ออดดด ออดดด
เสียงออดดังขึ้นที่หน้าห้อง รั้งสายตาร่างเล็กจากรายการข่าวยามเช้ามาที่ประตูสีขาวบานกว้าง เรียวขาภายใต้กางเกงผ้าขายาวเดินไปอย่างไม่รอช้า นัยน์ตาเรียวรีถูกส่องไปยังตาแมว ก่อนจะพบกับใบหน้าของร่างสูงที่คุ้นดี
มือเล็กกระชากประตูบานกว้างให้เปิดออกอย่างรวดเร็ว
"...จองกุก"
"...ขอโทษนะครับ เรารู้จักกันใช่มั้ย"
"..."
ปาร์คจีมินกำลังนิ่งอึ้ง นัยน์ตาเรียวรีที่เคยแฝงแววดีใจไว้กำลังหมองหม่นอย่างช้าๆ
"พอดีผมประสบอุบัติเหตุ คนที่ชื่อนัมจุนบอกให้ผมมาหาคุณที่นี่"
"..."
"ขอโทษที่ผมลืมคุณนะครับ"
S o m e d a y
จอนจองกุกกำลังนั่งลงที่โซฟากลางห้องนั่น นัยน์ตากลมโตของร่างสูงเหลือบมองไปยังบานประตูห้องนอน หลังจากที่คนตัวเล็กเดินเข้าไปพร้อมกับต่อสายโทรศัพท์หาใครอีกคน ซึ่งเขาเดาไว้ว่าน่าจะเป็นนัมจุน
เลื่อนสายตากวาดมองทัศนียภาพรอบห้องพักแห่งนี้ เขาคิดว่าสักเสี้ยวนึงในความคิดของเขาคงจะโผล่อะไรมาบ้าง
แต่ไม่, มันหายไปพร้อมกับความทรงจำเกี่ยวกับร่างเล็กนั่น
จองกุกมองเห็นแววตาสั่นไหวจากนัยน์ตาเรียวรี ความรู้สึกผิดตีตื้นขึ้นมาจนเขาปวดไปทั้งอก
เขาไม่รู้ว่าทำไม แต่พอเห็นหยาดน้ำใสไหลลงมาจากแก้วตาหวานดวงนั้น อกเขากลับสั่นไหวไม่ต่างกัน
ความรู้สึกพวกนี้จะรื้อฟื้นความจำเขากลับมาได้บ้างไหม
YOU ARE READING
sf/os kookmin | EMPTY
Fanfictionความพิเศษของ ความว่างเปล่า คือ การไม่มีอะไรเลย #กุกมินว่างป่าว
