They don't know about us (L.T.)

Chapter 40 - Home sweet Home

  Christine's Pov

"Come on Christine! We have to go!" ακούγεται η φωνή της θείας μου από τον κάτω όροφο
"One minute!" φωνάζω πατώντας αποσύνδεση από τον λογαριασμό του Facebook μου.
"I'm coming!"
Περνάω το σακίδιο στον ώμο μου , τοποθετώ το κινητό στη τσέπη του μπουφαν μου,πιάνω τη βαλίτσα και εξέρχομαι από το δωμάτιο. Είμαι έτοιμη απο χθες το βράδυ, έλεγξα τα πράγματα μου τρεις φορές. Το μόνο που έχω κάνει από το πρωί που ξύπνησα είναι να βρίσκομαι στον υπολογιστή. Αρχικά χάζευα στο Tumblr,έπειτα όμως βαρέθηκα. Δεν είχα κανένα μήνυμα από κάποιον και η αρχική μου δεν είχε αρκετό ενδιαφέρον. Έπειτα μπήκα στο Facebook ελπίζοντας πως θα είναι online κάποιος. Και ήταν. Στην αρχή σκέφτηκα να μιλήσω εγώ στον Louis μιας και αναρωτιόμουν γιατί είναι ξύπνιος τόσο νωρίς,αλλά τελικά περίμενα να μου μιλήσει εκείνος. Και όσο περνούσε η ώρα, ο Louis δε μου έστελνε. Εγώ περίμενα,κανένα μήνυμα όμως δεν ήρθε. Μέχρι την τελευταία στιγμή ήλπιζα να στείλει έστω ένα εικονίδιο. Τίποτα..
"Move Christine!" φωνάζει ο Charles μόλις με βλέπει να κατεβαίνω τις σκάλες.
Χθες το βράδυ όταν γύρισα όντως βρισκότανε στον καναπέ ,αλλά είχε αποκοιμηθεί. Όταν τον ξύπνησα και κατάλαβε ποια είμαι,σηκώθηκε από τον καναπέ και έφυγε για το δωμάτιό του. Είχα στενοχωρηθεί με τον τρόπο που του είχα μιλήσει και ήθελα να του ζητήσω συγγνώμη,αλλά ο Charles μάλλον δεν είναι διατεθημένος να το αφήσει να περάσει. Από το πρωί μου μιλάει άσχημα και απότομα. Εγώ καταπίνω τα πάντα ,γιατί γνωρίζω πως χθες τον πλήγωσα με αυτό που του είπα.
Η Zoe κλειδώνει την εξωπορτα όσο εγώ τακτοποιώ τις βαλίτσες μας. Ο Charles έχει ξαπλώσει στις πίσω θέσεις. Εγώ κάθομαι στη θέση του συνοδηγού. Η Zoe πριν ξεκινήσει για το αεροδρόμιο,ενεργοιποιεί το ραδιόφωνο. Το αυτοκίνητο γεμίζει Χριστουγεννιάτικες μελωδίες και έτσι ξεκινάει το ταξίδι μας..
Στο αεροπλάνο ο Charles ήθελε να κάτσει στη θέση με το παράθυρο , γι αυτό και εγώ παρ'όλο που είναι η αγαπημένη μου θέση,του την παραχώρησα. Η Zoe έκατσε ανάμεσά μας και εγώ στην άκρη. Έβαλα τα ακουστικά , ξάπλωσα πίσω και έκλεισα τα μάτια. Τίποτα δεν έχει σημασία. Σήμερα πάω σπίτι.
Δεν έχω ακούσει ούτε δύο τραγούδια,όταν νιώθω κάποιον να σκουντάει τον ώμο μου.
"I'm sorry miss but you have to turn off your phone"
"It's all right. I've put it on flight mode"
"I'm sorry but you have to turn it off. At least until the take off is over"
"Okay"
Η αεροσυνοδός προχωράει στο διάδρομο και ενοχλεί κάποιον άλλο επιβάτη. Κάνω την κίνηση για να απενεργοποιήσω το κινητό μου,αλλά τελευταία στιγμή πατάω ακύρωση. Δε θα γίνει τίποτα αν ένα τηλέφωνο είναι ανοιχτό και μάλιστα σε flight mode. Κλείνω ξανά τα μάτια μου και τα ανοίγω μόνο για να σιγουρευτώ ότι η απογείωση τελείωσε. Πατάω play και κλείνομαι στον κόσμο μου.
