They don't know about us (L.T.)

Chapter 44 - Scared

"Because I'm so scared of losing you and I don't know what I can do about it" 

  Christine's Pov


"But I don't want to go out!" λέω στους δύο φίλους μου για μία ακόμη φορά.
Η Iris και ο Louis στέκονται δίπλα από το κρεβάτι μου ενώ εγώ είμαι ξαπλωμένη και καλυμμένη από τα σκεπάσματα.
"Oh,come on Christine! Everyone's going to be there. You've been here for almost a week and we've been staying at home. I need to have some fun! No offense,Christie "
"But I wanna stay home. I wanna watch movies and just be with you guys. I'm not in the mood of interacting with other people"
"These other people are your childhood friends!" λέει η Iris αγανακτισμένα
"Friends? You are my friends. Louis is my friend. Hell, even Rachel and Ryan can be considered as friends! None of them pick up the phone to see how I was doing after I moved away. Not a single one of them texted me or even just messaged me on Facebook or anything! The only one was Alex and you know how it went"
"All of them wanted to contact but they believed it was better to give you some time. Don't be so harsh. You were the one who pushed everyone away after your parents died. They tried to be by your side but you thought they were pitting you. You thought that even Alex was pitting you. So don't put the blame on them"
"Yeah like Mary didn't have that look on her face that said 'She lost her parents.She's alone.Let's give her hug' "
"It was only one person! Geez, Christine! Wake the fuck up! I know you're hurt , I know you feel lost and lonely , but it's time to stop being miserable. Yeah, you lost your parents. Yeah,it fucking sucks. You will miss them for the rest of your life, but you have to live to remember them! And you do not live. You're just a dead man walking"
"Geez, Iris. Thanks for the fucking support"
Στο μεταξύ ο Louis έχει καθήσει στην στριφογυριστή καρέκλα και κάνει σβούρες. Το βλέμμα μας συναντιέται και δε χρειάζεται να μιλήσει για να καταλάβω πως συμφωνεί μαζί της.
"Hey! That's not fair and you know it! I'm just worried 'bout you ,Christine. It's been what? 8 months? It's time to let it go!"
"Maybe it's time to let you go!"
O Louis σταματάει να γυρίζει μόλις ακούει τα λόγια μου. Η Iris με κοιτάει άναυδη και εγώ η ίδια προσπαθώ να συνειδητοποιήσω τα λόγια που μόλις άφησα να φύγουν από το στόμα μου.
"Iris-I..I didn't-"
"I'm going to go. I'll be with the guys tonight. I hope you fucking change your mind"
"Iris! I'm-"
"Don't,Christine. I'll see you later. Bye,Louis"
Βλέποντας την να φεύγει από το δωμάτιο σκέφτομαι να την ακολουθήσω και να της ζητήσω συγγνώμη,όμως καλύτερα να της δώσω κάποιο χρόνο να ηρεμήσει.
Όταν ακούω την εξώπορτα να κλείνει, φέρνω το πάπλωμα πάνω από το κεφάλι μου και το αφήνω να πέσει. Αρχίζω να σκέφτομαι τα λόγια της και τον τρόπο που της μίλησα. Δεν ήταν δίκαιο να την κατηγορήσω για έλλειψη υποστήριξης,γιατί η Iris έκανε ό,τι μπορούσε δεδομένου της κατάστασης και δεδομένου τι άνθρωπος είμαι. Έχει δίκιο πως δεν άφησα κανέναν άλλον να με πλησιάσει παρά μόνο εκείνη. Ακόμα και τον Alex, που τότε ήτανε το αγόρι μου,τον αντιμετώπιζα σαν έναν άγνωστο, οποίος δεν ένιωθε τίποτα παρά μόνο οίκο για εμένα. Ενώ εκείνος προσπαθούσε να με προσεγγίσει και να με στηρίξει,εγώ τον έδιωξα με κάθε δυνατό τρόπο,ώσπου μία μέρα η ανακοίνωση της θείας μου, έβαλε τέλος στη σχέση μας. Γνωρίζω πως δεν του έχω φερθεί με τον καλύτερο τρόπο. Γι αυτό του έστειλα μήνυμα λίγο καιρό αφότου μετακόμισα. Σε αυτό το μήνυμα του ζητούσα συγγνώμη για τη συμπεριφορά μου και για όλα όσα τον υποχρέωσα να ανεχτεί. Η απάντησή του ήταν ακριβώς αυτό που περίμενα,αλλά κάτι που δε μπορούσα να του δώσω. Μου ζητούσε να είμαστε μαζί ακόμα και ας είμαστε μακριά. Θα βρίσκαμε τρόπο να διατηρήσουμε τη σχέση μας. Ίσως αν τα πράγματα ήταν διαφορετικά να το σκεφτόμουνα,όμως εκείνη τη στιγμή δεν άφησα τον εαυτό μου να μπει σε τέτοια διαδικασία. Και έτσι καταλήξαμε με εκείνον να μου στέλνει μηνύματα της πρώτες μέρες και με εμένα να τον αγνοώ.
Όσο για τα υπόλοιπα παιδιά , τους υπόλοιπους «φίλους» μου είναι αλήθεια πως κανένας από αυτους δεν επικοινώνησε μαζί μου. Από τη μία πλευρά τους δικαιολογώ. Σίγουρα προσπάθησαν ορισμένοι και εγώ δεν έδειξα κάποια δεκτικότητα. Όμως από την άλλη πλευρά, όταν είσαι αληθινός φίλος, επιμένεις,συμπαραστέκεσαι και κυρίως υπομένεις. Φυσικά όχι όλες τις καταστάσεις. Όλα και όλοι έχουν τα όρια τους. Συναισθηματικά και χρονικά. Και μάλλον εγώ έφτασα στο χρονικό όριο της Iris. Πόσο εύκολο μπορεί να είναι για κάποιον να έχει δίπλα του έναν άνθρωπο που για τους τελευταίους εφτά μήνες το μόνο που κάνει είναι να κλαίει και να είναι διακρώς κακόκεφος; Βέβαια ο καθένας έχει την υπομονή του. Άλλος μπορεί να άντεχε πολύ περισσότερο, η Iris μάλλον έφτασε στο όριό της. Ή για να είμαι πιο ειλικρινής, δεν είναι πως δεν έχει άλλη υπομονή, είναι πως ανησυχεί. Θα ήθελα να της πω πως δεν χρειάζεται και πως θα γίνω καλά,ήδη έχω κάνει μία μικρή πρόοδο,όμως εκείνη μάλλον περιμένει περισσότερο από εμένα,γιατί η αλήθεια είναι πως μπορώ να κάνω πολλά περισσότερα. Απλά είναι δύσκολο να ξεφύγεις από τον πόνο και το κενό. Καμια φορά συνηθίζεις να ξυπνάς μαζί τους , να ζεις μαζί τους. Συνηθίζεις τόσο πολύ που έπειτα από κάποιο καιρό δε σε ενοχλούνε, ίσα-ίσα γίνονται τόσο οικεία συναισθήματα που νιώθεις φόβο στη σκέψη πως θα σταματήσουν να υπάρχουν. Κατοικούν μέσα σου ,ριζώνουν , σε ηρεμούν. Όμως συγχρόνως σε τρώνε, σε αποδυναμώνουν, σε διαλύουν, σε γκρεμίζουν σιγά-σιγά χωρίς να το καταλαβαίνεις. Αυτό που θεωρείς δύναμή σου και παρηγοριά σου καταλήγει να είναι η αδυναμία σου , ο αργός θάνατός σου.
