημείο που δεν καλύπτεται από το πουκάμισό της.
"Oh.. I'm anything but smooth..."
Η Christine σπρώχνει το σώμα μου με τον ώμο της για να απομακρυνθώ γελώντας. Εγώ, όμως, θέλω να είναι κοντά μου αυτή τη στιγμή, οπότε φέρνω το χέρι μου γύρω από το λαιμό της και το αφήνω να κρεμαστεί εκεί για να είμαι σίγουρος πως δεν θα προσπαθήσει να ξεφύγει.
"Need I remind you that there are children around? Like in front of us?"
"Relax,love. It's not like they haven't seen us being intimate"
"Charles has serious scars" λέει γελώντας, ενώ περνάει το χέρι της γύρω από τη μέση μου
"I've missed you" της ψιθυρίζω στο αυτί κοιτώντας παράλληλα μπροστά για να σιγουρευτώ ότι τα αδέλφια μας δεν πρόκειται να μας ακούσουν
"I know.. I've missed you too"
"Are you bloody done?"
"Seriously? Yes, my period is over."
"But..?"
"But there's Zoe who is fixed on getting a project done and she is locked all day in her office day 'n' night, so.."
"Come to mine?"
"And have sex while your sisters and your mother who is due to labor any minute now, are in the next room? Don't think so"
"I hate it when you're in control"
"Believe me, I want nothing else than lock myself in a room with you but this is a crazy week and -"
"I know. I just wish we could be alone and free"
"We will be. One more week. Spain is almost here"
"I still can't believe you vote for Spain and not for Greece"
"I've been to Greece, I haven't been in Spain"
"But I haven't and I'd love it if you gave me a tour"
"It wasn't on me. Almost everyone vote for Spain. We'll go next summer. I'll show you everything"
"Everything?"
"You perv.. everything"
Λίγο μετά φτάνουμε έξω από το σπίτι μου. Δίνω ένα γρήγορο φιλί στην Christine, καθώς τα αδέλφια μας φωνάζουν να σταματήσουμε γιατί αηδιάζουν. Η κοπέλα μου με το αγόρι φεύγουν κι εγώ με την μικρή μου αδελφή μπαίνουμε μέσα στην αυλή. Σκεπτόμενος το σχολικό ταξίδι σε μία εβδομάδα μου έρχεται μια ιδέα που ελπίζω να αρέσει στην Christine.
"Had fun in school, Fel?"
"Yeap. Mrs.Michaelson said I could go in Mathatletics when I get older"
"My smart little sister"
"Louiii, stop!" φωνάζει χτυπώντας το χέρι μου για να φύγει από το κεφάλι της "Moooom. Louis is teasing me!"
"Louis.. leave your sister -"
Όλα γίνονται σε δευτερόλεπτα. Η μητέρα μου βγαίνει από την κουζίνα για να μας καλωσορίσει και στη μέση της διαδρομής σπάνε τα νερά της. Η Feli τρομαγμένη τσιρίζει, ενώ εγώ στέκομαι με γουρλωμένα τα μάτια κοιτώντας την μητέρα μου. Εκείνη κλείνει τα δικά της και αρχίζει να παίρνει γρήγορες ανάσες.
"Louis get the bag it's under the bed and get Lottie, she's upstairs. Feli, help me get to the car"
Ανεβαίνω τις σκάλες τρέχοντας ανοίγω την πόρτα του δωματίου της Lottie κι εκείνη πετάγεται από το γραφείο της.
"Go downstais. Mom's water just broke"
"Oh my God Oh my God"
"Call dad"
Τρέχω στην κρεβατοκάμαρα, μπαίνω μέσα και αρπάζω την τσάντα κάτω από το κρεβάτι. Αρπάζω και την τσάντα της από το σαλόνι και βγαίνω έξω. Η Lottie βρίσκεται στο πίσω κάθισμα με την μαμά μου, ενώ η Feli κάθεται μπροστά.
"Where are the keys mom?!" φωνάζω ψάχνοντας για από ότι μου φαίνεται εικοστή φορά την τσάντα της
"Will you calm down? It's not like they are going to come out in any minute"
Επιλέγω να μην απαντήσω και να συνεχίσω το ψάξιμο. Ευτυχώς τα βρίσκω γρήγορα και έτσι καταφέρνω να μας φέρω στο νοσοκομείο μέσα σε δέκα λεπτά. Η Lottie έχει καλέσει τον πατέρα μας, οπότε εμείς περιμένουμε στην αίθουσα αναμονής.
