under your wings
สายฝนยังโปรยปราย สองฝีเท้าเหยียบย่ำไปตามพื้นกรวด ช้าเร็วสลับไปตามกำลังที่ยังประคองร่างกายได้ไหว หยาดน้ำจากฟ้า ผสมรวมกับโลหิต ช่วยบดบังทัศนียภาพได้เป็นอย่างดี
เจ้าของร่างนึกหงุดหงิด ฝืนก้าวต่อไปยังแสงสว่างเบื้องหน้า ไม่ได้ริบหรี่ แต่อาการบาดเจ็บทำให้มองเห็นได้ไม่ชัดนัก
ปึง! ปึง! ปึง!
กำมือแน่น ทุบบานประตูกว้างตรงหน้าด้วยแรงทั้งหมดที่มี
"ร้านปิดแล้ว!"
เสียงหวานคุ้นหูตะโกนจากด้านใน หากแต่ร่างสูงหาสนใจไม่
ปึง! ปึง! ปึง!
เงาเคลื่อนไหวสะท้อนจากแสงไฟ พอให้เห็นว่าคนด้านในกำลังปลดล็อคกลอนประตู
"บอกว่าร้านปิดแล้— !!!"
"ถ้ายังอยากเปิดร้านพรุ่งนี้ต่อ ก็ให้ฉันเข้าไปซะ"
แม้เลือดจะอาบไปครึ่งหน้าก็ไม่ได้ทำให้ดูน่าสงสาร กลับกันยิ่งทำให้ชายร่างสูงดูน่าเกรงขามกว่าในยามปกติหลายสิบเท่า
"มาทำไม" ร่างเล็กเอ่ยอย่างใจเย็น เสื้อคลุมผ้าแพรที่ตกลงตามแรงโน้มถ่วงถูกดึงขึ้นมาปิดไหล่มน โดยไม่ลืมมัดปมแน่นยามมีลูกค้าไม่ได้รับเชิญเช่นนี้
"ทำแผล"
"ไปโรงพยาบาล"
"จะลดค่าคุ้มครองให้"
"เท่าไหร่"
"ถ้าฉันถูกยิงมายังจะถามอยู่อย่างนี้มั้ย"
"ถ้านายถูกยิง คงไม่ยืนอยู่ตรงนี้หรอก"
"ให้ตายเถอะปาร์ค จีมิน"
"ลดเท่าไหร่"
"1"
"3" ริมฝีปากอิ่มเอ่ยต่อรอง
YOU ARE READING
sf/os kookmin | EMPTY
Fanfictionความพิเศษของ ความว่างเปล่า คือ การไม่มีอะไรเลย #กุกมินว่างป่าว