Θέλω να πιστεύω πως μπορώ ακόμη να ξεφύγω από το κράτημά της. Θέλω να πιστεύω ότι για εμένα δεν είναι τόσο οικεία συναισθήματα όσο τα νιώθω, ότι είναι περισσότερο μία ψευδαίσθηση, παρά η πραγματικότητα. Έχει δίκιο η Iris πως πρέπει να ζήσω. Πόσες φορές μου έχει πει την ίδια φράση και πόσες φορές της είπα πως θα προσπαθήσω; Πολλές. Και εκείνη τη στιγμή ήθελα να προσπαθήσω,αλλά όταν ερχόταν η ώρα, φοβόμουν,έκανα πίσω. Δε θα κρύψω πως είμαι γκρεμισμένη. Είμαι. Το να χάνει κάποιος τους γονείς του σε αυτήν την ηλικία είναι ένα από τα γεγονότα που θα σε στιγματήσουν και θα σε κυνηγάνε για την υπόλοιπη ζωή σου. Είναι από τα γεγονότα που θα γίνουν αιτία για μια ριζική αλλαγή. Όμως ποια επιρροή θα έχει πάνω σου,μόνο εσύ το καθορίζεις. Μπορείς να το αφήσεις να σε διαλύσει και να σε κάνει τον άνθρωπο που πάντοτε σιχαινόσουν και είχες υποσχεθεί στον εαυτό σου να μην γίνεις ποτέ. Μπορείς όμως να το αφήσεις να σε γονατίσει, αλλά να υποχρεώσεις τον εαυτό σου να γνωρίσει μία πτυχή του εαυτού σου που δεν ήξερες πως υπήρχε. Μπορεί να σε κάνει να ανακαλύψεις τη δύναμη που κρύβεις μέσα σου, την αντοχή και την υπομονή που κρύβεις. Όλοι νομίζουμε πως γνωρίζουμε ποια είναι τα όρια μας όμως κανείς δεν τα ξέρει πραγματικά μέχρι να τα ξεπεράσει.
Επιλέγω λοιπόν να μην το αφήσω να με διαλύσει. Ναι, με γονάτισε. Ναι, έχω αλλάξει. Όμως όχι. Δε θα το αφήσω να με μετατρέψει στον άνθρωπο που πάντα έλεγα πως δε θα γίνω. Ήμουν χαρούμενος άνθρωπος και αισιόδοξος πριν πεθάνουν οι γονείς μου. Είχα τόσα όνειρα και φιλοδοξίες. Όλα αυτά κάηκαν. Αυτό δε σημαίνει πως δε μπορούν να αναδυθούν από τις στάχτες. Δε σημαίνει πως εγώ δε μπορώ να αναδυθώ από τις στάχτες. Φυσικά δε μπορώ να γίνω ο ίδιος άνθρωπος που ήμουν πριν. Κανένας άνθρωπος που έχει βιώσει μία αλλαγή που τον τραυμάτισε δε μπορεί να γυρίσει στον εαυτό που έχασε, μπορεί όμως να γίνει κάτι καλύτερο. Και εγώ αποφασίζω να με χτίσω ξανά. Εξάλλου φαύλως κύκλος, δεν είναι; Γκρεμίζεσαι και χτίζεσαι ξανά. Χάνεις και κερδίζεις. Αυτό γνωρίζω, αυτό μου έμαθαν να κάνω. Να χτίζω τον εαυτό μου ξανά και ας πέφτω. Να μην αναλώνομαι σε συναισθήματα και καταστάσεις που δεν μου προσφέρουν τίποτα παρά μόνο πόνο.
Έτσι, μετά από τον εσωτερικό διαλογισμό, πετάω απότομα το πάπλωμα και σηκώνομαι. Ο Louis με κοιτάει περιμένοντας την επόμενη κίνησή μου. Χαμογελάω πονηρά καθώς προχωρώ προς το μέρος του και όταν φτάνω κάθομαι στα πόδια του.
"We are going out tonight. And you are going to dance with me"
"Maybe. If I'm drunk enough I will even make out with you" το βλέμμα του αστράφτει και μάλλον σκέφτεται αυτό που σκέφτομαι και εγώ. Προσπαθεί να γελάσει για να καλύψει την αλήθεια αυτών που είπε, όπως γνωρίζω πως αν είχε την ευκαιρία..
"You're dying for it" απαντάω περιπαιχτικά
"No,darling" ο Louis με τον αντίχειρά του στο πηγούνι μου στρέφει το πρόσωπό μου προς τα εκείνον. "You are dying for it"
Ανοίγω το στόμα μου για να απαντήσω, να αρνηθώ, να πω ψέματα πως δε μου έχει λείψει η γεύση του φιλιού του, όμως ευτυχώς ο Charles μπαίνει μέσα στο δωμάτιο και με σώζει.
"Uhm.Sorry. I was meant to knock but-"
"It's okay. What is it?" τον ρωτάω ενώ σηκώνομαι από τα πόδια του Louis
"Μe and Zoe are going to watch a movie. Wanna come?"
"We'll go out" απαντάω κοιτώντας τα ρούχα μου στη ντουλάπα
"Out?"
"Yeah,we'll be with Iris and the guys"
«Φούστα ή φόρεμα;» αναρωτιέμαι αγγίζοντας τα ρούχα που κρέμονται.
