They don't know about us (L.T.)

Chapter 29 - Skin to skin

  Christine's Pov

Το φιλί του μου παίρνει την ανάσα και την κρατά δική του. Προσπαθώ να πείσω τον εαυτό μου να απομακρυνθεί,όμως ακόμα και το μυαλό μου δεν υπακούει. Το κράτημά μου γίνεται πιο σφιχτό πάνω του. Το χέρι του ακουμπάει το πίσω μέρος του γλουτού μου και με μία απαλή κίνηση με ανεβάζει πάνω στον πάγκο. Ο Louis παίρνει τα χείλη του από τα δικά μου και τα ακουμπά στο σαγόνι μου. Κατευθύνεται στο αυτί μου και φιλάει το σημείο κάτω από το λοβό μου.
"Stop me" μου ψιθυρίζει συνεχίζοντας να με φιλάει στο λαιμό.
Το δεξί του χέρι γλιστράει κάτω από τη μπλούζα μου και έρχεται στο ύψος του στήθους μου, το οποίο αγκαλιάζει με την παλάμη του,ενώ με φιλάει. Ανασαίνω αργά και ένα μικρό χαμόγελο σχηματίζεται γρήγορα στο πρόσωπό του.
"Stop..stop me" ψιθυρίζει ξανά.
Συνεχίζω να τον φιλάω αγνοώντας τα λόγια του, όμως εκείνος έχει ήδη απομακρυνθεί. Με τα δευτερόλεπτα να περνούν , ο Louis απομακρύνει τα χέρια του από πάνω μου και έπειτα διακόπτει το φιλί μας. Κάνει κάποια βήματα πίσω και ακουμπά στο island. Θέλω να τον ρωτήσω γιατί σταμάτησε, όμως δε θέλω να του δώσω την ευχαρίστηση να ακούσει την απόγνωσή μου. Το βλέμμα του είναι καρφωμένο στο παράθυρο. Το στήθος του φουσκώνει από τις βαθιές ανάσες που παίρνει , οι σκέψεις φαίνονται να κατακλύζουν το μυαλό του.
"What's wrong?" τον ρωτάω γλυκά θέλοντας να διώξω τη μελαγχολία από τα μάτια του
"Nothing" απαντάει σχεδόν αδιάφορα. Δεν έχει μάθει πως πλέον δε μπορούμε να κρυφτούμε ο ένας στον άλλον ;
"Louis"
"Nothing,Christine. Just bring down your stuff and let's study" απαντάει ψυχρά καθισμένος στην καρέκλα.
"Okay. It's not like we are friends and we can trust each other,right?" τον ρωτάω φροντίζοντας να έχω το ύφος που τον εκνευρίζει.
"Friends" λέει βάζοντας συγχρόνως τη λέξη σε εισαγωγικά με τα δάχτυλά του.
"Whatever,Louis"
Φεύγω από το δωμάτιο ενοχλημένη με τη στάση του και την ξαφνική αλλαγή της διάθεσής του. Πώς γίνεται τη μία στιγμή να συγκρουόμαστε,την επόμενη να ηλεκτρίζεται όλη η ατμόσφαιρα από το φιλί μας και την μεθεπόμενη να βρισκόμαστε πάλι στο αρχικό στάδιο; Δε μπορώ να καταλήξω στο πώς και το γιατί..
Παίρνοντας τα βιβλία πάνω από το γραφείο μου κουνάω κατά λάθος το ποντίκι του υπολογιστή και η οθόνη ανάβει. Μπροστά μου εμφανίζεται η αρχική σελίδα του λογαριασμού μου στο Facebook και το μάτι μου απευθείας πηγαίνει στα κόκκινα νουμεράκια. 5 ειδοποίησες και 2 μηνύματα. Αφήνω ξανά τα βιβλία δίπλα στο πληκτρολόγιο και κάθομαι στην καρέκλα για να δω τα μηνύματα. Θέλω να δω αν είναι η Iris εκείνη που μου έχει στείλει. Ξέρω πως ο Louis με περιμένει,αλλά όσα περισσότερα λεπτά είμαστε χώρια τόσο πιο γρήγορα θα έρθουν τα πράγματα ξανά σε ισορροπία. Είμαι σίγουρη πως αν κατέβω κάτω αυτή τη στιγμή , θα τον ρωτήσω ξανά τι έγινε,εκείνος θα απαντήσει τίποτα και το πιο πιθανό είναι να μαλώσουμε. Οι τελευταίες μέρες είναι τόσο ήρεμες,χαλαρές και σχεδόν χωρίς κανένα αίσθημα θλίψης που δε θέλω να χαλάσω τη ροή τους.
