They don't know about us (L.T.)

Chapter 35 - Dream a little dream of me

  Christine's Pov

Τελευταία ώρα Τετάρτης , όλοι περιμένουμε ανυπόμονα να χτυπήσει το κουδούνι. Κανείς δεν παρακολουθεί τον καθηγητή,το βλέμμα μας είναι καρφωμένο στο ρολόι δίπλα από τον πίνακα. Περιμένω να τελειώσουμε,ώστε να μπορέσω να πάω σπίτι,να ξεκουραστώ και έπειτα να κάνω μάθημα με τον Louis,με τον οποίο έχω να μιλήσω από τη Δευτέρα. Χθες ενώ βρισκόμασταν στον ίδιο χώρο δε καταφέραμε να ανταλλάξουμε ούτε μία κουβέντα. Σήμερα , ενώ περπατούσαμε προς την τραπεζαρία, εκείνος καθώς με προσπερνούσε, με έσπρωξε. Το μόνο που έλαβα ήταν ένα γρήγορο συγγνώμη και έπειτα πάλι χάθηκε. Ελπίζω να μην αναβάλει σήμερα το μάθημα. Θέλω να του μιλήσω, θέλω να βεβαιωθώ πως όλα είναι εντάξει μεταξύ μας.
Βγαίνω μαζί με τους συμμαθητές μου και τα υπόλοιπα παιδιά στο προαύλιο και στέκομαι στις σκάλες περιμένοντας την παρέα μου. Σύντομα η Rachel με την Chloe εμφανίζονται,πίσω τους ο Stan με τον Ryan.
"Where's Jake ?" ρωτάω τη Rachel καθώς προχωράμε προς την έξοδο.
"It's Wednesday , he has practice"
"Oh,right"
Είχα ξεχάσει ότι ο Louis έχει προπόνηση τις Τετάρτες και έρχεται μετά στο μάθημα..
"So..Chloe and I are going out on Friday after the game,wanna come?"
"I'd love to but-" βλέπω τον ενθουσιασμό της Rachel να εξαφανίζεται και αμέσως νιώθω άσχημα που απέρριψα την πρότασή της. Η αλήθεια είναι πως έχω πολύ καιρό να βγούμε με τα κορίτσια. "But,whatever,I'll work it out. After the game you said?"
"Are you sure? I mean-"
"Yeah,I miss hanging out with you guys."
"Great! Then it's settled! " χαμογελάει πλατιά ξεκινώντας να απομακρύνεται "Oi, Christine!"
Παίρνω το βλέμμα μου πάνω από τον αδερφό μου ,που περπατάει προς το μέρος μου και γυρνάω στη φίλη μου.
"We've missed you too!" γελάει και γυρνάει μπροστά στα παιδιά.
Ο Ryan με τη Chloe χαιρετάνε από μακριά και εγώ τους προσφέρω ένα χαμόγελό μου. Χθες το βράδυ την ώρα που μιλούσα με τον Jack στο Facebook, μου πρότεινε να βγούμε μετά τον αγώνα του είτε χάσουν είτε νικήσουν , και εγώ δέχτηκα. Ελπίζω να δείξει κατανόηση,όταν του εξηγήσω πώς έχει η κατάσταση.
Η διαδρομή για το σπίτι είναι ανησυχητικά ήρεμη. Ο Charles δε μιλάει και αν πει κάτι θα είναι ένα ξερό 'ναι'. Μπαίνοντας σπίτι ανεβαίνει κατευθείαν τις σκάλες και πηγαίνει στο δωμάτιό του. Δε σταμάτησε όταν η Zoe βγήκε από το γραφείο της για να μας χαιρετήσει.
"Did you fight?"
"No. Something must have happened"
"Like?"
"I don't know. Just something he clearly doesn't want to talk about" απαντάω ήδη ενοχλημένη με την παρουσία της.
Η σχέση μου με τη Zoe έχει γίνει ελαφρώς καλύτερη , δείχνω περισσότερη κατανόηση και υπομονή,όμως ακόμα είναι αρκετά νωρίς για να πω πως είναι εντάξει. Ανεβαίνοντας τα σκαλιά της υπενθυμίζω πως θα έρθει ο Louis και εκείνη γελάει. Την κοιτώ περιμένοντας να μου πει τί βρήκε αστείο,όμως η Zoe δε μου απαντάει. Ενοχλημένη από τη συμπεριφορά της μπαίνω στο δωμάτιό μου και ξαπλώνω στο κρεβάτι. Κλείνω τα μάτια μου να χαλαρώσω και στο μυαλό μου έρχεται η έκφραση του Louis όταν του είπα πως πρέπει να διακόψουμε αυτό που έχουμε..