Αφοσιώνομαι τόσο στην εύρεση ενδύματος που δε καταλαβαίνω πότε ο Louis φεύγει από το δωμάτιο. Όταν τελικά αποφασίζω, βγάζω τα ρούχα μου και με τα εσώρουχα τρέχω προς το μπάνιο. Ανοίγω την πόρτα ,χαρούμενη που δεν έπεσα πάνω σε κάποιον,αλλά η χαρά διαλύεται. Ο Louis πέφτει πάνω μου βρέχοντας με. Το βλέμμα του κατευθείαν πέφτει στο ημίγυμνό μου σώμα κάνοντας με να κοκκινίζω.
"Stop looking!" φωνάζω μπαίνοντας μέσα στο μπάνιο και σπρώχνοντας τον έξω. Τα χέρια μου ακουμπάνε το γυμνό του μπράτσο και δε μπορώ παρά να θυμηθώ τη πρώτη νύχτα που κοιμηθηθήκαμε ημίγυμνοι.
"Leave!"
"Are you sure you don't need any help?"
"Help?"
"I could give you a hand.." τοποθετεί το χέρι του στην κάσα και στηρίζεται εκεί.
Οι σταγόνες πέφτουν από τα βρεγμένα του μαλλιά στο πάτωμα , στο γυμνό του στήθος...
"I could give you-"
"You wont' give me anything! Shout!Shout!"
Τον σπρώχνω πανικοβλημμένη και εκείνος γελάει. Κλείνω την πόρτα,κλειδώνω και παίρνω μία ανάσα για να ηρεμήσω. Ο Louis χτυπάει την πόρτα γελώντας.
"Go away!"
Προσπαθώ να αντισταθώ, να αποτρέψω τον εαυτό μου από το να ανοίξει την πόρτα και να τον τραβήξει μέσα στο δωμάτιο.
"Oh,come on, Christine!" φωνάζει γελώντας "One day,love. One day you're going to beg me to get inside of-"
"Louis!" φωνάζω δυνατά και εκείνος πάλι γελάει.
Ευτυχώς αμέσως μετά ακούω τα βήματά του, έτσι και εγώ μπαίνω για μπάνιο. Βέβαια ο Louis δε φεύγει από το μυαλό μου. Οι σταγόνες, το βρεγμένο ανακατωμένο μαλλί...
Κλείνω το βρύση απότομα θυμωμένη με τον εαυτό μου που ακόμη δεν έχει βρει τον τρόπο να απωθήσει τον Louis. Είμαι με τον Jack..
Βγαίνοντας από το μπάνιο κάνω μία σημείωση στο πίσω μέρος του μυαλού μου να του τηλεφωνήσω αύριο το πρωί. Το δωμάτιό μου ευτυχώς είναι άδειο και έτσι μπορώ να ντυθώ με την ησυχία μου. Επιλέγω να βάλω ένα πετρολ φόρεμα που φτάνει σαφώς λίγο πιο κάτω από τους μηρούς μου. Δεν είναι μακρύ,αλλά δε μπορεί να θεωρηθεί και κοντό. Το συνδυάζω με τις γόβες που μου είχε αγοράσει η Iris στα γενέθλιά μου, βάφομαι ελαφρά,φροντίζοντας να τονίσω μόνο τα χείλη μου. Διαλέγω ανάλογα κοσμήματα, παλτό και αφού βεβαιωθώ πως είμαι εντάξει,κατεβαίνω στο σαλόνι.
H Zoe με τον Charles πρέπει να έχουν φύγει,γιατί ο Louis κάθεται μόνος του στον καναπέ. Βλέπει μία αστυνομική σειρά ξαπλωμένος μάλιστα. Ξεροβήχω και τότε σηκώνει το κεφάλι του. Με κοιτάει και ξαπλώνει πάλι. Σε δευτερόλεπτα ανασηκώνεται και με κοιτάει σαστισμένος.
"You're not going out in these"
"Why not?"
"You are not"
"You don't tell me what to wear and what not"
"Christine-"
"Louis, I'll be with you. What's the worst that can happen?"
"Do you really want me to answer to that?" με ρωτάει χαμογελώντας πονηρά. Το χρώμα των ματιών του έχει σκουρύνει και γνωρίζω ,πως αν μείνουμε για λίγο ακόμα στο σπίτι, ότι δε θα πάμε στο club. Μετά από λίγα λεπτά περισσότερης διαφωνίας, ο Louis βάζει επιτέλους το μπουφαν του και φεύγουμε. Στο δρόμο είναι συνεχώς δίπλα μου και κάθε φορά που περνάει κάποιο αγόρι ή άνδρας,ακόμη και αν περνάει ζευγάρι, εκείνος περνάει το χέρι του στη μέση μου. Και κάθε φορά εγώ τον σπρώχνω και τον αποκαλώ παρανοϊκό.
Φτάνοντας στο club το κράτημα του Louis γίνεται ακόμη πιο σφιχτό. Προσπαθώ να απομακρυνθώ, γιατί έχει αρχίσει να με ενοχλεί πραγματικά η συμπεριφορά του. Δεν περνάει πολύ ώρα που στεκόμαστε στην ουρά,όταν βλέπω έναν από τους φίλους μου να βγαίνει από μέσα και να χαιρετάει τον πορτιέρη.
"Hey Jason!" φωνάζω περπατώντας προς εκείνον. Ο Jason κοιτάει τριγύρω του για να με βρει και όταν το πετυχαίνει,χαμογελάει. Αφαιρεί το τσιγάρο από τα χείλη του, που ετοιμαζόταν να ανάψει.
"Hey you! I didn't expect you to show up" λέει δίνοντάς μου μια γρήγορη αγκαλιά. Ο τόνος του με κάνει να χαμογελάσω,γιατί γνωρίζω πως δε το λέει με κακία.
"Yeah,honestly..me neither!"
Ο Jason γελάει,σταματάει όμως,όταν κοιτάει κάτι από πίσω μου. Γυρίζω στο πλάι και βλέπω πως ο Louis στέκεται ακριβώς πίσω από εμένα έχοντας ένα αυστηρό βλέμμα.
"Jason,this is Louis"
"Hey"
"Hey"
Τα δύο αγόρια κοιτιούνται έντονα για λίγα λεπτά, ώσπου και οι δύο χαμογελάνε. Υποθέτω πως προσπαθούσαν να καταλάβουν την ποιότητα ο ένας του άλλου.
"So...you're smoking now"
"Well..I think it was inevitable" γελάει ανάβοντας το τσιγάρο.
Ο Jason πάντα ήταν εκείνος που δοκίμαζε ό,τι του απαγόρευαν. Ήταν ο μόνος από την παρέα που έκανε ακριβώς αυτό που ήθελε χωρίς καμία τύχη. Και αν του απαγορεύαν κάτι,εκείνος έβαζε στόχο να το πραγματοποιησει. Μάλλον κάτι παρόμοιο θα έγινε και με το τσιγάρο.
