They don't know about us (L.T.)

Chapter 33 - It ended before it began

  Louis' Pov

Όταν άνοιξα την πόρτα του δωματίου μου , η Christine ήταν το τελευταίο άτομο που περίμενα να αντικρίσω. Ήταν περίεργο που κάποιος χτύπησε την πόρτα για να μπει, καθώς αν ήταν κάποια από τις αδελφές μου απλώς θα έμπαινε μέσα,αλλά υπέθεσα ότι θα ήταν κάποιος από τους γονείς μου. Μουτρωμένος και πλήρης αδιάφορος για αυτά που θα νόμιζα πως θα άκουγα, άνοιξα την πόρτα και ξαφνικά ένιωσα το αίμα πιο θερμό στις φλέβες μου και την καρδιά μου να χτυπάει πιο γρήγορα. Χωρίς δεύτερη σκέψη την άφησα να περάσει μέσα και ξάπλωσα στο κρεβάτι περιμενοντας να κάνει το ίδιο κι ευτυχώς, το έκανε..
"Stop smiling!" μου λέει χτυπώντας το μπράτσο μου , όμως εγώ συνεχίζω να χαμογελάω.
"Whaaat?"
"This is not cool" απαντάει γυρνώντας μπρούμυτα ώστε να μην μπορεί να βλέπει το χαμόγελό μου.
"It's just a smile"
"No,it's not just a smile. It's a smile that says "she said she needs me" " μουρμουρίζει μέσα από το μαξιλάρι
"You did say that"
"Because ..it's true. You're my friend,you've become my closest friend here and I was indeed in need of seeing you" οι λέξεις βγαίνουν από το στόμα της τόσο ανάλαφρα. Κοιτώντας με χαμογελάει σαν να είναι όλα καλά,όμως για εμένα νιώθω μόλις πως όλα χάθηκαν.
"Friend" μουρμουρίζω εκνευρισμένος και ενοχλημένος με την πικρή γεύση που αφήνει η λέξη στο στόμα μου.
"Do you think I'm a bad person?" με ρωτάει ξαπλώνοντας πάνω στο χέρι της.
"You sure are annoying"και πεισματάρα. Και «τυφλή».
"I'm serious,Louis. Do you think I'm-"
"No, Christine"
"Are you sure-"
"Yes,I'm sure you are not a bad person. Why are you asking me something like this?"
"I had a fight..with my aunt. You probably heard all of it"
"I..did"
"She is right. I never asked her how she feels. All I cared about was my pain and my loss.She's in pain too. And I never asked her if she misses my mom as much as I miss her. She lost her only family"
"She has you"
"It's not the same,Louis"
"It's not but at least it's something" της λέω θέλοντας να την παρηγορήσω, ελπίζοντας να της θυμίσω πως η ζωή της δεν έχει τελειώσει ακόμη.
"I've been such a bitch to her"
Η Christine ξεφυσάει και φέρνει το μαξιλάρι πάνω από το πρόσωπό της. Το αφήνει πάνω του και μετά από λίγα λεπτά το βγάζει.
"My mum loved Zoe with all her heart. Dad liked her too. She was like my older sister who has gone off to college. Every holiday we would spent it together and my mom was so happy seeing her being happy with us. You know..Zoe doesn't have any children. I don't know why, I guess she hasn't found someone..the right one? But she loves us like we are her own kids."
"I'm sure you will find a way to meet her in the middle"
"I hope so.. I'm kind of tired to tell you the truth. We have the same fights over and over again. Some times I don't even know why I'm arguing with her. I just do it to piss her off"
"You sure know how to piss people off"
