They don't know about us (L.T.)

Chapter 26

Feelings arose between our bodies mingled in delight - Le Pierrot Le Fou
Christine's Pov

Δε νομίζω πως έχω δει ξανά τον Louis τόσο αγχωμένο όσο όταν άνοιξε την εξώπορτα του σπιτιού του πριν λίγη ώρα σε εμένα και τον αδερφό μου. Στάθηκε κοιτώντας μας και μόνο όταν τον ρώτησα αν πρόκειται να μας καλέσει μέσα, εκείνος μίλησε. Μας οδήγησε κατευθείαν προς το σαλόνι,όπου εκεί καθόντουσαν δύο από τις αδερφές του. Η Felicite έτρεξε κατευθείαν προς το μέρος μας για να μας χαιρετήσει,ενώ η άλλη του αδερφή, μας συστήθηκε, Lottie, από μακριά.
Το σαλόνι είναι μεγάλο,ευρύχωρο και σίγουρα έχει μία ιδιαίτερη ζεστασιά. Οι τοίχοι είναι βαμμένοι σε ζεστά χρώματα και σε κάνουν να νιώθεις ασφάλεια. Τα έπιπλα είναι τοποθετημένα σε θέσεις, όπου εναρμονίζουν όλο το δωμάτιο. Η τραπεζαρία,ξύλινη,σκούρου χρώματος, κρύβεται πίσω από τους καναπέδες, και μοιάζει να μην έχει χρησιμοποιηθεί τις τελευταίες μέρες.
Ο Louis προχωράει προς το καναπέ, πιο ήρεμος από πριν, και εγώ τον ακολουθώ. Πριν κάτσει, γυρίζει απότομα προς το μέρος μου και μου ανακοινώνει πως θα με ξεναγήσει στο σπίτι. Κουνάω αδιάφορα τους ώμους μου ,αφού βγάλω το μπουφαν μου και το τοποθετήσω πάνω στη ράχη του καναπέ. Βγαίνοντας από το δωμάτιο, η περιφερειακή μου όραση πιάνει τη Lottie να μας κοιτάει χαμογελώντας,αλλά δεν είμαι αρκετά σίγουρη.
Διασχίσαμε ένα μικρό διάδρομο και βγήκαμε στην κουζίνα, η οποία σε μέγεθος είναι όσο η δική μου. Έχει ένα μικρό τραπεζάκι στη μέση και γύρω είναι ο πάγκος, ο φούρνος και το πλυντήριο πιάτων. Πάνω από το νεροχύτη έχει ένα παράθυρο, το οποίο υποθέτω πως βλέπει στην πίσω αυλή. Δίπλα υπάρχει μία άσπρη ξύλινη πόρτα, η οποία φαίνεται να οδηγεί στην αυλή,όμως η περιέργεια κάνει το χέρι μου να κατευθυνθεί προς το χερούλι..
"Oops" o Louis μπαίνει ξαφνικά μπροστά μου και βάζει το χέρι του πάνω στο δικό μου για να κλείσει την πόρτα. "This room isn't open for the audience"
"Oh,okay. Sorry"
Μετακινώ το χέρι μου γρήγορα από το δικό του, ο Louis παρατηρεί την κίνησή μου,αλλά ευτυχώς δε κάνει κανέναν σχολιασμό. Γέρνω στο πάγκο προσπαθώντας να σκεφτώ κάτι να πω για να διώξω την αμηχανία από την ατμόσφαιρα. Ίσως να τον ρωτούσα τi κρύβεται πίσω από αυτήν την πόρτα; Όμως φαίνεται να είναι ευαίσθητο θέμα,οπότε αναγκάζομαι να σπάσω τον πάγο με τις κλασσικές ερωτήσεις.
"So, where's the rest of your family?"
"My parents took the rest of the family with them"
Κουνώ καταφατικά το κεφάλι μου για να δείξω ότι ακούω και εκείνος βγάζει ένα γελάκι.
"Okay. Why do we make this awkward again?"