Δύο ώρες αργότερα βρίσκομαι έξω από το πατρικό μου. Δίπλα μου στέκεται η Iris με τον Charles. H Zoe ακριβώς από πίσω μου. Δε γνωρίζω πόση ώρα κοιτάω την εξώπορτα. Η αυλή δεν είναι όμορφη πλέον. Τα λουλούδια έχουν μαραζώσει,σχεδόν δεν υπάρχουν.Λίγο χιόνι καλύπτει εδώ και εκεί την αυλή σε άνισα σημεία. Δεν είναι τόσο όμορφα όσο πάλια. Αφού δεν είναι εδώ η μητέρα μου να περιποιείται την αυλή..
"You can crush at mine if you want to" ακούω την Iris να λέει
"I-I..I ..No. This is my home. I'll sleep here.." απαντάω με το βλέμμα καρφωμένο στις σκάλες τις βεράντας.
"Are you sure?" με ρωτάει αγκαλιάζοντας με
"Yeah..Zoe? You have the key?"
"Yes"
"Can you..can you open the door,please?"
"Are you sure you want -"
"Yes,just..just do it"
Η Zoe γυρίζει το κλειδί και η πόρτα ανοίγει. Πριν μπω μέσα πιάνω το χέρι του μικρού μου αδερφού. Ο Charles δεν απομακρύνεται,αντίθετα έρχεται κοντά μου και μπαίνουμε μαζί μέσα στο σπίτι μας. Η Iris ανάβει το φως και όλος ο χώρος φωτίζεται. Όλα είναι ακριβώς όπως τα αφήσαμε.
"I'm going to bring the suitcases"
"I'll help"
H Zoe με την Iris αποχωρούν,ενώ εγώ με τον Charles προχωράμε βαθύτερα στο σπίτι. Περνάμε από το σαλόνι στην κουζίνα και έπειτα στο γραφείο των γονιών μου. Είχαν ένα δικό τους δωμάτιο,στο οποίο δούλευαν μαζί. Τους άρεσε να δουλεύουν παρέα. Θυμάμαι πως όταν ήμουν μικρή τρύπωνα μέσα στο δωμάτιο για να τους δω να ανταλλάζουν αυτά τα γλυκά βλέμματα. Ο μπαμπάς μου πάντα κρατούσε ένα βιβλίο στο χέρι και η μαμά διάβαζε και σημείωνε.
"They never let me stay here" λέει ο Charles αφού καθήσει στην καρέκλα του μπαμπάς μας
"It was their personal space or something"
O Charles ανασηκώνει τους ώμους του και μετά σηκώνεται. Προχωράει και βγαίνει από το δωμάτιο. Ανεβαίνει τις σκάλες και εγώ τον ακολουθώ από πίσω. Η πρώτη πόρτα που ανοίγει είναι και η πόρτα που οδηγεί στο δωμάτιο των γονιών μας. Ταυτόχρονα και οι δύο ξαπλώνουμε στο κρεβάτι. Η ατμόσφαιρα γεμίζει σκόνι από το πάπλωμα και αρχίζουμε να βήχουμε. Παρ'όλα αυτά μένουμε εκεί.
"I'm sorry 'bout yesterday..I didn't mean it"
"Okay"
"I'm truly sorry Charles"
"It's okay. Some times people say things they don't mean"
O αδερφός μου χαμογελάει πριν γυρίσει μπρούμυτα και ξεκινήσει να σιγοκλαίει. Πρσοπαθώ να τον αγκαλιάσω,αλλά εκείνος απομακρύνεται. Έτσι και εγώ ξαπλώνω δίπλα του και περιμένω. Σε κάποια φάση ο Charles γυρνάει προς το μέρος μου και με κοιτάει. Σκουπίζει τη μύτη του με το χέρι του και μετά βήχει.
"Can I ask you something?"
"Anything"
"Do you believe mom and dad are happy up there?"
