They don't know about us (L.T.)

Chapter 52 - Secrets I have held in my heart

..are harder to hide than I thought 

  Christine's Pov

Έχουν περάσει σχεδόν δύο εβδομάδες από τη μέρα που έβαλα ένα οριστικό τέλος ανάμεσα σε εμένα και τον Jack. Παραδόξως,αλλά ευτυχώς, έχουν περάσει επίσης σχεδόν δύο εβδομάδες από την τελευταία φορά που μιλήσαμε.Τη Δευτέρα μετά το πάρτι ανησυχούσα για τη συναντήσή μας γιατί πίστευα πως ήταν αναπόφευκτη, όμως με τις μέρες να κυλάνε και τον Jack να με αποφεύγει διαρκώς ησύχασα και καταφέρα να θάψω το περισταστικό στο πίσω μέρος του μυαλού μου. Ό,τι και αν έγινε εκείνη την ημέρα τώρα είναι πολύ μακριά και εγώ είμαι ασφαλής.
Οι μέρες μου εμπλουτίζονται καθημερινώς με νέες αναμνήσεις που αποκτώ με τον Louis. Από την Κυριακή στο δείπνο και μετά είμαστε επισήμως μαζί. Τα παιδιά της παρέας έδειξαν έκπληξη όταν μας είδαν να περπατάμε δίπλα-δίπλα με τα χέρια ενωμένα. Η Rachel προσποιηθήκε για χάρη της Chloe ότι δεν το ήξερε, όμως μόλις η Chloe έστρεψε το κεφάλι της η Rachel μου έκλεισε το μάτι χαρίζοντας μου ένα γλυκό χαμόγελο. Ο Jake μαζί με τον Stan απλώς χαμόγελασαν ενώ από λίγα ακόμη παιδιά ακούσαμε κάποια σχόλια,ευτυχώς κανένα κακό. Ο Charles φαίνεται να είναι ιδιαίτερα χαρούμενος τις τελευταίες μέρες και είμαι σίγουρη πως έχει αρχίσει να βλέπει τον Louis σαν πρότυπο και όχι απλώς σαν έναν φίλο. Δεν ξέρω ακόμη πώς νιώθω γι αυτό,όμως δεν σκοπεύω να το ερευνήσω. Μου αρκεί που βλέπω τον αδερφό μου και το αγόρι μου να λατρεύουν ο ένας τον άλλον σαν να είναι παιδικοί φίλοι. Με τη Zoe έχουμε ηρεμήσει. Μιλάμε κανονικά στο τηλέφωνο και το skype. Δεν έχουμε μαλώσει από τότε που έφυγε, αλλά δεν γνωρίζω αν θα διατηρηθεί η καλή ατμόσφαιρα μεταξύ μας. Σε λίγες μέρες επιστρέφει και ένα μικρό μου κομμάτι φοβάται πως θα επιστρέψουμε στους παλιούς καλούς εαυτούς μας. Ίσως και εγω εχω βαρεθεί πλέον να τσακώνομαι μαζί της. Αυτή είναι η ζωή μου και πρέπει να μάθω να χαμογελάω με αυτά που έχω και να μην κλαίω για όσα έχασα και δεν μπορώ να αποκτήσω ξανά.
