They don't know about us (L.T.)

Chapter 67 - Winner takes it.. all?

  Louis' Pov

"Head in the game, you cunts. We're gonna fucking own this" φωνάζω στους συμπαίκτες μου λίγο πριν βγούμε στο γήπεδο.
Η μεγάλη στιγμή έφτασε, Ο αγώνας που θα καθορίσει το μέλλον μου θα ξεκινήσει σε πέντε λεπτά ακριβώς. Οι κερκίδες έχουν γεμίσει από συγγενείς, φίλους,συμμαθητές, μαθητές του αντίπαλου σχολείου και απεσταλμένους συμβούλους από σχολεία για να σε αξιολογήσουν και να αποφασίσουν αν είσαι άξιος για μια υποτροφία. Το μέλλον μου φαίνεται να περιμένει στις κερκίδες, ενώ το παρόν μου αναμένει να ξεκινήσει.
Ο διαιτητής σφυρίζει δυνατά και οι δύο ομάδες σκορπίζονται στο γήπεδο, ενώ εγώ περπατάω στο κέντρο, έτοιμος να συναντήσω τον αρχηγό της άλλης ομάδας.
"Zayn"
"Louis"
Ο διαιτητής μετακινεί το πόδι του πάνω από την μπάλα και την αφήνει ακριβώς στη μέση. Το βλέμμα μου είναι καρφωμένο πάνω στον Zayn, ενώ το δικό του στη μπάλα. Αυτή είναι η ευκαιρία μου. Σήμερα θα κερδίσω πίσω ό,τι μου στέρησε εκείνη την ημέρα.
Ο ήχος της σφυρίχτρας με επαναφέρει στην πραγματικότητα και πριν προλάβω να ανοιγοκλείσω τα μάτια μου, η μπάλα βρίσκεται στα πόδια του Zayn. Σε δευτερόλεπτα βρίσκομαι μπροστά του και με δύο κινήσεις, φέρνω την μπάλα στην κατοχή μου. Την κλωτσώ στον Jake, εκείνος πάλι πίσω σε εμένα και εγώ στον Jack. Δεν ξέρω πώς θα εξελιχθεί ο αγώνας,αλλά αυτό που ξέρω σίγουρα είναι πως θα δώσω τον καλύτερό μου εαυτό.
Στο δεύτερο ημίχρονο η κατάσταση έχει χειροτερέψει. Το Stone Hill είναι μπροστά για δύο γκολ. Γκολ που θα μπορούσαμε να είχαμε αποφύγει, αν ο Jack δεν φερόταν όπως συνήθως και για μία φορά στη ζωή του συνεργαζόταν με τους υπόλοιπους. Ο ανταγωνισμός είναι μεγάλος και η πίεση κάνει το μυαλό μου να γυρίζει συνεχώς. Το μόνο που κυριαρχεί στο μυαλό μου αυτή τη στιγμή είναι η νίκη. Πρέπει να βρω έναν τρόπο να μου δώσει πέναλτι ο διαιτητής. Όμως για να γίνει αυτό, χρειάζομαι πρώτα να μπούνε δύο γκολ για να ισοφαρίσουμε.
"Jake!"