H Christine γελάει ανασηκώνοντας τους ώμους της και επιτέλους μπορώ να πάρω μία ανάσα. Το πρώτο της χαμόγελο από τη στιγμή που ήρθε.
"I do know how to piss you off" λέει με έναν πονηρό τόνο στη φωνή της.
"I know you do. But don't forget that two can play this game,love"
"I think I'm the winner though"
"You wish,love"
H Christine πλησιάζει το πρόσωπό της στο δικό μου κοιτώντας το στόμα μου. Σκύβω με τη σειρά μου προς το μέρος της, ένα μικρό χαμόγελο εμφανίζεται στα χείλη της. Τη στιγμή που τα χείλη μας ακουμπάνε, το βλέμμα της υψώνεται στο δικό μου και ξαφνικά απομακρύνεται.
"I think I can play better" γελάει ξαπλώνοντας πάλι δίπλα μου.
"You have no idea who are you messing with"
"With an idiot?"
Τραβώ το σώμα της κοντά μου και την ίδια στιγμή φέρνω το δικό μου πάνω στο δικό της. Σε δευτερόλεπτα φέρνω τα χείλη μου απέναντι από τα δικά της και ακούω την κομμένη εισπνοή της.
"With the guy who made you whisper loudly his name out of pleasure"
Ένα ρίγος διαπερνάει το σώμα της τη στιγμή που τα λόγια φεύγουν από το στόμα μου. Η Christine παίρνει μία ακόμη ανάσα,όμως τη μοιράζεται μαζί μου. Το φιλί της είναι απόμακρο σχεδόν διστακτικό. Περιμένω λίγο μήπως αλλάξει,όμως σταματάω όταν παραμένει το ίδιο.
"I shouldn't have-.It was too much ,ri-"
"Louis"
"You know how I am, I'm-"
"Louis!"
"What?"
"What you said has nothing to do with-"
"Then what's wrong?"
"I don't want to talk about it?"
"Does it have to do with what happened ?"
H Christine ανοίγει το στόμα της για να μιλήσει,όμως το κινητό της την διακόπτει. Στο τηλέφωνο είναι η Zoe,που της ζητάει να γυρίσει σπίτι. Από την έκφραση του προσώπου της καταλαβαίνω πως η Christine δε θα φέρει αντίρρηση στην επιθυμία της. Έτσι και εγώ ,αρπάζω ένα τζιν και ένα φουτερ απο τη ντουλάπα μου για να ντυθώ.
Ένα τέταρτο αργότερα περπατάμε προς το σπίτι της. Η Christine επέμενε πως δε χρειαζόταν να τη γυρίσω , μα εγώ ένιωθα υποχρεωμένος να τη συνοδεύσω. Στο μυαλό μου υπάρχει μόνη η ερώτηση που της έκανα και έμεινε αναπάντητη. Η στάση της έχει σχέση με αυτό που έγινε μεταξύ μας; Το μετάνιωσε όντως τελικά;
"Thanks for bringing me home"
"I couldn't let you walk home alone. Also .. I wanted an answer to my question"
"Question?"
"...Does it have to do with what happened between us?"
"Louis-"
"You wanted it ,right? You didn't let me touch you because I wanted to"
"Louis..It's not ...It's-"
"What?"
"This conversation makes me uncomfortable"
"Okay then"
Πέντε λεπτά αργότερα φτάνουμε έξω από το σπίτι της. Η Christine περνάει την καγκελόπορτα,ενώ εγώ μένω έξω από τα όρια της αυλής της. Με ένα νεύμα του κεφαλιού μου την χαιρετάω και ξεκινώ να περπατάω προς τα πίσω. Δεν έχω κάνει ούτε τρία βήματα,όταν την ακούω να με φωνάζει.
"Louis?"
"Yeah?"
"I didn't regret it" μου λέει με ένα χαμόγελο και μπαίνει στο σπίτι της.
Ανακουφισμένος παίρνω το δρόμο για το γυρισμό. Ωστόσο, θέλω να μάθω ποιος είναι ο λόγος που δεν ενέδωσε στο φιλί μας. Θέλω να μάθω τι τριγυρνάει στο μυαλό της. Αν δεν είναι μετάνοια,τότε τι μπορεί να είναι;