"I don't ever wanna have a child" λέει η Lottie σφίγγοντας τα πόδια της
"You know you have to find someone first, right?"
"Shut up"
Οι ώρες περνάνε βασανιστικά αργά. Γιατροί μπανοβγαίνουν από τις πόρτες, κανείς όμως δεν έρχεται να μας μιλήσει. Μετά από τις τρεις ώρες αρχίζω να ανησυχώ, όπως και οι αδερφές μου, ιδιαίτερα η Feli, που ως μικρή δεν μπορεί να συλλάβει ακριβώς τι γίνεται. Ήξερα ότι χρειάζονται κάποιες ώρες για να γεννηθεί ένα μωρό, πόσο μάλλον δύο στην προκειμένη περίπτωση, αλλά πέντε σχεδόν έξι ώρες πια, δεν είναι αρκετές; Δεν θα έπρεπε να είχε βγει κάποιος να μας ενημερώσει; Έστω ο πατέρας μας;
"What is taking so long?" ξεφυσάω ρίχνοντας την πλάτη μου πίσω στο κάθισμα. Η Feli, που βρίσκεται στην αγκαλιά μου το τελευταίο μισάωρο, τρίβει το κεφάλι της στο στήθος μου και κλείνει ξανά τα μάτια της προσπαθώντας να κοιμηθεί.
"She's giving birth to twins. Of course she needs time. Seriously, did you pay any attentiom in Bio?"
"Why should I when I have Mrs.Know it all for a sister?"
H Lottie κουνάει απογοητευμένη το κεφάλι της επιλέγοντας να μην απαντήσει. Προσπερνώντας το θέμα, ξεκινά να με ρωτάει για την Christine και εμένα, διάφορες ερωτήσεις που λίγο αργότερα αρχίζουν να με εκνευρίζουν. Προσπαθώ ευγενικά και ήρεμα να διακόψω τη συζήτηση, αλλά η Lottie επιμένει στο να επιστρέφει στο κύριο θέμα που είναι η σχέση μου. Έτσι, όταν γυρνάω τη συζήτηση προς το πρόσωπό της, εκείνη αδιαφορεί προσποιούμενη πως δεν ακούει κάποιες ερωτήσεις μου καταφέρνοντας με αυτόν τον τρόπο να αποφύγει τις απαντήσεις. Κλείνω τα μάτια μου νιώθοντας ξαφνικά κουρασμένος και αφήνω το κεφάλι μου να ακουμπήσει πίσω στον τοίχο. Η Lottie εξακολουθεί να μιλάει, αλλά πια δεν την ακούω.
Ξυπνάω αργότερα από έναν πόνο στο στομάχι και συνειδητοποιώ ότι είναι η φούσκα μου έτοιμη να σκάσει. Η Lottie βρίσκεται δίπλα μου αποκοιμισμένη κι αυτή στον ώμο μου, ενώ η μικρή μας αδελφή έχει κουρνιάσει στην αγκαλιά μου με τα χέρια της να είναι τυλιγμένα σφιχτά γύρω από το μπράτσο μου σαν να αγκαλιάζει το αγαπημένο της αρκουδάκι.
"Feli?" της ψιθυρίζω γλυκά προσπαθώντας να την ξυπνήσω όσο πιο ήρεμα μπορώ, ενώ παράλληλα σπρώχνω ελαφρά την άλλη μου αδελφή για να ξυπνήσει, ώστε να μπορέσω να μετακινηθώ.
"C'mon, Fel. I need to go to the loo" της λέω σηκώνοντας το μικρό σώμα της και τοποθετώντας το πάνω στην μεγαλύτερη αδερφή της.
"Don't be long" μου λέει η Lottie πριν απομακρυνθώ
Στην τουαλέτα, αφού κάνω τη δουλειά μου, πλένω τα χέρια μου και ρίχνω λίγο νερό στο πρόσωπό μου. Είμαστε εδώ και λίγες ώρες στο νοσοκομείο και νιώθω σαν να βρίσκομαι μέρες. Η τελευταία φορά που ήμουν στο νοσοκομείο ήταν όταν πέθανε ο παππούς μου. Πίστευα ότι δεν με είχε επηρεάσει τόσο αυτή η ανάμνηση, αλλά τελικά μάλλον τα κατάφερε. Η επόμενη κίνηση μου είναι να πληκτρολογήσω τον αριθμό της Christine και να βγω από το δωμάτιο, καθώς ξαφνικά υπήρξε ένα κύμα ανθρώπων γύρω μου και εγώ χρειάζομαι να της μιλήσω κάπου ήσυχα. Γι αυτό, ανοίγω την πόρτα προς τις σκάλες, ανεβαίνω μερικά σκαλιά και κάθομαι. Στον πέμπτο χτύπο, επιτέλους το σηκώνει.
