อ่านช้าๆนะคะ
"คุณชื่อเจเอ็ม และคุณคือของผม"
ประกาศิต แรกที่ดังเข้ามาในโสตประสาท ย้ำเตือนถึงสถานะและความทรงจำครั้งแรกที่เคยได้พบผ่านกับร่างสูงเจ้าของดวงตากลมโตฉายแววหม่นหมองนั่น
การใช้ชีวิตครั้งแรกของเจเอ็มเริ่มต้นอย่างยากลำบาก ความทรงจำของเจเอ็มถูกร่างสูงบอกว่ามันเลือนหาย เจเอ็มจำเป็นต้องใช้ชีวิตอยู่ที่นี่เพื่อฝึกการใช้ชีวิตประจำวัน
นั่นคือใจความของประโยคถัดมาที่ร่างสูงพูดขึ้น การเรียนรู้ของเจเอ็มเริ่มต้นใหม่หมดราวกับถูกรีเซ็ท เจเอ็มไม่รู้ว่าตัวเองเป็นใคร แต่เจเอ็มไม่อยากจะสงสัยเพราะมันทำให้เหมือนมีหินหนักๆมากลิ้งวนไปมาในสมอง
เจเอ็มเริ่มตั้งแต่หัดเดิน ทุกครั้งเต็มไปด้วยความยากลำบาก หัดอาบน้ำแปรงฟัน แต่ยังดีที่กลไกของร่างกายยังทำให้เจเอ็มรู้ว่าเมื่อไหร่ที่ตนเองหิวเมื่อไหร่ที่ตนเองอยากจะขับถ่าย
ชีวิตของจะเอ็มเต็มไปด้วยผู้ชายร่างสูงคนหนึ่งที่ชื่อว่าจองกุก คนที่เข้ามาโอบกอดความว่างเปล่าทางความคิดของเจเอ็ม คลายข้อสงสัยที่ไม่ต่างจากปัญหาของเด็กน้อยที่มีแต่คำถาม สอนให้เจเอ็มออกเสียงและเรียนรู้การพูดโต้ตอบและสื่อสาร
รอยยิ้มของเจเอ็มถูกแต่งแต้มขึ้น เจเอ็มไม่ต้องการความทรงจำอันเดิมกลับมา เจเอ็มอยากให้หัวสมองอันโล่งเปล่าจดจำเพียงแค่ใบหน้าของชายคนนี้ไว้ อยากจะซึมซับความรู้สึกทั้งหมดที่มีอยู่ตอนนี้ จนทำให้หัวใจของเจเอ็มไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป
เมื่อผ่านมาเนิ่นนาน เจเอ็มและจองกุกเริ่มรู้ตัวว่ามีบางอย่างกำลังเกิดขึ้น เจเอ็มเลือกที่จะบอกจองกุกไปตามอาการที่เจเอ็มรู้สึก แต่จองกุกกลับใจเย็นพร้อมระบายรอยยิ้ม ฝ่ามือของจองกุกลูบกลุ่มผมของเจเอ็มเบาๆแล้วบอกเจเอ็มว่ามันคือความรัก
YOU ARE READING
sf/os kookmin | EMPTY
Fanfictionความพิเศษของ ความว่างเปล่า คือ การไม่มีอะไรเลย #กุกมินว่างป่าว