Ο Louis έχει συμβάλλει εξαιρετικά στο να αποκτήσω αυτήν την αντιμετώπιση. Είναι δίπλα μου καθημερινώς και δεν αφήνει λεπτό να περάσει χωρίς να μου δείξει πόσο με θέλει. Δεν είναι μόνο η σωματική επαφή που αποζητάμε και οι δύο,αλλά οι συζητήσεις μας που μπορούν να πάρουν ώρες χωρίς να κουράσουν κανέναν από τους δυο. Η σιωπή που πέφτει και δεν χρειάζεται κανείς από τους δυο μας να μιλήσει,γιατί νιώθουμε ακριβώς τόσο άνετα. Δεν χρειάζεται να μου μιλήσει,γνωρίζω κάθε του βλέμμα πλέον , κάθε χαμόγελο -αληθινό ή ψεύτικο-, κάθε κίνηση ξέρω τι εκφράζει. Με τις μέρες να κυλάνε έχω αρχίσει να τον ερωτεύομαι όλο και περισσότερο. Με κάνει να γελάω και μου έμαθε να αγαπώ ξανά τη ζωή. Μου δίνει χαρά και ελπίδα. Ελπίδα ότι στο σκοτάδι πάντα υπάρχει φως. Είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου πως δεν θα ερωτευτώ τον Louis, όμως κάπου στη μέση της διαδρομής χωρίς να θέλω έπιασα τον εαυτό μου να τον σκέφτομαι, να θέλει να τον δει, να νευριάζει όποτε δεν μου έδινε σημασία, να χαμογελάει δίπλα του και να νιώθει περίεργα μακριά του. Δεν ξέρω πώς έγινε ή πότε, όμως ξέρω πως τον ερωτεύτηκα και θα τον ερωτεύομαι για πολύ καιρό ακόμη.
"Mrs.Ives?"
Η φωνή της καθηγήτριας μου με επαναφέρει στην πραγματικότητα. Χαμένη στις σκέψεις μου θα πρέπει να μην άκουσα το κουδούνι. Όλη η τάξη έχει αδειάσει και εγώ κάθομαι στο θρανίο μου κοιτώντας το παράθυρο με ένα χαζό χαμόγελο στα χείλη.
"Yes, sorry Mrs.Cortex"
"You okay, Christine?"
"Yeah.I'm fine" χαμογελάω σηκώνοντας τα βιβλία από το θρανίο.
"Can I talk to you for a minute?"
"Sure"
"I am really impressed with your progress. You never miss a deadline , your work is always on point. I'm always on the edge of marking you with an A"
"Thank you Mrs.Cortex"
"You seem to love literature"
"I do, but I haven't had time lately to read a good book"
"I hope you find some. Have your read "Wuthering Heights" ? "
"I don't think so.."
"The next essay it's on that"
"I'll check it out"
"That's all. I don't wanna keep you longer.Have a nice day , Christine"
"Thank you, Mrs.Cortex. You too"
Χαμογελάω γλυκά στην καθηγήτρια της λογοτεχνίας και βγαίνω έξω από την αίθουσα πριν αλλάξει γνώμη και θελήσει να με κρατήσει περισσότερο. Ανυπομονώ να κοιτάξω τα δυο μπλε μάτια που έχω ερωτευτεί και να δω το όμορφο χαμόγελο πάνω στο πρόσωπό του. Βιαστηκά, σχεδόν τρέχοντας φτάνω στην τραπεζαρία. Κόσμος , χαμογέλα, γέλια, αδιάφοριες παρουσίες, μισητά βλέμματα, ξινήλες, κομπλεξικά σχόλια από εδώ και από εκεί, φιλιά, αγάπη, παρέες,αγκαλιές. Η παρέα μου βρίσκεται σε ένα τραπέζι κεντρικά του χώρου. Όλοι μαζεμένοι,χαμογελαστοί και ευδιάθετοι είναι μια υπέροχη φωτογραφία. Αν και χειμώνας το κλίμα είναι ιδιαίτερα εύθυμο και δεν μπορεί παρά να με επηρεάσει και να είμαι εύθυμη και εγώ.
"Heyy" φωνάζει o Jake πριν προλάβω να φτάσω στο τραπέζι.
O Louis γυρνάει απευθείας το κεφάλι του με ένα μεγάλο χαμόγελο στα χείλη , το οποίο πλαισιώνεται και στο δικό μου πρόσωπο. Απλώνει το χέρι του προς το μέρος μου , σημάδι να τον πλησιάσω, το οποίο κάνω χωρίς δεύτερη σκέψη.
"Everything all right?" με ρωτάει κοιτάζοντας μέσα στα μάτια μου για να μπορέσει αμέσως να καταλάβει αν ψεύδομαι ή όχι.
"Great" απαντάω δίνοντας του ένα γρήγορο φιλί
"Love is in the air"
Ο Stan σιγοτραγουδάει και όλη η παρέα γελάει.