Πατάω πάνω στο εικονίδιο με τα μηνύματα και μου εμφανίζεται πρώτο ένα μήνυμα από τον Jack.

Next time I see you outside of the locker rooms, I hope you be there for me

Αν και γελάω με το μήνυμά του δε μπορώ να αρνηθώ πως όντως ο Jack με γοητεύει με τον τρόπο που με πλησιάζει. Στο μυαλό μου έρχεται η ερώτηση του Louis και όντως είμαι έτοιμη να το σκεφτώ, όμως προλαβαίνω να με σταματήσω. Μπορεί. Σε άλλη στιγμή, ίσως να μην απαντούσα πίσω φλερτάροντας , αλλά τη συγκεκριμένη στιγμή το μόνο που ακούω είναι η ζήλεια στη φωνή του Louis, όταν με ρωτούσε αν τρέχει τίποτα μεταξύ μας ,και ο κρύος τόνος στη φωνή του πριν λίγο. Χωρίς να δώσω ευκαιρία στον εαυτό μου να το σκεφτεί πατάω enter. Στη συνέχεια διαβάζω γρήγορα το μήνυμα της Iris και σημειώνω στο μυαλό μου να απαντήσω αργότερα.
Στη κουζίνα ο Louis έχει ήδη απλώσει τα βιβλία του πάνω στην επιφάνεια και κάθεται στη συνηθισμένη του θέση. Εγώ,από καθαρή αντίδραση,κάθομαι απέναντί του. Μόλις βλέπει την κίνησή μου σμίγει τα φρύδια του ,αλλά γρήγορα πάλι χαλαρώνει το πρόσωπό του. Χωρίς καμία άλλη κουβέντα,ξεκινά να παραθέτει τις ερωτήσεις του και να μου δίνει το test που του είχα δώσει για το σπίτι. Χωρίς να το κοιτάξω , το αφήνω στην άκρη και ανοίγω το βιβλίο του για να κυκλώσω τις ασκήσεις θα λύσει μέχρι να το ελέγξω. Aφήνω το βιβλίο απότομα μπροστά του και φέρνω το test μπροστά μου.
Με μία γρήγορη ματιά σκανάρω την πρώτη σελίδα και βλέπω πως όλα είναι λυμένα. Γυρνάω πίσω , το ίδιο, μόνο που στο τέλος ,εκεί που έχω αφήσει χώρο για σημειώσεις, διακρίνω κάτι γραμμένο.

Buy you a coffee to forgive me?

Κρατώ το βλέμμα μου κολλημένο στο χαρτί και κρατώ το στόμα μου κλειστό. Γυρίζω ανάποδα πάλι το φύλλο και αρχίζω να διορθώνω. Σωστό,σωστό,λάθος. Σωστό αποτέλεσμα. Νιώθω το βλέμμα του πάνω μου, όμως εγώ αρνούμαι να τον κοιτάξω. Ίσως όχι επειδή είμαι θυμωμένη,που πλέον δεν είμαι, αλλά επειδή ξέρω πως αυτή τη στιγμή θέλει κάτι που δε μπορεί να έχει και αυτό τον τρελαίνει. Όταν τελειώνω το τεστ και το βαθμολογώ, του το δίνω πίσω χωρίς να απαντήσω τίποτα στο σημείωμα. Ο Louis μόλις το αφήνω δίπλα του,παρατάει την άσκηση και το παίρνει στα χέρια του.