"I don't know! But it is awkward and..we're not..you kn-"
Καθώς με πλησιάζει στα χείλη του Louis εμφανίζεται ένα γλυκό χαμόγελο με μία δόση πονηριας. Σταματώ την πρότασή μου στη μέση, όταν με στριμώχνει χρησιμοποιώντας τα χέρια του για να αποκλείσει κάθε προσπάθεια διαφυγής.
"What do I know?" με ρωτάει κοιτώντας με βαθιά στα μάτια. To χαμόγελο επεκτείνεται στα χείλη του βλέποντάς με να ψάχνω τρόπο να συνεχίσω την πρότασή μου.
"That-w-ee. You..you know, we're-, I mean. We're not like..this ; all awkward .." ολοκληρώνω μετά από κάποια λεπτά.
"And how are we?" με ρωτάει πριν χαϊδέψει τα χείλη μου με τα δικά του.
"We are like.." ψιθυρίζω στα χείλη του,έτοιμη να τον φιλήσω, όταν ακούω τη φωνή του αδερφού μου. Απομακρυνόμαστε γρήγορα , ο Louis στέκεται όρθιος,ενώ εγώ κάθομαι στην καρέκλα του τραπεζιού. Ο Charles μπαίνει μέσα λαχανιασμένος, το ίδιο και η Felicite.
"We're hungry" λένε και οι δύο μουτρωμένοι "and we want to eat ice-cream!" τα πρόσωπά τους αλλάζουν απευθείας. Τώρα ένα μεγάλο χαμόγελο με αθώο ,αγγελικό βλέμμα έχει πάρει τη θέση του κατσουφιάσματος.
"It's winter, you can't eat ice-cream" λέω στον Charles και εκείνος κάνει μία μουτρωμένη φάτσα.
"I invented this,nuh-uh. No ice-cream for you" χαμογελάω ,όμως ο αδερφός μου μουτρώνει περισσότερο και φεύγει χτυπώντας με το χέρι του το τραπέζι.
"Hey!" σηκώνομαι από την καρέκλα φωνάζοντας "Come back here right now Charles!" ο αδερφός μου έχει περπατήσει το μισό διάδρομο,όμως γυρίζει πίσω,γνωρίζοντας πολύ καλά, ότι αν δεν ερχόταν σε εμένα,θα πήγαινα εγώ σε αυτόν.
"This is not acceptable. You hear me?" τον ρωτάω γονατίζοντας μπροστά του.
O Louis την ίδια στιγμή σκαρφίζεται ότι άκουσε την Lottie να τον φωνάζει,έτσι εκείνος με την Felicite αποχωρούν από την κουζίνα.
"Why are you acting like this? It's just ice-cream"
Ο Charles κουνάει απότομα τον ώμο του, δείγμα ότι θέλει να μην τον ακουμπάω.
"Mom would let me"
Ο τόνος του κρύβει θλίψη και θυμό. Η καρδιά μου σφίγγεται με το θέαμα. Η μαμά μας..
"Sweety,mom wouldn't let you. It's winter-"
"It's still autumn and mom would let me. Dad would let me."
"Baby-"
"And they are not here to tell me what not to do. So,Christine, I want to eat ice-cream"
Παίρνω μία ανάσα για σφίγγω τα χείλη μου για να αποτρέψω κάποιες άσχημες λέξεις να βγουν από το στόμα μου. Πρέπει να θυμάμαι ότι είναι μικρός, έχασε τους γονείς του και ότι τώρα είμαι η μόνη του οικογένεια. Και κάποιες φορές τα πράγματα θα είναι δύσκολα, θα του απαγορεύω πράγματα και εκείνος θα θυμώνει.
"Cut this attitude now,you hear me,buddy? Mom and dad may not be here, but surely they wouldn't be glad with your behavior. I said no ice-cream" του λέω με αυστηρό τόνο , ακριβώς όπως η μητέρα μας.
Ο Charles χτυπάει το πόδι του στο πάτωμα και έπειτα τρέχει μακριά μου. Τον ακούω να ανεβαίνει γρήγορα τα σκαλιά και έπειτα μία πόρτα να κλείνει. Συγχρόνως κλείνω τα μάτια μου και αφήνω το σώμα μου να ακουμπήσει κάτω. Μαζεύω τα γόνατά μου στο στήθος μου και παίρνω μία βαθιά ανάσα.
