They don't know about us (L.T.)

Chapter 31 - You

And I will walk on water
And you will catch me if I fall
And I will get lost into your eyes
I know everything will be alright
I know everything is alright

-Lifehouse "Storm"

Louis' Pov

Κάθομαι στον πάγκο των αποδυτηρίων με το κινητό στο χέρι περιμένοντας απάντηση στο μήνυμά μου. Αυτές τις δύο μέρες δεν έχω μιλήσει καθόλου μαζί της από δική μου επιλογή,όμως εκείνη με ανάγκασε. Όταν εκείνο το πρωί σηκώθηκε από το κρεβάτι τόσο γρήγορα σαν να είχε μετανοιώσει για ό,τι είχε γίνει,αποφάσισα να απομακρυνθώ για να της δώσω χρόνο. Την ρώτησα αν όλα ήταν καλά,η Christine μου είπε πως δεν υπήρχε κανένα πρόβλημα και από τότε με αποφεύγει. Ή καλύτερα,για να είμαι ειλικρινής,αποφεύγουμε και οι δύο ο ένας τον άλλον. Την πρώτη μέρα την απέφευγα,θέλοντας να της δώσω χρόνο και χώρο να σκεφτεί. Επίσης , ήμουν θυμωμένος μαζί της που φερόταν με αυτόν τον τρόπο. Νόμισα ότι το ήθελε,όμως όπως αποδείχθηκε,ο μόνος που το ήθελε ήμουν εγώ. Την επόμενη μέρα η Christine ήταν πάλι απομακρυσμένη,πιο απομακρυσμένη απο χθες. Δεν μιλούσε σε κανέναν. Καθόταν μαζί μας,αλλά βρισκόταν αλλού. Ίσως να σιγουρεύτηκε πως μετάνιωσε και έψαχνε τρόπο να τερματίσει αυτό που έχουμε. Και αυτό με ενόχλησε περισσότερο σήμερα το μεσημέρι ,που καθώς γυρνούσα σπίτι, συνειδητοποίησα πως θέλω η σχέση μας να γίνει αποκλειστική. Έτσι αποφάσισα να της μιλήσω.
Οι συμπαίκτες μου συζητούσαν όλοι μαζί για το αποψινό παιχνίδι , όμως εμένα η προσοχή μου ήταν στραμμένη στο κινητό. Αν θα χτυπήσει,πότε θα χτυπήσει. Θα έρθει; Πρέπει να έρθει. Ίσως αν της στείλω ένα ακόμα μήνυμα .. Τη στιγμή που πληκτρολογώ, ένα μήνυμα έρχεται από εκείνη.

Is everything okay? I'm on my way with Charles. Is Felicite there?

To : Annoying Christine

No,but let Ryan take care of him.