Ο Jake γυρνάει το κεφάλι του απευθείας στο άκουσμα της φωνής μου περιμένοντας την επόμενή μου κίνηση. Μόλις του κλείνω το μάτι, κόλπο που έχουμε εφεύρει εμείς οι δύο για να συνενοούμαστε για τα συστήματα, τρέχει προς τον επιθετικό της άλλης ομάδας. Ο Jack κατέχει την μπάλα και την πασάρει σε έναν άλλο συμπαίκτη, ο οποίος περικυκλώνεται αμέσως από δύο άτομα της αντίπαλης ομάδας. Τρέχοντας προς το μέρος του βλέπω τον Zayn να ακολουθεί τις κινήσεις μου και παρατηρώ πως δεν έχει αλλάξει ο τρόπος που έπαιζε. Όπως πάντα θα προσπαθήσει να στριμώξει τον αντίπαλο, ώστε όταν κάνει την κίνησή του με μία προσποίηση, να κλέψει την κατοχή της μπάλας. Εκμεταλλευόμενος την τακτική του Zayn, καταφέρνω να κλέψω την μπάλα από τον αντίπαλο και τη στέλνω πίσω στον Jake. Τρέχοντας προς το τέρμα, ο Jake πασάρει με ευκολία πίσω την μπάλα σε μένα κι αυτή μπαίνει στα δίχτυα. ()
Η κερκίδα στα αριστερά μου ζητοκραυγάζει, ο προπονητής μου με κοιτάει περήφανος και οι συμπαίκτες μου γρήγορα μαζεύονται τριγύρω για να μου δώσουν ένα χτύπημα στην πλάτη. Ο Zayn με κοιτάει θυμωμένος και γυρνάει στην ομάδα του. Δεν προλαβαίνω να φτάσω στο κέντρο, το παιχνίδι αρχίζει πάλι. Η μπάλα αυτή τη φορά βρίσκεται στην κατοχή του επιθετικού της αντίπαλης ομάδας, οπότε αφήνω αρχικά τον Jack και ένα άλλο παιδί να χειριστούν την κατάσταση. Ο Jake κι εγώ μπλοκάρουμε δύο άλλα παιδιά, ενώ ο Zayn τρέχει για να βοηθήσει τον συμπαίκτη του. Ευτυχώς ο Jack κατορθώνει να κλέψει την μπάλα και τη στέλνει πίσω σε εμάς με αποτυχία βέβαια, αφού η μπάλα βγαίνει εκτός. Ο Zayn αναλαμβάνει να την στείλει ξανά μέσα κι εγώ αναλαμβάνω το κλέψιμο της μπάλας. Μόλις αυτή ακουμπάει το γρασίδι κάνω έναν ελιγμό,αλλά δεν κατορθώνω να την κλέψω. Όταν όμως, φτάνω μπροστά στον Zayn, κάνω ακριβώς ό,τι μου έχει διδάξει άθελά του και σε μια στιγμή αδυναμίας του κλέβω την μπάλα, την πασάρω στον Jake και σε δευτερόλεπτα μπαίνει δεύτερο γκολ. Ο Zayn θυμωμένος από την κίνησή μου έρχεται κοντά μου, αλλά δεν προλαβαίνει να πει κάτι, αφού ο προπονητής μου ζητάει time out.
"Don't fuck this up" είναι η πρώτη κουβέντα που μας λέει πριν αρχίσει να μας μιλάει για το σύστημα. Ξεκινώ να παρακολουθώ τα λόγια του,αλλά η ανάγκη μου να αντικρίσω την Christine είναι μεγαλύτερη. Σε όλο τον αγώνα δεν την έχω κοιτάξει καθόλου, έχω συγκεντρωθεί στο παιχνίδι, αλλά τώρα νιώθω την ανάγκη να δω το χαμόγελό της.
"Tomlisnon! Head in the game!" φωνάζει ο προπονητής μου και το βλέμμα πέφτει στις κερκίδες προσπαθώντας να την βρω. Η φωνή όμως του προπονητή μου αποσπά την προσοχή και τα παρατάω πιο γρήγορα από ότι θέλω. Πριν διαλυθούμε, ζητάω από τα παιδιά, όταν φτάσουμε στην περιοχή του αντιπαλου να μου δώσουν την μπάλα. Από εκεί και πέρα ξέρω τι θα κάνω.Τώρα που ο Zayn θέλει να με εκδικηθεί είναι η καλύτερη ευκαιρία για να κερδίσουμε ένα φάουλ κι εγώ να κερδίσω ένα πέναλτι.