"Hey" μουρμουρίζει νυσταγμένα.
Απομακρύνω το κινητό από το αυτί μου και βλέπω πως η ώρα έχει πάει 12 το βράδυ. Ξαφνικά η καρδιά μου σφίγγεται συνειδητοποιώντας πως έχουν περάσει σχεδόν 8 με 9 ώρες από τότε που ήρθαμε κι ακόμη ο πατέρας μου βρίσκεται μέσα μαζί της. Κι αν έχει συμβεί κάτι; Κι αν υπήρξε κάποια επιπλοκή;
"Louis?" η φωνή της επαναλαμβάνει το όνομά μου για τρίτη φορά κι αποφασίζω να επικεντρωθώ σε αυτήν.
"Are you okay?"
"Yeah, I'm fine"
"Are you sure? You don't sound okay"
"I'm okay. I'm.. I'm in the hospital, my mom.."
"Your mom what, Louis?!" φωνάζει ταραγμένη
"Mom's water broke and we are here and we are waiting.. I've been here from 4 or 5 pm I don't rememver really and still no one has told us anything. My dad is in there with her and I'm with Lottie and Feli waiting outside for the news. What if there are no good news, Christine? I know it takes hours but how many hours exactly?"
"Why don't you ask a nurse to call your dad or something? I'm sure everything's fine. I remember when mom gave birth to Charles. I've waited for like 10 good hours before someone told me I have a healthy baby brother."
"I don't know, Christine. I just wish my father cared enought to tell us something"
"Louis.."
"Don't defend him"
H Christine άφησε μία ανάσα απογοήτευσης κρατώντας ευτυχώς τις σκέψεις της για τον εαυτό της. Δεν έχω όρεξη να συζητήσω τη σχέση μου με τον πατέρα μου αυτή τη στιγμή. Από εκείνον τον καυγά μας κανείς από τους δύο μας δεν έχει προσπαθήσει να επιδιορθώσει τη σχέση μας. Ίσως λίγο..ίσως λίγο έχει προσπαθήσει ο πατέρας μου, αλλά έχει βρει την πόρτα κλειστή. Το μόνο που με νοιάζει τώρα είναι η μητέρα μου και τα αδέλφια μου να είναι καλά.
"Do you want me to come over there?"
"Νο.. You have school tomorrow"
"I don't care, Louis. Mark's here so Zoe won't make a scene in front of him. I'll just ask for her keys and.."
"What?! No! You won't drive at this time of the night"
"Louis.."
"No, absolutely not"
Δεν υπάρχει καμία περίπτωση να την αφήσω να οδηγήσει τέτοια ώρα. Έχει πάρει μόλις το δίπλωμά της και δεν είναι ακόμη πλήρως εξοικειωμένη με την οδήγηση.
"How am I supposed to learn to drive if you never allow me to do so?"
"I don't want you to drive right now. It's dark and you barely got the hand of it. I have enough on my mind, please don't add another thing"
H Christine ξεφυσάει, αλλά αποφασίζει να μην φέρει άλλη αντίσταση. Όση ώρα ετοιμάζεται συνεχίζουμε να είμαστε στο τηλέφωνο και να μιλάμε, δηλαδή εκείνη να μιλάει και να προσπαθεί να με πείσει πως όλα είναι καλά.
"I'll be there as soon as I can, okay? I'll probably ask Mark to drive me over there"
"Okay"
"I won't be late. I love you"
Περπατάω πίσω στις αδελφές μου όσο πιο γρήγορα μπορώ ευχόμενος όταν επιστρέψω να έχουν κάποιο νέο. Τις βρίσκω στην ίδια ακριβώς θέση όπου τις άφησα, με την μόνη διαφορά η Lottie να κοιμάται, ενώ η Feli καθόταν στα πόδια της και κοιτούσε γύρω της περιμένοντας μάλλον εμένα, αφού μόλις εμφανίστηκα στο οπτικό της πεδίο έτρεξε προς το μέρος μου και σταμάτησε μπροστά μου ανοίγοντας τα χέρια της για μια αγκαλιά.
