They don't know about us (L.T.)

Chapter 15 - Leap of faith

Trust

The verb, which describes the act of trusting, comes to us via Middle English, and the Old Norse "treysta," similar to the Swedish "tröst," meaning "comfort," or "trösta," meaning "to consol." A parallel origin for the adjective "trust" (now obsolete) traces the word to the Old Norse "traustr," meaning "firm [and] secure."

Christine's Pov

Ξαφνικά ανοίγω τα μάτια μου και ο ήχος του ξυπνητηριού τρυπάει τα αυτιά μου. Πατάω αφύπνιση και γυρνάω από την άλλη μεριά. Κάτι όμως λείπει.. Μάλλον κάποιος λείπει. Κοιτάω γύρω στο δωμάτιο ,αλλά η Iris δεν είναι πουθενά. Κοιτάω το ρολόι και βλέπω ότι έχω κοιμηθεί ένα τέταρτο παραπάνω από ότι θα έπρεπε. Σηκώνομαι γρήγορα από το κρεβάτι για να βάλω τη στολή. Νυστάζοντας ακόμα προσπαθώ να ντυθώ. Δένω τη γραβάτα στο λαιμό μου , κουμπώνω τη φούστα και βγαίνω από το δωμάτιο. Κατεβαίνοντας στον κάτω όροφο ακούω φωνές από την κουζίνα. Ακούω τη φωνή του Charles και το γέλιο της κολλητής μου. Η μυρωδιά στο σπίτι είναι γλυκιά. Σίγουρα βάφλες. Είμαι στο τελευταίο σκαλί ,όταν το σώμα του αδερφού μου συγκρούεται με το δικό μου.
"She's up!" φωνάζει και τρέχει πίσω στην κουζίνα.
Εκεί ο Charles κάθεται δίπλα στην Iris και η Zoe στην απέναντι πλευρά. Οι βάφλες βρίσκονται σε ένα πιάτο ανάμεσά τους. Τα δημητριακά στην άκρη ,όπως και το γάλα. Υπάρχει φρέσκος χυμός σε μία κανάτα δίπλα από τον Charles,αλλά φαίνεται ανέγγιχτος.
"Why didn't you wake me up?" ρωτάω καθώς παίρνω τη θέση δίπλα στη θεία μου.
"You had a smile on your face. I didn't want to wake you. "
"Ι did not"
"Yes you did"
"Shut up"
"Christine" προφέρει η θεία μου με αυστηρό τόνο στη φωνή της.
Ο Charles και η Iris πνίγουν το γέλιο τους τη στιγμή που τους κοιτάω με θυμωμένο βλέμμα. Τελειώνω το πρωινό μου χωρίς να μιλάω σε κανέναν από τους τρεις. Αν και προσπαθούν να με κάνουν να συμμετέχω στη συζητήσω,εγώ τους απορρίπτω κάθε φορά. Η Iris τελειώνει το πρωινό της και πηγαίνει πάνω παίρνοντας μαζί της και τον Charles. Περπατάω ως τις σκάλες για να σιγουρευτώ ότι έχουν φύγει και έπειτα γυρνάω πάλι στην κουζίνα.
"How many times do I have to tell you not to speak to me that way?"
"You cursed in front of an eleven year old"
"And you have no right to speak to me that way in front of-"
"In front of someone who you know your whole life?"
"You do not speak to me that way"
"Christine, accept that you live under my roof and I make the rules. You do not curse in front of your brother. I don't even know why I let you curse in front of me"
"You wanna know why ? Because you're not my freakin' mother!" φωνάζω και βγαίνω από το δωμάτιο.
"You maybe be motherless but -"
Ήμουν στα μισά των σκαλιών,όταν ακουσα τα λόγια της.
"I'm auntless too!"
Πριν προλάβει να πει κάτι,έχω ήδη ανέβει τα σκαλιά και βρίσκομαι μέσα στο δωμάτιό μου. Η Iris με κοιτάει αμίλητη όσο εγώ βάζω τα βιβλία μου μέσα στη τσάντα μου.
"Are you-"
"Don't" την κόβω και αφού βάλω το τελευταίο βιβλίο μέσα,φεύγω.
Ο Charles στέκεται στην κορυφή της σκάλας και μόνο με ένα βλέμμα μου καταλαβαίνει ότι πρέπει να κατέβει τις σκάλες. Κατεβαίνει τις σκάλες γρήγορα και βγαίνει κοιτώντας στεναχωρημένα τη θεία μας.
"Iris,are you coming?!" φωνάζω πριν βγω από το σπίτι.
"Where? To school?"
"Well,are you?"
"Calm your ti-"
"Iris!"φωνάζει αυστηρά η θεία μου.
Εκνευρίζομαι περισσότερο γι αυτο και βγαίνω από το σπίτι. Τρία λεπτά αργότερα εμφανίζεται η Iris. Η Zoe είναι έτοιμη να πει κάτι,αλλά προλαβαίνουμε να περάσουμε την καγκελόπορτα. Περπατάμε τα πρώτα δύο τετράγωνα σε ησυχία. Η Iris προσέχει τον Charles, ενώ εγώ είμαι χαμένη στις σκέψεις μου.
Πώς μπόρεσε να αναφέρει το θάνατο της μητέρας μου; Πώς έχω καταλήξει να ζω με αυτόν τον τρόπο; Είχα τα πάντα. Πριν από εφτά μήνες η ζωή μου ήταν διαφορετική. Είχα γονείς. Είχα φίλους. Είχα την υγεία μου. Τώρα όλα έχουν αλλάξει. Δεν έχω γονείς. Έχω ανθρώπους στη ζωή μου που προσπαθώ να αρχίσω να τους αποκαλώ φίλους. Έχω την υγεία μου,αλλά δεν έχω τη ψυχική υγεία. Δείχνω καλά,αλλά δεν είμαι εντάξει. Προσπαθώ να ξυπνώ το πρωί και να βλέπω τη κάθε μέρα πιο αισιόδοξα. Όμως έρχεται το βράδυ και όλα σκοτεινιάζουν. Λείπουν οι άνθρωποι που ήξερα ότι θα είναι δίπλα μου για πολλά χρόνια ακόμα. Λείπουν από τη ζωή μου,από τη ζωή του αδερφού μου και ό,τι και να κάνω δε θα γυρίσουν πίσω. Λείπουν δυο άνθρωποι που αγαπούσα ό,τι και να γίνει. Οι δύο άνθρωποι που με μεγάλωσαν και οι δύο άνθρωποι που θα με συνόδευαν στην εκκλησία για το γάμο μου. Λείπουν και λείπει ένα κομμάτι του εαυτού μου...