Διασκορπιζόμαστε στο γήπεδο , ανακατευόμαστε με τους αντιπάλους κι εγώ στέκομαι κοντά στον Zayn. Βλέποντας ότι είμαι κοντά του, χαμογελάει πονηρά, αλλά δεν κάνει καμία άλλη κίνηση. Τώρα γνωρίζω σίγουρα πως έχει ένα σχέδιο στο μυαλό του, το οποίο ελπίζω να μην εμποδίσει την υλοποίηση του δικού μου. Ο αγώνας αρχίζει με την μπάλα να βρίσκεται στα πόδια ενός αντιπαλου, η οποία σύντομα βρίσκεται στα πόδια ενός άλλου παιδιού και μετά στον Zayn. Προσπαθώ να του κλέψω την μπάλα, αλλά δεν τα καταφέρνω, καθώς η μπάλα εναλλάσσεται συνέχεια από αυτόν σε ένα άλλο παιδί. Τη στιγμή που ο Zayn κλωτσάει τη μπάλα, ο Jake μπαίνει μπροστά και την κλωτσάει προς την αντίθετη πλευρά. Η μπάλα προσγειώνεται στα πόδια του Jack κι αυτός αρχίζει να τρέχει προς το τέρμα. Τη στιγμή που βρίσκει ευκαιρία κλωτσάει με δύναμη την μπάλα, αλλά αυτή χτυπάει στο δοκάρι και βγαίνει έξω από το γήπεδο.
Δέκα λεπτά πριν τον αγώνα βρισκόμαστε ακόμη σε ισοπαλία. Ευτυχώς, ο τερματοφύλακας μας έχει αποκρούσει την μπάλα όλες τις φορές. Τώρα το μόνο που πρέπει να γίνει είναι να συνεχίσουμε να βρισκόμαστε σε ισοπαλία μέχρι τα τελευταία τρία λεπτά, κάτι που καταφέρνουμε με επιτυχία. Ο χρόνος κυλάει γρήγορα, η μπάλα κινείται από τη μία άκρη του γηπέδου στην άλλη κι εμείς μαχόμαστε για το ποιος θα έχει την κατοχή της. Ο Jake καταφέρνει να αποσπάσει την μπάλα από τον αντίπαλο και την στέλνει στον Jack, ο οποίος κατεβαίνει σφαίρα στην περιοχή τους. Ο Zayn βλέποντας με να τρέχω προς το τέρμα τους έρχεται μπροστά μου με σκοπό να με εμποδίσει. Ο Jack στέλνει την μπάλα προς το μέρος μου κι εγώ τη στιγμή που την στέλνω σε έναν άλλο συμπαίκτη μου, βρίσκομαι ξαπλωμένος στο γρασίδι. ( )Ένας ξαφνικός πόνος στο γόνατο, με κάνω να διπλωθώ στα δύο. Σφίγγω τα δόντια μου για να κρατήσω την φωνή μου μέσα, ενώ παράλληλα βρίζω τον Zayn που με χτύπησε τόσο δυνατά ( ) . Ο Jake τρέχει προς το μέρος μου και φτάνει μαζί με τον διαιτητή που δίνει φάουλ στον Zayn, ενώ σε εμάς δίνει την ευκαιρία για πέναλτι.
Στέκομαι μπροστά από το τέρμα κοιτώντας την μπάλα και μετά τον τερματοφύλακα. Μπορώ να νιώσω όλα τα βλέμματα πάνω μου αυτή τη στιγμή. Είναι το τελευταίο λεπτό του αγώνα. Αν βάλω αυτό το γκολ, σημαίνει πως νικήσαμε. Αν μπει θα έχω καταφέρει να χαρίσω τη νίκη στο σχολείο μου, θα έχω κάνει περήφανους τους φίλους μου, την οικογένειά μου..εμένα. Στο γήπεδο επικρατεί ησυχία. Όλοι περιμένουν την κίνησή μου.