"Where were you?" με ρωτάει μόλις τυλίγω τα χέρια μου γύρω της και την σηκώνω στην αγκαλιά μου περπατώντας πίσω στις θέσεις μας.
"I wanted some fresh air. Missed me?"
"Where's mum, Loui?"
"She is all right. You'll see her in a few hours"
"I wanna see her now"
"You can't right now, sweety. She's busy. But I'm here and Lottie is here and-"
"What about dad?"
"Will you stop with this question marathon?" μουρμουρίζει εκνευρισμένα η Lottie πριν ανοίξει τα μάτια της
"Lot"
Η φωνή μου αυστηρή και κοφτή κάνει την αδελφή μου να κλείσει ξανά τα μάτια της και να γείρει το σώμα της από την αντίθετη πλευρά προσπαθώντας να απομακρυνθεί από εμάς τους δύο και να απολαύσει τον ύπνο της. Απορώ πως δεν ανησυχεί;
"Do you want anything, Fel? A juice maybe?"
"Okay" απαντάει θλιμμένα και σηκώνεται στα δύο λεπτά μικρά της ποδαράκια.
Την ώρα που είμαστε έτοιμοι να αρχίσουμε να περπατάμε ακούω κάποιον να με φωνάζει από τα δεξιά. Όταν γυρνάω βλέπω την Christine να περπατάει γρήγορα προς το μέρος μου κι από πίσω της η Roxie μαζί με την μητέρα και τον πατέρα της. Σαν να αντιλαμβάνεται ότι υπάρχει παρουσία πίσω της, η Christine γυρνάει το κεφάλι της για να συναντήσει την Roxie έτοιμη σχεδόν να πέσει πάνω της. Οι δυο τους χαιρετιούνται και κατευθύνονται σιωπηλά προς το μέρος μου έχοντας τα κεφάλια τους σκυφτά.
Η πρώτη που φτάνει είναι η Roxie, η οποία με αγκαλιάζει σφιχτά κι έπειτα σκύβει στην μικρή μου αδελφή για να την πάρει αγκαλιά. Η Feli κατευθείαν γελάει και χάνεται στον κόσμο της, ενώ σιγά-σιγά αρχίζει να ξυπνάει και η Lottie. Οι γονείς της Roxie, οικογενειακοί φίλοι, με χαιρετάνε εγκάρδια αγνοώντας πλήρως την ύπαρξη της Christine, η οποία στέκεται ακριβώς δίπλα τους λίγα εκατοστά πιο πέρα.
"Your dad called us. Said to take Felicite home. Do you or Lot want to come too?" με ρωτάει η μητέρα της Lottie, αφού με απελευθερώσει από την αγκαλιά της.
"No, I'm okay. Feli is restless though"
"It's okay. We'll take care of her"
"Thank you"
"Anything for my little prince" μου λέει χαμογελώντας πριν προχωρήσει για να μιλήσει με την Lottie.
Η Christine παραμένει ακίνητη λίγο πιο πέρα περιμένοντας μάλλον να πάω εγώ σε αυτήν μη θέλοντας να χαλάσει αυτή τη στιγμή. Αλλά εγώ θέλω να καταλάβει ότι δεν έχει τίποτα να φοβάται και πως ανήκει παντού μαζί μου. Δεν χρειάζεται να ντρέπεται ούτε να κρύβεται.
"Hey" της λέω πλησιάζοντας την κι εκείνη μου χαρίζει ένα μεγάλο χαμόγελο, το οποίο φωτίζει επιτέλους αυτή την ημέρα
"Hi babe" ψιθυρίζει γλυκά πριν με φιλήσει
"How did you get here?"
"Mark gave me a ride. Zoe was ready to start a fight but he stepped in and .. here I am"
"Thank you"
H Christine χαμογελάει γλυκά,χαϊδεύει το πρόσωπό μου και μου δίνει ένα ακόμη φιλί, το οποίο διακόπτει η μικρή μου αδελφή.
"Christine?"
"Hey you"
H κοπέλα μου σκύβει στο επίπεδό της και η αδελφή μου πέφτει στην αγκαλιά της αρχίζοντας να κλαίει. Η Christine την σφίγγει, περνάει τα χέρια της γύρω της προσεκτικά και την ανεβάζει στο ίδιο ύψος με εμένα, ώστε να μπορέσω και εγώ ο ίδιος να την ηρεμήσω.
"Why are you crying, sweetheart? Your mom is all right. I assure you" της λέει χαϊδεύοντας τα μαλλιά της και η μικρή μου αδελφή γυρνάει να με κοιτάξει, ενώ τα δάκρυα τρέχουν ακόμη στο όμορφο προσωπάκι της.