Louis' Pov

"Come on Felicite!" φωνάζω δένοντας τα παπούτσια μου.
"I'm coming!"
Η Felicite έρχεται στην πόρτα μαζί με την τσάντα της. Ξύνει το μάτι της νυσταγμένη και περπατάει αργά προς τα έξω. Περνώ την τσάντα της στον ένα ώμο μου και τη δική μου στον άλλον.
"Bye mom!" φωνάζω πριν κλείσω την πόρτα.
Καθώς περνάμε την καγκελόπορτα,η μαμά μου βγαίνει στο πλακόστρωτο.
"Bye! Have a good day at school!"
H μικρή μου αδερφή γνέφει με το χέρι της στη μητέρα μας καθώς χασμουριέται. Αρχίζουμε να περπατάμε, η Felicite όπως κάθε πρωί βρίσκεται πιο πίσω από εμένα.
"Come on Felicite!"
Η Felicite περπατάει πιο γρήγορα,αλλά ακόμα το βήμα της είναι αργό. Πρέπει να φτάσω νωρίς στο σχολείο. Πρέπει να φτάσω νωρίτερα από τα παιδιά. Πρέπει να φτάσω τόσο νωρίς,ώστε να μπορέσω να βρω τη Christine μόνη της και να της μιλήσω.Θέλω να είμαι σίγουρος πως το χθεσινό φιλί δεν έχει αλλάξει τίποτα μεταξύ μας. Ότι ακόμα είναι η «καθηγήτριά» μου και έχουμε ακόμα αυτήν την περίεργη σχέση.
"Felicite can you please-"
"Felicite!"
Γυρνάω το κεφάλι μου πίσω και βλέπω τον Charles να τρέχει προς την αδερφή μου. Πίσω του περπατάνε δύο κοπέλες. Η μία είναι η Christine, η άλλη μου είναι άγνωστη. Η Christine με κοιτάει, με χαιρετάει με ένα νεύμα και συνεχίζει να περπατάει με σκυμμένο το κεφάλι της. Όταν φτάνει κοντά μου, με προσπερνάει και συνεχίζει το δρόμο της. Η άλλη κοπέλα μειώνει το ρυθμό του βήματός της για να μπορέσω να την ακολουθήσω.
"I'm Iris. Christine's bestfriend"
"Hey,I'm Louis"
"Oh,so you are Louis"
Σμίγω τα φρύδια μου περιμένοντας κάποια εξήγηση για την πρότασή της,αλλά καμία λέξη δε βγαίνει από το στόμα της. Περπατάμε για λίγο στην ησυχία,όμως αυτό που είπε γυρνάει στο μυαλό μου.
"What did you mean by 'oh ,so you are Louis' ?"
"I mean, I've heard about you. She's tutoring you,right?"
"Yeah.She does. But-"
"It's a secret, I know" κουνάει καταφατικά το κεφάλι της.
Είμαι σίγουρος ότι γνωρίζει για το φιλί,αφού είναι η κολλητή της, γι αυτό και απογοητεύομαι λίγο από την απάντησή της. Όμως δε μπορούσε να πει και αυτό που πραγματικά σκεφτόταν.
Σταματάμε στο φανάρι και έτσι στέκομαι δίπλα στην Christine. Aν και βρίσκεται κοντά μου,το μυαλό της είναι χιλιόμετρα μακριά. Δε χρειάζεται να της μιλήσω για να το καταλάβω. Το βλέπω στα μάτια της, στο σώμα της. Έχω περάσει αρκετό χρόνο μαζί της για να μπορώ να καταλάβω τη γλώσσα του σώματός της.
"So..can we talk?"
"Not in the mood"
Η Christine διασχίζει το δρόμο χωρίς να με αφήσει να πω κάποια άλλη κουβέντα. Περπατάω γρήγορα από πίσω της,εκείνη το καταλαβαίνει,αλλά δε μοιάζει να την ενδιαφέρει.