Κλείνω τα μάτια και στο μυαλό μου έρχεται μία στιγμή μου με την Christine. Καθόμασταν στον καναπέ του σπιτιού της και είχαμε αφήσει την τηλεόραση ανοιχτή, ενώ χαζολογούσαμε. Σε κάποια φάση που η Christine είχε καθήσει πάνω μου και φιλιόμασταν, σταμάτησε απότομα και άρχισε να τραγουδάει. Το βλέμμα μου έπεσε στην οθόνη της τηλεόρασης που έδειχνε έναν φλώρο να κοιτάει μία κοπέλα στις κερκίδες που στεκόταν όρθια. Ο τύπος την κοιτούσε χαμογελώντας, ενώ αυτή του τραγουδούσε Η Christine ήξερε όλα τα λόγια του τραγουδιού και μου έκανε μια μικρή αναπαράσταση.Όταν κατάλαβε ότι δεν γνωρίζω την ταινία στην τηλεόραση, μου εξήγησε πως αυτή είναι η τρίτη ταινία του High School Musical και πως φλώρος λεγόταν Troy και η κοπέλα Gabriella.
"I'll do the same on Saturday. I'll stand up and you will look at me and I'll scream your name, you will turn around and I'll start singing. It'll be magical" μου είχε πει κάνοντας πάλι μια αναπαράσταση κι εγώ γέλασα απλώνοντας τα χέρια μου για να έρθει πάλι στην αγκαλιά μου.
Όταν ανοίγω πάλι τα μάτια μου, είμαι χαμογελαστός, κάτι που φαίνεται να τρομάζει τον τερματοφύλακα,γιατί με κοιτάει περίεργα. Δεν με νοιάζει όμως. Ήρθε η στιγμή. Με μία ανάσα και μια γρήγορη ευχή να πάνε όλα όπως τα θέλω, κλωτσάω την μπάλα και αυτή μπαίνει στα δίχτυα. ( )
Φωνές, χειροκροτήματα, αγκαλιές από τους συμπαίκτες μου.
"We fucking won, mate!" φωνάζει ο Jake πέφτοντας πάνω μου και σύντομα περικυκλώνομαι από τους συμπαίκτες μου. Ο προπονητής χαμογελαστός έρχεται προς το μέρος μας κρατώντας στα χέρια του ένα χρυσό μικρό κύπελλο, το οποίο μου δίνει γεμάτος συγκίνηση.
"Good job, Tomlinson"
"Thank you coach"
Σηκώνω το κύπελλο στον αέρα και το πλήθος ζητωκραυγάζει. Η αντίπαλη ομάδα, αφού μας συγχαρεί για τη νίκη μας, αποχωρεί με σκυμμένα τα κεφάλια. Ο μόνος που έχει μείνει πίσω είναι ο Zayn, ο οποίος στέκεται περιμένοντας μάλλον να μείνω μόνος μου για να μου μιλήσει. Φοβερά ευχαριστημένος με τον εαυτό μου και πλήρως περήφανος για τη νίκη που χάρισα στο σχολείο μου, αποφασίζω να τον πλησιάσω εγώ πρώτος.
"Congrats, mate"
"Thank you"
"You surely won yourself a scholarship"
"I hope I did"
"I hope you did too. Look. man.. I'm -"
"Don't worry, mate. It's all right. We're good"
"We are?"
