They don't know about us (L.T.)

Chapter 66 - Family

  Louis' Pov

Οι μέρες πριν τον αγώνα ποτέ δεν είναι ευχάριστες. Η συγκεκριμένη βδομάδα πριν από το συγκεκριμένο αγώνα είναι η χειρότερη. Άγχος, νεύρα, φόβος, θυμός, όλα σμίγουν και γίνονται ένα κοκτέιλ συναισθημάτων που καθημερινώς καταπίνω. Τα μόνα λεπτά ηρεμίας που έχω είναι όταν είμαι με την Christine. Οι ολιγόλεπτες κρυφές συναντήσεις μας την ώρα των μαθημάτων και οι μικρές βόλτες μας τα απογεύματα είναι τα μόνα που μου δίνουν ανάσα. Αυτό το παιχνίδι είναι πολύ σημαντικό, γι αυτό πρέπει να βάλω τα δυνατά μου να είμαι ο καλύτερος, να είναι η ομάδα μου η καλύτερη. Η πίεση που νιώθω κάθε φορά στις προπονήσεις νιώθω πως με λυγίζει όλο και περισσότερο. Όλα τα παιδιά πιστεύουν σε εμένα, στον αρχηγό τους. Ο προπονητής μας δεν δέχεται να ακούσει την πιθανότητα της αποτυχίας. Δεν θέλει προσπάθεια, θέλει απόδοση, θέλει την νίκη.
Νόμιζα πως η εβδομάδα αυτή δεν μπορεί να γίνει χειρότερη, αλλά φυσικά έκανα λάθος. Η σημερινή μέρα είναι μία αποτυχία από μόνη της. Μία μέρα πριν τον αγώνα όλα πάνε στραβά. Είχα ξεχάσει το τεστ στη Φυσική, στα Μαθηματικά δεν απάντησα ούτε μία φορά σωστά, στο διάλειμμα η Christine ήταν άφαντη και στο μεσημεριανό έπρεπε να είμαι με τον προπονητή μου για να συζητήσουμε κάτι τελευταίες αλλαγές. Το αμάξι του Ryan αποφάσισε να μην δουλέψει, οπότε αναγκάζομαι να γυρίσω σπίτι με τον πατέρα μου, ο οποίος είναι ο τελευταίος άνθρωπος που θέλω να είναι μαζί μου αυτές τις μέρες. Δεν περνάνε κάποια λεπτά που βρισκόμαστε στο δρόμο..ο μονόλογος αρχίζει.
"I hope you know what you're doing. You chose football over knowledge, you better live up to the expectations. There will be scouts tomorrow waiting for you to fuck up. Don't give them the pleasure. Be awesome. You hear me? Why football anyway? You are waisting your time. What are you going to do if you get really hurt and you are not able to play? How are you planning to provide for your family? I hope you don't expect me to help you. You made your choice. "
"Stop the car"
"What?"
"Stop the car,dad. Now"
"No, Louis."
"Pull over. I'll jump out if you don't pull over. I mean it,dad"
"Louis, don't do anything stupid. What? You can't handle the truth?"
"I don't want to hear any of this. I'm so fucking tired of your shit,dad! Who the fuck do you think you are?! You call yourself my father but you sure as hell don't deserve the title. You think you are so freakin' awesome. You think you are the best of the best just because you are the headmaster? You are just a headmaster. You are not the savior. You are not fucking perfect, so stop actling like one. Stop acting like you know what's best for me. Stop trying to talk to me like a father would. Wake up,mate. You lost the right to call yourself my father when you chose to give up on me, to give up on my dream. Sorry, but as it seems you are not qualified for the job. That,right there, it's your greatest failure. You failed as a father. Imagine my disappointment when I found out that the father I grew up loving and looking up to , is , in fact, one of the worst father figures in the world. We may be family, but I'm nothing like you. And maybe you are disappointed for that, but I've never been more proud of myself before"
Με την τελευταία μου λέξη, η μηχανή έχει σβήσει και το αυτοκίνητο έχει παρκάρει ακριβώς έξω από το σπίτι μας. Τα χέρια του πατέρα μου σφίγγουν το τιμόνι, ώσπου οι αρθρώσεις των χεριών του να γίνουν άσπρες. Δίχως να περιμένω την αντίδραση του, βγαίνω έξω από το αυτοκίνητο, ελπίζοντας πως αυτή τη φορά τα αισθήματά μου προς το πρόσωπό του έγιναν πλήρως κατανοητά. Βαρέθηκα να κάνω υπομονή και να καταπίνω όλα όσα θέλω να του πω. Βαρέθηκα να υπομένω την κριτική του. Πάντα νόμιζε πως ξέρει τι είναι καλύτερο για εμένα. Όταν ήμουν μικρός, νόμιζα πως ήταν ο ήρωάς μου. Μετά μεγάλωσα και κατάλαβα πως τελικά ήταν ο εχθρός μου.