"Christine"
"Louis, I'm really not in the mood for talking with annoying people"
Παίρνω μία ανάσα προσπαθώντας να κρατήσω τη ψυχραιμία μου.
"Can we talk about-"
"We can talk about nothing. I'm not in the mood,Louis. Don't you get it?"
"Are you on your period or something?"
H Christine σταματάει και με κοιτάει έκπληκτη. Το βλέμμα της μετατρέπεται σε θυμωμένο.
"You're such a douche!" φωνάζει και αρχίζει να περπατάει πιο γρήγορα.
Στέκομαι στο πεζοδρόμιο και την βλέπω να απομακρύνεται. Η μέρα μου πήγαινε καλά μέχρι που τη συνάντησα. Όπως πάντα η Christine κατάφερε να με εκνευρίσει. Η Felicite με τον Charles με προσπερνάνε και ξεκινώ να περπατώ μόνο όταν η Iris με σπρώχνει για να το κάνω.
"You shouldn't have said that" μου λέει καθώς στρίβουμε στη γωνία.
"Why is she so pissed? I didn't even do anything this time"
H Iris σε αυτό το σημείο γελάει,αλλά δε σχολιάζει τίποτα παραπάνω. Λίγα λεπτά αργότερα είμαστε έξω από το σχολείο. Μπαίνουμε στο προαύλιο και τα αδέρφια μας τρέχουν προς το κτίριό τους. Η Christine περπατάει αργά προς το δικό μας κτίριο και εγώ ακολουθώ από πίσω της. Νιώθω όμως ένα χέρι να με εμποδίζει. Γυρνάω και βλέπω την Iris να κρατάει τον ώμο μου.
"She's having a bad day. Please don't make it harder"
"She's doing it for herself"
"Louis,please"
Η Iris με κοιτάει με βλέμμα κουταβιού σα να νομίζει ότι δε θα σεβόμουν πως έχει νεύρα. Μάλλον η Christine έχει αυτήν την εντύπωση για εμένα.
"What are you going to do now?"
"Going back home and sleep of course!" κλείνει το μάτι και περπατάει προς την έξοδο.
Λίγο πριν βγει πέφτει πάνω στον Ryan. O Ryan την πιάνει από τα μπράτσα και σταμάταει το παραλίγο πέσιμό της. Η Iris τον ευχαριστεί , τον χαιρετάει και χαιρετάει και εμένα. Ο Ryan την κοιτάει μέχρι να εξαφανιστεί από το οπτικό μας πεδίο και όταν πλέον δεν υπάρχει γύρω μας, έρχεται κοντά μου με λαμπερά μάτια.
"Who is that?" ρωτάει γεμάτος ενθουσιασμό.
"A friend of Christine"
"Does she live here?"
"She is her best-friend from back home"
"How long is she staying?"
"Mate-"
"Where's Christine?"
Με αυτήν την ερώτηση ο Ryan φεύγει για να βρει τη Christine. Καθώς ανεβαίνει τα σκαλιά, το κουδούνι χτυπάει και αυτός κάνει μία εκνευρισμένη γκριμάτσα. Έχει μάθημα στην αντίθετη πλευρά του κτιρίου με τη Christine. Aντιθέτως εγώ έχω στην ίδια μερά. Για την ακρίβεια, έχουμε μάθημα σε διπλανές αίθουσες.