"I..I don't know,buddy. I'd like to think they are" απαντάω έτοιμη να βουρκώσω
"I hope they are"
"Maybe they are. Come on,buddy. Zoe's all alone"
"In a minute"
O Charles γυρνάει πάλι μπρούμυτα δειχνοντας μου πως θέλει να μείνει μόνος. Για ένα λεπτό σκέφτομαι να μείνω μαζί του,όμως αλλάζω γνώμη σκεπτόμενη πως έχει ανάγκη να μείνει μόνος του. Η Zoe με την Iris στέκονται στην κορυφη της σκάλας και με κοιτάζουν διστακτικά.
"Where should we-"
"Leave it there. " με το κεφάλι μου δείχνω λίγο παραπέρα. Παίρνω από την Iris τη βαλίτσα μου και κατευθύνομαι προς το δωμάτιό μου.
"I'll sleep here, Charles in his and Zoe..in the guest room"
"Okay"
Εκπλήσσομαι που συμφωνεί τόσο γρήγορα μαζί μου και δεν προτείνει να κοιμηθεί στο δωμάτιο των γονιών μου. Το κλίμα των Χριστουγέννων την έχει επηρεάσει ή μάλλον την έχει επηρεάσει το γεγονός πως είναι τα πρώτα Χριστούγεννα που δε θα είναι μαζί με την αδερφή της. Σίγουρα όμως η σχέση μεταξύ μας έχει αλλάξει και θα έλεγα πως υπάρχει περισσότερη κατανόηση από ότι πριν.
"Want me to -"
"No,Iris.I've got it. Thank you though.. I'll call you later,all right?"
"Are you sure? I can stick around, it's not a probl-"
"I'm fine,Iris.I'll call you"
"I'll be waiting" φωνάζει κατεβαίνοντας τις σκάλες
"Okay,okay!" απαντάω πίσω σχεδόν γελώντας.
Η Zoe έχει μπει ήδη στο δωμάτιο των φιλοξενουμενων και τακτοποιεί τα πράγματά της. Κοιτάω την πόρτα του δωματίου μου έντονα σαν να προσπαθώ να την ανοίξω. Δε ξέρω αν θέλω να μπω στο δωμάτιό μου...δε ξέρω αν μπορώ. Με μία βαθιά ανάσα όμως ανοίγω την πόρτα και εισέρχομαι μέσα στο χώρο που κρατάει τις περισσότερες αναμνήσεις της ζωής μου.
Από το παράθυρο μπαίνει ελάχιστο φως,καθώς τα στόρια είναι κλειστά. Το δωμάτιο δεν είναι τόσο γεμάτο όσο το θυμάμαι. Λείπει το κομοδίνο, οι φωτογραφίες, ο ολόσωμος καθρέφτης και ένα ράφι. Μόνο το κρεβάτι, η ντουλάπα και το μικρό γραφειάκι βρίσκονται εδώ πέρα. Όλα τα υπόλοιπα έχουν μεταφερθεί στο Doncaster. Ανοίγω ελάχιστα το παράθυρο για να αεριστεί κάπως ο χώρος και έπειτα τραβάω το σεντόνι που καλύπτει το κρεβάτι μου. Το πετάω στην άκρη και ξαπλώνω.
Ηρεμία και γαλήνη. Αυτά τα συναισθήματα κυριεύουν αυτή τη στιγμή την καρδιά μου και με κάνουν να χαμογελάσω. Σαν να μην πονώ που βρίσκομαι εδώ, σαν να μην έχουν φύγει από τη ζωή οι γονείς μου,σαν να είναι όλα όμορφα. Κλείνω τα μάτια ελπίζοντας πως θα με πάρει ο ύπνος και όταν τα ξανανοίγω είμαι πλέον βουρκωμένη. Ένα δάκρυ κυλάει ,αλλά δε προλαβαίνει να πέσει. Το σκουπίζω και παίρνω μία βαθιά ανάσα. «Θα τα καταφέρεις» λέω από μέσα μου ελπίζοντας πως όντως θα κατορθώσω να είμαι καλά αυτές τις μέρες.