"How can you be sure?"
"Because I've been where you are and I was as scared as you but in the end I got a healthy brother whom I love very very much. Your mom now is giving birth to your new siblings. She is all right"
"I want to see her, Christine" απαντάει σκουπίζοντας τα υγρά μάτια της
"Υοu will, love. Now, let's get you home, okay? We'll be back tomorrow.. first thing in the morning"
Η Roxie παίρνει στην δική της αγκαλιά την μικρή μου αδελφή, η οποία φαίνεται να έχει καθησυχαστεί. Δεν θέλω να την αφήσω να φύγει, γιατί ξέρω πως θα γκρινιάζει σε όλη την διαδρομή και θα ζητάει εμένα ή την Lottie, αλλά ίσως είναι καλύτερα αυτή τη στιγμή να βρεθεί σε ένα σπίτι και να κοιμηθεί σε ένα κανονικό κρεβάτι.
"Are you sure you want to stay here?" με ρωτάει η Rox πριν φύγει μαζί με τους γονείς της
"I'm right here, don't worry. I'll take good care of him" πετάγεται η Christine απαντώντας με έναν γλυκό τόνο στην φωνή της, ο οποίος βέβαια έχει μία χροιά ζήλιας.
"If we were somewhere else, I'd tell you you sound hot when you're jealous" ψιθυρίζω στο αυτί της όταν πλέον η φίλη μου με την αδελφή μου έχει απομακρυνθεί μαζί με την οικογένειά της.
"Shut up, I'm not jealous"
Εγώ γελάω με την φράση της, γεγονός που δεν αρέσει στην Christine, η οποία στέκεται δίπλα στη Lottie μουτρωμένη. Μόλις την πλησιάζω τυλίγω τα χέρια μου γύρω της και ακουμπάω το πηγούνι μου στον ώμο της.
"You are so cute" ψιθυρίζω στο αυτί της κι αυτή με σπρώχνει με τον ώμο της παιχνιδιάρικα.
"Lot, do you want anything to drink?"
"Nah, I'm fine, thanks" απαντάει η Lottie στην ερώτησή μου και επιστρέφει πίσω στη συζήτησή της με την Christine.
Λίγα λεπτά μετά, αφού έχω βαρεθεί να ακούω την συζήτησή τους, αποφασίζω να κεράσω έναν καφέ στον εαυτό μου. Η Christine, όμως, δεν με αφήνει να φύγω λέγοντας μου πως είναι καλύτερο να μείνω εδώ σε περίπτωση που έρθει κάποιος να μας ενημερώσει. Χωρίς δεύτερη κουβέντα, σηκώνεται από την καρέκλα αποφασίζοντας να πάει εκείνη για τους καφέδες. Το λεπτό που χάνεται από το οπτικό μου πεδίο εμφανίζεται σε αυτό ο μπαμπάς μου με ένα τεράστιο χαμόγελο στα χείλη. Απευθείας όλα τα νεύρα του σώματός μου ηρεμούν και παίρνω μία ανάσα χωρίς ίχνος δυσκολίας.
"Dad?! What happened?! Tell us!" φωνάζει η Lottie μόλις εκείνος φτάσει σε εμάς
"You have two healthy baby sisters" λέει συγκινημένος σχεδόν βουρκωμένος κι αναρωτιέμαι.. Ήταν άραγε τόσο χαρούμενος στην γέννησή μου;
"How is mom? What took so long?"
Ο πατέρας μου με κοιτάει έκπληκτος που του απήυθυνα το λόγο, αλλά ευτυχώς δεν σχολιάζει τίποτα.
"There were some complications but she's okay now. You can see her in the morning. Now, I have to go fill in some papers and stuff. I'll make the calls, so you don't have to worry for school. Go home, get some sleep and come back around 9"
"Feli is with Rox"
"Yeah, I know. Good night kids"
H Lottie απαντάει πίσω, ενώ εγώ απλώς κάθομαι πάλι πίσω στην καρέκλα μου. Δεν περνάνε πολλά λεπτά από τη στιγμή που ο μπαμπάς μου έχει φύγει, η Christine εμφανίζεται κρατώντας δύο καφέδες και ένα donut στο χέρι.
"I think I saw your dad but I'm not sure.."
"Well, you saw him.."
"And?!"