"Attention all Hall Cross Academy students" η φωνή της Mrs.Andrew ακούγεται από το μεγάφωνο και ξαφνικά όλοι οι μαθητές είναι προσηλωμένοι στα λόγια της. "This Saturday at 9 pm our school will be hosting the prom of three schools. Ours ,of course, Don Valley and Stone Hill". Με τα λόγια αυτά τα αγόρια της παρέας κοιτάνε τον Louis και εκείνος καρφώνει με το βλέμμα του το δίσκο. Στο χέρι με το οποίο κρατάει το πιρουνι σχηματίζονται έντονα οι φλέβες. Ακουλουθώντας τες βλέπω να έχει σχηματιστεί μία δυνατή γροθιά. Κοιτάζω τους φίλους του, όμως o Jake,αλλά και ο Stan έχουν άλλου το βλέμμα τους. Ακουμπάω το γόνατο του Louis , αλλά εκείνος δεν δίνει σημασία. Είναι παγωμένος κάτω από το άγγιγμά μου.
"School will be closed until Friday which is the day you'll give your first exam of the first semester. Thank you"
Οι μαθητές αρχίζουν να γκρινιάζουν για τα μαθήματα, για τις μέρες. Σε άλλους ζωγραφίζεται το άγχος στο πρόσωπό τους ενώ σε άλλους το χαμόγελο ή η αδιαφορία παραμένει. Ούτε ένα λεπτό μετά την ανακοίνωση ο Louis σηκώνεται απο το τραπέζι μουρμουρίζοντας "I'll see you later". Πριν προλάβω να αντιδράσω έχει διασχίσει το μισό δωμάτιο και μόλις σηκώνομαι από τη θέση μου έχει ήδη εξαφανιστεί.
"I think you need to stay here"
Η φωνή του Stan από πίσω μου με σταματάει από το να κάνω το πρώτο βήμα για να τον ακολουθήσω.
"Why? What happened?"
"I think you should wait for him to tell you"
"Stan? Tell me"
"Nope. Put your ass down now"
"Nope" Απαντάω μέσα στο πρόσωπό του εκνευρισμένη γεμάτη ύφος και ειρωνία.
Αρπάζοντας τα πράγματά μου φεύγω παραβλέποντας τη συμβουλή- ή μάλλον- την εντολή του Stan να αφήσω μόνο του τον Louis. Ανοίγοντας την πόρτα αντικρίζω έναν άδειο διάδρομο. Ούτε ένας άνθρωπος. Όλοι στην τραπεζαρία και οι καθηγητές στο δικό τους χώρο. Ο Louis πουθενά. Καθώς τον ψάχνω αναλύω τα λόγια της Mrs.Andrew στο μυαλό μου. Προσπαθώ να καταλάβω τι ήταν αυτό που μπορούσε να ταράξει τοσο πολύ τον Louis, ώστε να φύγει τόσο απότομα. Μετά από μία μεγάλη περιπλάνηση στο σχολείο σχεδόν εξαντλητική που με έχει φέρει κοντά στο γήπεδο ποδοσφαίρου καταλήγω πως η μόνη λέξη που θα μπορούσε να τον ενοχλήσει είναι "Prom". Ο χορός που θα γίνει αυτό το Σάββατο. Δεν υπάρχει άλλη εξήγηση, αφού γνώριζε πολυ πριν από τους υπόλοιπους μαθητές πότε θα καθόριζονταν οι εξετάσεις του πρώτου εξαμήνου.