Ανοίγοντας την πόρτα του σπιτιού μου, πετυχαίνω την μητέρα μου να κατεβαίνει τις σκάλες. Ένα βλέμμα πάνω μου είναι αρκετό για να καταλάβει πως δεν είμαι καλά. Δεν χρειάζεται να ρωτήσει τι έγινε. Άκουσε το αυτοκίνητο, γι αυτό κατέβηκε από την κρεβατοκάμαρα. Γνωρίζει ακριβώς τον λόγο που είμαι έτσι, γι αυτό με αγκαλιάζει σφιχτά. Τα ματιά μου υγραίνουν και ξαφνικά η όρασή μου γίνεται θολή. Στο λαιμό μου δημιουργείται ένας κόμπος, όπως και στο στομάχι μου. Παίρνω μία βαθιά ανάσα για να συγκρατήσω τον εαυτό μου από το ξέσπασμα, ενώ ταυτόχρονα απομακρύνω την μητέρα μου από την αγκαλιά μου.
"He'll come around,Louis"
"Well, it's too late,mom. I'm tired of waiting"
"Don't say that,babe" λέει η μαμά μου βουρκωμένη πλέον.
Χωρίς να έχω τι να απαντήσω, την αγκαλιάζω σφιχτά και της λέω πως θα πάω μία βόλτα. Χρειάζομαι αέρα. Χρειάζομαι οξυγόνο. Χρειάζομαι ηρεμία. Χρειάζομαι εκείνη.
Φεύγοντας από το σπίτι περνάω μπροστά από το αυτοκίνητο, αλλά δεν δίνω στον εαυτό μου την ευκαιρία να κοιτάξει τον οδηγό του. Χρειάζομαι να βρίσκομαι όσο πιο μακριά του γίνεται. Το μοναδικό πράγμα που δεν έχει μολύνει ακόμη με την ύπαρξή του είναι η σχέση μου με την Christine. Όσο πιο γρήγορα φτάσω σε αυτήν τόσο πιο γρήγορα θα μπορέσω να ανασάνω. Με κάθε βήμα μου ο κόμπος στο λαιμό γίνεται πιο έντονος και η όραση εναλλάσσεται από καθαρή σε θολή διαρκώς. Πότε αποφάσισε να γίνει τόσο σκληρός μαζί μου; Πότε αποφάσισε να πως δεν αξίζω πλέον τον χρόνο του; Ποια ήταν η στιγμή που σταμάτησε να αγαπάει τον γιο που μεγάλωσε; Είμαι ακριβώς ο γιος που μεγάλωσε. Μάχομαι γι αυτό που θέλω, κυνηγάω το όνειρό μου, ελπίζω στο ακατόρθωτο, πεισμώνω για να το κάνω πιθανό, πεισμώνω για να το κατορθώσω. Πότε αποφάσισε να με αφήσει;
Η Christine ανοίγει την πόρτα γεμάτη χαρά, αλλά το χαμόγελό της εξαφανίζεται μόλις βλέπει την έκφραση του προσώπου μου. Η πρώτη κίνησή της ήταν να με ρωτήσει αν είμαι καλά, η δεύτερη - σε δευτερόλεπτα- να με αγκαλιάσει. Δεν με ρωτάει αν θέλω να περάσω μέσα, με οδηγεί στο κρεβάτι, όπου ξαπλώνουμε. Η Christine με παίρνει αγκαλιά και αρχίζει να χαϊδεύει τα μαλλιά μου. Με κάθε χάδι της ο κόμπος χαλαρώνει, με κάθε της φιλί βρίσκω το οξυγόνο μου.