Το απόγευμα εγώ και η Zoe αναλαμβάνουμε να καθαρίσουμε το σπίτι και στον Charles αναθέτουμε το πλύσιμο πιάτων και μαχαιροπίρουνων. Από το ηχείο του κινητού μου ακούγεται το ραδιόφωνο της πόλης και φυσικά δε λείπουν τα Χριστουγεννιάτικα τραγούδια. Η Zoe προσπαθεί να φτιάξει τη διάθεση του Charles χορεύωντας και τραγουδώντας. Εκείνος όμως αρνείται να ενδώσει. Πλένει αμίλητος και μουτρωμένος τη στοίβα που βρίσκεται μπροστά του. Ενώ σφουγγαρίζω τις σκάλες, ακούω μία γνωστή μελωδία και ξαφνικά το χριστουγεννιάτικο τραγούδι των γονιών μου ξεκινάει να παίζει. Η Zoe ετοιμάζεται να το κλείσει,αλλά την σταματώ. Τρέχω στην κουζίνα,αρπάζω το μικρό μου αδερφό και τον φέρνω στο σαλόνι. Ξεκινώ να κάνω το χορευτικό μας, ο Charles παραμένει ανένδοτος. Όταν όμως συμμετέχει και η Zoe, και οι φωνές μας είναι τόσο δυνατές και παράφωνες,επιτέλους γελάει και χορεύει μαζί μας. Τρέχουμε σε όλο το σπίτι και τραγουδάμε. Ανεβαίνω τις σκάλες,αρπάζω το κοντάρι της σφουγγαρίστας και το χρησιμοποιώ ως μικρόφωνο. Ο Charles έχει ένα ποτήρι στο χέρι του και τραγουδάει μαζί μου. Η Ζοe κάνει χαζομάρες με το ξεσκονόπανο , χοροπηδάει όπως ένα μικρό παιδί.
Όταν τελειώνει το τραγούδι και οι τρεις είμαστε εξουθενωμένοι. Καθόμαστε στον καναπέ με τα πόδια πάνω στο τραπεζάκι και κοιτάμε την κλειστή τηλεόραση.
"Mun would kill us if she could see this" λέω γελώντας
"She definitely would"
"You know she used to do this all the time when we were kids. She just couldn't keep her legs off the tables"
Η Ζοe χαμογελάει με την ανάμνηση. Εγώ φτιάχνω στο μυαλό μου μία πιθανή εικόνα: τη μαμά μου ως μικρή να βρίσκεται δίπλα μου και τη θεία μου επίσης.
"Wanna go grab some dinner? I'm starving"
"I don't know. I'm not really hungry" απαντάω αδιάφορα
"You haven't eaten anything today! Come on. Go get dressed,and you, Charles! Tell Iris to come with us if you want to. Be ready in twenty minutes!"
H Zoe εξαφανίζεται στο πάνω όροφο αφήνοντας με εμένα και τον αδερφό μου στον καναπέ.
"I think I'm too tired to walk" μου λέει μουτρωμένος
"Me too"
"Maybe we could order something?"
"Zoe!" φωνάζουμε ταυτόχρονα "We should order something! We're too tired!"
"No way! We're going out!"
"But Zoe-"
"Fifteen minutes!"
Στην επόμενη μισή ώρα εγώ , ο Charles και η Zoe βρισκόμαστε έξω από το σπίτι της Iris . Το aircodition του αυτοκινητού παράγει ζεστό αέρα και ευτυχώς δεν κρυώνουμε όσο περιμένουμε.
"What takes so long?!" γκρινιάζω κοιτώντας για μία ακόμη φορά το ρολόι.
"Go see"
"She was going to come out like 10 minutes ago"
"I don't know, just go and tell her to hurry up! I'm starving"
Εκνευρισμένη βγαίνω από το αυτοκίνητο και με γρήγορα βήματα φτάνω έξω από την πόρτα της. Έχει αρκετό κρύο. Δεν έχω προλάβει να διανύσω ούτε πέντε μέτρα και η μύτη μου πρέπει ήδη να έχει κοκκινήσει. Ακόμα πιο εκνευρισμένη χτυπάω επίμονα το κουδούνι. Περνάνε λίγα λεπτά, όσπου η πόρτα ανοίγει και έρχομαι αντιμέτωπη με ένα πλήθος παιδιών.
"Surprise!" φωνάζουν όλοι μαζί.
