They don't know about us (L.T.)

Chapter 16 - Little Things

"Sometimes, little things make a big difference..."
― Nino Varsimashvili

Christine's Pov

Εμπιστοσύνη.Μία λέξη.Έντεκα γράμματα.Χρειάζεται χρόνο για να την κερδίσεις και μόνο ένα δευτερόλεπτο για να την χάσεις. Και για να την κερδίσεις πίσω θέλει περισσότερο κόπο από την πρώτη φορά. Κυρίως όμως πρέπει ο άνθρωπος που πρόδωσες να είναι διατεθιμένος να σου δώσει μία δεύτερη ευκαιρία. Όταν εμπιστεύεσαι κάποιον, αρχίζεις με μικρά πράγματα, ώσπου μία μέρα καταλήγεις να του εκμυστηρεύεσαι το πιο τρελό σου όνειρο. Κάποιοι άνθρωποι χρειάζονται χρόνο για να εμπιστευθούν ένα άτομο. Άλλοι χρειάζονται μόνο μία στιγμή, μία στιγμή στην οποία παίρνουν το ρίσκο να αφήσουν κάποιον να μπει μέσα στη ζωή τους. Διακινδυνεύουν την καρδιά τους στην προδωσία, στο δέσιμο εκείνης της συγκεκριμένης στιγμής,της συγκεκριμένης επιλογής που αργότερα μπορεί να κριθεί λάθος ή σωστή.
Σήμερα είναι η μέρα που εμπιστεύομαι τον Louis. Φυσικά έχουμε εμπιστευθεί μικρά πράγματα ο ένας στον άλλον,αλλά τώρα είναι διαφορετικό. Φεύγω από το σχολείο μαζί του αν και γνωρίζω πως θα δημιουργηθεί μεγάλο πρόβλημα αν το μάθει κάποιος καθηγητής. Όμως και να μείνω εδώ, το μυαλό μου ταξιδεύει σε άλλους τόπους. Τα πρώτα τριάντα λεπτά του μαθήματος ήταν βασανιστικά. Κοιτούσα συνέχεια το ρολόι για να δω αν πλησιάζει το διάλειμμα και κάθε φορά ο δείκτης είχε κουνηθεί μόνο λίγα εκατοστά. Τα πέντε λεπτά που περνούσαν μου φαινόντουσαν δέκα.
O Louis ανοίγει την κεντρική πόρτα του κτιρίου και μου κάνει νόημα να περιμένω. Βγάζει το κεφάλι του έξω, κοιτάει αριστέρα και δεξιά,και αφου σιφουρευτεί πως το πεδίο είναι ελεύθερο ,ανοίγει την πόρτα διάπλατα για να περάσω. Κατεβαίνω γρήγορα τις σκάλες,ενώ ο Louis ανεβαίνει πάνω στο κάγκελο και γλιστράει προς τα κάτω. Μόλις φτάνουμε και οι δύο στο έδαφος, τρέχουμε στην καγκελόπορτα. Τραβάω τον σύρτη,αλλά τίποτα δεν αλλάζει. Επαναλαμβάνω την ίδια κίνηση και πάλι παραμένει κλείστη. Τότε ο Louis σκύβει και κοιτάει το κάτω μέρος της κλειδαριάς. Βάζει το χέρι του, πειράζει κάτι και ακούγεται ένα 'κλικ'. Μόλις ανοίγει η πόρτα, ο Louis με σπρώχνει προς τα έξω. Είμαι έτοιμη να αρχίσω να τρέχω,όμως ξαφνικά το σώμα μου βρίσκεται κολλημένο στο τοιχάκι.
"What are you doing?" τον ρωτάω ψιθυρίζοντας σα να πρόκεται να μας ακούσει κάποιος.
"Somebody's on the door"
Μάλλον ασυνείδητα κολλάει το σώμα του πάνω μου για να μας καλύψει,γιατί μόλις σιγουρεύεται ότι όλα είναι εντάξει και βλέπει την απόσταση μεταξύ μας, απομακρύνεται γρήγορα. Αρχίζει να περπατάει προς την αντίθετη κατεύθυνση που είναι τα σπίτια μας και εγώ τον ακολουθώ.
"Where are you taking me?"