Με τον Ryan αποχωριζόμαστε στο διάδρομο που ενώνει τα δύο άκρα του κτιρίου. Μαθητές περπατάνε βιαστικά για να πάνε στην αίθουσά τους, ανάμεσά τους βρίσκεται και η Christine. Στρίβει στη γωνία και εγώ τρέχω να την προλάβω. Σπρώχνω κάποια παιδιά,αλλά οι περισσότεροι είναι απασχολημένοι στο δικό τους προορισμό για να ασχοληθούν με εμένα. Δυστυχώς,όταν καταφέρνω να στρίψω η Christine έχει μπει ήδη στην τάξη.
Την πρώτη μισή ώρα είμαι αρκετά συγκεντρωμένος στο μάθημα,αλλά μόλις βλέπω μία σημείωση στο βιβλίο των μαθηματικών μου το μυαλό μου πηγαίνει στην Christine. Διχάζομαι ανάμεσα στο να της στείλω μήνυμα για να δω αν είναι εντάξει ή να μη της στείλω,εφόσον δε με ενδιαφέρει ιδιαίτερα. Το κομμάτι όμως που πρότεινε το μήνυμα,νικάει και αυτή τη στιγμή πληκτρολογώ ένα μήνυμα που δε γνωρίζω το λόγο που το στέλνω. Περιμένω λίγα λεπτά ,αλλά καμία απάντηση δεν έρχεται.
"Mr.Davis can I be excused?" ρωτάω καθώς σηκώνω το χέρι μου.
"Am I that boring Mr.Tomlinson?"
"Yes but I really have to use the bathroom unless you want me to-"
"Leave"
Σπρώχνω την καρέκλα προς τα πίσω και αρπάζω τη τσάντα από το πάτωμα. Χαμογελάω στον καθηγητή καθώς βγαίνω από την τάξη. Μόλις κλείνει η πόρτα το χαμόγελο πέφτει και το χέρι μπαίνει στην τσέπη για το κινητό. Ακόμα κανένα μήνυμα. Είμαι έτοιμος να στείλω ένα ακόμα,επειδή με εκνευρίζει όταν δε μου απαντάει,όταν μου έρχεται μία ιδέα. Αρχίζω να στέλνω απανωτά μηνύματα, το ένα μετά το άλλο,τόσα που νομίζω πως μπορώ να ακούσω τη δόνηση από εδώ που στέκομαι. Η πόρτα δεν αργεί να ανοίξει. Μία πανικοβλημένη Christine βγαίνει από την τάξη μαζί με τη τσάντα της. Κοιτάει τριγύρω και μόλις με βλέπει περπατάει γρήγορα προς το μέρος μου.
"What happened?! Is he okay?"
Μπορεί να της έστειλα κατά λάθος ένα μήνυμα που έλεγε ότι ο Charles τραυματίστηκε..
"He's fine. I just needed something to get you out of the class"
"Are you serious?! Why did you want me out of there?" ρωτάει φανερά εκνευρισμένη.
Έχει σταυρώσει τα χέρια στο στήθος της και με αυτόν τον τρόπο συγκεντρώνομαι σε άλλο μέρος του σώματος της. Ο βήχας της φέρνει το βλέμμα μου πάλι στα μάτια της. Εκεί όπου υπάρχει γραμμένος καθαρά θυμός.
"Come on" με το κεφάλι της δείχνω το διάφρομο και αρχίζω να προχωράω. Εκείνη όμως δε κάνει ούτε ένα βήμα.
"Louis I'm not in the mood for secret kissing"
"Who said I would ever kiss you again?"
H Christine σηκώνει το ένα φρύδι της περιμένοντας κάποιο σχολιό μου,αλλά κανένα δε βγαίνει από το στόμα μου. Έπειτα κουράζεται και αφήνει το φρύδι της να γυρίσει στην ίδια ευθεία με το άλλο.
"Come on,Christine"
"Where are we going?"
"Just trust me"
Και με αυτή τη φράση μου, σαν να είπα τις μαγικές λέξεις, η Christine περπατάει προς το μέρος μου.