เกือบสามสัปดาห์แล้วที่จีมินออกมาจากโรงพยาบาล คนตัวเล็กถูกน้องสาวให้พักฟื้นอยู่ที่บ้านอีกหลายวันกว่าแม่ตัวดีจะยอมให้เขาออกมาทำงานที่บริษัทได้อีกครั้ง พร้อมกันกับโชอาที่จีมินกำลังสอนงานต่างๆในบริษัทตั้งแต่งานในแผนกเล็กๆ หัวหน้าแผนก ขึ้นตรงสู่บอร์ดบริหาร
ร่างบางรู้สึกดีไม่น้อยที่โชอาเป็นเด็กทีเรียนรู้ได้เร็ว สามารถเข้าใจหลักการบริหารที่ต้องใช้ความแยบยลอยู่บนการตัดสินใจ
นัยน์ตาเรียวรีเหลือบมองเชิงเทียนที่วางอยู่บนโต๊ะอาหาร ช่อดอกไม้เล็กๆที่ถูกจัดอยู่ไม่ห่างนั้นดูสวยงามไม่น้อย แสงไฟสีอ่อนนวลที่กระจายทั่วงานให้บรรยากาศชวนอบอุ่นและเป็นกันเองกับแขกที่มาร่วมยินดีกับงานแต่งงานของจอน จองกุกกับปาร์ค โชอา
ในมือเล็กมีแก้วไวน์ทรงสูงที่บรรจุของเหลวสีใสผสมแอลกอฮอล์อ่อนๆ มันกลอกกลิ้งไปมายามที่คนตัวเล็กออกแรงหมุน แผ่นหลังบางพิงไปกับเก้าอี้ทรงสวย สายตาจับจ้องไปที่ฝ่ามือใหญ่กำลังประคองแขนเรียวของหญิงสาวในการตัดเค้กทรงสูงประดับด้วยดอกไม้งาม
รอยยิ้มของโชอาช่างสวยงาม
แต่จองกุกไม่, จีมินไม่มีความกล้าพอที่จะมองใบหน้าของร่างสูง
เขาเพียงแค่นั่ง ไม่แม้แต่กระทั่งต้องรู้สึกอย่างไรกับภาพตรงหน้าดี
รอยแผลเหวอะหวะบนหัวใจของจีมินยังไม่เลือนหาย ฉีกความรู้สึกออกเป็นเสี่ยงๆ เหลืออะไรให้บ้างนะ คงไม่พ้นเศษเสี้ยวที่แหลมคมกำลังปักลงบนร่างอย่างช้าๆ
เป็นแค่การเปรียบเปรยน่ะว่าเจ็บขนาดไหน
ใครกันจะเอาเศษเสี้ยวหัวใจมาปักตัวเองเล่น เจ็บเสียเปล่า
YOU ARE READING
sf/os kookmin | EMPTY
Fanfictionความพิเศษของ ความว่างเปล่า คือ การไม่มีอะไรเลย #กุกมินว่างป่าว