"You'll see"
"Okay"
Τον αφήνω να περπατάει μπροστά και εγώ από πίσω. Toν ρωτάω ακόμη μία φορά που πηγαίνουμε και μου δίνει πάλι την ίδια απάντηση. Έτσι και εγώ παρατώ την προσπάθεια να μάθω τον προορισμό μας. Στο φανάρι σταματάμε μαζί. Ασυναίσθητα το βλέμμα μου πέφτει στο πρόσωπό του. Τα μαλλιά του είναι ανακατωμένα μάλλον από τον πρωινό ύπνο.Το μπλε των ματιών του φαίνεται καθαρά από εδώ που στέκομαι. Και τα χείλη του..Τα χείλη του είναι τόσο.. Δε προλαβαίνω να βρω τη λέξη,καθώς το κεφάλι του Louis γυρίζει προς το μέρος μου. Απευθείας παίρνω το μάτια μου από πάνω του και κοιτάω τον δρόμο απέναντι. Ευτυχώς το φανάρι γίνεται πράσινο και με σώζει από αυτή την άβολη στιγμή.
O Louis βρίσκεται σύντομα δίπλα μου και περπατάει με τον ίδιο ρυθμό. Συχνά σκύβει το κεφάλι και το φέρνει κοντά μου γελώντας. Συνεχίζει να το κάνει μέχρι τη στιγμή που τον χτυπάω στο μπράτσο για να σταματήσει.
"Hey!"
"Stop doing that"
"Doing what?" με ρωτάει φέρνοντας για μία ακόμη φορά το πρόσωπό του πλάι στο δικό μου,κοιτώντας με έντονα και χαμογελώντας.
"Louis stop doing that!" του λέω γκρινιάζοντας και κλείνοντας τα μάτια μου.
"Okay-okay" ακούω τη φωνή του και συγχρόνως ένα δάχτυλό του σκουντάει το μάγουλό μου. Και σκουντάει και το άλλο μου μάγουλο. Και μετά και τα δύο μαζί.
"Louisss"
"Oh shus"
Με αυτή του τη φράση μου δίνει μία τσιγκλιά και εγώ ανοίγω απευθείας τα μάτια μου. Ο Louis γελάει και αρχίζει να τρέχει.
"You're so going to pay that!" φωνάζω και τρέχω να τον προφτάσω.
Προφανώς όμως δεν τον προλαβαίνω. Ο Louis είναι πιο γρήγορος από εμένα. Περνάει τον δρόμο τρέχοντας ,αλλά εμένα με πιάνει το φανάρι. Ο Louis στέκεται απέναντι και κάνει διάφορες γκριμάτσες. Περιμένω να ανάψει πράσινο για να περάσω, ο Louis συνεχίζει να με κοροϊδεύει. Γουρλώνει τα μάτια του και ανοίγει το στόμα του με δύο από τα δάχτυλά του. Και για πρώτη φορά σήμερα γελάω. Όταν βγάζει τη γλώσσα του έξω, γελάω περισσότερο. Το φανάρι γίνεται πράσινο, αρχίζω να περπατάω προς τον Louis , όμως εκείνος δε τρέχει. Στέκεται εκεί και γελάει μαζί μου.
"She laughs!" φωνάζει γελώντας μόλις φτάνω σε εκείνον.
"Oh,shut up" τον σκουντάω και εκείνος απλώνει το χέρι του για να με πιάσει,όμως αυτή τη φορά εγώ είμαι αυτή που τρέχει μακριά του.
"I will get you!" τον ακούω να φωνάζει από πίσω μου.