Με το γήπεδο άδειο κατευθύνομαι προς τα αποδυτήρια. Χτυπάω πριν μπω και όταν δεν ακούω τίποτα μπαίνω μέσα. Άδεια κι αυτά. Ο Louis πουθενά. Άφαντος σαν να τον καταπιε η γη. Σκέφτομαι τη πιθανότητα να έχει φύγει από το σχολείο, όμως αμέσως την απορρίπτω θυμίζοντας στον εαυτό μου τη φράση του 'see you later'. Επομένως βρίσκεται κάπου στο σχολείο κρυμμένος,γιατί όντως θέλει να μείνει μόνος του. Ανήσυχη βγάζω το κινητό μου για να δω μήπως μου απάντησε, αλλά και η οθόνη του κινητού μου άδεια. Κανένα μήνυμα καμία κλήση. Το κουδούνι χτυπάει γεγονός που μου υπενθυμίζει πως βρίσκομαι σε αντίθετη πτέρυγα και θα πρέπει να τρέξω για να προλάβω να μπω στην τάξη εγκαίρως. Τα βιβλία στα χέρια μου και η τσάντα επιβραδύνουν το περπάτημά μου. Συγχρόνως η ανησυχία για το πού βρίσκεται και το τί μπορει να τον άγχωσε με αποσυντονίζουν. Φτάνοντας στην τάξη μπαίνω γρήγορα στη θέση μου, ευτυχώς ο καθηγήτης δεν έχει έρθει ακόμη. Αφήνοντας τα βιβλία μου στη θέση μου συνειδητοποιώ πως αυτό είναι ένα κοινό μας μάθημα και ότι κανονικά θα πρέπει να εμφανιστεί σε 5...4..3..2..1
"Late as usual Mr.Tomlinson"
"I learned from the best"
Ο Louis απαντάει πίσω στον καθηγητή μπαίνοντας μέσα στην τάξη
"Tomlinson!"
"Yes,sir?"
"Learn to have some respect,will you?"
O Louis δαγκώνει το χείλος του έτοιμος να πει την επόμενη πρόταση που θα εκνεύριζε περισσότερο τον καθηγητή , όμως μόλις το βλέμμα του συναντάει το δικό μου κάθεται στη θέση του χωρίς να απαντήσει. Ο καθηγητής ξεκινάει το μάθημα,αλλά δεν έχω ιδέα για ποιο πράγμα μιλάει. Χάνομαι στις σκέψεις μου, στην εικόνα του Louis να ζωγραφίζει στο τετράδιό του και στο κατεβασμένο κεφάλι του.
"Mrs.Ives? Would you like to give us the answer ?"
Γυρνάω το κεφάλι μου στον καθηγητή , ο οποίος στέκεται μπροστά μου περιμένοντας μία απάντηση σε μία ερώτηση που δεν γνωρίζω. Η φωνή του ένιωσα πως ήρθε από μακριά παρ'ολα αυτά κατάφερε να με φέρει πίσω στην πραγματικότητα.
"What was the question,sir?"
"Mrs.Ives I expect you to be more focused on what I'm teaching and not on Mr.Tomlinson and his so-called art"
"I-I-I wasn't-"
"As it seems,sir, my so-called art it's far more interesting than you"
H φωνή του Louis ακούγεται από την άλλη πλευρά και όλοι στην αίθουσα αρχίζουν να γιουχάρουν τον καθηγητή. Εκείνος γουρλώνει τα μάτια του εξαγριωμένος. Κοιτάει τον Louis με φοβερό εκνευρισμό, σχεδόν με μίσος, όμως γρήγορα φοράει το ψεύτικο χαμόγελο και απαντάει το ίδιο ειρωνικά στον Louis. Οι δυο τους ανταλλάζουν λίγες ακόμη κουβέντες που εξοργίζουν τον καθηγητή,ενώ ο Louis φαίνεται να το απολαμβάνει. Τα παιδιά τριγύρω γελάνε,ενώ εγώ προσπαθώ να αποφασίσω αν μου αρέσει η συμπεριφορά του αυτή ή όχι. Πριν τρεις μήνες θα με εκνεύριζε και θα τον θεωρούσα γελοίο. Τώρα όμως όχι μόνο θέλω να γελάσω,αλλά θα ήθελα να συμμετέχω και εγώ στο μικρό παιχνίδι τους.