"Come on,let's get you inside. Does Iris know that you're here?"
"Nope"
O Jason πετάει το μισοτελειωμένο του τσιγάρο πιο πέρα,φτιάχνει τα ρούχα του και πηγαίνει στον πορτιέρη. Ψιθυρίζει στο αυτί του κοιτώντας μας και έτσι ανοίγει τη δίπλη πόρτα για να μπούμε.
Ο χώρος είναι γεμάτος από παιδιά της ηλικίας μας και φυσικά από φοιτητές.
"What did you say to him?" ρωτάω τον Jason
"He's a friend of my father. That's how we all got in!"
O Jason πιάνει το χέρι μου για να μη χαθούμε καθώς διασχίζουμε το χώρο για να φτάσουμε στην παρέα. Τα παιδιά βρίσκονται ευτυχώς κοντά στο μπαρ, κάποιοι γύρω από ένα τραπέζι,κάποιοι χορεύουν. Αφού χαιρετήσω τους περισσότερους ψάχνω την Iris και ψάχνοντας την , βλέπω τον Louis να μιλάει με τον Jason. Έπεται ο Jason του γνωρίζει τους υπόλοιπους και νιώθω σχεδόν άσχημα που τον άφησα μόνο.
"Are you good? I just wanna talk to Iris" φωνάζω στο αυτί και εκείνος κουνάει καταφατικά το κεφάλι του. Κάνει την κίνηση να γυρίσει στα παιδιά,αλλά τον σταματάω ξανά.
"Are you sure?"
O Louis μου δίνει με άνεση ένα φιλί στο μάγουλο και επιστρέφει στους υπόλοιπους. Στέκομαι άναυδη από πίσω του προσπαθώντας να συνειδητοποιήσω αυτό που μόλις έγινε. Με το φιλί του με διαβεβαίωσε πως δεν υπάρχει πρόβλημα να τον αφήσω με τους φίλους μου. Αλλά αυτό που με τρόμαξε είναι η φυσικότητα της κίνησής του. Αυτό που με τρόμαξε είναι πως το πρώτο δευτερόλεπτο δε ταράχθηκα,αντίθετα νόμισα πως είναι η φυσική ροή της σχέσης μας.
Σπρώχνω αυτές τις σκέψεις στο πίσω μέρος του μυαλού μου και επικεντρώνομαι στην Iris. Όταν με βλέπει η πρώτη της αντίδραση είναι να χαμογελάσει πλατιά,αλλά μετά μάλλον θυμήθηκε τί έχει γίνει, και συνεχίζει να χορεύει.
"Iris"
H κοπέλα μπροστά μου χορεύει ανέμελα, αδιαφορώντας τελείως για την ύπαρξή μου. Όμως τη γνωρίζω αρκετά καλά για να ξέρω πως αυτό που κάνει δεν της είναι εύκολο.
"Iris!"
τη σκουντάω και εκείνη γυρνάει εκνευρισμένη προς το μέρος μου.
"Ι'm sorry!"
"Ι can't hear you!"
"Iris, I-"
"I can't hear you!"
Αρπάζω το χέρι της Iris και την τραβάω στις τουαλέτες. Στέκεται μπροστά μου με σταυρωμένα τα χέρια περιμένοντας να ξεκινήσω. Η αλήθεια είναι πως είχα ετοιμάσει ολόκληρο μονόλογο ,αλλά για κάποιο λόγο έχω ξεχάσει τα πάντα.
"So?"
"Look,Iris..I'm..I'm so sorry. I'm truly deeply sorry. I shouldn't have said that. You have every right to be mad but I didn't mean that. I just felt like you went too far. You were right. Yes, I have to start living again and stop whining. I will try. But I want my best-friend by my side. If it wasn't for you ; I would have killed myself. I'm sorry,Iris."
"I won't tell you that it's okay because it's not... But I was wrong too. It's hard.. You've been trying, I know that, but.. -"
"I know! I'm sorry. I'm sorry! I'm going to try harder ..just don't leave..."
"Hey,hey. I'd never leave you. You are my best-friend"
H Iris με αγκαλιάζει σφιχτά και εγώ το ίδιο. Ένα βάρος φεύγει από τους ώμους και τώρα νιώθω πως μπορώ να περάσω καλά απόψε.
"Iris.."
"Yah?"
"I love you"
"I love you too "
Μετά από λίγο γυρνάμε στα παιδιά χαρούμενες και οι δυο μας που λύσαμε τη διαφορά μας. Κοιτάω τα αγόρια και βλέπω τον Alex να μιλάει με τον Jason. O Louis δεν είναι μαζί τους,αλλά ούτε και με τους άλλους. Κοιτάω τα άτομα που χορεύουν στον περίγυρο και τον βλέπω να χορεύει με μία κοπέλα,μία άγνωστη κοπέλα.
"Who is that?" ρωτάω την Iris
"I don't know? Is this Louis?"
"Yes!" φωνάζω εκνευρισμένη
"Are you jealous or something?"
"Hell no! I'm with Jack,remember?"
"I do remember. Do you?"
"Iris, cut it out. I'm not in the mood for another lecture"
"You are so jealous"
"I am not!"
H Iris γελάει με τη συμπεριφορά μου και εγώ εκνευρίζομαι ακόμη περισσότερο. Περπατάει προς το μέρος τους και αρχίζει να χορεύει. Μου κάνει νόημα να πάω κοντά της και εγώ υπακούω. Ξεκινάμε να χορεύουμε και για τα πρώτα πέντε λεπτά το βλέμμα μου συνεχώς γυρίζει στον Louis. Όμως μετά από κάποια λεπτά, παραιτούμαι από την προσπάθεια να με προσέξει. Έτσι , χορεύω μόνο με την Iris και αργότερα με τον Alex και πιο μετά με τον Jason. Και όσο χορεύω με τους άλλους εκείνος χορεύει με αυτήν την κοπέλα. Γελάει,διασκεδάζει και εγώ εκνευρίζομαι.
"I need a drink!" φωνάζω στον Jason καθώς χορεύουμε
"Come with mee"
Πηγαίνοντας στο bar o Jason κρατάει το χέρι μου για να μη χαθούμε. Παραγγέλνει τέσσερα σφηνάκια , χωρίς να με ρωτήσει και μου τα προσφέρει.
"I didn't-"
"Well, now you do. Drink up!"
"Jason..."
"Hey. How long has it been since you last got drunk?"
"Uhm..."
"Come on! We always had so much fun together. I've missed goofing around with you. You're the only one who can bare with me!"