"Just don't make me regret it"
O Zayn κουνάει καταφατικά το κεφάλι του και χάνεται στο πλήθος των ανθρώπων που έχει ξεχυθεί στο γήπεδο. Γυρνώντας το κεφάλι μου βλέπω την Christine να τρέχει προς το μέρος μου. Πετάει τον εαυτό της πάνω μου κι ευτυχώς προλαβαίνω να την πιάσω πριν πέσουμε και οι δύο κάτω. Προσπαθώντας να βρω την ισορροπία μου, να κρατήσω το κύπελλο και αυτήν, η Christine με φιλάει σαν να έχει να με δει δέκα χρόνια. Το κύπελλο πέφτει από τα χέρια μου και τα αφήνω να τυλιχτούν γύρω της. Τα πόδια της γλιστράνε στο πάτωμα στερεώνοντας ξανά τον εαυτό της, αλλά τα χείλη της παραμένουν ενωμένα με τα δικά μου. Τα χέρια μου αγκαλιάζουν το πρόσωπό της, ενώ τα δικά της είναι τυλιγμένα γύρω από τη μέση μου.
"I knew you'd win"
"Oh,did you?" την ρωτάω με τον τόνο της φωνής μου γεμάτο ειρωνεία,αλλά ξέρω πως δεν την ενοχλεί. Στο βλέμμα της υπάρχει η χαρά και ο θαυμασμός.
Τη στιγμή που σκύβω για να ενώσω ξανά τα χείλη μας, ακούγεται ένα βήξιμο από τα δεξιά μου που με κάνει να σταματήσω. Δύο άνδρες με κουστούμι, ο ένας με γυαλιά, συστήνονται με τα ονόματά τους, αναφέροντας παράλληλα σε ποιο σχολείο ανήκουν.
"We are very impressed"
Οι δύο κύριοι αρχίζουν να μου μιλάνε για τον αγώνα, για το πόσο εντυπωσιάστηκαν και πόσο πολύ εύχονται να τους τιμήσω με την παρουσία μου του χρόνου στο σχολείο. Ακούω προσεκτικά τα λόγια τους, χαμογελώντας στις σωστές στιγμές και σχολιάζοντας μόνο όταν πρέπει, κάτι που κάνει την Christine να απομακρυνθεί,αλλά πριν φύγει, κατορθώνω να πιάσω το χέρι της, ώστε να την κρατήσω κοντά μου. Δεν θέλω να φύγει. Είναι μία από τις πιο σημαντικές στιγμές της ως τώρα ζωής μου και θέλω να την μοιραστώ μαζί της.
"Thank you very much" τους λέω, ενώ τους χαιρετάω απομακρύνοντας εμένα και την Christine από την παρουσία τους.
"You'll accept their offer, right?"
"I don't know..yet"
"Louis! Of course you will! You got a scholarship! You can't turn them down"
"Christine.."
"Louis!"
Τη στιγμή που είμαι έτοιμος να εξηγήσω στην Christine τον προβληματισμό μου για αυτή την υποτροφία, εμφανίζεται η μητέρα μου μαζί με τις αδερφές μου και τον πατέρα μου από πίσω. Η Christine χαμογελάει στην οικογένειά μου, αγκαλιάζει την μητέρα μου και φεύγει δίνοντας μου ένα φιλί στο μάγουλο λέγοντας μου πως θα με δει αργότερα στο πάρτι.Η μητέρα μου με αγκαλιάζει σφιχτά, το ίδιο και οι αδερφές μου, ενώ ο πατέρας μου αρκείται σε ένα συγχαρητήρια συνοδευόμενο με ένα χαμόγελο.
Η Christine επιμένει να δεχτώ την υποτροφία, γιατί δεν ξέρει όλες τις λεπτομέρειες. Προφανώς δεν άκουσε όλη τη συζήτησή που είχα με τους κυρίους. Θέλω να την σταματήσω, αλλά είναι ήδη πολύ αργά. Την βλέπω να φεύγει από το γήπεδο μαζί με την Rachel και ξέρω πως πρέπει να περιμένω μία άλλη στιγμή για να της μιλήσω. Ξέρω ότι είναι πολύ χαρούμενη και περήφανη για εμένα, αλλά αυτό που δεν ξέρω είναι κατά πόσο θα συνεχίσει να είναι χαρούμενη, όταν μάθει πως η υποτροφία είναι για ένα σχολείο σε μία άλλη πόλη.