"Come on. You can't stay mad at me"
"Watch me"
Αρχίζω να εξηγώ για να λύσω τις απορίες που έχει. Η μόνη παύση που κάνω είναι για να τον ρωτήσω αν κατάλαβε και μόλις βλέπω πως δεν υπάρχει καμία καινούρια ερώτηση συνεχίζω. Ο Louis προσπαθεί να με διακόψει αρκετές φορές ,όμως απτόητη συνεχίζω. Δε σταματώ να μιλώ μέχρι να ολοκληρώσω και το μάθημα που ήθελα να του παραδώσω σήμερα. Έπειτα μαζεύω τα βιβλία μου και φεύγω για το δωμάτιό μου χωρίς να του πω κουβέντα.
"You know what? I'm not doing this" μου λέει και παιρνει το ποδι του απο το πρώτο σκαλοπάτι.
"You aren't doing what?"
"You know it annoys the fuck out of me when people ignore me"
"When I ignore you" του λέω με ανάλαφρο ύφος , λατρεύοντας το γεγονός ότι έχω δίκιο.
"You're really annoying"
"Well, you too! You can't just kiss me and then act strange. Something happened"
"Nothing happened" απαντάει ανασηκώνοντας τους ώμους του
Στρίβω την πλάτη μου και ανεβαίνω δύο-δύο τα σκαλιά. Ανοίγοντας την πόρτα του δωματίου μου ακούω τα βήματά του να με πλησιάσουν. Κλείνω την πόρτα δυνατά , πετάω τα βιβλία στο κρεβάτι και κοιτάω το πόμολο σκεπτόμενη αν θα κλειδώσω ή όχι. Ξαφνικά ο Louis εισβάλει μέσα στο δωμάτιο.
"I thought you weren't doing this?" τον ρωτάω ειρωνικά κάνοντας μία κίνηση με τα χέρια μου
"I'm not"
"It doesn't seem like it"
O Louis παραμένει σιωπηλός. Σκέφτεται να μιλήσει ,όμως αποφασίζει αντίθετα.
"Look,Louis,you don't have to do anything,okay? We're both exaggerating things. We're not together. You have the right to keep your thoughts to yourself and I have the right to speak with whoever I want to"

Louis' Pov

Θέλω να της απαντήσω πως δεν έχει το δικαίωμα να μιλάει με όποιον θέλει. Θέλω να της ζητήσω να μη μιλήσει ξανά με τον Jack. Όμως δε μπορώ. Δε μπορώ,επειδή δεν είναι δική μου. Όπως ανέφερε και η ίδια πολλές φορές σήμερα δεν είμαστε μαζί. Ένα κομμάτι μου θα ήθελε. Θα ήθελε να ήταν δική μου. Αλλά εκείνη γνωρίζω πως δε θα το δεχόταν. Έχει χτίσει τοίχους γύρω της και παρόλο που κάθε φορά γκρεμίζω και κάποιον,πάντα προστίθεται ένας ακόμα.
"Wa-"
Τη στιγμή που είμαι έτοιμος να της μιλήσω, ακούω τη φωνή της αδερφής μου να με φωνάζει από τον κάτω όροφο.
"I'm coming!" φωνάζω κοιτάζοντας την Christine.
Εκείνη κουνάει καταφατικά το κεφάλι της δείχνοντας πως καταλαβαίνει και κάθεται στον υπολογιστή. Κατεβαίνω γρήγορα τις σκάλες ,η μικρή μου αδερφή κάθεται στον καναπέ και κλαίει.
"Feli, what's wrong?" την ρωτάω περπατώντας γρήγορα προς εκείνη
"I fell and it hurts" μου λέει δείχνοντας την πληγή της.
Στο γόνατό της υπάρχει μία πληγή που τρέχει αίμα,όχι κάτι ανησυχητικό,όμως η αδερφή μου τρομάζει όταν το βλέπει να κυλάει στο πόδι της.
"Shh,it's going to be okay. Come on , let's wash this thing off"
Η Felicite βάζει το χέρι της μέσα στο δικό μου και πάμε στο μπάνιο.Κάθεται πάνω στο καπάκι της τουαλέτας και απλώνει το πόδι της μπροστά. Χαμηλώνω στο ύψος της και με το βαμβάκι με μπενταντιν καθαριζω την πληγή και το αίμα της. Εκείνη κλείνει τα μάτια της και ένα δάκρυ κυλάει στο μάγουλό της.