"Aw, I've missed you too,Jason" του λέω εννοώντας το πραγματικά.
"Yeah,yeah. Whatever" γελάει υψώνοντας το σφηνοπότηρό του.
Υψώνω και εγώ το δικό του χαμογελώντας. Μου έχει λείψει το χαμόγελό μου, να περνάω καλά, να είμαι χαρούμενη. Μου έχει λείψει να νιώθω πως είμαι καλά.
Ξεκινάμε με δύο σφηνάκια ο καθένας και συνεχίζουμε να τα αυξάνουμε. Aργότερα έρχεται o Alex μαζί με την Ιris και καταλήγουμε να πίνουμε όλοι μαζί. Αρκετά πιο μετά, σφηνάκι μετά το σφηνάκι, ο Alex με τραβάει προς το μέρος του για να χορέψουμε. Νιώθω αμήχανα αρχικά,καθώς ο Alex είναι περισσότερο φιλικός από ότι θα έπρεπε. Παρ'όλο που είμαστε και οι δύο μεθυσμένοι, μπορώ ακόμα να με συγκρατήσω. Ο Alex όμως όχι. Με αγγίζει όπως όταν ημασταν μαζί. Προσπαθεί να με φέρει πιο κοντά του για να με φιλήσει και εκνευρίζεται όταν εγώ τον σπρώχνω. Μετά από λίγο, όταν πλέον δεν έχω άλλη υπομονή , απομακρύνομαι από εκείνον και από τους άλλους.
Νιώθω μία ευχάριστη ευφορία , η οποία με κάνει να χορεύω στο ρυθμό της μουσικής. Τα σώματά μας πάλλονται , όλοι χορεύουμε,γελάμε και γινόμαστε ένα. Αυτή η αίσθηση όμως χάνεται,όταν βλέπω τον Louis να σκύβει για να φιλήσει την κοπέλα. Εκείνη τη στιγμή συναντιούνται τα βλέμματά μας. Ο Louis σταματάει την κίνησή του , συνεχίζει να με κοιτάει,αγνοώντας παντελώς την κοπέλα που τον κοιτάει μπερδεμένη. Παίρνω μία ανάσα , η οποία συνεχώς πολλαπλασιάζεται. Γυρνάω στην παρέα μου για να βρω την Iris, αλλά εκείνη χορεύει με τον Jason. Παίρνω τα πράγματά μου και ειδοποιώ ένα από τα άλλα παιδιά πως θα φύγω. Κάποιος προσπαθεί να με σταματήσει,αλλά τον επιβεβαιώνω πως είμαι καλά. Έτσι,βγαίνω από το club , φοράω το παλτό μου και ξεκινώ να περπατώ προς το σπίτι.
Δε γνωρίζω γιατί,αλλά αρχίζω να κλαίω. Σκέφτομαι την Iris πόσο χαρούμενη ήταν απόψε και πόσα της έχω στερήσει αυτές τις μέρες. Σκέφτομαι τη Zoe, η οποία προσπαθεί να διορθώσει τη ραγισμένη σχέση μας και εγώ τη διώχνω συνεχώς. O Jack που προσπαθεί τόσο πολύ να μπει μέσα στην καρδιά μου και ενώ ξέρω πως δεν έχει καμία ελπίδα, εγώ συνεχίζω να τον παραπλανώ. Σκέφτομαι τον Louis , ο οποίος είναι ο μόνος που με κάνει να νιώθω κάτι άλλο εκτός από τον πόνο,ο μόνος που γεμίζει αυτό το κενό. Θέλω να τον κρατήσω στη ζωή μου, δε θέλω τίποτα περισσότερο από το να είναι στην καθημερινότητά μου,γι αυτό και επιλέγω να είμαι φίλη μαζί του. Γιατί αυτός είναι ο μόνος τρόπος να μην τον χάσω, ο μόνος τρόπος να προστατεύσω ό,τι έχουμε. Και ο μόνος τρόπος να προστατεύσω εμένα από περισσότερο πόνο.
"Christine! Wait up! Christine!"
Ακούω τη φωνή του Louis να φωνάζει το όνομά μου,αλλά δε σταματάω. Αντίθετα περπατώ ακόμη πιο γρήγορα. Δε θα τον αφήσω να με δει να κλαίω.
"Christine,fuck! Just wait up!"
"Leave me alone,Louis!"
"Bloody hell!"
Όχι πολλά λεπτά πιο μετά, ο Louis κατορθώνει να βρεθεί δίπλα μου.
"Christine,what-"
"Leave me alone,Louis" του λέω γυρνώντας το κεφάλι μου από την άλλη μεριά για να μη δει τα δάκρυα.
"Christine, what happened? Why did you go?"
" I just felt like going home"
"Christine, what's wrong? Talk to me!"
"Louis-"
"Ey! Look at me. Christine!"
Ο Louis μπαίνει μπροστά μου και αμέσως κρύβω το πρόσωπό μου. Εκείνος πιάνει τα χέρια μου και με λίγη δύναμη τα μετακινεί από το πρόσωπό μου.
"Why..why are you crying? What happened?"
Θέλω να του φωνάξω πως εκείνος φταίει που κλαίω,αλλά γνωρίζω πως δεν θα ήταν σωστό. Παρ'όλα αυτά ένα μεγάλο κομμάτι μου θέλει να του πει πως δεν άντεξα στη σκέψη να φιλήσει άλλη κοπέλα. Όμως δε θα το πω,γιατί δεn θα δημιουργήσει τίποτα άλλο πέρα από προβλήματα. Θα απαιτήσει εξηγήσεις κι εγώ που παλεύω τόσο καιρό να αποφύγω αυτή τη στιγμή, θα πρέπει να τις δώσω.
Ο Louis αγγίζει το πρόσωπό μου,ακριβώς όπως χιλιάδες άλλες φορές,αλλά αυτή τη φορά φεύγω από το κράτημά του. Πιάνει το χέρι μου προσπαθώντας να με σταματήσω από το να περπατήσω,όμως εγώ πάλι ξεφεύγω.
"Christine..."
"Louis.."
"I'm not your little boyfriend,love"
"I know, Louis..I know!"
"Then why are you upset ?"
"I told you, I'm drunk and-"
"Bollocks, Christine!"
"What do you want me to tell you ,Louis? Huh? What do you want to hear?"
"You don't want to get to that,Christine."
"Why?"
"Because you want us to be friends" ο τόνος του γεμάτος ειρωνεία και ίσως πίκρα.
"I want us to be friends, because I want you in my life!"
"Then why the fuck are you upset? Because I was going to kiss someone else?!"