"I'm a big brother to twin girls"
Μία ώρα μετά περίπου βρισκόμασταν σπίτι μας. Πρώτα περάσαμε από το σπίτι της Christine, η οποία καθ'όλη τη διάρκεια της διαδρομής προσπαθούσε να με πείσει να έρθει μαζί μου, αλλά εγώ επέμεινα να πάει στο σχολείο και να μην χάσει τα μαθήματα εξαιτίας μου. Ξέρω πόσο μισεί να χάνει τα μαθήματα, όταν πλησιάζουν οι εξετάσεις. Αν και πλησιάζει πρώτα το ταξίδι, οι εξετάσεις παραμένουν να απέχουν μόνο τρεις εβδομάδες. Ταξίδι... πρέπει να θυμηθώ να κοιτάξω αυτά που θέλω για την ιδέα μου. Άραγε θα δεχτεί η Christine την πρότασή μου;
Φτάνοντας στο σπίτι η Lottie εξαφανίζεται κατευθείαν στο δωμάτιό της, αφού σε όλη την διαδρομή γκρίνιαζε για το πόσο νυστάζει. Εγώ, αντίθετα, αν και τρομερά κουρασμένος δεν μπορούσα να κοιμηθώ ακόμη και κάθισα λίγο στον υπολογιστή. Πάνω στο πληκτρολόγιο υπήρχαν δύο γράμματα ταχυδρομημένα στο δικό μου όνομα, τα οποία υποθέτω τα άφησε η μαμά μου σήμερα το πρωί. Και τα δύο γράμματα είναι από δύο ξεχωριστά σχολεία στο Λονδίνο. Γνωρίζω πολύ καλά το περιεχόμενο του πρώτου, αφού στον αγώνα οι εκπρόσωποι είχαν ενθουσιαστεί μαζί μου και με είχαν ενημερώσει ότι θα μου στείλουν τα χαρτιά για την υποτροφία. Το δεύτερο όμως γράμμα; Το ανοίγω διστακτικά και βλέπω αυτό που φοβόμουν. Μία δεύτερη υποτροφία σε ένα αντίστοιχα καλό σχολείο στο Λονδίνο, το οποίο προσφέρει παράλληλα στέγη και τροφή δωρεάν για όσα παιδιά δεν δύναται οι οικογένειές τους να μετακομίσουν μαζί τους στην πόλη. Κάπως έτσι ο κόμπος στο λαιμό γυρνάει, το άγχος δημιουργεί έναν ακόμη κόμπο στο στομάχι μου και η πρώτη μου σκέψη είναι η Christine. Πώς θα της το πω;
Ξέρω ακριβώς τι θα μου πει. Ξέρω πως θα προσπαθήσει να με πείσει να πάρω μία από τις δύο υποτροφίες. Ξέρω πως δεν θα δεχτεί να συζητήσουμε το ενδεχόμενο να μείνω εδώ. Μετά θα νιώθει τύψεις. Μετά θα νιώθω εγώ ενοχές. Δεν ξέρω αν θέλω να φύγω. Δεν ξέρω αν θέλω να αφήσω την πόλη μου, το σχολείο μου, τους φίλους, την οικογένειά μου και την Christine. Αν αποφασίσω να φύγω στο Λονδίνο όλα αυτά θα τα χάσω. Είναι ευκαιρίες που δεν παρουσιάζονται κάθε μέρα στην πόρτα σου. Αν τις απορρίψω δεν είναι σίγουρο πως του χρόνου θα έχω τις αντίστοιχες προτάσεις από καλά πανεπιστήμια. Ενώ αν περάσω τον χρόνο αποφοίτησης σε ένα από τα δύο σχολεία, τότε σίγουρα θα έχω ευκαιρίες για καλά πανεπιστήμια που θα συνδυάζουν την γνώση με το ποδόσφαιρο. Τώρα τι έχω; Τίποτα. Όσο καλό και να θεωρείται το σχολείο μου, γνωρίζω πολύ καλά πως δεν μπορεί να στηρίξει τα όνειρά μου. Πώς να αποφασίσω ανάμεσα στην Christine και στο όνειρό μου; Ήθελα μαζί της να φτάσω ως την κορυφή, αλλά γνωρίζω πολύ καλά πως αν φύγω δεν θα αντέξουμε. Ποτέ δεν πίστευα στις σχέσεις εξ αποστάσεως. Ποτέ δεν πίστεψα, όμως, ότι εγώ, ο Louis William Tomlinson, θα βρισκόμουν σε μία σχέση. Ίσως να το προσπαθήσω; Ίσως..