Ευτυχώς ο καθηγητής φαίνεται να συνειδητοποιεί πως υποτίθεται ότι εκείνος είναι ο ώριμος και σταματάει τον διαπληκτισμό τους. Ο Louis ενώ θα περίμενα να κάνει μία προσπάθεια να συνεχίσει αφήνει τον καθηγητή να επιστρέψει στο μάθημά του και αυτός επιστρέφει στο τετράδιό του. Με μία γρήγορη ματιά για να δει αν είμαι εντάξει , πιάνει το μολύβι του και ξεκινάει να σχεδιάζει. Το τι είναι άγνωστο. Όλη την υπόλοιπη ώρα την περνάω προσπαθώντας να σκεφτω τι θα μπορούσε να τον ενοχλήσει τόσο πολύ στο θέμα του χορού. Δεν είναι ανάγκη να πάμε. Και αν πάμε δεν είναι ανάγκη να πάμε ως ζευγάρι. Δεν γνωρίζω καν αν θέλω να πάω εγώ η ίδια. Αυτός όμως ανησυχεί για κάτι. Εκτός.. Εκτός αν έχει συμβεί κάτι που δεν γνωρίζω.
Το κουδούνι χτυπάει μα εκείνος αντί να σηκωθεί αμέσως , όπως πάντα, και να βγει πρώτος από την αίθουσα , παραμένει στη θέση του όσπου να μείνουμε εγώ αυτός και τρία ακόμη παιδιά. Σηκώνομαι από τη θέση μου και προχωρώ προς τα εκείνον. Τα υπόλοιπα παιδιά αδιάφορα στην ατμόσφαιρα που υπάρχει μέσα στην τάξη επιμένουν να σταθούν στην τάξη για να συζητήσουν για την εργασία τους. Θέλω να τους φωνάξω να φύγουνε, όμως ξέρω πως δεν είναι ευγενικό. Έτσι φτάνω στον Louis και κάθομαι στη μπροστινή θέση. Γυρνάω στο πλάι για να μπορώ να το δω και μόνο αφού τελειώσει τη ζωγραφιά του με κοιτάει. Είναι ένα δέντρο και ένα παιδί που κάνει κούνια. Πιο κάτω υπάρχει ένα σπίτι. Πάνω ένα βουνό. Ένας λύκος να φωνάζει. Μία ζωγραφιά που θα μπορούσε να την είχε κάνει ένα παιδί, όμως και ιδιαίτερα προσεγμένη. Δεν έχει κλίση στη ζωγραφική,αλλά αυτό δεν χρειάζεται να ειπωθεί. Νομίζω πως το ξέρει και ο ίδιος.
"You okay?"
"Yeah. Sorry for leaving you there"
"It's okay. You needed to get away. I get it" Χαμογελάω θέλοντας να του δείξω πως καταλαβαίνω.
Ο Louis χαμογελάει πίσω σχεδόν ανακουφισμένος. Απλώνει το χέρι του και εγώ του δίνω το δικό μου για να μπλέξει τα δάχτυλά μας.
"Are you okay now?"
"Yeah.I'm fine,love"
"That's all I need to hear"
"You need to hear me call you 'love'?" ρωτάει γελώντας
"I need to hear you're okay, you ass"
"I'm okay now"
"Good. I got worried"
"I know, I saw your text but I wasn't in the mood for talking"
"Okay"
"Sorry"
"No,I get it. You needed to be on your own"
Χαμογελάω πάλι πίσω δείνοντας το καλύτερο ψεύτικο χαμόγελό μου και ο Louis ευτυχώς δεν βλέπει πίσω από τη μάσκα.
"Want to skip class and go home?"
"I don't think I can do this today. Sorry"
O Louis κουνάει καταφατικά το κεφάλι του χαμογελώντας ελαφρά. Σηκώνεται από την καρέκλα του,βάζει τα βιβλία στη τσάντα του και περπατάει προς την πόρτα περιμένοντας εμένα να μαζέψω τα πράγματά μου. Φεύγοντας από την τάξη τυλίγει το χέρι του γύρω από τη μέση μου με τρόπο ευτυχώς που δεν δηλώνει κτητικότητα,γιατί πραγματικά αυτή τη στιγμή δεν θα ανεχόμουνα τέτοια συμπεριφορά. Θέλω να μάθω τι σκέφτεται,τι τον προβληματίζει, όμως δεν μπορώ να χάνω συνεχώς μαθήματα. Ειδικά τώρα που είναι τα τελευταία πριν τις εξετάσεις. Από την άλλη όμως πλευρά το χέρι του Louis γύρω μου δείχνει ανάγκη να είμαι κοντά του και δεν θέλω να τον απογοητεύσω. Δεν θέλω να νιώσει πως δεν είναι σημαντικός. Έτσι όταν φτάνουμε στην πόρτα του σχολείου και αφήνει το χέρι του να πέσει για να απομακρυνθεί, το παίρνω μέσα στο δικό μου και βγαίνω πρώτη για να καταλάβει πως άλλαξα γνώμη.