"It's going to be okay" ψιθυρίζω στον εαυτό μου καθώς φέρνω περισσότερο τα πόδια μου κοντά μου.
"You're going to be okay" ακούω μία βελούδινη φωνή να μου ψιθυρίζει και ξαφνικά δυο χέρια τυλίγονται γύρω μου. Ανοίγω τα μάτια μου και αντικρίζω τη μπλε μπλούζα του. Με φέρνει κοντά του για να με αγκαλιάσει και εγώ αποφασίζω να μην αντισταθώ.
Αφήνω το κεφάλι μου να ακουμπήσει στο στήθος του , τα χέρια του να με τυλίξουν και να με φέρουν οριζόντια σε εκείνον. Ανασηκώνομαι ελαφρά και κάθομαι πάνω του. Ο Louis χαϊδεύει τα μαλλιά μου για λίγα λεπτά, όσο εγώ προσπαθώ να βάλω σε μια τάξη τις σκέψεις μου. Από τη μία μεριά σκέφτομαι το περιστατικό με το Charles και πώς θα το χειριστώ. Από την άλλη, αυτές οι σκέψεις επισκιάζονται από τη ζεστή αγκαλιά του,που μπόρεσε και με ηρέμησε σχεδόν αμέσως. Πιέζω τον εαυτό μου να χαλαρώσει και να μην αναλύσει τα συναισθήματα που νιώθω τη συγκεκριμένη στιγμή, να κλειδώσει τη λογική σε ένα κουτί και μόνο για σήμερα να μπορέσω να ζήσω χωρίς 'πρέπει' και 'μη'.
"Ugh,I'm sorry for all this drama" του λέω σηκώνοντας το κεφάλι μου για να τον κοιτάξω.
Ο Louis μου χαμογελάει γλυκά με βλέμμα γεμάτο κατανόηση.
"It's okay,Christine. Really. "
"Thank you" του λέω εννοώντας πλήρως τη κάθε μου λέξη. "I really really thank you"
"Νο,thank you"
"For wh-"
Πριν προλάβω να ολοκληρώσω την ερώτησή μου, ο Louis με φιλάει γλυκά. Χαϊδεύει το μάγουλό μου απαλά για να κρατήσει μετά το πρόσωπό μου κοντά στο δικό του. Τον φιλάω πίσω με την ίδια τρυφερότητα και παρόλο που όλα είναι τόσο γλυκά, όπως πάντα, όταν με φιλάει, νιώθω το αίμα μου να βράζει. Μία μικρή φωτιά σιγοκαίει και ενώ δελεάζομαι να την ενθαρρύνω να μεγαλώσει, ποτέ δεν την αφήνω.
"We-e gotta st-" ο Louis με φιλάει ξανά και ενώ θέλω να ενδώσω, τον σπρώχνω βάζοντας το χέρι μου στο στήθος του. "Someone's going to walk in and see us"
"Okay!"
Ο Louis αφού μου δώσει ακόμα ένα φιλί αφαιρεί τα χέρια του και εγώ σηκώνομαι. Έπειτα βοηθάω εκείνον να σηκωθεί και με ένα κοινό παραπάτημα, βρισκόμαστε πάλι με ενωμένα σώματα και σχεδόν ενωμένα χείλη. Γελάω στη μικρή του αποτυχημένη προσπάθεια να με φιλήσει ξανά και εκείνος μου κλείνει το μάτι.
"Hey guys, I'm hungry too"
Η Lottie στέκεται στην πόρτα με τα χέρια σταυρωμένα στο ύψος του στήθους της.
"Great! What should I make? You want -"
"I think, I'll cook. We wanna eat not-"
"I can cook!" υπερασπίζομαι τον εαυτό μου στον Louis και την αδερφή του.
"Uhm-"
"She can't even make pancakes" λέει ο Louis στη Lottie και εκείνη γελάει.
Κοιτάω το Louis με εκνευρισμένο βλέμμα και ειρωνικό χαμόγελο. Το ήξερα ότι δεν έπρεπε να του εμπιστευθώ πως δε ξέρω να φτιάχνω τηγανίτες, βάφλες και κρέπες. Όμως σίγουρα ξέρω να μαγειρεύω...μακαρόνια..αυγά τηγανητά..τοστ! Φημίζομαι για τα τοστ μου. Ο Charles και ο μπαμπάς μου τα λάτρευαν.
