metanoia
ฝ่ามือเรียวดึงเสื้อผ้าฝ้ายขึ้นมาคลุมหัวไหล่เนียนไว้ ก่อนจะสวมทับด้วยผ้าแพรเนื้อลื่นสีแดงเข้มประดับลวดลายดอกไม้เรืองสีทอง ปมผ้าที่คาดอยู่ช่วงกลางตัวเผยให้เส็นสัดส่วนคอดเว้าน่าจับต้อง
หัวใจดวงน้อยเต้นไม่ส่ำเมื่อเบื้องหน้าคือร่างสูงที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ไม้ริมระเบียงของตำหนัก
แผ่นหลังกว้างที่เอนพิงลงมานั้นคลุมทับด้วยชุดที่ไม่ต่างจากร่างบาง ยกเว้นเสียแต่ลวดลายเป็นเป็นมังกรขดพัน ดูน่าเกรงขาม
ขาเล็กก้าวพาร่างของตัวเองไปยืนอยู่หน้าผู้ที่ได้ชื่อว่าเป็นพระสวามี ความรู้สึกกระอักกระอวยก่อตัวขึ้นจนร่าบางทำอะไรไม่ถูก
"นั่งสิ" มือหยาบตบลงที่หน้าตักของตนเอง แต่ร่างบางกลับยืนชั่งใจนานเสียองค์รัชทายาทต้องเป็นผู้ดึงลงมานั่งบนหน้าตัก เลือนฝ่ามือขึ้นมาประคองหลวมๆเหนือสะโพกอิ่ม แอบใช้สายตาจ้องมองร่างน้อยที่นั่งสั่นอยู่บนตักแกร่ง จนร่างบางเอ่ยด้วยน้ำเสียงสั่น
"จะ...จะมองกระหม่อมอีกนานหรือไม่"
"อืม ข้าอยากมองเจ้าไปนานๆ"
ฝ่ามือหนาจับปอยผมสีดำเงาทัดไปกับใบหูเล็ก เผยให้เห็นใบหน้าหวานแดงปลั่ง ฟันซี่เล็กขบริมฝีปากตัวเองด้วยความประหม่า
องค์รัชทายาทมองภาพนั้นด้วยรอยยิ้ม ก่อนจะยืดตัวขึ้น จูบแผ่วเบาลงบนแก้มใส ทำเอานัยน์ตาเรียวรีนั่นเบิกกว้าง หวังจะหันมาค้อนใส่ แต่ร่างสูงกลับไม่ละใบหน้าออกไปเสียทีเดียว ส่งผลให้จมูกรั้นชนกลับปลายจมูกโด่ง
แม้ใจอยากจะผละออกเพียงไหน แต่เวลานี้กลับหยุดนิ่ง ต้องมนต์สะกดขององค์รัชทายาท ปล่อยปละให้เชยชิมความหอมหวานบนริมฝีปากอย่างแผ่วเบา
YOU ARE READING
sf/os kookmin | EMPTY
Fanfictionความพิเศษของ ความว่างเปล่า คือ การไม่มีอะไรเลย #กุกมินว่างป่าว