Σπρώχνω κάποιους ανθρώπους,αλλά δεν απομακρύνομαι πριν τους ζητήσω συγγνώμη. Από πίσω μου ακούω τον Louis να κάνει το ίδιο. Γυρνώντας να δω πού είναι, τον βλέπω να με φτάνει,γι αυτό αυξάνω τον ρυθμό. Στρίβω σε μία γωνία και βλέπω ένα πάρκο στον απέναντι δρόμο. Τρέχω προς αυτό, ακούω τα αμάξια να κορνάρουν. Τα αυτοκίνητα όμως δεν σταματάνε τον Louis. Εκείνος τρέχει και εγώ τρέχω στο πράσινο που απλώνεται στα αριστερά μου. Δευτερόλεπτα αργότερα ένα χέρι τυλίγεται γύρω από τη μέση μου και σύντομα βρισκόμαστε και οι δύο στο έδαφος. Βρίσκομαι πάνω στο σώμα του Louis.Kαι οι δύο γελάμε δυνατά. Τα μάτια του λάμπουν και το στήθος του δονείται μαζί με το γέλιο του. Πέφτω δίπλα και συνεχίζω να γελάω. Μένουμε για λίγο ξαπλωμένοι στο χορτάρι χωρίς να μιλάμε. Μ'αρέσει να κάθομαι στη σιωπή με τον Louis, με κάνει να νιώθω όμορφα. Συνήθως νιώθω άβολα όταν είμαι μαζί με κάποιον άλλο και δε λέμε τίποτα μεταξύ μας. Όμως με τον Louis είναι διαφορετικά. Ο καθένας νιώθει αρκετά άνετα να χαθεί στις δικές του σκέψεις. Αν και μοιάζει ο καθένας να κλείνεται στο δικό του κόσμο , για την ακρίβεια κλεινόμαστε μαζί στον ίδιο. Είμαστε εμείς,η σιωπή μας και ο κόσμος.
Κλείνω τα μάτια μου λόγω του ήλιου και αφήνω το σώμα μου να χαλαρώσει. Παίρνω μία βαθιά ανάσα και όλα δείχνουν να είναι πιο εύκολα αυτή τη στιγμή. Ανοίγοντας τα μάτια μου πιάνω τον Louis να με κοιτάει. Έχει γυρίσει στο πλάι και το κεφάλι του στηρίζεται στο ένα του χέρι. Παρόλο που τον έπιασα απροετοίμαστο, εκείνος δεν έχει πάρει το βλέμμα του από πάνω μου. Νιώθοντας άβολα αντιγράφω τη στάση του σώματός του και εκείνος γελάει.
"So..I wanted to talk about-"
"Our kiss?" συμπληρώνω και εκείνος κουνάει καταφατικά το κεφάλι του. "What about it?"
"Nothing has changed between us,right?"
"If you ask if I still don't like you the answer is always the same. You annoy me"
"Good" λέει και γελάει.
"Did you have to make me skip school to ask me that?"
"I didn't force you to come"
"No,you just used my brother as an excuse"
"Well-"
"You scared me"
"I did,didn't I?"
"Oh,shut up"
"I just wanted to make sure we are okay"
"It was just a kiss,Louis"
"Yeap it was" απαντάει και παίρνει το βλέμμα του από πάνω μου. Νιώθω ότι κάτι θέλει να μου πει ,αλλά το κρατάει μέσα του.
"Is there anything else ?"
"And I just wanted to cheer you up" λέει χαμογελώντας γλυκά. Και το χαμόγελό του ζεσταίνει την καρδιά μου. Τί συμβαίνει τελευταία με τα αληθινά του χαμόγελα ;
"Sorry 'bout earlier. I lashed out on you and I shouldn't. I'm sorry"
Ο Louis ξαπλώνει στο χορτάρι και βάζει το χέρι πίσω από το κεφάλι του. Έπειτα το στρίβει για να μπορεί να με βλέπει. Το ένα του μάτι είναι μισάνοιχτο ,ενώ το άλλο κλειστό λόγω του ήλιου που χτυπάει το πρόσωπό του.
"You know, it amazes me how easily you say you're sorry. Especially to me"
"What do you mean?" τον ρωτάω καθώς αλλάζω τη στάση του σώματός μου. Ξαπλώνω μπρούμυτα και στηρίζω το κορμό μου στους αγκώνες.
"Do you remember when was the first time you said sorry to me?"
"Yeap"
Στο μυαλό μου έρχεται γρήγορα η σκηνή στις σκάλες του σχολείου. Είχα πει κάτι άσχημο για τον μπαμπά του που είναι διευθυντής. Εκείνος τσατίστηκε,έφυγε και εγώ πήγα να τον βρω, επειδή ένιωθα άσχημα. Είχα μετανιώσει πραγματικά για τον τρόπο μου,αλλά εκείνος δεν ενέδινε. Έτσι νόμιζα τουλάχιστον,ώσπου με διαβεβαίωσε πως όλα ήταν εντάξει μόνο με μία φράση του. Ακόμη και από τότε εγώ και ο Louis είχαμε μία περίεργη επικοινωνία.