"You said you wouldn't tell!" φωνάζω και εκείνος χαμογελάει αθώα.
"I'll cook"
H Lottie μπαίνει μέσα στην κουζίνα και ανοίγει το ψυγείο. Αρχίζει να βγάζει υλικά και ο Louis , μάλλον μάντεψε τί θα μαγειρέψει,επειδή βγάζει από το ντουλάπι τα καρυκεύματα. Κάθομαι στο τραπέζι παρακολουθώντας τις κινήσεις τους και τον τρόπο που συνεργάζονται,όμως μετά από λίγο το ενδιαφέρον μου εξαφανίζεται. Μέχρι να ετοιμαστεί το φαγητό, περνώ το χρόνο μου επιβλέποντας τα μικρά αδέρφια μας να παίζουν Wii στο σαλόνι.
"Whoever sets up the table, gets a candy!" φωνάζει ο Louis από μέσα.
Η Felicite με τον Charles πατάνε pause, πετάνε τα τηλεχειριστήρια και τρέχουν προς την κουζίνα. Ένα λεπτό αργότερα ο Charles εμφανίζεται κρατώντας μαχαιροπίρουνα στα χέρια του και η Felicite ένα τραπεζομάντηλο μαζί με τις χαρτοπετσέτες. Αφαιρούν στα γρήγορα τα πράγματα που βρίσκονται πάνω από την τραπεζαρία, και όταν παω να τους βοηθήσω και οι δύο με αποκλύουν. Προσπαθώ να κλέψω ένα μαχαιροπίρουνο από τον αδερφό μου, όμως εκείνος το αρπάζει πριν το ακουμπήσω.
"Oh,oh. No cheating"
Ο Louis μπαίνει μέσα στο δωμάτιο κρατώντας πιάτα και μόλις τα ακουμπάει στο τραπέζι, τα αδέρφια μας τα αρπάζουν και αρχίζουν να τα τοποθετούν.
"But I wanna eat candy" λέω γκρινιάρικα κάνοντας το χείλος μου να πάει προς τα κάτω , ευχόμενη όντως να δείχνω παραπονεμένη
"Please don't make me answer to that" μου λέει σιγανά καθώς περνάει από κοντά μου για να φύγει πίσω στην κουζίνα. Μέχρι να συνειδητοποιήσω ότι όντως έκανε ένα βρώμικο σχόλιο, ο Louis έχει ήδη χαθεί.
Όχι πολύ αργότερα, όλοι βρισκόμαστε μαζεμένοι γύρω από το τραπέζι με φαγητό στα πιάτα μας, μία σαλάτα , δύο ορεκτικά και νερό,εκτός από τα μικρά που πίνουν αναψυκτικό. Το φαγητό σίγουρα είναι πολύ καλύτερο από αυτό που θα τρώγαμε αν είχα μαγειρέψει εγώ. Στην αρχή κανένας από εμάς δεν κάνει την προσπάθεια για συζήτηση. Έτσι μετά από λίγη ώρα ανυπόφορης σιωπηλής αμηχανίας, αποφασίζω να ξεκινήσω. Απευθύνομαι στη Lottie, ρωτώντας την τις κλασσικές ανούσιες ερωτήσεις, αργότερα όμως ξεκινά μία κανονική συζήτηση στην οποία όλοι συμμετέχουν. Αρκετές φορές πιάνω τον Louis να με κοιτάει χαμένος στις σκέψεις του με ένα μικρό χαμόγελο στα χείλη του. Όταν το καταλαβαίνει, με κοιτάζει δείχνοντας τα πρώτα δεύτερα αγχωμένος,ύστερα όμως το παίζει χαλαρός. Χαμογελάω στον εαυτό μου, σκεπτόμενη πως ίσως τελικά ο Louis να έχει μία θέση στην καρδιά μου ως φίλος,ως ένας άνθρωπος που μπορώ να εμπιστευθώ. Ίσως..