Όλοι μου η παρέα και οι παλιοί συμμαθητές μου βρίσκονται μπροστά μου. Όλοι με ένα μεγάλο χαμόγελο στα χείλη. Κρατάνε ένα πανό που γράφει 'καλώς όρισες' μαζί με ένα - δύο μπαλόνια.
"Guys! This is-"
Η Iris με έχει ήδη αγκαλιάσει σφιχτά και με κάνει μία σβούρα.
"Thank you " ψιθυρίζω στο αυτί της
"What can I say? I'm awesome"
"You are" της χαμογελάω γλυκά.
Η Zoe με τον Charles μπαίνουν μετά από λίγο μέσα στο σπίτι,την ώρα που συζητάω με δύο συμμαθήτριές μου. Χαμογελάω στη θεία μου θέλοντας να την ευχαριστήσω και εκείνη μου κλείνει το μάτι. Στο βάθος του σαλονιού μπορώ να δω τον Alex να μιλάει με κάποια παιδιά,αλλά το βλέμμα του είναι καρφωμένο σε εμένα. Επομένως γυρνώ να τον κοιτάξω για να του κάνω νόημα να έρθει προς το μέρος μου,αλλά εκείνος στρέφει το βλέμμα του αλλού. Και έτσι συνεχίστηκε όλη η βραδιά. Εγώ μιλούσα και γελούσα με διάφορους φίλους και αυτός με κοιτούσε από μακριά. Όσπου εγώ κουράστηκα με τη συμπεριφορά του και τον πλησίασα.
"Hey you"
O Alex σηκώνει το βλέμμα του και μου προσφέρει το ζεστό του χαμόγελο,το χαμόγελο που κάποτε έκανε την καρδιά μου να χτυπά πιο δυνατά,αλλά όχι πλέον.
"Hey Christie"
"I hate that"
"I know" απαντάει γελώντας
"Thank you for this. Iris told me you helped her"
"Yeah,she came up with this though. I thought you'd like it"
"I love it,Alex. Thank you"
"So...how have you been?"
Η ερώτηση που φοβόμουν δεν άργησε να γίνει. Κανείς από εδώ ως τώρα δεν με έχει ρωτήσει πώς είμαι είτε γιατί απλά δεν ενδιαφέρονται πραγματικά είτε γιατί νιώθουν αμήχανα. Όμως ο Alex ήξερα πως δε θα ένιωθε ούτε άβολα ούτε θα φοβόταν ότι θα προσβληθώ ή ότι θα μου χαλάσει τη διάθεση.
"I'm..I'm doing okay. I'm trying"
"You look good,Christine. You look..you know..you look really good"
Χαμογελάω στην προσπάθειά του να με κάνει να νιώσω καλύτερα και εκείνος κοκκινίζει. Ξέρω πως θέλει να πει πως δείχνω όμορφη,αλλά ντρέπεται. Ο Alex πάντα ήταν ντροπαλός,ποτέ δεν εξέφραζε τα συναισθήματά του και όταν το έκανε κοκκίνιζε όλο του το πρόσωπο.
"How have you been? Iris told me you're working with your father?"
"Yeah, some times though. When I need some money"
"That's good. Awesome actually.. How is your mother?" ρωτώ σκύβοντας στο αυτί του για να ακουστώ πάνω από τη μουσική.
"She's great. She actually wanted to come here and greet you but I didn't let her"
"Aw. Tell her I said 'hi',okay? I've missed her"
"She's missed you too"
Ο Alex βγάζει μία μπύρα από το ψυγείο και μου την προσφέρει. Κουνώ αρνητικά το κεφάλι μου έχοντας υπόψην μου την παρουσία της Zoe. Ο Alex χαμογελάει καταλαβαίνοντας το λόγο που δεν δέχομαι τη μπύρα και μετά πίνει μία γουλιά.
"Wanna dance?" φωνάζει προς το μέρος μου
Χαμογελάω γλυκά απορρίπτοντας την πρότασή του.