"Yes!" φωνάζω αυθόρμητα "No!" φωνάζω το επόμενο δευτερόλεπτο προσπαθώντας να καλύψω τη χαζομάρα που μόλις έκανα.
"Because I'm seeing you kissing Jack all the fucking time,Christine! And I don't say anything!"
"You were fucking avoiding me for two weeks!"
"Oh,sorry that I wasn't comfortable enough to watch you kiss someone else!"
"If anything, I should be the one who is mad, not you. You kiss Jack, you are with Jack when you should be with me. I'm here, Christine, why can't you just see that I'm here? Do you know how frustrating is for me to watch you kiss someone else when all I wanna do is kiss you every time I am with you? But you had to drift away, didn't you? You had to stop whatever we had, because it was too much for you and you were too scared to even admit it"
"Why? Louis , I told you, it was forbidden. It is forbidden to fall in love with each other!"
"You cannot tell me what to feel and what not"
"Louis please-"
"Please what? Please what,love? Tell me, tell me and I'll do it. Fuck,I'll do anything for you" το βλέμμα του είναι έντονο και το κράτημά του δυνατό πάνω μου. Με κοιτάει παρακαλώντας με να του μιλήσω, να του πω την αλήθεια. Ο τόνος της φωνής του είναι απελπισμένος και κουρασμένος. Κουρασμένος από την αναμονή. Απελπισμένος από τη συνεχή μάχη για να με κερδίσει.
"Kiss me"
Ο Louis δε χάνει χρόνο,με φιλάει απευθείας. Ενώνει τα χείλη μας και εγώ τα σώματά μας. Τον τραβάω όσο πιο κοντά μου μπορώ. Τα χέρια μου τυλίγονται γύρω από το λαιμό του , στα μαλλιά του, τα δικά του σπρώχνουν τη μέση μου για να μείωσει όποια απόσταση μπορεί να υπάρχει μεταξύ μας. Μου έχει λείψει το φιλί του, η γεύση του,το άγγιγμά του.
"Hey" μου λέει χαμογελώντας
"Hi" απαντάω πίσω χαμογελώντας τόσο πλατιά όσο και εκείνος.
Ο Louis με κοιτάει βαθιά στα μάτια πριν με ξαναφιλήσει. Τόσο όμορφο μπλε..
"Louis"
"Mm?"
"We need to go home"
Δεν προλαβαίνω να τελειώσω την πρότασή μου,ο Louis έχει ήδη απομακρυνθεί. Περπατάμε δίπλα-δίπλα χωρίς να λέμε κάτι. Αναρωτιέμαι τι μπορεί να σκέφτεται. Ξαφνικά είναι απόμακρος, έχει υψώσει πάλι έναν αόρατο τοίχο γύρω του. Το μόνο που θέλω είναι να με πάρει αγκαλιά και να με φιλήσει. Όμως πρώτα πρέπει να φτάσουμε σπίτι για να είμαστε οι δυο μας.
Η διαδρομή για το σπίτι ή όντως είναι μεγάλη ή εμένα μου φαίνεται ατελείωτη ,επειδή ο Louis είναι κρύος. Βρισκόμαστε κοντά όμως παρ'όλα αυτά νιώθω πως ο Louis βρίσκεται κάπου πολύ μακριά. Και στη σκέψη πως βρίσκεται κοντά σε εκείνη την κοπέλα, δημιουργείται ένας κόμπος στο λαιμό και στο στομάχι. Αυτός ο κόμπος με συνοδεύει μέχρι να φτάσουμε.
Ο Louis περιμένει υπομενετικά να ανοίξω την εξώπορτα, κι όταν γίνεται, μπαίνει μέσα και πάει κατευθείαν στην κουζίνα. H Zoe και ο αδερφός μου πρέπει να κοιμούνται,γιατί όλα τα φώτα είναι κλειστά,μόνο τα φωτάκια του δέντρου φωτίζουν αμυδρά το χώρο.Το μοναδικό φως προέρχεται από την κουζίνα, στην οποία εισέρχομαι. O Louis αφού πιει ένα ποτήρι με νερό, το αφήνει στο πάγκο και φεύγει. Τον ακολουθώ ξανά μέχρι το σαλόνι,όπου ξαπλώνει στον καναπέ. Βγάζει τα παπούτσια του,το μπουφαν του και κλείνει τα μάτια του.
"Won't you come upstairs?"
"No,I'm good here"
Θα ήθελα να δω το βλέμμα του για να μπορέσω να καταλάβω τι συμβαίνει,όμως με τα μάτια του κλειστά και χωρίς φως, παραμένω στην άγνοια. Ανοίγω το στόμα μου για να τον ρωτήσω,όμως αποφασίζω να τον αφήσω να κοιμηθεί εδώ. Όσο και αν θέλω να έρθει πάνω μαζί μου,δεν πρόκειται να τον πιέσω. Μάλλον μετάνοιωσε γι αυτό που έγινε. Και υπό κανονικές συνθήκες,αν δεν ήμουν τόσο ζαλισμένη από τα σφηνάκια, ίσως το μετάνιωνα και εγώ. Αλλά αυτή τη στιγμή αυτό που θέλω είναι αυτός. Το γεγονός πως δε μπορώ να τον έχω με κάνει να θέλω να κλάψω ξανά.
Ανεβαίνω τις σκάλες αθόρυβα προσπαθώντας να μη ξυπνήσω τους υπόλοιπους. Στο δωμάτιό μου, βγάζω τα ρούχα μου και πέφτω πάνω στο κρεβάτι με τα εσώρουχα. Το ρίγος που με διαπερνάει το αμέσως επόμενο δευτερόλεπτο με αναγκάζει να περάσω κάτω από τα σκεπάσματα για να ζεστάνω το σώμα μου. Κλείνω τα μάτια μου για να κοιμηθω,αλλά το μόνο που τριγυρίζει στο μυαλό μου είναι ο Louis. O Louis ημίγυμνος με βρεγμένα μαλλιά, η άγνωστη κοπέλα, το άγγιγμά του,το φιλί του, η μυρωδιά του. Όμως είναι απόμακρος και κρύος. Προσπάθησα να του μιλήσω,αλλά φαινόταν πως δεν είχε διάθεση. Και δε μπορώ να καταλάβω τι έγινε,γιατί πριν από είκοσι λεπτά με φιλούσε σαν να ήθελε να μου δώσει σε μία φορά όλα τα φιλιά που δε μου έχει δώσει όλον αυτόν τον καιρό. Δε καταλαβαίνω! Και αν δε με θέλει, αν το μετάνοιωσε θα ήταν προτιμότερο να μου το πει, παρά να συμπεριφέρεται κατά αυτόν τον τρόπο!