"Ouch,Loui,it hurts"
"I'm sorry,love"
Πλησιάζω το βαμβάκι ξανά και περιμένω το σήμα της για να την ακουμπήσω ξανά. Η Felicte κουνάει το κεφάλι της και ξεκινώ.
"Are you okay,sweety?"
Γυρνώ το κεφάλι μου προς τα πίσω και βλέπω την Christine να γέρνει προς τα μέσα. Κοιτάει την αδερφή μου και της χαμογελάει γλυκά.
"I'm okay. It just hurts"
"Oh,you know, it's good to get hurt some times" της λέει μπαίνοντας μέσα.
Η Christine κατεβαίνει επίσης στο ύψος της αδερφής μου και στηρίζει το ένα πόδι της σε εμένα για να ισορροπήσει.
"My mom used to tell me this 'getting hurt means you're getting stronger' " λέει παίρνοντας το βαμβάκι από το χέρι μου για να καθαρίσει την πληγή της αδερφής μου.
Την κοιτάω και νιώθω πως μπροστά μου βρίσκεται ένα από τα πιο όμορφα κορίτσια του κόσμου. Μπορεί να μην έχει προδιαγραφές μοντέλου,όμως το πρόσωπό της,το βλέμμα της, τα λόγια της ,όλα είναι τόσο καθαρά. Διαύγεια.
"Why are you looking at me like that?"
"It's a secret" της απαντάω γελώντας και εκείνη με σπρώχνει με αποτέλεσμα να πέσω πίσω.
Η Felicite και η Christine γελάνε γι αυτό και εγώ , τη στιγμή που σηκώνεται η Christine, πιάνω το γόνατό της και τη φέρνω κάτω μαζί μου. Η Felicite γελάει, έχει ξεχάσει πλέον την πληγή στο γόνατό της.
"Hey!"
"This was only fair" χαμογελάω και εκείνη χαμογελάει πίσω.
Το βλέμμα της πέφτει πάνω στα χείλη μου και ξέρω πως αν δεν ήταν εδώ η μικρή μου αδερφή,θα με φιλούσε. Σηκώνεται και μου δίνει το χέρι της για να με σηκώσει. Μόλις τα δάχτυλά μου ακουμπούν τα δικά της ,εκείνη παίρνει το χέρι της γελώντας και δίνει ένα φιλί στην αδερφή μου πριν φύγει από το δωμάτιο.
"Louis?"
"Yes,love?"
"I like Christine"
Η αδερφή μου σηκώνεται και στρώνει το φόρεμά της. Έπειτα προσπαθεί να στρίψει το καλτσον της για να καλύψει την πληγή της. Βγαίνουμε μαζί από το δωμάτιο,εκείνη κατεβαίνει στον κάτω όροφο για να βρει τον Charles και εγώ πηγαίνω στο δωμάτιο της Christine. Μπαίνοντας την βλέπω να κάθεται στην καρέκλα μπροστά από τον υπολογιστή της και να είναι στο Facebook. Πλησιάζω και βλέπω πως έχει ανοιχτή μία συνομιλία. Έχει ένα μικρό χαμόγελο στα χείλη της. Γέρνω μπροστά και βλέπω το όνομα του Jack.
"I'm going to take Felicite home"
Η Christine πετάγεται ταραγμένη, σα να μην είχε ακούσει ότι είχα μπει στο δωμάτιό της και έπειτα κλείνει το παράθυρο της συνομιλίας τους.
"Why?"
"I have to"
"Can't you stay a bit longer?"
"Why?" ρωτώ εγώ αυτή τη φορά
"We didn't finish our conversation" απαντάει γρήγορα
"We don't have to. Things are going to stay the same"
"Okay. Good night"
"Bye"
Κατεβαίνω τις σκάλες, χαιρετώ τον Charles και βγαίνω από το σπίτι. Με τη Felicite περπατάμε στην απόλυτη ησυχία, ώσπου ξεκινά να μου μιλά για την Christine.
"Won't you go back?" με ρωτάει σφίγγοντας το μπουφαν της στο σώμα της.
"Where?"
"To Charles' house"
"Why?"
"Didn't Christine asked you to stay?"
"Were you eavesdropping again?"
"I -Charles did!"
"Felicite, how many times-"
"I wasn't the only one,Loui"
"Still,it's annoying"
"Ugh. Whatever! I think you should go back"
"Why?"