Στο σπίτι του ευτυχώς δεν βρίσκεται κανείς. Ο μπαμπάς του προφανώς είναι στο σχολείο, οι αδερφές του επίσης και η μαμά του βρίσκεται στον γιατρό για να κάνει υπέρυχο. Μένουν περίπου 3 μήνες ακόμη για να γεννήσει. Ο Louis μου έχει πει πως είναι ιδιαίτερα γκρινιάρα σε αυτήν την εγκυμοσύνη λόγω των διδύμων,οι οποίοι την κουράζουν πολύ. Δυσκολεύεται στην μετακίνηση, όμως δεν δέχεται τη βοήθεια κανενός. Σαν τη μητέρα..σαν τον γιο. Στο δωμάτιό του ακούμε μουσική. Εγώ ξαπλώνω στο κρεβάτι,ενώ αυτός κάθεται στον υπολογιστή για να αλλάζει τα τραγούδια.
"Louis? Will you tell me what happened back in school?"
"I thought our prom will be ours and not-"
"That's it? You got mad about this stupid thing?"
"I just don't like Stone Hill kids"
"Why?"
"I know some guys from there and they are assholes"
"So, you didn't freak out about us going to the prom ?"
"Why would I freak out about that?"
"I don't know. I thought you didn't want to go with me or something"
"Are you out of your mind? Who else would Ι bring as my date?"
"I don't know-all right? I just ..don't know."
"Christine? I want you and only you"
O Louis πλέον έχει μεταφερθεί στο κρεβάτι δίπλα μου. Με κοιτάει βαθιά στα μάτια ,ενώ το χέρι του αγκαλιάζει το μάγουλό μου. Μου δίνει ένα γλυκό και απαλό φιλί,το οποίο σταδιακά βαθαίνει και γίνεται έντονο χωρίς όμως να υπονοεί την επιθυμία για κάποια σεξουαλική πράξη. Τα χέρια μου τυλίγονται γύρω του ενώ τα δικά του με φέρνουν κοντά στο σώμα του.
"You..you are so freaking amazing"
Μου ψιθυρίζει ενώ με φιλάει στο λαιμό ακριβώς κάτω από τον λοβό μου. Τον σφίγγω στην αγκαλιά μου,καθώς δεν έχω κάποια απάντηση. Με φιλάει στο λαιμό μέχρι να φτάσει στο άλλο αυτί για να μου ψιθυρίσει ξανά πόσο υπέροχη είμαι.
"You make me forget so easily. It's like every time I'm around you all the bad things disappear and I can breathe again. Just by one touch everything shines a little more"
"Y-"
"Shh.Let me finish. Thank you for keeping away all the shit. You make everything better"
Νιώθω τη ψυχή μου να πλημμυρίζει από ευτυχία και έρωτα. Η φωνή του ψιθυριστή και τόσο απαλή,σχεδόν αθώα και αγνή όπως ενός μικρού παιδιού, και τα λόγια του φέρνουν δάκρυα στα μάτια μου , τα οποία κλείνω για να μην αφήσω κανένα δάκρυ να κυλήσει στο μάγουλό μου και ανησυχήσει. Ο Louis μου δίνει ένα ακόμη φιλί και έπειτα με αγκαλιάζει. Με σφίγγει και με κρατάει εκεί σαν να φοβάται πως το επόμενο λεπτό θα θελήσω να φύγω από κοντά του. Χαιδεύω το μπράτσο του για να τον ηρεμήσω και σιγά-σιγά χαλαρώνει, όμως δεν με αφήνει να φύγω από την αγκαλιά του. Τα χέρια του τυλιγμένα γερά γύρω μου φέρνουν ένα περίεργο μα ευχάριστο συναίσθημα. Το σπίτι μου..