"I'm sorry,Louis"
"Don't be,love.It's not your fault" λέω ψιθυριστά,γιατί φοβάμαι πως αν προσπαθήσω να μιλήσω σε κανονικό τόνο η φωνή μου θα σπάσει.
"I know, but I wish I could do something. He is such a fool for not seeing how great you are. Because you are great. You are one of the most beautiful people I know"
"Who are the others?"
"My other boyfriends, duh"
Ένα μικρό χαμόγελο σχηματίζεται στα χείλη μου, το οποίο κερδίζει την εμφάνιση ενός μεγαλύτερου στο πρόσωπο της Christine.
"I love you,Louis. And I'm sorry for saying it, but your dad is being an ass"
"A wanker"
"Yes, a wanker. He's an idiot for not appreciating his beautiful, talented, smart son. You are a great person,Louis. You bring light wherever you go. You are strong. You don't let the dark consume you. You go against everyone and everything and still somehow you find a way to win. You made me feel alive when death was all I could feel. You brought me back to life. You are a great friend. You are always there for the others. Even when they are being assholes, you are there. You won't admit it, but I know you would save Zayn in a heartbeat if you knew he was in danger. Your love for life is inspiring. You are passionate, you are a fighter and I love that about you. Please don't let him take those things away from you. Your passion is who you are. Your dreams made you who you are today."
"Christine.."
"Shut up. I mean it,Louis. You are not perfect. But you are imperfectly perfect"
H καρδιά μου πλημμυρίζει από αγάπη και έρωτα, μα καμία λέξη δεν μπορεί να χωρέσει πόσα νιώθω για αυτήν την κοπέλα αυτή τη στιγμή. Άξιζαν. Άξιζαν τα πάντα. Η αναμονή, οι καυγάδες, οι παρεξηγήσεις, οι φωνές.. τα πάντα. Ό,τι έγινε, έγινε για να βρεθώ εδώ σε αυτή τη στιγμή μαζί της. Δεν θα μπορούσα να είμαι πιο τυχερός. Η κοπέλα που κάποτε δεν άντεχε να βρίσκεται στον ίδιο χώρο μαζί μου, τώρα δεν μπορεί να βρίσκεται μακριά μου. Στο βλέμμα της βλέπω τον έρωτα και την ευτυχία που νιώθει και το μόνο που ελπίζω είναι να το βλέπει και στο δικό μου. Δεν θα μάθει ποτέ πόσο πολύ την ερωτεύτηκα αυτή τη στιγμή.
Τα χείλη μου βρίσκουν από μονά τους τα δικά της, όπως τα χέρια μου το σώμα της. Σε λίγα λεπτά, έχω ξεχάσει την απαίσια μέρα μου, τον καυγά με τον πατέρα μου και το κενό γεμίζει από τα φιλιά της, την αγκαλιά της, το άρωμά της. Γεμίζει έρωτα. Γεμίζω ευτυχία.
"I love you so much" ψιθυρίζει εξακολουθώντας να ακουμπάει τα χείλη της στα δικά μου
"How much?"
"Like I would go down on you.." μου λέει γελώντας κι εγώ απολαμβάνω τον υπέροχο ήχο
"Would you now?" την ρωτάω ελαφρά ενθουσιασμένος με την ιδέα
H Christine χαμογελάει πονηρά. Μόνο από το βλέμμα της καταλαβαίνω ακριβώς τι σκέφτεται. Το επόμενο λεπτό, το χέρι της γλιστράει μέσα στο παντελόνι μου και λίγο αργότερα τα χείλη της βρίσκονται τυλιγμένα γύρω μου.