"Because she wants you to"
"So?"
"And you want too! Don't you?"
"No"
"I like her. Why don't you like her too?"
"Who said I don't?"
"Then go back!"
Μπήκα μέσα στην αυλή του σπιτιού μας και με τα κλειδιά ανοίγω την πόρτα. Χαιρετώ όσους είναι στο σπίτι και πάω στο δωμάτιό μου. Ξαπλώνω στο κρεβάτι και κοιτάω το ταβάνι. Να γυρίσω πίσω ή να κάτσω εδώ;
Σηκώνομαι απότομα από το κρεβάτι και μουρμουρίζω καθώς κατεβαίνω τις σκάλες. Δε μ'αρέσει αυτό που γίνεται. Δε μ'αρέσει να είμαι έτσι. Όμως δε μπορώ να κάνω και αλλιώς. Θέλει να είμαι εκεί. Θέλω να είμαι εκεί. Γιατί για εμένα είναι κάτι περισσότερο. Και θέλω να καταφέρω να γίνει και για εκείνη το ίδιο. Δε ξέρω πότε ήταν η στιγμή που το ένιωσα πρώτη φορά. Δε θυμάμαι.Αλλά γνωρίζω πως ξυπνάω και πλέον μου φαίνεται απόλυτα φυσιολογικό να είναι μέσα στη μέρα μου, να την τραβήξω μέσα σε μια αίθουσα να φιληθούμε, να της στειλω ένα μηνυμα, να τσακωθούμε. Είναι τόσο φυσιολογικό που , όταν την είδα με τον Jack, τότε κατάλαβα ότι δεν είναι δική μου. Είναι εύκολο να ξεχνιέσαι,όμως τί γίνεται , όταν η πραγματικότητα σου χτυπάει την πόρτα; Πρέπει. Πρέπει να την κάνω να νιώσει το ίδιο.
Είκοσι λεπτά αργότερα βρίσκομαι και πάλι έξω από το σπίτι της. Την πόρτα την ανοίγει ο μικρός της αδερφός, ο οποίος φοράει τις πυτζάμες του. Μπαίνοντας μέσα αφήνω το σκουφάκι πάνω στον καναπέ. Ο Charles συνεχίζει να κάθεται στην τηλεόραση, σαν να μην ενοχλείται που βρίσκομαι στο χώρο του.
"Christine is upstairs"
"Thanks,man"
Με γρήγορα βήματα ανεβαίνω τις σκάλες και προχωρώ προς το δωμάτιό της. Η πόρτα είναι μισάνοιχτη. Είμαι έτοιμος να χτυπήσω,όταν βλέπω τη γυμνή πλάτη της να καθρεφτίζεται στον καθρέφτη. Ίσως θα έπρεπε να νιώσω λίγο άσχημα για αυτό που κάνω,όμως δε μπορώ να πάρω τα μάτια μου από τον καθρέφτη. Η πλάτη της είναι γυμνή και μόνο το κάτω εσώρουχό της καλύπτει κάποιο μέρος του σώματός της. Το δέρμα της φαίνεται τόσο απαλό που σχεδόν θέλω να απλώσω το χέρι μου να την αγγίξω.
"You know that I can see you,right?" με ρωτάει στρέφοντας μόνο το κεφάλι της προς το μέρος μου.
Παγώνω και στέκομαι αμίλητος μπροστά από την πόρτα της. Προσπαθώ να σκεφτώ κάτι να πω, όμως τίποτα δε φαίνεται αρκετά καλό.
"Just,wait a minute"
Μετά από ένα λεπτό η πόρτα ανοίγει και μπροστά μου εμφανίζεται η Christine με μία μακριά μπλούζα που φτάνει ως τους μηρούς της και μακριές κάλτσες που φτάνουν λίγο πριν το γόνατο.
"What brings you back?" ρωτάει καθισμένη στο κρεβάτι.
"You" απαντάω χωρίς κανέναν ενδοιασμό
Η Christine μένει σιωπηλή και ξαπλώνει πίσω στο κρεβάτι.