From : Annoying Christine

I'll figure something out

Της στέλνω ένα ακόμα μήνυμα ζητώντας να μην αργήσει και έπειτα βάζω τη συσκευή μέσα στο σάκο μου. Όταν σηκώνω το κεφάλι μου βλέπω τον Jake να με κοιτά περίεργα. Παίρνει όμως το βλέμμα του σαν να μη μπόρεσε να αποκρυπτογραφήσει τί συμβαίνει. Θα νοιαζόμουνα περισσότερο για το τί έχει αρχίσει να υποπτεύεται αν δεν ήμουν αγχωμένος με την άφιξη της Christine. Σήμερα πρέπει να της μιλήσω. Πριν τον αγώνα.
Κάποια λεπτά αργότερα ο προπονητής βγαίνει από το γραφείο του και φωνάζει το όνομά μου. Γνέφει να τον ακολουθήσω,γι αυτό και εγώ σηκώνομαι και περπατάω προς το μέρος του. Μόλις μπω και εγώ στο δωμάτιο, ο προπονητής μου κλείνει την πόρτα και μου ζητάει να καθήσω.
"Is everything okay,coach?"
"What do you think it will happen tonight,Tomlinson?"
"I believe we will win,sir"
"Do you know what happens if we don't?"
"We lose the opportunity to make it to the finals"
"That's right,Tomlinson. We must win tonight"
"We will,sir"
"You're the captain. I'm the coach but at this time you're the one who look up to. There are freshmens who look up to you. There are people outside in this field who are here tonight to see us win. We need to win,Tomlinson. We need to win. If we win, there are going to be skouts in the next games. You have talent and you need to show it tonight."
"I-I will,sir. I'll do my best"
"Good.Now get out and tell these idiots to focus on the game"
Κουνώ καταφατικά το κεφάλι μου πριν σηκωθώ από την καρέκλα. Αν πριν ήμουν μία φορά αγχωμένος για την Christine, τώρα είμαι δέκα με το σημερινό αγώνα. Ήμουν τόσο αφοσιωμένος τί θα γίνει μαζί της, που ξέχασα πόσο σημαντικός είναι αυτός ο αγώνας για τον προπονητή μου,για τους συμπαίκτες μου,για εμένα. Πρέπει να κερδίσουμε αυτόν τον άγωνα.
"Listen up!" φωνάζω και όλα τα κεφάλια στρέφονται προς το μέρος μου.
"We are going to kick some asses today,yeah?"
"Yeah!"
"We are going to win tonight. You hear me? Each one of you will do his best to play the best he can. We need this to make our dreams come true. I'm in this with you guys and I wouldn't do it any other way but I need to know that we support each other like we are brothers. I've got your back. I hope you do too"
"We're going to win,mate" μου λέει ο Jake χτυπώντας φιλικά την πλάτη μου.
Ακολουθούν λίγες φωνές και χειροκροτήματα. Έπειτα σκορπίζονται μέχρι να έρθει η ώρα να βγούμε στο γήπεδο. Εγώ στέκομαι με τον Jake και συζητάμε για τους αντιπάλους μας. Μάλλον θα χρειαστεί σήμερα να είμαστε πιο επιθετικοί.
"You came for me? I'm honored" ακούω τον Jack να λέει με τη γνωστή φωνή που κάνει όταν βλέπει μία κοπέλα.
"Αctually I'm here for-"
"The douchebag. Oh,c'mon ,love. You're breaking my heart"
Γυρνάω και βλέπω τον Jack να πιάνει το στήθος του σαν να πονάει. Η Christine σχηματίζει ένα μικρό ευγενικό χαμόγελο,ίσα-ίσα για να μην τον προσβάλει.
"Get lost,Jack. The girl's here for me" του λέω χαμογελώντας πιο πολύ από όσο θα έπρεπε.
"Things will change,Tomlinson"
"Yeah? I don't think so" περναώ από δίπλα του για να πάω κοντά της.
Η Christine με κοιτάει και χαμογελάει ελαφρά. Τα μάτια της είναι θλιμμένα και το χαμόγελο σχηματίζεται με το ζόρι.
"What's wrong?" την ρωτάω απομακρύνοντάς την από τον κόσμο.
"Nothing. Why did you want me to come?"
"No,tell me what's wrong. You seem-"
"Louis.."
"You said yourself you don't want any secrets between us"
"And I meant it. I'm just not in a good mood. Now speak"
"I don't-"
"Tomlinson! Get your ass right back here. We are going in the field!" φωνάζει ο προπονητής μου από την άλλη άκρη του δωματίου.
"One-"
"NONE!"
"Will you wait for me?" την ρωτάω περπατώντας προς την αντίθετη κατεύθυνση από εκείνη.
Δε θέλω να την αφήσω σε αυτήν την κατάσταση που είναι,όμως δεν έχω κάποια άλλη επιλογή.
"Charles-"
"I'll drive you home,okay? Just wait for me at the parking lot"
"I don't-"
"Don't. Just wait for me. You've been avoiding me two days now. I need to talk to you"
"O-Okay"
Αφήνω την Christine πίσω μου και παίρνω τη θέση μου στην γραμμή. Πρώτος ως αρχηγός της ομάδας. Από πίσω μου ο Jake και ο Jack. Με το σήμα του διαιτητή βγαίνουμε στο γήπεδο παράλληλα με την άλλη ομάδα. Φωνές και πανηγυρισμοί. Δύο αντικριστές κερκίδες, η κάθε μία με τους οπαδούς της και δύο ομάδες μαζορετών.