"Come on. We haven't danced in forever. We were so good"
"We were , but I'm..I'm not..I'm seeing someone and-"
"So? One dance. Come on,Christine. We were friends"
Αυτή τη φορά δε μπορώ να αρνηθώ την πρότασή του. Έχει δίκιο. Μπορεί να έχουμε χωρίσει,αλλά με τον Alex ήμασταν πάρα πολύ καλοί φίλοι, συνηθίζαμε να βγαίνουμε , να μιλάμε και να βλέπουμε ταινίες. Σπάνια μαλώναμε. Τις πιο πολλές φορές βρισκόμασταν στο σπίτι του , γι αυτό και εγώ έχω τόσο καλή σχέση με τη μαμά του.
Λίγα λεπτά αργότερα βρισκόμαστε μαζί με τους φίλους μας χορεύουμε. Φροντίζω να αναμειχθώ και με τα υπόλοιπα παιδιά, ώστε να μην κάνει κίνηση ο Alex. Χορεύω με τους συμμαθητές μου, με την παλιά μου παρέα και με τον Charles. Τη στιγμή που πίστεψα πως είχα ξεφύγει από τον Alex, εκείνος εμφανίζεται μπροστά μου. Χαμογελάει και με τραβάει κοντά του. Ξεκινάμε να χορεύουμε μαζί και εγώ αφήνω τον εαυτό μου ελεύθερο πιστεύοντας πως ο Alex έχει αγνές προθέσεις. Όμως τελικά αποδεικνύεται πως έχω κάνει λάθος. Μετά από μία σβούρα καταλήγω στην αγκαλιά του και εκείνος προσπαθεί να με φιλήσει. Τον σπρώχνω αμέσως και φεύγω πριν προλάβει να με κρατήσει πίσω.
Ευτυχώς η Zoe με τον Charles δεν έχουνε φύγει ακόμη,κάθονται στην κουζίνα μαζί με τη μαμά της Iris.
"Thank you so much for everything" λέω στη μαμά της κολλητής μου
"It was my pleasure,honey. Are you having fun?"
"Yeah! Yeah! I'm just a little tired"
"Oh"
"Yeah and I know you guys are tired too" συμπληρώνω εννοώντας τη θεία μου και τον αδερφό μου.
"It's okay. We can wait" λέει γρήγορα η Zoe.
Για μία ακόμη φορά με εκπλήσσει με τη συμπεριφορά της. Αυτή τη φορά όμως θέλω να γυρίσουμε στην προηγούμενη φάση,όπου κανονικά θα μου επέβαλε τη γνώμη της.
"No, you don't have to. If it's okay with you Mrs.Launer , we're going to head home"
"Christine-"
"No,Zoe. I'm tired too. It's okay"
Της προσφέρω ένα έντονο βλέμμα και τότε καταλαβαίνει. Ο Charles για να βοηθήσει χασουριέται και εγώ καταπνίγω το γέλιο μου.
"I'm going to find Iris . I'll meet you at the car"
Μπαίνω ξανά στο σαλόνι προσέχοντας μην έρθω πρόσωπο με πρόσωπο με τον Alex. Ευτυχώς βρίσκω γρήγορα την Iris.
"I'm going home, I'm sorry. I'm so tired"
"It's okay. Did you have fun?"
"Yes! Thank you so much! I'm going to fill you up with details tomorrow"
"Details?"
"Yes,but tomorrow. I'm tired. I love you"
"I love you too"
Φτάνοντας στο σπίτι ο Charles κοιμάται σχεδόν πάνω μου. Τον μεταφέρω στο δωμάτιό του και τον σκεπάζω με το πάπλωμα. Εκείνος μουρμουρίζει,αλλά δεν καταλαβαίνω τι λέει. Χαμογελάω και του δίνω ένα φιλί στο μέτωπο πριν φύγω.
Ξαπλώνω στο δικό μου κρεβάτι χωρίς να βγάλω τα ρούχα μου. Είμαι τόσο κουρασμένη που νομίζω πως δεν έχω αντοχή ούτε τα παπούτσια μου να βγάλω. Μόλις κλείνω τα μάτια μου το συναίσθημα της θλίψης και της μοναξιάς με κυριεύει. Προσπάθησα να το πολεμήσω όλη μέρα,αλλά δεν τα κατάφερα. Δε μπορώ να γεμίσω το κενό που νιώθω. Τα δάκρυα αρχίζουν να τρέχουν στο πρόσωπό μου και αυτή τη φορά δε τα σταματάω.