"Even if I couldn't see you, I could feel your eyes on me"
"I-"
"My whole body tensed"
"Sorry, I just-"
"I shouldn't say this, but when you look at me , I can feel my whole body coming alive"
Ξαπλώνω δίπλα της και αγγίζω απαλά το πρόσωπό της. Η Christine γυρνάει να με κοιτάξει , το καστανό στα μάτια της λάμπει και γεμίζει το δωμάτιο μικρές φωτεινές σπίθες.
"I'm going to bed! "
Ο Charles μπαίνει μέσα και μόλις μας βλέπει γυρνάει από την άλλη μεριά.
"I knew it!" λέει χτυπώντας το πόδι του στο πάτωμα.
"Charles-"
"Yeah,yeah. It's a secret and blah,blah. I won't let Zoe know. Good night !" φωνάζει φεύγοντας για το δωμάτιό του.
Γελάμε και οι δύο με τη συμπεριφορά του αδερφού της , το κρεβάτι τραντάζεται ελαφρώς και το γέλιο μας γεμίζει την ατμόσφαιρα. Η Christine σηκώνεται ,κλείνει την πόρτα και γέρνει προς τα πίσω. Μία τούφα πέφτει μπροστά στο πρόσωπό της,όμως δεν την ενοχλεί. Με κοιτάει με ένα μικρό χαμόγελο,όχι πονηρό,αλλά χαρούμενο. Όμορφη εικόνα.
"I don't like the fact you keeping secrets"
Κάθεται οκλαδον στο κρεβάτι και εγώ ανασηκώνομαι για να μπορώ να την κοιτάξω.
"I can't do anything about this"
"I trust you, don't you?"
"It's me I don't trust" της απαντάω με κάθε ειλικρίνεια.
"What do you mean?"
Τα μάτια της βρίσκουν απευθείας τα δικά μου και όλο το άγχος διαλύεται.
"I lose control,Christine. If I kept kissing you today, I would do something and you'd get mad"
"I wouldn't"
"You would,Christine" απαντάω πεπεισμένος πως λέω την αλήθεια. "I almost lost control"
H Christine απρόσμενα με φιλάει και πριν προλάβω να κουνηθώ, βρίσκεται ήδη καθισμένη στα πόδια μου.
"Christine-"
"What if I want you to lose control?" ψιθυρίζει
Την κοιτάω και το μυαλό μου σταματάει. Το απόλυτο κενό. Μόνο εκείνη μέσα σε αυτή. Το γέλιο της και το χαμόγελό της. Η μόνη σκέψη το όνομά μου στα χείλη της.
"It's okay,Louis"
Χαμογελάει και σκύβει για να με φιλήσει. Είναι διστακτική,όμως χαλαρώνει όταν την αγγίζω και τη φέρνω πιο κοντά μου. Τη φιλάω ήρεμα και γλυκά για να ξέρει πως δεν πρόκειται να την πιέσω. Δαγκώνει το χείλος μου για πρόσβαση και εγώ της την δίνω. Φέρνω το χέρι μου μέσα από τη μπλούζα της και χαϊδεύω την πλάτη της. Έπειτα σπρώχνω την μέση της προς το σώμα μου και εκείνη έρχεται πιο κοντά ,φροντίζοντας όμως να τρίψει την περιοχή της πάνω μου. Καταπνίγω τον μικρό αναστεναγμό που ήταν έτοιμος να βγει και σιγά-σιγά γέρνω προς τα πίσω. Όταν ακουμπώ στο στρώμα , η Christine με τη σειρά της αγγίζει το σώμα μου κάτω από τη μπλούζα μου. Σηκώνομαι ελαφρά και εκείνη μου τη βγάζει. Την πετάω κάπου ,χωρίς να κοιτάξει και ενώ νομίζω πως θα με φιλήσει, με ρίχνει πίσω και φιλάει το λαιμό μου,έπειτα το στήθος μου. Αφήνει μικρά φιλιά μέχρι να φτάσει στο κούμπωμα του παντελονιού μου. Τότε την φέρνω ξανά πάνω και τη σπρώχνω για να πέσει δίπλα. Φέρνω το σώμα μου πάνω της