Αρχίζω να κλαίω πεπεισμένη πως το μετάνοιωσε, πεπεισμένη πως είναι λάθος να θέλω να είναι εδώ πάνω μαζί μου,αλλά το νιώθω τόσο σωστό, σαν να είναι λάθος να μην κοιμάται στο ίδιο κρεβάτι μαζί μου. Και μετά από τον Louis , κλαίω για την Iris και για το πόσο κακή φίλη ήμουν τους τελευταίους εφτά μήνες. Στο τέλος,καταλήγω να κλαίω και για τους γονείς μου. Νιώθω πως όλα είναι εναντίον μου,πως έχω κάνει τόσα λάθη αυτούς τους μήνες όσα δεν έχω κάνει όλη μου τη ζωή. Αποφάσισα να προσπαθήσω να αλλάξω,αλλά έπρεπε οπωσδήποτε να εμφανιστούν εμπόδια. Λένε κάθε εμπόδιο για καλό,όμως στη συγκεκριμένη περίπτωση έφερε αντίθετα αποτελέσματα. Όταν επιτέλους ηρεμώ, γυρνάω στο πλάι,κλείνω τα μάτια μου και κάνω μία ακόμη προσπάθεια να κοιμηθώ. Όμως η προσπάθεια είναι ανεπιτυχής. Δε μπορώ να κοιμηθώ γνωρίζοντας πως εκείνος βρίσκεται στον κάτω όροφο,ενώ θα μπορούσε να βρίσκεται δίπλα μου. Δε μπορώ να κοιμηθώ, αν δεν με κρατάει αγκαλιά για να μου γεμίσει αυτό το κενό.
Στις μύτες των ποδιών μου διασχίζω το διάδρομο και πηγαίνω στο σαλόνι. Ο Louis έχει το χέρι του πάνω από τα μάτια του και το στόμα του είναι ελάχιστα ανοιχτό.
"Louis? Are you awake?"
Περιμένω για μία απάντηση,όμως εκείνη δεν έρχεται. Απογοητευμένη κάθομαι στο τραπεζάκι , το οποίο είναι κρύο και με κάνει να αναφωνήσω. Ο Louis συνεχίζει να κοιμάται. Κάνω μία ακόμη προσπάθεια μήπως μου απαντήσει αυτή τη φορά,αλλά τίποτα. Είμαι έτοιμη να σηκωθώ,όταν μετακινεί το χέρι του για να ανοίξει τα μάτια του.
"What?"
Ο τόνος του είναι επιθετικός και με κάνει να νιώσω πιο άσχημα από ότι νιώθω ήδη.
"I can't..I can't sleep"
"Well, that's not my problem,is it?"
"Why are you acting so strange?"
"Go to sleep Christine"
"Why are you being so cold? What happened? What did I do?" ψιθυρίζω φωναχτά
O Louis βγάζει ένα μικρό γελάκι πριν αλλάξει πλευρό. Εκνευρισμένη στέκομαι πάνω από το κεφάλι του, ώσπου αυτός ανασηκώνεται ,γιατί ενοχλείται. Έτσι εγώ αρπάζω την ευκαιρία και κάθομαι στον ίδιο καναπέ μαζί του.
"Just go"
"What the fuck did I do , Louis? If you think that it was wrong, you should tell me. Or if you regretted it , you should tell me. Don't act like nothing's wrong because something surely is!"
"You know what got into me?! You got into me! You can't ask me to kiss you and then remember that we are friends."
"What?"
"You stopped me. !"
"But I told you we should come here because I wanted to be just us"
"Did you now?" με ρωτάει με μαλακό τόνο στη φωνή του.
"You're such an idiot!"
"Shut up. For all I know we can wake up tomorrow and you'll still want us to be friends"
"Why do we always have to talk what will happen next? I want you to kiss me tonight and for the rest of the night I want you to keep kissing me and holding me and just fill me because you're the on-"
O Louis με φίλησε πριν τελειώσω την πρότασή μου. Ανταποκρίνομαι απευθείας στο φιλί, που έχει ακριβώς το ίδιο πάθος με το τελευταίο και ακόμη περισσότερο. Με φέρνει πάνω στα πόδια του, τα χέρια του κατεβαίνουν στη μέση μου και τότε συνειδητοποιεί πως είμαι μόνο με τα εσώρουχα.
"Ηey"
Αυτή τη φορά το λέω εγώ και εκείνος γελάει. Δε θυμάμαι πότε αρχίσαμε να το λέμε,το μόνο που ξέρω είναι πως έχει γίνει our thing. Κάθε φορά πριν με φιλήσει ή μετά, κάποιος από τους δύο θα το πει. Μπορεί να είναι συνηθισμένο για τον υπόλοιπο κόσμο,αλλά για εμάς είναι τρόπος επικοινωνίας, ο δικός μας κώδικας.
"Hi" μου λέει παίρνοντας μία τούφα από το μαλλιά μου,φιλώντας με ξανά. Έπειτα σταματάει να με φιλάει ,επικεντρώνεται στο σώμα μου και χαμογελάει.
"What do you want me to do?"
Χαμογελάω πονηρά, το ίδιο και αυτός, Σκύβω , δαγκώνω το αυτί του και έπειτα του ψιθυρίζω πως θέλω να λιώσω στα χέρια του. Ο Louis την ίδια στιγμή ανασηκώνεται και το παντελόνι του τρίβεται με το εσωρουχό μου. Δαγκώνω το χείλος μου για να αποτρέψω οποιονδήποτε ήχο να βγει από το στόμα μου και εκείνος γελάει.
"Let's go upstairs" ψιθυρίζει φιλώντας με.
