จีมินตวัดผ้าห่มออกจากร่างกาย เหลือบมองนาฬิกาที่บอกเวลาตี5ครึ่ง จมูกรั้นถอนหายใจออกมาเล็กน้อย รู้สึกศีรษะหนักอึ้งเเต่ก็นอนไม่หลับ
ขาเรียวหย่อนลงกับข้างเตียง รู้สึกไหววูบเล็กน้อยเเต่กระพริบตาถี่ๆก็กลับมาเป็นเหมือนเดิม เอื้อมมือไปหยิบหมอนใบโตมากอด ก่อนจะเดินออกไปนอกห้อง
ในห้องกลางไฟถูกเปิดเพียงเเค่บางดวง จึงไม่สว่างมากนัก ร่างบางเดินไปนั่งที่โซฟารับรอง คว้ารีโมทมาเปิดทีวีไล่หาช่องฉายหนัง เมื่อเจอช่องที่ถูกใจคนตัวเล็กจึงค่อยๆเอนกายลงบนที่วางเเขนเหยียดขาเรียวไปบนโซฟาและกอดหมอนใบโตไว้
เวลาผ่านไปเนิ่นนานเท่าไหร่จนเครดิตหนังฉายขึ้น รายชื่อนับร้อยทำให้จีมินรู้สึกตาลาย ด้านนอกท้องฟ้าเริ่มมีแสงสว่าง มือเรียวยกขึ้นมานวดขมับของตัวเองเเค่ก็ไม่ทำให้หายปวดหัวเลย เลื่อนมาลูบตามผิวกายและตรวจวัดลมหายใจรู้สึกร้อนรุ่ม
คนตัวเล็กหยัดกายขึ้นจากโซฟา รู้สึกเหมือนโลกหมุน ขาเล็กไร้เรียวเเรง ลมหายใจเริ่มติดขัดเเละหอบสะท้าน แต่ก็มีอ้อมเเขนเเกร่งโอวเอวร่างบางจากด้านหลังไว้
จีมินเงยหน้ามองร่างสูง มือเรียวยกขึ้นมาวางทาบบนอกแกร่งมีเพียงเเรงอันน้อยนิดที่เหมือนขนนกสะกิด
"มองตาฉัน" เสียงทุ้มว่าขึ้น
จีมินส่ายหัว ตอนนี้ร่างเล็กรู้สึกอยากจะไปนอนเสียเต็มที แต่ก็ไปไม่ได้เพราะถูกกอดไว้
"ฉันบอกให้มองตาฉัน"
ร่างสูงเชยใบหน้าหวานขึ้น นัยน์ตาของร่างเล็กเอ่อคลอด้วยน้ำตา ลมหายใจร้อนถูกพ่นออกมาจากริมฝีปากอิ่ม
"จะ จะทำอะไร"
"อยู่เฉยๆน่า"
YOU ARE READING
sf/os kookmin | EMPTY
Fanfictionความพิเศษของ ความว่างเปล่า คือ การไม่มีอะไรเลย #กุกมินว่างป่าว