και της δίνω ένα μικρό φιλί. Το χέρι μου πέφτει στο μηρό της και σηκώνει τη μπλούζα της αργά. Μόλις γλιστράει μέσα και αγγίζω το στήθος της ,η Chirstine παίρνει μία μικρή κοφτή ανάσα. Μόνη της σηκώνει τη μπλούζα και την πετάει εκεί που είναι η δική μου. Θέλω να κοιτάξω προς τα κάτω, όμως τα μάτια της με έχουν μαγνητίσει. Κρύβουν τόση μαγεία τα μάτια της,άραγε το ξέρει; Της δίνω ένα φιλί στο λαιμό,δαγκώνοντας ελαφρά το σημείο και σιγά-σιγά προχωράω προς τα κάτω. Μόλις φτάνω στο αριστερό της στήθος και το φιλάω, εκείνη γραπώνει το μπράτσο μου ,όμως δε με σταματά. Συνεχίζω και η ανάσα της γίνεται όλο και πιο βαριά. Τη φιλάω ξανά και με το χέρι μου χαϊδεύω το σώμα της ως κάτω. Το μόνο που υπάρχει αυτή τη στιγμή είναι εκείνη. Άραγε το ξέρει; Ξέρει πως όταν είμαστε έτσι, το μόνο που υπάρχει για εμένα είναι αυτή; Σαν όλος ο κόσμος να κλείνεται σε ένα κουτί μακριά. Σαν να υπάρχουμε μόνο εγώ και η Christine.
Στρίβει τη λεκάνη της προς το μέρος μου ,σημάδι πως νιώθει άνετα γι αυτό που πρόκειται να κάνω. Όμως θέλω να πάρω το χρόνο μου. Θέλω αυτή η στιγμή να μην περάσει τόσο γρήγορα όσο οι άλλες. Δε θέλω να ξυπνήσω και να έχει φύγει. Θέλω να είναι το πρώτο πράγμα που θα σκεφτεί όταν ανοίξει τα μάτια της. Θέλω να με κοιτάξει αύριο και να δω πως στη σκέψη της τριγυρνάει ακριβώς αυτή η στιγμή και να μου χαμογελάσει. Τη φιλάω για να αποτρέψω τον εαυτό μου από το να μιλήσει. Οποιαδήποτε λόγια μπορούν να την πάρουν μακριά μου. Δε δέχομαι να την χάσω αυτή τη στιγμή. Το χέρι μου πέφτει από το λαιμό της στο εσωρουχό της και δαγκώνει ελαφρώς το χείλος μου ,όταν εισχωρεί μέσα στο εσώρουχό της. Την κοιτάζω για να μου πει αν είναι εντάξει και εκείνη χαιδεύει το πρόσωπό μου χαμογελώντας. Με την άδειά της αγγίζω τη περιοχή της και εκείνη αναστενάζει σιγανά. Κλείνει τα μάτια της όταν ο αντίχειράς μου αρχίζει να δουλεύει. Αναπνέει πιο βαριά ,αλλά καταπνίγει τη φωνή της. Τη φιλάω για να χαλαρώσει και συγχρόνως αφήνω ένα δάχτυλο να γλιστρήσει μέσα της. Το κράτημά της γίνεται πιο σφιχτό,όμως με ενθαρρύνει να επιταχύνω. Οι ήχοι της , το δέρμα της, η μυρωδιά της και το φιλί της , με κάνουν να πρέπει να απομακρύνω τον εαυτό μου από κοντά της ,αλλιώς θα τριφτεί πάνω της κάτι που ίσως να μην θέλει. Η Christine σαν να καταλαβαίνει,αντί να με σταματήσει,με φιλάει ξανά και το χέρι της πέφτει στο τζιν μου. Ακουμπά τη δικό μου μόριο και το σφίγγει όταν χρησιμοποιώ και δεύτερο δάχτυλό. Αναστενάζει και με φιλάει. Παίρνω το χέρι της από πάνω μου και φέρνω το σώμα μου πάνω στο δικό της. Τα δάχτυλά μου στην ίδια θέση, το στόμα μου στο στήθος της.
"Louis" ψιθυρίζει και το συναίσθημα είναι υπέροχο. Το όνομά μου στα χείλη της φέρνει ένα χαμόγελο και ξέρω πως αν δεν ήμασταν έτσι τώρα θα την ένοιαζε περισσότερο. Δαγκώνω το λαιμό της , ταυτόχρονα εκείνη κλείνει ελαφρώς τα πόδια της.