Στο δωμάτιο ο Louis ξεντύνεται,ενώ εγώ κλειδώνω την πόρτα. Ξαπλώνω στο κρεβάτι και γρήγορα ξαπλώνει δίπλα μου. Δε χάνει χρόνο από το να φιλήσει το στόμα μου και στη συνέχεια το λαιμό μου. Φτάνει στο στήθος μου και μου ψιθυρίζει να σηκώσω την πλάτη μου για να βγάλω το σουτιεν μου. Υπακούω αμέσως και μόλις αφαιρείται, φιλάει το δεξί μου στήθος. Ανατριχιάζω και εκείνος γελάει. Με τη γλώσσα του γλύφει τη μία ρώγα μου και έπειτα την άλλη. Δαγκώνω το χείλος μου ,όμως προδίδομαι από την ανάσα μου. Επιστρέφει στο στόμα μου, με φιλάει , ενώ με το χέρι του πλησιάζει το εσώρουχό μου. Δεν τον αφήνω όμως να κάνει άλλη κίνηση. Τον ρίχνω δίπλα μου και ξεκινώ να φιλάω, όποιο σημείο φίλησε και εκείνος. Φτάνω στο παντελόνι του , το οποίο ακόμη φοράει, αλλά αφαιρείται αμέσως μετά. Προσπαθεί να με φιλήσει,αλλά εγώ ξεφεύγω τα πρώτα λεπτά. Έπειτα με κλείνει στην αγκαλιά του και με φιλάει. Το χέρι μου ξεγλιστράει, πηγαίνοντας στο δικό του εσώρουχο, κάνοντας μασαζ στο ανδρικό του μόριο. Ο Louis βαθαίνει το φιλί μας σπρώχνοντας τους γοφούς του για να μη σταματήσω. Έτσι, παίρνω το θάρρος και γλιστράω το χέρι μου από μέσα. Mόλις το αγγίζω, ο Louis αναστενάζει και ορκίζομαι πως είναι από τους πιο ωραίους ήχους που έχω ακούσει ποτέ μου. Ξαπλώνει προς τα πίσω αφήνοντας με να στέκομαι στα γόνατά μου. Φοβάμαι μήπως κάνω κάποιο λάθος,όμως δεν έχω χρόνο να νιώσω ανασφαλής αυτή τη στιγμή. Θέλω να νιώσει καλά. Αυτό θέλω. Έτσι , ο Louis κατεβάζει το εσώρουχό του και για μία ακόμη φορά εκπλήσσομαι με το μόριό του. Ο Louis χαμογελάει γλυκά και με ρωτάει αν θέλω πραγματικά να το κάνω. Του απαντάω τοποθετώντας τα χείλη μου πάνω στο μόριό του , εισχωρώντας το μέσα στη στοματική μου κοιλότητα. Κάνω όσα θυμάμαι από την τελευταία φορά , ταυτόχρονα όμως αυτοσχεδιάζω συγχρόνως. Παρ΄όλα αυτά οι αναστεναγμοί του, το κράτημα από τα μαλλιά μου , μου δίνει αυτοπεποίθηση και έτσι συνεχίζω. Πριν έσπρωχνε ελάχιστα τους γοφούς του,ομως τώρα τους σπρώχνει περισσότερο , σε σημείο που χτυπάει το λαιμό μου. Την πρώτη φορά δε το καταλαβαίνει ,τη δεύτερη φορά όμως, σταματάει αμέσως και περιμένει την επόμενη δική μου κίνηση. Το γλύφω μέχρι την άκρη,φροντίζοντας πριν το αφαιρέσω να ρουφήξω καλά. Ο Louis τότε βρίζει ψιθυριστά και έτσι αφήνει κάποια υγρά μέσα στο στόμα μου. Ανασαίνει βαριά,αλλά αυτό δεν τον εμποδίζει από το να με φέρει πάλι δίπλα του και να ενώσει τα χείλη μας.
"That was so hot, I swear, Christine. You make me wanna-"
"What?" τον ρωτάω φιλώντας τον στο λαιμό
"Fuck you"
Είμαι έτοιμη να απαντήσω πως μπορεί , όμως εκείνος συμπληρώνει πως δεν έχει έρθει η ώρα ακόμη. Με φιλάει ξανά , δαγκώνοντας το χείλος μου και ταυτόχρονα κατεβάζει το εσώρουχό μου. Δε με προειδοποιεί, και έτσι όταν δύο δάχτυλα εισέρχονται μέσα μου, αναστενάζω δυνατά,ευτυχώς μέσα στο φιλί μας.
"You sound perfect"
Κάνει αργές βυθίσεις,όμως μόλις του ζητάω πιο γρήγορα, προσθέτει ένα ακόμα. Εκεί εγώ σφίγγω το μπράτσο του τόσο από τον πόνο όσο και από την ευχαρίστηση. Δαγκώνω το χείλος μου,αλλά εκείνος προσφέρει τα δικά του. Τον φιλάω καθώς τα δάχτυλά του με κάνουν να λιώνω. Όταν τελειώνω, ο Louis φιλάει όλο μου το σώμα,εκτός από τα χείλη μου και την περιοχή μου. Δε περνάει όμως πολύ ώρα, εκείνος με τη γλώσσα του πειράζει την κλειτορίδα μου. Του ζητάω να σταματήσει,γιατί φοβάμαι πως δε μπορώ να κρατήσω άλλο τους αναστεναγμούς μου, εκείνος όμως συνεχίζει. Αυτή τη φορά με περισσότερη ορμή. Η γλώσσα του βρίσκεται παντού και εγώ δεν αργώ να τελειώσω για μία ακόμη φορά, ψιθυρίζοντας στο τέλος το όνομά του. Μένει σε εκείνο το μέρος και συνεχίζει να με ακουμπά με τη γλώσσα του διασκεδάζοντας που προκαλεί σπασμούς στο κορμί μου.
"Please,Louis" τον παρακαλάω ίσως και για πέμπτη φορά , και επιτέλους υπακούει.
Ξαπλώνει δίπλα μου, μας σκεπάζει και με φέρνει στην αγκαλιά του. Με φιλάει για μία ακόμη φορά και ,πριν τυλίξει τα χέρια του γύρω μου, μου δίνει ένα φιλί στο μέτωπο.
"Can I tell you something?" ψιθυρίζω μετά από λίγο
"Anything,love"
"I can't sleep when you're not holding me. It's like it's not right if you aren't lying next to me"
"What would you say if I told you that I sleep better when I'm with you?"
"I'd say that I know how you feel"
"I wish you knew" ψιθυρίζει πίσω
"I know ,Louis... I'm just so scared of losing you"
"I really have to get you drunk more often. You're being awfully honest"
"I really am,Louis. I'm scared"
"Who said that I'm not? I'm willing to be anything you want as long as you let me be by your side"
"Well,right now, I need you to kiss me"
"As you wish,Mrs.Ives"
Θέλω να κλάψω από το φόβο μου μήπως τον χάσω,αλλά το φιλί του μου δίνει ζωντάνια και χαρά. Με μεταφέρει σε άλλο κόσμο,όπου τίποτα δεν είναι δύσκολο. Για το υπόλοιπο βράδυ τυλίγομαι με το άρωμά του και αποκοιμιέμαι στο στήθος του με τα χέρια του τυλιγμένα σφιχτά γύρω μου σαν να φοβάται πως θα δραπετεύσω..