Όταν τελειώνουμε το φαγητό, εγώ και η Lottie φροντίζουμε να συμμαζέψουμε το τραπέζι,ενώ ο Louis θα ασχοληθεί με τα μικρά. Στην κουζίνα μεταξύ το πλύσιμο πιάτων και το καθάρισμά τους με την πετσέτα, η Lottie ανοίγεται και μου μιλάει για εκείνη. Ξεκινά με το πόσο σημαντική είναι η οικογένεια για εκείνη,μετά περνάει στην αγάπη της για τον Louis και στο τέλος μου ζητάει συμβουλή πώς θα μιλήσει στον Louis για το αγόρι της. Την ρωτάω αν έχουνε καλή σχέση και εκείνη μου απαντάει πως δε θα μπορούσανε να έχουνε καλύτερη. Το μόνο πρόβλημα είναι πως το αγόρι της είναι ένα χρόνο μεγαλύτερος μας , οπότε φοβάται την αντίδρασή του. Ξεκινά να μου λέει πως αν ο Louis είχε κοπέλα θα της ήτανε πιο εύκολο και εγώ ήμουν έτοιμη να της πω,πως,ναι, υπάρχει κάποια στη ζωή του,όμως αυτό θα περιέπλεκε την κατάσταση μεταξύ εμένα και εκείνου. Οπότε της έδωσα συμβουλή να πάρει το χρόνο της και εφόσον έχουν τόσο καλή σχέση, δεν έχει τίποτα να φοβηθεί.
Μετά από λίγη ώρα ακόμα συζήτησης , εγώ και η Lottie επιστρέφουμε στο σαλόνι για να βρούμε τα τρία άτομα που αφήσαμε πριν, να στέκονται στη μέση του σαλονιού και να παίζουν τένις στο wii. O Charles παίζει εναντίον του Louis και δε νομίζω πως τον βλέπω τόσο χαρούμενο γύρω από άλλους ανθρώπους όσο τον βλέπω τώρα. Δε ξέρω τί είναι,αλλά ο Louis βγάζει στον Charles την αληθινή του προσωπικότητα. Και παρόλο που με φοβίζει , δε μπορώ παρά να χαίρομαι,καθώς βλέπω τον αδερφό μου να λάμπει από χαρά. H Lottie κάθεται στον ένα καναπέ με την αδερφή της ,σχολιάζουν τον αγώνα και γελάνε. Ο Louis γυρνάει προς το μέρος μου,γρήγορα για να μη χάσει την ευκαιρία να αποκρούσει τη μπάλα και κρυφά μου κλείνει το μάτι. Χαμογελάω κουνώντας το κεφάλι μου και πηγαίνω προς τις αδερφές τους. Κάθομαι μαζί τους και συμμετέχω και εγώ στον σχολιασμό.
Περνάμε όλο το απόγευμα με αυτόν τον τρόπο, παίζοντας όλοι μαζί. Γελάμε,ηρεμούμε και χαλαρώνουμε. Ίσως για πρώτη φορά από τότε που ήρθαμε εδώ δε διακρίνω κανένα πόνο στα μάτια του αδερφού μου και είναι σαν η απουσία τους να μην τον επηρεάζει. Τουλάχιστον ένας από τους δυο αρχίζει να προχωράει. Μικρά και σταθερά βήματα. Όπως μου είπε η Iris. Όπως πρέπει για να μπορέσουμε και οι δύο κάποια μέρα να έχουμε πλήρης ευημερία στη ζωή μας.
Κατα τις οχτώ η Lottie μας παρακαλάει να μείνουμε για να δούμε μία ταινία και εμείς δεχόμαστε. Φτιάχνουμε popcorn , η Lottie βάζει την ταινία και εγώ φέρνω τα αναψυκτικά από την κουζίνα. Όταν γυρίζω στο σαλόνι, όλοι έχουν μία θέση εκτός από εμένα. Και όπως φαίνεται η μοναδική που είναι διαθέσιμη τυχαίνει να είναι στον μικρό καναπέ, όπου κάθεται ο Louis. Κουνώ το κεφάλι μου χαμογελώντας για το κόλπο του. Πρέπει να παραδεχτώ πως έχει τους τρόπους του.