"Are you-"
"Yes" απαντάει φιλώντας με.
Λίγο μετά τα δάχτυλά της σφίγγουν το μπράτσο μου , το σώμα της τρεμάμενο στα χέρια μου πέφτει στο στρώμα. Ξαπλώνω δίπλα της ,χωρίς να τη ρωτήσω την φέρνω στην αγκαλιά μου τυλίγοντας τα χέρια μου γύρω της. Προσπαθεί να στρίψει ,νομιζοντας πως ειναι η σειρά μου, ομως την κρατάω ακίνητη.
"I want to"
"I'm sure-"
Δε προλαβαίνω να τελειώσω την πρότασή μου, ο αγκώνας της χτυπάει τη κοιλιά μου. Γελάω και την φέρνω πάλι κοντά μου παρά την αντίστασή της.
"Another time" της λέω και φιλάω τον ώμο της.
Ξαπλώνουμε στην απόλυτη ησυχία,τα σώματά μας μπλεγμένα , σαν ένα κουβάρι. Ο μόνος θόρυβος οι αναπνοές μας. Ο ήχος μηνύματος του Facebook ακούγεται από τα ηχεία , το σώμα μου αμέσως τσιτώνεται σκεπτόμενος πως είναι ο Jack. Η Christine φιλάει το μπράτσο μου και κουρνιάζει περισσότερο στην αγκαλιά μου. Δε γυρνάει το κεφάλι της να κοιτάξει. Απλά με αγκαλιάζει. Με διαβεβαιώνει πως δεν την ενδιαφέρει. Χαμογελάω. Σήμερα ένα κομμάτι της έγινε δικό μου.
Κοιτάω το ρολόι στον τοίχο και βλέπω πως είναι ώρα να φύγω. Σιχαίνομαι το γεγονός πως πρέπει να την αφήσω, όμως γνωρίζω πως πρέπει να γυρίσω σπίτι. Εξάλλου δε θα θέλει να μείνω εδώ. Μετακινώ το σώμα μου από το δικό της και εκείνη παραξενεμένη γυρνάει να με κοιτάξει. Με βλέπει να ψάχνω τη μπλούζα μου , η απορία καθαρή στο πρόσωπό της.
"I gotta go home"
"Can't you stay?" με ρωτάει φέρνοντας το πάπλωμα πανω στο σώμα της.
"You want me to?" την ρωτάω αφήνοντας κάτω τη μπλούζα μου.
"Yeah, you look good in my room" λέει χαμογελώντας
"I told you"
H Christine γελάει κλείνοντας τα μάτια της. Κρύβει το πρόσωπο της με το μαξιλάρι και ξαπλώνει στη μεριά μου. Χωρίς να πάρω τα μάτια μου από πάνω της, βγάζω το κινητό και μόνο για να γράψω το μήνυμα σταματώ να την κοιτώ. Ειδοποιώ τη μητέρα μου πως θα κοιμηθώ στο σπίτι του Stan,ξέροντας πως αύριο θα υπάρξει σίγουρος καυγάς. Τώρα όμως δε με νοιάζει.
Απενεργοποιώ το κινητό, το ακουμπώ στο γραφείο και για ένα δευτερόλεπτο σκέφτομαι να κοιτάξω την οθόνη,όμως αποφασίζω να πράξω αντίθετα. Βγάζω τα παπούτσια,κάλτσες και έπειτα το παντελόνι. Σβήνω το φως και μπαίνω κάτω από τα σκεπάσματα. Mόλις ακουμπάω το στρώμα η Christine έρχεται δίπλα μου και γυρνάει το σώμα της, ώστε να κουρνιάσει στα χέρια μου. Τοποθετώ το κεφάλι μου στον ώμο της και της δίνω ένα μικρό φιλί πριν κλείσω τα μάτια μου. Εκείνη μπλέκει τα δάχτυλά μας και τα αφήνει να πέσουν μπροστά από το στομάχι της. Με τη μυρωδιά της και το χάιδεμα στο χέρι μου, αποκοιμιέμαι σίγουρος για το τι νιώθω πλέον για εκείνη.