Δίνουμε τα χέρια με τους αντιπάλους μας και εγώ με τον άλλον αρχηγό απομακρυνόμαστε για να δούμε ποιος θα έχει την κατοχή της μπάλας. Η αντίπαλη ομάδα κερδίζει. Όμως δεν ανησυχώ. Γνωρίζω πως μόλις σφυρίξει ο διαιτητής για να αρχίσει ο αγώνας η μπάλα θα βρεθεί σύντομα σε εμάς. Έτσι και έγινε.Δε πέρασαν πολλά λεπτά από όταν άρχισε ο αγώνας και η μπάλα βρισκόταν ήδη στα πόδια μου. Με λίγη προσπέραση και τύχη καταφέρνω να τη στείλω στο συμπαίκτη μου και εκείνος βάζει γκολ. Κοιτάω την δική μας κερκίδα ψάχνοντας την Christine και την εντοπίζω να κάθεται κοιτώντας το κενό. Καμία έκφραση στο πρόσωπό της. Σαν να μη βρίσκεται στο χώρο που είναι.
"Tomlinson! What the fuck are you doing?!" ακούω τον προπονητή μου να φωνάζει.
Θα ήθελα να είχα χρόνο για να μπορέσω να την παρατηρήσω,να μάθω τί έχει. Όμως πρέπει να συγκεντρωθώ στον αγώνα. Είναι αρκετά σημαντικό το να νικήσουμε. Πρέπει να ξεχάσω για λίγο την ύπαρξή της και να γίνω ο Louis που ήμουν πριν έρθει στη ζωή της. Πρέπει να θυμηθώ το στόχο μου και το όνειρό μου.
Την κατοχή της μπάλας την έχουμε πάλι εμείς και έτσι κύλησε ο αγώνας. Την ανέκτησαν αρκετές φορές,έβαλαν δύο γκολ,όμως την κυριαρχία την είχαμε εμείς. Και έτσι έληξε το παιχνίδι με εμάς νικήτες, την κερκίδα του σχολείου να πανηγυρίζει και τα παιδιά της ομάδας να νιώθουν περήφανα για τον εαυτό τους. Ευτυχία θα πει να βλέπεις πως πετυχαίνεις τους στόχους σου. Αυτό νιώθω αυτή τη στιγμή.
"Great game,Louis!" φωνάζει μία κοπέλα από τις μαζορέτες, νομίζω Angela τη λένε.
"Thank you.."
"Becky" απαντάει με αυτοπεποίθηση.
"Right.Thank you,Becky" χαμογελάω προσπερνώντας την.
"Are you going to be at the party?" φωνάζει και εγώ αναγκάζομαι να σταματήσω το περπάτημά μου.
Μουρμουρίζω από μέσα μου βρισιές,επειδή καθυστερεί τη συνάντησή μου με την Christine,όμως δεν το αφήνω να φανεί.
"Maybe" της λέω χωρίς να γνωρίζω πραγματικά τί πρόκεται να κάνω απόψε.
"See you there then" μου προσφέρει το πιο λαμπερό της χαμόγελο και φεύγει μαζί με τις υπόλοιπες μαζορέτες.
Κουνώ αδιάφορα το κεφάλι μου για να μη δείξω πλήρης αδιαφορία ,όμως το επόμενο λεπτό δεν θυμάμαι καν το όνομά της. Ίσως αν δεν ήταν η Christine στη ζωή μου να το είχα συγκρατήσει μόνο και μόνο για να μπορέσω να τη βρω και να προσπαθήσω να γίνει κάτι για ένα βράδυ. Αλλά τώρα που γνωρίζω πως η Christine με περιμένει στο αμάξι,δε με ενδιαφέρει καμία άλλη κοπέλα.
Κάνω ένα γρήγορο ντουζ με χλιαρό νερό για να χαλαρώσω. Παίρνω ανάσες και όσο ντύνομαι επαναλαμβάνω συνέχεια τα λόγια που θέλω να της πω. Σαν να φοβάμαι πως θα τα ξεχάσω. Πριν φύγω ,φροντίζω να συγχαρώ τους συμπαίκτες μου και να χαιρετήσω τον προπονητή μου. Εκείνος από τη θέση του στο γραφείο γνέφει χαμογελαστός,σημαδί πως είναι ευχαριστημένος μα πάνω από όλα περήφανος. Βγαίνοντας από το σχολείο, ο Jake με προλαβαίνει και με ενημερώνει για το party. Τοποθεσία,ώρα και ότι εγώ δε χρειάζεται να φέρω τίποτα,γιατί έφερα μία νίκη στο σχολείο σήμερα. Ξεκινώ να του πω πως δεν ήταν μόνο δικό μου κατόρθωμα όμως εκείνος έχει ήδη φύγει. Έτσι και εγώ περπατώ όσο πιο γρήγορα μπορώ προς το αμάξι μου. Τη στιγμή που βγάζω τα κλειδιά από τη τσέπη μου την βλέπω.Έχει γύρει πάνω στο αμάξι μου μαζί με τον Charles και συζητάνε. Η Christine έχει περασμένο το χέρι της γύρω του και τον κρατάει κοντά της. Μα δε φαίνεται να είναι το κρύο που τους ενοχλεί. Η θλίψη είναι εμφανής και στα δύο πρόσωπα.
"Hey"χαιρετώ όταν φτάνω στο ένα μέτρο
"Hey Louis!You were awesome back there!" μου λέει ο Charles με ένα χαμόγελο στο πρόσωπό του,που πριν δεν υπήρχε.
"Thanks,mate"
H Christine χαμογελάει με το μικρό της αδερφό , όμως πάλι το χαμόγελό της είναι βεβιασμένο και ψεύτικο. Τί έχει γίνει; Της είναι δύσκολο να είναι εδώ μαζί μου; Φταίει αυτό ή έχει γίνει κάτι άλλο;
"Thanks for waiting for me" της λέω , όταν πλέον έχουμε μπει στο αμάξι και κατευθυνόμαστε προς το σπίτι τους.
Η Christine κουνάει καταφατικά το κεφάλι της και γέρνει προς το παράθυρο. Φαίνεται τόσο θλιμμένη. Δε ξέρω το λόγο που είναι έτσι,όμως γνωρίζω πολύ καλά πως θέλω να δω πάλι το πρόσωπό της να λάμπει. Καρφώνω το βλέμμα μου στο δρόμο,καθώς αφήνω το χέρι μου να πέσει από το μοχλό με τις ταχύτητες δίπλα στο δικό της. Έπειτα μπλέκω τα δάχτυλά μας κρατώντας την ανάσα μου ,φοβούμενος πως εκείνη θα απομακρυνθεί.