Κάθομαι δίπλα του, αρχικά στην άκρη,αλλά στη μέση της ταινίας βρίσκω τον εαυτό μου δίπλα του. Χωρίς να το καταλάβω, ο Louis έχει τοποθετήσει το χέρι του στη ράχη του καναπέ, πίσω από την πλάτη μου και η παλάμη του ακουμπά διακριτικά τον αριστερό μου ώμο. Τον κοιτάω προσεκτικά μη θέλοντας να υποπτευθεί κανείς τίποτα και προσπαθώ να τον κάνω να με κοιτάξει πίσω για να του μιλήσω. Όμως εκείνος αδιαφορεί και αδιαφορεί επίτηδες. Το μικρό χαμόγελο τον προδίδει. Το τσιμπάω στο πλάι , βγάζει μία μικρή κραυγή, την οποία καταπνίγει αμέσως και έπειτα με κοιτάει.
"What do you think you're doing?" τον ρωτάω όσο πιο ψιθυριστά μπορώ
"I'm having fun. Now shous"
O Louis στρέφει την προσοχή του στην ταινία, όμως για κακή του τύχη οι τίτλοι τέλους αρχίζουν να πέφτουν. H Lottie ανάβει τα φώτα και ο Louis απομακρύνεται κατευθείαν. Κοιτάζω την πολυθρόνα και βλέπω τον αδερφό μου να κοιμάται δίπλα στην αδερφή του Louis. Του κάνω νόημα , η Lottie γελάει.
"I have to wake him up"
Σηκώνομαι από τον καναπέ και περπατάω προς τον αδερφό μου , έτοιμη να τον ξυπνήσω. Δείχνει τόσο ήρεμος. Όμως πρέπει να φύγ-
"No!" φωνάζει ψιθυριστά ο Louis. Γυρνάω το σώμα μου προς το μέρος του περίεργη για το τί έχει να πει. "He can sleep here. You can sleep here. I mean you as both of you can sleep here"
"Oh,Louis.No, you don't have to-"
"Just call Zoe while I put them to sleep"
"Are you sure?"
"Yes, he's sure" απαντάει η Lottie πριν μας καληνυχτίσει.
Ο Louis σκύβει πάνω από τα δύο μικρά μας αδέρφια και τα ξυπνάει γλυκά. Η Felicite ανοίγει αργά τα μάτια της και τα τρίβει για να μπορέσει να προσαρμοστεί με το φως. Τις ίδιες κινήσεις ακολουθεί και ο Charles.
"What's going on?" ρωτάει με νυσταγμένη φωνή
"You're going to sleep here. Come on,buddy" του λέει τρυφερά και ο αδερφός μου σηκώνεται από την πολυθρόνα προσεκτικά να μη χτυπήσει την Felicite "Come on,princess. Time for bed" ο Louis πιάνει το χέρι της αδερφής του και τους οδηγεί στον επάνω όροφο.
Όση ώρα εκείνος είναι πάνω και τακτοποιεί τα αδέρφια μας, εγώ καλώ στη Zoe και την ενημερώνω. Δεν ακούγεται ευχαριστημένη ,όμως της κλείνω το τηλέφωνο πριν προλάβει να πει οτιδήποτε. Συγχρόνως το απενεργοποιώ,γιατί γνωρίζω πως αν αποφασίσει να ενοχλήσει, θα με παίρνει τηλέφωνο μέχρι να απαντήσω. Όταν κατεβαίνει ο Louis τρίβει τα χέρια του και χαμογελάει.
"All set"
"That's ..that's really sweet of you ; thank you ; again"
O Louis γελάει και κουνάει τους ώμους του δείχνοντας πως όλα είναι καλά.
"So, Charles sleeping at my sister's room ; Felicite and my sister sleeps in my parents bedroom , so I'm going to sleep there too and you can have my bedroom"
"Louis,no. I don't want to -"
"It's okay"
"No,it's not. You'll sleep in your bedroom.."
"But-"
"Too. You'll sleep in your bedroom too. C'mon,it's just sleep."
"Are you sure?"
"Come on. What's the worst that can happen?" ρωτάω περιμένοντας με ανυπομονησία να μάθω και εγώ η ίδια.